Wszystko to tak bardzo bije w oczy, że ludzie, zmuszeni nagle do zatrzymania się w pośpiechu i tłoku, wolą nie patrzeć, wolą nie być świadkami tego odrażającego widowiska, większość odwraca twarze i usiłuje niczego nie zauważać. Także Judasz czuje, że najchętniej uczyniłby to samo.

Gdy mężczyzna idący przodem upada na ulicę, połowa jego twarzy zostaje przyciśnięta pod ciężarem belki do brukowego kamienia. Judasz zauważa, że jedno z jego oczu jest podbite i napuchnięte, a wargi są popękane i porozrywane; wszystko to stało się prawdopodobnie w czasie tortur lub biczowania, które zazwyczaj poprzedzają egzekucje takie jak ta.

Gdy zaś po chwili mężczyzna ów o własnych siłach próbuje się podnieść i spogląda w górę odsłaniając całą swą twarz, Judasz dokonuje przerażającego odkrycia. To przecież Jezus, tak, na pewno się nie myli, jakżeby mógł, to mistrz, jego mistrz!*


---
* Per Gunnar Evander, "Zaciśnięte pięści Judasza Iskarioty", tłum. Elżbieta Sadowska-Ptaszyńska, wyd. Kantor Wydawniczy SAWW, 1994.