Twórczość Andermana wpisuje się w pokoleniową modę lat 70. Bohaterem nurtu kontestującego rzeczywistość zostaje oderwany od korzeni wędrowiec z plecaczkiem, postrzegający rzeczywistość przez pryzmat młodzieńczego buntu, idealizmu skrywanego pod teatralnymi pozami. Można tu dostrzec spóźnione refleksy kultury hippisowskiej czy brytyjskiej „nowej fali”, chociaż piewca miejskiego włóczęgostwa — Anderman, podobnie jak szukający lekarstwa w naturze Stachura, jest w swym klimacie bardzo swojski. Był czas, gdy książki Andermana były kultowe, choć nikt nie stosował jeszcze tego określenia.

[www.literatura.net.pl]