To zwornik obu podstawowych cykli Parnickiego: „Twarzy księżyca” i „Nowej baśni”. Wgłębiając się w tę powieść, czujemy się jak na jakiejś upiornej maskaradzie, karnawale; i jak w karnawale przewijają się przez kolejne części tej książki korowody masek – niekiedy przerzucanych z jednej osoby na drugą, tak jakby te postaci nie miały własnych twarzy, jakby w Steinerowskiej wizji doświadczania świata.

Maski wyznające sobie miłość, maski oskarżające się o wyszydzanie składni greckiej listów św. Pawła, maski toczące spory chrystoznawcze, tarasujące bramy do zaświatów, zamykające się w „wieży Rufosa”, a nade wszystko – toczące spory krytyczno- i teoretycznoliterackie. To chyba najbardziej autotematyczna powieść Parnickiego. Powieść o pisaniu powieści dziejącym się tu i teraz, na oczach zdumionego czytelnika, o czasie powieściowym, o stosunku autora do prawdy historycznej, o ograniczeniach i przywilejach autorskich. Powieść o maskach.

Trudno jest wypowiedzieć się wyczerpująco o Parnickim. Myślę, że najlepszym komentarzem, zarówno do tej powieści, jak i do każdej innej Wielkiego Mieszańca są słowa: „Z możliwości wielu (z których tutaj jedynie kilka ujawniło się i utrwaliło) wybrać należy tę, która zawiera w sobie najwięcej danych na przetworzenie przez siebie bezładu w harmonię.”

Być może wskazówką do rozwiązania tej łamigłówki jest problem Kleopatry, a w zasadzie pytania: co by się stało z dziejami świata, gdyby Marek Antoniusz posłuchał rady Heroda Wielkiego i zabił Kleopatrę? Czy wtedy Chrystus przyszedłby na ziemię?