"Kwietniowa czarownica"- Majgull Axelsson.

Desiree, jedna z głównych bohaterek:

"Każdy powinien mieć prawo wznieść pięści ku niebu na oczach całego świata, złorzeczyć i przeklinać, krzyczeć i miotać się, wierzgać i walić rękami w ziemię, i płakać, dopóki oczy nie pozbędą się wszystkich łez. Dopiero wtedy można zobaczyć świat, można śledzić wzrokiem mrówkę dźwigającą źdźbło trawy, można się pogodzić z tym, że choć więcej od życia nie dostaniemy, i tak to, co mamy, to też dużo. Dopiero wtedy można zrozumieć, że samo istnienie jest szczęściem"

Gdybym nie wiedział, że słowa te wypowiada osoba chora na porażenie mózgowe, posądziłbym o te zdania, człowieka, który nie radzi sobie ze swoim zyciem, człowieka, który mimo to, stara się je kochać. Desiree wyraża obawy i lęki czterech kobiet- sióstr i nie sióstr, na których spoczywa brzemię przerażającego dzieciństwa i młodości, wyśpiewuje hymn ich jestestwa. Nie jest to melodyjnie zaintomowana pieśń, to raczej skowyt wyzierający z samej duszy.

Starać się kochać życie- trudne zadanie. Trudne, dla kogoś kto sam pozbawiony jest miłości. Cztery dorosłe już kobiety przegrały. W całym ich życiu brakuje właśnie tego: miłości. To jest oznaką porażki. Brak najwznioślejszego z uczuć. Pozbawione miłości rodzicielskiej, miłości bliźnich, nie potrafią wyjść z błędnego koła. Nie ma już na to lekarstwa. Przypadkowy seks, przypadkowe związki, małżeństwo pozbawione głębokich uczuć- to tylko pozostaje. Wegetacja.

Jedynie Desiree zna drogę ucieczki. Zamienia się w ptaka: w mewę, we wróbla. Lata pośród obłoków, a gdy ma ochotę patrzy na wszystkich z góry. A reszta kobiet? Brnie w nicość, pogrążona w nienawiści...

Poraziła mnie samotność. Poraził mnie brak miłości.

Przeglądając opinie na temat tej książki trafiłem na czytatkę Misiaka. Zaczyna się ona od słów: Myślałem, że nie będę umiał napisać o tej książce. Ja tak dalej myślę. Trudno jest coś więcej napisać...

P.S. Książkę mogłem przeczytać dzięki życzliwości Zochuny. Dziękuje. :)