Ody były we Włoszech czynem przewrotowym: rwącą siłę ducha spółczesnego wlewały w muzealne kształty liryki starożytnej; albo inaczej: dawne miary poetów Grecji i Rzymu nakładały na żywe tętno dzisiejszego języka włoskiego. Artystyczne ukochania Carducciego i jego patrjotyzm, idący aż do korzenia rasy italskiej, porwały się na zuchwały czyn poślubienia elementów, organicznie przywartych do języków zdawiendawna umarłych, z czułem narzędziem nowożytnej psychiki, które wieki naturalnego rozwoju nastroiły pod zupełnie inne melodje.
Próba wypadła nadspodziewanie. Język włoski z karkołomnego doświadczenia wyszedł tryumfatorem, tysiącletnie róże odkwitły przepysznie. Ody z przedmiotu napaści stały się podwaliną nowej chwały poety.
Nam atoli idzie z kolei o przeszczepienie eksperymentu na nowy pień – w polszczyznę i tu, niestety, język buntuje się przeciw próbie. Strofy, jak alcejska, asklepiadejska i inne, nie dadzą się zasymilować. [...] W przekładzie, z wyjątkiem paru rodzajów rytmów, które po naszym gruncie językowym potoczyły się odrazu, trzeba było boleśnie okaleczać dzieło poety, odzierać z tego, co jest jego bojowym sztandarem, jego treścią i rdzeniem, co jest niem samem.
Na tle polskiem rewolucyjność Ód tem samem zanika. Pozostaje może tylko pewna, znacznie mniej efektowna, nowość, już nie w spadkach muzycznych, nie w odkrywaniu nieoczekiwanych akustycznych wartości własnej mowy, ale w atmosferze samego natchnienia i niespotykanem dotąd obrazowaniu*.


---
* Julja Dicksteinówna, „Przedmowa tłumaczki”, w: Giosue Carducci, „Ody Barbarzyńskie”, wyd. Instytut Wydawniczy „Bibljoteka Polska”, Warszawa [brak daty wydania], s. 5-6.