"Wśród ludzi" to jedna z trzech autobiograficznych książek Maksyma Gorkiego, lub, jeśli kto woli, Aleksieja Pieszkowa,. Opisuje tu swoje lata dojrzewania, czyli wiek 10-16 lat, kiedy to w poszukiwaniu pracy i płacy tułał się po wsiach, miastach i miasteczkach, trafiając przy okazji na różnych ludzi. Od jednych wiele się uczył, inni wywoływali w nim bunt i odrazę, jeszcze innym współczuł. Ogólnie jednak omijał ludzi szerokim łukiem, wolał po prostu sam podążać swoją drogą. Najważniejszą osobą była dla niego babcia, która go wychowała i nauczyła, jak żyć w zgodzie z naturą i samym sobą.

Jako młody i bystry chłopak zyskiwał uznanie u tych, którzy wiedzieli nieco więcej o świecie, byli wykształceni i rezolutni. Niejeden w przypływie dobroci chciał posłać go na nauki, lecz na obietnicach się kończyło.

Aleksy uwielbiał czytać książki. Pożyczał je lub kupował gdzie tylko mógł, zatapiał się w historiach w nich opowiadanych, żył zachodnim życiem. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego życie w Rosji tak bardzo różni się od tego w Zachodniej Europie. W swej ojczyźnie widział tylko pijaństwo, zaczepki, bójki, złe traktowanie kobiet. Brzydził się takim światem i marzył o innym. Czy go odnalazł? Musicie przekonać się sami...

Teraz słów kilka o narracji. Przyznam szczerze, że rzadko zdarza mi się czytać powieści, w których narrator w jednym zdaniu potrafi zamieścić czas przeszły, teraźniejszy i przyszły. A u Gorkiego coś takiego spotkałam. Trudno było mi się do tego przyzwyczaić, ale z czasem polubiłam ten styl. Jednak do końca przygody z "Wśród ludzi" nie mogłam pogodzić się z formą dialogów, drętwych, szorstkich i urywanych w połowie. Być może tak właśnie rozmawiało się w carskiej Rosji. Być może jest to charakterystyczny sposób pisania Gorkiego... Nie wiem. Ale to chyba jedyna wada tej książki. Im więcej czasu mija od jej przeczytania, tym większym darzę ją sentymentem. Spróbujcie sami zmierzyć się z twórczością Gorkiego. Ja uważam, ze warto!


[tekst umieściłam na swoim blogu]