Spod jego pióra pochodzi postać Basi Bzowskiej, która wyruszyła do odległego Ekwadoru, by odnaleźć zaginionego ojca-podróżnika, mimo że nikt w jego odnalezienie po tylu latach już nie wierzył. W „Pannie z mokrą głową” Kornela Makuszyńskiego poznajemy dziewczęcą postać równie bystrą, sympatyczną i – chcąc nie chcąc, trzeba to przyznać – nieco postrzeloną.

Irenka Borowska, tytułowa „panna z mokrą głową”, na to niezbyt chwalebne, acz urocze miano zasłużyła już od najmłodszych lat. Niejeden urwis i śmiałek pozazdrościłby przygód, jakie stały się udziałem tej przesympatycznej, wesołej istotki. Przepłynięcie w bród rzeki na szkapie? Spuszczanie się we wiadrze w głąb studni w celach „badawczych”? Proszę bardzo!

Ma jednakże Irenka, oprócz iście ułańskiej fantazji, także głowę nie od parady (choć może, faktycznie, nieco mokrą), co w połączeniu z iście złotym sercem stanie się niezmiernie cenne, gdy na jej rodzinę zaczną spadać nieszczęścia przysłowiowymi parami.

Jest więc postać Irenki perłą w muszli tej książki, ale warto też zwrócić uwagę na przepiękny, zgrabny, dowcipny język, jakim posługuje się autor. Nie szczędzi on ciepłej kpiny, nie szczędzi też wzruszenia, a wszystko to razem sprawia, że czyta się „Pannę z mokrą głową” cudownie. Aż żal ściska serce, gdy na ostatnich kartach odkrywamy zakończenie, które, trzeba to uczciwie przyznać, jest zwyczajnie brakiem zakończenia i nasuwa pytanie, czy istnieje jakaś kontynuacja tej książeczki?

Niestety, na to pytanie odpowiedź jest przecząca, lecz na pocieszenie – i to nie byle jakie – polecić mogę adaptację tej powieści, wyreżyserowaną przez Kazimierza Tarnasa w 1994 r. z Pauliną Tworzyańską w roli głównej. Film naprawdę świetnie sprawdza się jako „deser” po lekturze, a co do zakończenia, powiedziałabym, że spełnia te oczekiwania, z którymi nie poradziło sobie słowo pisane.

Całość serdecznie polecam, nie tylko dzieciom i młodzieży!