Ten skromny tekścik wyszedł przed chwilą spod mojego pióra podczas lektury Rozmowy Mistrza Polikarpa ze Śmiercią. Dydykuję całej braci studenckiej uczącej się właśnie na kolokwium ze staropolki:)

Rozmowa Mistrza Kowalskiego ze Śmiercią

Śmierć stała już jakiś czas na progu mieszkania Kowalskiego. Ze zniecierpliwieniem patrzyła na zegarek. Wreszcie drzwi się uchyliły.
- Czego? – burknął młody człowiek. – Była wyraźna wywieszka: „akwizytorom wstęp wzbroniony” – krzyknął bliski furii. Śmierć urażona jego tonem odrzekła godnie:
- Nie jestem akwizytorem – za jej plecami rozbłysła błyskawica, gwoli większego efektu.
- Żebrakom też dziękujemy – oświadczył kategorycznie Kowalski, patrząc na nędzne ubranie kobiety. – Z tą twoją kosą na pewno przyjmą cię na roli! Tutaj nie ma ani skrawka trawy do koszenia! Żegnam! – chciał jej zatrzasnąć drzwi przed nosem, ale nie pozwoliła na to.
Wkroczyła do środka.
- Dobrze, trochę gościnności z siebie wykrzeszę – zdecydował Kowalski, ale zaraz pogroził Śmierci palcem. – Tylko zdejmuj te zakrwawione buty! Myłem przed chwilą podłogę. I odłóż to siepadło, bo wszystko porozbijasz. Mama się wścieknie jeśli stłuczesz wazon w szlaczek – lepiej jej się nie narażać - poinstruował. Śmierć zdjęła buty i włożyła ofiarowane kapcie, ale nie odstawiła swego atrybutu. Kowalski zaprowadził ją do kuchni.
- Co prawda zjawiasz się nie w porę - sarkał – za godzinę przychodzi tutaj moja dziewczyna, więc miło by było gdybyś się wtedyzmyła.
- Obiecuję, że załatwię to szybko... – rzekła zimno, pragnąc odzyskać resztki utraconego autorytetu. Chłopakowi nagle zrobiło się nieswojo.
- Przepraszam – powiedział ze skruchą. – Nie chciałem być nieuprzejmy. Napijesz się herbaty? – i nie czekając na odpowiedź nastawił wodę. – Tak się po ludziach nie chodzi – tłumaczył dobrotliwie – są specjalne pośrednictwa pracy, agencje... względnie zasiłki dla bezrobotnych. Dwie kostki cukru? – zaproponował.
- Nie, nie, jedną – poprosiła. – Nie chciałabym robić kłopotu – dodała zażenowana.
- Żaden problem – uspokoił ją z odcieniem wzruszenia w głosie. – Ważne, żeby cię tu za godzinę nie było – dopowiedział szelmowsko, mrugając do niej. – No bo wiesz... dziewczyna przyjdzie... przy takich wizytach nie powinno być świadków – zachichotał i dał Śmierci przyjacielskiego kuksańca. – Plasterek cytryny? – padła kolejna zaaprobowana następnie propozycja. Kowalski postawił przed gościem filiżankę z parującym płynem. – Chociaż jak chcesz, możesz podpatrywać. Założę się, że z ciebie jeszcze dziewica, co? – znów mrugnął.
To poruszyło Śmierć. Wyjęła zakrwawioną chusteczkę i ocierała pojedyncze łzy.
- Musisz mi o tym przypominać?! – stęknęła urażona. W Kowalskim znów obudziło się poczucie winy.
- Każda potwora w końcu kogoś znajdzie. Nie jesteś jeszcze taka stara! – przekonywał. – Kiedyś się będą o ciebie zabijać!
W radiu puszczono właśnie jakiś skoczny szlagier. Po chwili zachęcona Śmierć podrygiwała razem ze swoim partnerem.
- Świetnie tańczysz! – zaśmiał się.
- Ach, z kim ja nie tańczyłam! – na twarzy Śmierci odbiła się nutka dziwnej tęsknoty. – Dans macabre! – westchnęła. To najwyraźniej rozczarowało jej kompana. Usadził ją z powrotem na krześle i władczym wzrokiem wskazał na opróżnioną do połowy filiżankę.
- Wiedziałem, że sama się tego nie nauczyłaś! – prychnął. – Teraz dopijaj, bo muszę tu jeszcze posprzątać! – warknął. Przestraszona Śmierć dopiła do dna, po czym się opamiętała.
- Jeszcze jedno słowo…! – zgrzytnęła zębami. Przerwał jej brutalnie:
- To co? Uderzysz mnie kosą? Sado maso to nie w tym lokum! To jest porządne mieszkanie, wynoś się do burdelu jak ci się na amory zebrało!
Wstała, ale nagle przez jej twarz przebiegł spazm bólu. Opadła z powrotem, wypuszczając z rąk mordercze narzędzie.
- Co… co… - jęczała.
- Herbata była zatruta – zdążył wyjaśnić tuż przed zgonem swego gościa. - Chciało się tę kostkę cukru, co? - zachichotał złośliwie. Po śmierci Śmierci ściął jej głowę przy pomocy kosy.