Autorka książki posługuje się schematem czarny - biały, jest tu więc przeceniany i nagłaśniany ekstrawertyzm oraz nieodoceniany introwertyzm. To uproszczenie.

Wystarczy porównać tę pozycję i "W jaki sposób szybko się uczyć" Ricki Linksman, która o wiele bardziej pobudza wyobraźnię (bogactwo typów poznawania świata, autorka dodatkowo zaznacza, że tych podziałów jest o wiele więcej). Tu mamy tylko dwa podziały, a księga jest naprawdę opasła, szczególnie w porównaniu z książeczką Linksman.

Całe szczęście, że autorka podkreśla, iż może wystąpić typ pośredni, między introwertyzmem a ekstrawertyzmem, albo że można z biegiem czasu np. wyciszyć się i przechylić się ku introwertyzmowi.

Pomimo tych zastrzeżeń, przyznaję, że uwagi o bywaniu na przyjęciach (ułatwienia dla introwertyków - aparat fotograficzny, gadżety zwracające uwagę, pozycja obserwatora) oraz o odpoczynku są pomocne. Podobał mi się też spokojny ton autorki, gdy mówi o związkach - brak tu nadmiernej analizy, widać, że jest to podejście zdrowe i że autorka ma pozytywne doświadczenia na tym polu. Czy to w wypadku odmiennego nastawienia do życia, czy podobnego, autorka nie wyolbrzymiała problemów, lecz podawała sposoby korekty możliwych trudności.

Jedno zdanie zaskoczyło mnie i rozbawiło - że introwertyk może ZAPOMNIEĆ, co lubi robić! - co może się wydawać dziwne, ale przyznam, że znam to z doświadczenia... czymkolwiek jestem. :)

Przypominam sobie takie zdanie z "Wurta" Jeffa Noona, w którym po zaprezentowaniu różnych rodzajów istot zamieszkujących tamten świat pada pytanie: "Nie podoba ci się ta kategoria, czytelniku? A więc wymyśl sobie własną". Wydaje mi się, że książka byłaby lepsza, gdyby autorka właśnie tak potraktowała materiał - bardziej osobiście, a nie od razu z wykresami pracy mózgu, podziałami ludzkości na 3/4 ekstrawertyków i 1/4 introwertyków... no, ale takie czasy i taki zawód (psycholog), musi być naukowa podpórka.