Pisarz, którego książki są z gatunku tych pochłanianych w jeden czy dwa dni: nie za długie, bardzo wciągające i uniwersalne, ale równocześnie bardzo do siebie podobne; każda doprowadza do podobnych wniosków, skojarzeń. Jednak to „Alchemik”, choć przeczytałam go jako którąś z kolei jego pozycję, najbardziej do mnie przemówił, tak że wróciłam do niego w chwili zwątpienia i braku wiary w siebie, bo tutaj rzeczywiście sprawdza się świetnie.

Książka jest rodzajem przypowieści, opowiada o hiszpańskim pasterzu Santiago, który za namową spotkanych na swej drodze osób postanawia wyruszyć śladem „Własnej Legendy” i pokonując pojawiające się trudności, odnaleźć wyśniony skarb. „Alchemik” pełen jest symboliki, podaje prosty przepis, jak spełniając się, dążąc do celu nie zgubić lub nie przeoczyć sensu życia.

Coelho czerpie z motywów biblijnych i filozofii Wschodu, pisze zrozumiałym, przemawiającym do każdego językiem; ukazując życiowe prawdy może podnieść na duchu lub po prostu przypomnieć o tym, o czym na co dzień często zapominamy. Wszystko to podkreśla uniwersalność i ponadczasowość jego twórczości, choć niektórym może wydać się zbyt banalne. U mnie wywołuje ciepłe, przyjemne uczucia, dlatego chętnie do niej wracam.