Świeżo po lekturze obu części "Zbieracza Burz" mam cokolwiek mieszane odczucia. Z jednej strony dobra lektura, sprawnie napisana, z akcją, z humorem. Z drugiej strony towarzyszy temu odczucie, że "Siewca Wiatru" był po prostu lepszy, był bardziej spójny, był świeższy.

Kontynuacja zawsze jest obarczona ryzykiem bycia powtórką z rozrywki, wzbudzenia odczucia, że to już było.

Kossakowska stara się przed tym zagrożeniem obronić, modyfikując zarówno sposób pisania jak i miejsce/okoliczności dziania się akcji, pogłębiając opis świata oraz wprowadzając nowe elementy.

Moim zdaniem skutkuje to jednak wrażeniem chaosu - trochę tego wszystkiego za dużo. Wygląda na to, że autorka miała wiele pomysłów i chciała zmieścić w książce je wszystkie.

Postaram się nie zdradzić za dużo, przytoczę jednak hasłowo kilka przykładów, według zasady, że argumentacja podparta przykładem jest bardziej przekonująca (nie wchodzę w szczegóły, nie będzie to więc w pełni zrozumiałe dla tych, którzy książki jeszcze nie czytali - zapraszam do dyskusji po lekturze).
Strefy poza czasem,
wątek z Apolyonem,
rozwinięty wątek Asmodeusza,
czarna magia,
relacje Daimona na ziemi,
wątek z Michałem,
wątek z Piołunem,
wątek z Lucyferem
wątek z umysłem Cienia,
jeszcze kilka można by wymienić... Do tego dochodzi kilka nielogiczności (np. nikt Daimona na ziemi nie poznaje a jest przecież tak słynny i np. charakteryzuje się przerażającymi oczami)- jest o czym dyskutować, ale jak już powiedziałem - nie chcę zdradzać zanadto szczegółów.

Podsumowując, jeśli by porównać "Siewcę Wiatru" do "Zbieracza Burz" to według mnie pisząc tę pierwszą autorka miała pomysł na opowieść, zaś pisząc kontynuację miała zestaw mniejszych pomysłów, które zbiła w jedną całość.

Umieściłem powyżej sporo krytycznych uwag, warto jednak zakończyć ten opis pozytywnym słowem. Czemu? Bo Kossakowska pisać umie. Bo ma ciekawe pomysły. Bo akcję prowadzi wartko i nie sposób się nudzić.
Jeśli odrobinę zmrużymy oczy - mamy zapewnioną świetną rozrywkę na kilka wieczorów!