1. Początki fortuny Rougonów (Zola Émile) - 4,0.

Rodzina Rougonów, marząca o wzbogaceniu się, zdobyciu uznania i poważania, dostaje swoją szansę dzięki przewrotowi Ludwika Napoleona. Ten wątek i związane z nim postacie, owładnięte żądzą pieniądza i wysokiej pozycji społecznej (zwłaszcza Felicja!), to solidna robota, zdecydowanie zasługuje na 5. Za to gorzej wygląda historia Sylweriusza i Mietty. Z jednej strony daje możliwość spojrzenia na wydarzenia z punktu widzenia robotników - republikanów, z drugiej jednak wydaje się sztuczna, przesłodzona i doczepiona na siłę. Szkoda też, że opis wydarzeń sprzed roku 1848 jest tak skrótowy, wygląda bardziej na streszczenie niż fragment powieści.


2. Zdobycz (Zola Émile) - 5,0.

Arystydes Rougon zbyt długo opowiadał się po stronie Republiki i nie osiągnął żadnych korzyści dzięki powstaniu Cesarstwa. Zmieniwszy nazwisko na Saccard, dzięki pracy w urzędzie zdobywa informacje pozwalające na dorobienie się na spekulacji nieruchomościami. Musi jeszcze pozyskać kapitał zakładowy - to udaje mu się osiągnąć przez ożenek z panną w kłopotach. Kilka lat później jego żona Renata, znudzona wystawnym życiem i ciągłymi romansami, marzy o jakichś silniejszych emocjach. Źródłem intensywnych bodźców, poczucia winy, lęku przed skandalem, ma być kazirodztwo, związek z włanym pasierbem Maksymem. Udaje jej się dopiąć swego, ale tylko pozornie: świat wokół niej jest tak zepsuty, że kiedy romans stopniowo wychodzi na jaw, nie robi na nikim większego wrażenia.


3. Brzuch Paryża (Zola Émile) - 4,5.

Obraz paryskich Hal, czyli wielkiego targowiska. "Obraz" to dobre słowo, bo książka jest bardzo statyczna. Dużo dokładnych, poetyckich opisów poszczególnych części targu, udany portret bogacących się powoli, ale konsekwentnie paryskich sklepikarzy, jednak dzieje się niewiele. Dwie lokalne piękności konkurują ze sobą, grupka republikanów nieudolnie bawi się w konspirację, intryganci i szpiedzy intrygują i szpiegują. I to w sumie wszystko.


4. Tajemniczy pan Quin (Christie Agatha (pseud. Westmacott Mary)) - powtórka, 5,0.

Pierwsze spotkanie pana Satterthwaite'a z panem Quinem i 11 innych opowiadań. Jak zwykle z tymi bohaterami, jest bardziej nastrojowo niż sensacyjnie, w stylu księdza Browna.


5. Księga papugi (Nechszebi Zijai ed-din (Nakhshabi Ziya' al-Din)) - 5,0.

Pomysł podobny jak w tysiącu i jednej nocy. Chodżeste, żona Majmuna, chce spotkać się z kochankiem, korzystając z wyjazdu męża. Mądra papuga Majmuna powstrzymuje ją przed tym, każdej nocy snując jakąś opowieść. Opowiadanie szesnaste jest pierwowzorem albo wariantem jednej z moich ulubionych baśni wschodnich (czwórka przyjaciół dostaje kolorowe paciorki do ułożenia na swoich turbanach; każdy z bohaterów ma kopać w poszukiwaniu skarbu tam, gdzie upadnie jego paciorek). Zakończenie historii Majmuna i Chodżeste jak dla mnie dość niespodziewane.


6. Cylinder van Troffa (Zajdel Janusz A. (Zajdel Janusz Andrzej)) - 5,0.

Sporo motywów pojawiających się w innych powieściach Zajdla. Społeczność żyjąca na Księżycu mocno przypomina "Paradyzję", dokonany w przeszłości podział ludności na Ziemi kojarzy się z "Limes inferior". Wniosek z opisanej degeneracji obu pozostających w Układzie Słonecznym części ludzkości jest taki, że sensem życia i motywacją do działania człowieka, którego potrzeby życiowe zostają automatycznie zaspokajane, może być tylko praca na rzecz lepszej przyszłości kolejnych pokoleń.


7. Jesteś tylko diabłem (Słomczyński Maciej (pseud. Alex Joe lub Kwaśniewski Kazimierz)) - powtórka, 5,0.

Widać, że Joe Alex dorobił się na swoich książkach. Ma już dom, lokaja idealnego - Higginsa - i uczy się sztuk walki od doktora Yamamoto. Na prośbę znanego prawnika podejmuje się tropienia zbrodni niemal doskonałej. Morderca z kolei wpada na pomysł wykorzystania obecności Alexa jako potwierdzenia swojego alibi.


8. Cichym ścigałam go lotem (Słomczyński Maciej (pseud. Alex Joe lub Kwaśniewski Kazimierz)) - powtórka, 5,0.

Bogaty milośnik ciem, jego brat zakała, jedna żona nienawidząca drugiej, ta druga żona z kochankiem i wszystko to w jednym domu. Samobójstwo w takich warunkach nie może nie okazać się zakamuflowanym morderstwem, zwłaszcza jeśli ofiara zostawia podejrzanie dużo listów pożegnalnych.


9. Rzymianka (Moravia Alberto (właśc. Pincherle Alberto)) - 4,0.

Dobry początek - historia marzącej o założeniu rodziny i spokojnym życiu młodziutkiej modelki, której matka uważa, że dziewczyna powinna bardziej efektywnie wykorzystać swoje ciało do zdobycia majątku. Rozczarowanie pierwszą miłością powoduje, że faktycznie tak się dzieje. Dalej już trochę słabiej, choć pojawia się np. wątek kryminalny. Miejscami drażniły mnie opisy przeżyć i przemyśleń bohaterki; miałam wrażenie, że autor niezbyt dobrze wczuł się w kobiecą psychikę.


10. Rezydent wieży: Księga II (Tuchorski Andrzej) - 4,0.

Wątki opowiadań z poprzedniego tomu zgrabnie połączone w spójną całość. Okazuje się, że Klavres nie stoi wcale na uboczu (jak mu się zawsze wydawało), lecz w samym centrum doniosłych wydarzeń. Styl nadal nie powala. Choć stężenie oryginalnych porównań jest już zupełnie znośne, to nadal męczą opisy walk (ten ciął, tamten uskoczył, ten rzucił zaklęcie i tak przez kilka stron). No i zakończenie to trochę pójście na łatwiznę. Autor chyba za bardzo lubi Klavresa i nie potrafił sprawić mu przykrości na dłuższą metę.


11. Konstantyn Wielki (Krawczuk Aleksander) - 5,0.

Bardzo dobrze napisane, jak to zawsze u Krawczuka. Książka obejmuje czasy od początku rządów Dioklecjana do śmierci Konstantyna. Podzielona jest na króciutkie rozdziały. Wystarczy niemal przeczytać ich tytuły, żeby wyrobić sobie ogólny pogląd na dzieje Konstantyna. Dużym plusem są rozważania o powiązanych z Konstantynem legendach (prorocze sny, przyjęcie znaku krzyża), powstałych jeszcze za jego czasów lub dużo później, wyjaśnienia, dlaczego opowieści te nie mogą być prawdziwe, oraz próby odtworzenia rzeczywistego biegu wydarzeń.