Kiedy Marcel dowiedział się, że Albertyna go opuściła, a było to największe nieszczęście w jego dotychczasowym życiu, zapragnął doznać pocieszenia. Wyszedł z domu i:

„...spotkałem biedną dziewczynkę, która patrzała na mnie wielkimi oczami i wyglądała tak sympatycznie, żem ją spytał, czy nie chciałaby przyjść do mnie; tak samo zwróciłbym się do psa o spojrzeniu wyrażającym wierność. Zdawała się rada mej propozycji. W domu kołysałem ją przez pewien czas na kolanach, lecz wkrótce zacząłem odczuwać jej obecność uprzytamniającą mi nadto dotkliwie brak Albertyny, jako coś nieznośnego. Poprosiłem więc, by sobie poszła, wręczywszy jej uprzednio banknot pięćsetfrankowy”.

I kiedy narrator po odprawieniu dziecka oddaje się rozmyślaniom i analizie swoich uczuć, atakuje go proza życia. Franciszka wręcza mu wezwanie na komisariat. „Rodzice dziewczynki, którą sobie sprowadziłem na godzinę, chcieli mnie skarżyć, żem uwiódł nieletnią”.

Wizyta na komisariacie nie była miła. Rodzice małoletniej obrzucali go obelgami, a komisarz niezbyt wierzył w jego niewinność. Kiedy udręczony Marcel wrócił do domu, Franciszka powiedziała, że był u nich policjant, „który przyszedł się dowiedzieć, czy nie mam zwyczaju sprowadzać do domu młodych dziewcząt; oddźwierny sądząc, że to się tyczyło Albertyny, odpowiedział twierdząco, i od tej chwili nasz dom sprawiał wrażenie, jak gdybyśmy byli pod obserwacją. Nie mogłem już myśleć o żadnej dziewczynie, która by przyszła pocieszyć mnie w mym smutku, bo wskutek natychmiastowego zjawienia się policjanta byłbym skompromitowany przed nią i wydał się jej złoczyńcą”.


---
Nie ma Albertyny (Proust Marcel)