Głównym bohaterem powieści jest Pellar - przybrany syn harfiarza Zista. Chłopiec urodził się niemową, nosi więc ze sobą wszędzie tabliczkę, za pomocą której może się porozumiewać. Po dwóch nieudanych próbach porozumienia z Wygnanymi, Cech Harfiarzy postanawia wysłać Zista do nowo tworzonej kopalni, Pellar zaś ma towarzyszyć mu potajemnie i składać raporty z obserwacji Wygnanych. Jest to oczywiście dopiero początek przygód Pellara...

Powieść jest bardzo mocno powiązana miejscem i czasem akcji ze "Smoczą rodziną". Kopalnia węgla, o której mowa, to kopalnia Natalona, a Zist zostaje przy niej harfiarzem. Wydarzenia przedstawiane są z zupełnie innej perspektywy, akcja zaś zaczyna się przed wydarzeniami z poprzedniej książki, a kończy po nich. Książka rozwija tematykę wherów, zapoczątkowaną w poprzedniej części cyklu, a także opowiada o kopalniach smoczego kamienia.

W pewnym momencie miałam wrażenie, że autorka strasznie miesza i sama już nie pamięta, o czym pisała w poprzednich częściach cyklu, co spowodowało, że przez jakiś czas czytałam z mniejszym zapałem. Potem jednak mój trud został nagrodzony, bo nastąpił gwałtowny zwrot i okazało się, że tak miało być od początku, nieścisłości zaś były jak najbardziej celowe.

O ile "Smocza rodzina" zniechęciła mnie do cyklu i spowodowała, że przestałam się interesować tym, czy kolejne części zostaną wydane po polsku i kiedy, o tyle "Smoczy ogień" zachęcił mnie do powrotu. Ta część przypomniała mi zachwyt, z jakim czytałam poprzednie tomy i spowodowała chęć szybkiego przeczytania kolejnej, pod tytułem "Smoczy harfiarz", która niedawno wyszła po polsku. Jak sądzę, można się domyślić z tego przydługiego podsumowania, że książkę bardzo polecam wszystkim miłośnikom cyklu :).



[prawie identyczną recenzję umieściłam na swoim blogu]