Olbrzymi sukces wydawniczy Stiega Larssona wzbudził falę zainteresowania kryminałami skandynawskimi. Na rynku pojawiło się wiele powieści z tego nurtu, po które sięgałem zachęcony świetnym cyklem "Millenium". Jedną z nich jest "Taniec z aniołem" Åkego Edwardsona, w roku 1997 wyróżniony nagrodą dla najlepszej szwedzkiej powieści kryminalnej. Niestety powieść okazała się dużym rozczarowaniem.

W odstępie kilku dni dochodzi do dwóch brutalnych morderstw młodych mężczyzn. W Lodynie ofiarą pada Szwed, a w Göteborgu Anglik. Komisarz Erik Winter kieruje po stronie szwedzkiej dochodzeniem, które ma na celu zbadanie związku między zabójstwami i znalezienie sprawcy.

Początkowe wydarzenia przyciągają uwagę i intrygują. Akcja prowadzi czytelnika do południowego Londynu oraz w göteborskie podziemie nielegalnego biznesu pornograficznego. Jednak w powieści niewiele się dzieje, rozmowy śledczych nie dają wskazówek do rozwiązania zagadki, zakończenie nie bardzo wynika ze zdobytych poszlak.

Dużym mankamentem jest całkowicie niewiarygodnie skonstruowana postać głównego bohatera. Erik Winter jest przystojnym policjantem przed czterdziestką, a więc prawdziwym twardzielem. Jednocześnie uwielbia wyrafinowaną muzykę, piwo i piłkę nożną, nosi szyte na miarę buty i drogie garnitury, pali kubańskie cygara, a koszule kupuje tylko na Jermyn Street w Londynie. Jak może sobie na to pozwolić z pensją szwedzkiego policjanta? Ano nie może, więc Edwardson obdarza go niezwykle bogatymi rodzicami. Winter jest tak pozbawiony wad, że zupełnie niewiarygodny. Na tym tle lepiej wypadają jego współpracownicy z policji, którzy mają swoje wady i problemy, jednak są postaciami drugoplanowymi.

"Tańca z aniołem" nie czyta się źle. Można poświęcić na niego zimowy wieczór, kiedy nic innego nie przychodzi do głowy. Ale nie jest to dobry kryminał, ani nawet dobra książka. Mam wrażenie, że skandynawskie kryminały cieszą się trochę niezasłużoną sławą.