Z pozycji doświadczonego psychoanalityka A. Miller wysuwa postulat modyfikacji wychowania, które powinno polegać na respektowaniu praw dziecka, na wpajaniu mu zasad i ideałów poprzez własne postępowanie (dawanie przykładu). Pisze ona, że dzieci, które darzy się szacunkiem, uczą się szacunku. Dzieci, które się obsługuje w chorobie, uczą się obsługiwać słabszego. Dzieci, które kocha się takimi, jakie są, uczą się tolerancji. Na tej podstawie powstają ich własne ideały, które nie mogą się przejawiać inaczej, niż życzliwością dla człowieka.

Autorka polemizuje z Freudem twierdząc, że wszelkie nerwice są wynikiem niemożliwości uzewnętrznienia wczesnodziecięcych urazów, które musiały zostać wyparte. A więc cierpimy nie z powodu wczesnodziecięcych pragnień i konfliktów popędowych (Freud), lecz w wyniku traumatyzacji psychiki przez rodziców i wychowawców (liczne przykłady).

[Wydawnictwo Naukowe PWN, 1991]