Zacznę od daty 14.02- zdecydowanie to coś oznacza!? Dzień patrona chorych na epilepsję i dzień, w którym bardziej niż w wszystkie inne uświadamiam sobie, że jestem sama ale niesamotna:)
Obecnie moje życie kręci się, a raczej biegnie tempem wszechstronnie znanym: wstaję, wybieram się do szkoły, wracam, uczę się, siadam do komputera, wykonuję obowiązki domowe po wcześniejszym wysłuchaniu narzekań i wrzasków pod moim adresem, znów się uczę, rozmyślam, kładę się spać i od nowa... znajduję jeszcze czas na posiłki i pewne inne czynności bardziej narzucone niż wybrane przeze mnie samą. Monotonia.
Nie mówię, że to coś złego ale popadnięcie w nią może grozić pewnymi powikłaniami na przykład tym, że zaczyna się użalać nad samym sobą i nie ma już się siły by cokolwiek zrobić. Ogólnie dno! Na szczęście w pewnych przypadkach jest możliwość poprawy wystarczą przyjaciele, dobry film, lub odnalezienie czegoś dla czego warto działać, lub kogoś, czasem same poszukiwania przynoszę efekt ponad spodziewany:)
Po zebraniu myśli w sposób ujmijmy to chaotyczny zabieram się do powrotu do mojego planu dnia czyli teraz pora na naukę!:(