W tym samym czasie zaczęłam oglądać swoje zdjęcia z dzieciństwa - zdjęcia, które ukrywałam przez wiele lat. Zawsze nienawidziłam tamtego dziecka i czułam do niego pogardę. Nauczyłam się kochać dziewczynkę o poważnej twarzy z tych fotografii, która straciła matkę, straciła jedyne poczucie bezpieczeństwa, żyła jak więzień w sierocińcu, a potem, gdy dorosła, była systematycznie maltretowana. Poprosiłam ją o wybaczenie za moją poprzednią oziębłość i za to, że opuściłam ją tak jak wszyscy inni*.


---
* Elizabeth Kim, "Mniej niż nic", tłum. Danuta Górska, wyd. Świat Książki 2002.