"Stambuł. Wspomnienia i miasto" to tyleż melancholijny, co malowniczy opis wyprawy w głębię dwóch istnień: miasta i człowieka. Orhan Pamuk genialnie przeplata historię swojego życia z historią miasta. Pisząc o najważniejszych tureckich pisarzach, zaznacza ich rolę nie tylko w życiu swoim, ale i Stambułu. I tak za każdym razem, przy każdym poruszanym temacie. Trudne relacje rodzinne Pamuków łączą się w przedziwny sposób z gmatwaniną stambulskich uliczek i dziejami tego historycznego, a przecież ciągle żywego miasta.

Jednocześnie historia Stambułu jest dla Orhana Pamuka historią ludzi. Choć często dystansuje się on od przeżyć poszczególnych obywateli czy grup społecznych, to jednak w ostatecznym rozrachunku można zauważyć, że bez Stambułu i jego mieszkańców nie byłoby Orhana Pamuka takiego, jaki wyłania się z kart książki. Czy Stambuł i jego mieszkańcy byliby tacy sami bez Orhana Pamuka? Dla czytelników tej oryginalnej "auto-biografii" raczej nie.

Nie jest to powieść, która swoją wartką akcją przyciąga i nie pozwala się oderwać. To raczej pamiętnik, w którym Pamuk zebrał bardzo wiele: opisy, wspomnienia, zdjęcia, obrazy, a przede wszystkim atmosferę dzieciństwa i młodości zamkniętych w wąskich - a mimo to pojemnych - ramach rodzinnego miasta. I chociaż akcji jako takiej tu nie ma, chociaż nie da się książki przeczytać jednym tchem, to jednak trudno ją zamknąć i odłożyć na półkę po przeczytaniu ostatnich stron.