"Adamantowym Pałacem" zainteresowałam się już na etapie, gdy był dopiero zapowiadany. Lubię smoki, a zapowiedzi obiecywały ciekawe ich potraktowanie. I rzeczywiście, smoki są tym, co wyjątkowo się Deasowi w tej powieści udało. To nie są wierne i mocno związane z człowiekiem smoki McCaffrey ani wręcz usłużne smoki Novik, te najbardziej przypominają mi smoki Hobb, ze swoją niezależnością i dążeniem do dominacji. Smoki Deasa są po prostu smocze, oczywiście piszę o tych przebudzonych, bo w "Adamantowym Pałacu" budzą się one po trwającej tysiąclecia niewoli, pytanie, czy uda im się wyrwać z ludzkiego więzienia, pozostaje nadal otwarte…

Przebudzenie smoków jest w "Adamantowym Pałacu" jednym z dwóch głównych wątków. Drugi to walka o władzę – o stanowisko wybieranego co dziesięć lat zwierzchnika wszystkich królów. O ile ten pierwszy jest prosty i zrozumiały, o tyle drugi - pełen intryg i zawiłości. Kiedy już czytelnikowi wydaje się, że zrozumiał, o co tu chodzi i kto z kim jest w sojuszu, okazuje się, że wszystko jest całkiem inaczej. Ponieważ ja (chyba) nie przepadam za tego typu zawiłościami, smoczy wątek o wiele bardziej mi się podobał.

Deasowi udało się stworzyć ciekawy świat zamieszkiwany przez prawdziwe smoki i wymyślić naprawdę dobrą fabułę. Niestety, sposób opisania tego wszystkiego nie jest już tak dobry. "Adamantowy Pałac" czyta się dobrze, dzięki bardzo krótkim rozdziałom pochłania się go szybko, ale w sposobie narracji brakowało mi tego "czegoś", co by sprawiło, że byłabym tą powieścią zachwycona. Ponieważ fabuła jest interesująca, z chęcią otwierałam książkę i czytałam kolejne strony, nie miałam jednak trudności z przerywaniem lektury i zajęciem się innymi sprawami. Mam nadzieję, że od kolejnych części cyklu będzie mi trudniej się oderwać ;).

Wszystkim miłośnikom smoczych smoków lub walki o władzę książkę serdecznie polecam :).


[identyczną recenzję umieściłam na swoim blogu]