Użytkownik: myszka91 25.04.2008 11:08 napisał(a):
Odpowiedź na: Zapis codziennych zmagań ... | kate_666 Książkę, tą przeczytałam całkiem niedawno.Uważam, iż jest piękną książką opowiadającą o problemach wielu niezrozumianych, skrzywdzonych nie tylko przez los ludzi.Polecam tę książke szczególnie młodziezy,aby mogła ona zrozumieć współczesny problem psychologi i chorób, które za sobą ciągnie..
Gratuluję, również odwagi autorce ksiązki za opisanie swych osobistych przezyć i prywatnych spraw..Jestem pełna podziwu twórczości BArbary Rosiek...pięknie pisze swe ksiązki..jednym słowem gratuluję.

Użytkownik: Rigel90 20.09.2011 17:06 napisał(a):
Odpowiedź na: Zapis codziennych zmagań ... | kate_666 Oj nie, młodzieży, zwłaszcza tej wczesnogimnazjalnej, nie polecałabym takich lektur w ogóle. Właśnie odbywam praktyki komparatystyczne w szkolnej bibliotece, w gimnazjum. Na półce znalazłam tę książkę w miejscu chyba najbardziej wydocznym. Przeczytałam w ciągu pół godziny. Czułam się tylko odrobinę lepiej niż po "Pięknych przegranych" Cohena. Lubię "schizofreniczne", "mistyczne" książki, ale pod warunkiemz że nie są to historie z życia wzięte. Na pewno prawdziwość wydarzeń dobija w pewien sposób, ale nie o to chodzi. Choroba chorobą, lecz wydaje mi się, że są granice, zwłaszcza jeśli pisze się o sobie samym. Autorka te granice przekroczyła. Oczywiście to jej życie, jej choroba i jej stany mistyczne, ale sprawy religijne poruszone w taki, a nie inny sposób... No nie mogę, odrzuca mnie, gdy czytam o wcielaniu się w Boga czy kontaktach seksualnych z diabłem. To ma być książka odpowiednia do psychiki i rozwoju emocjonalnego młodzieży? Jasne, czemu nie, ale raczej nie trzynastoletniej. Taka wczesna młodzież, może wydawać się sobie i innym bardzo dojrzała, ale psychika tych ludzi, emocje, doświadczenia, charakter i ogółem - osobowość nadal się zmieniją i jeszcze dużo czasu upłynie znanim się ustabilizują, dlatego nie powinni być poddawani kontrontacji z czymś, co jest jeszcze bardziej nietrwałe, zamglone i właściwie trudne do jednoznacznej oceny, wymykające się wartościowaniu.

Niemniej jednak - język i inteligencja autorki, zważywszy na jej stan zdrowia, wprost zachwycające. Ma kobieta talent, dobrze, że pisze, pewnie to forma autoterapii. Po prostu nie wszyscy muszą to czytać.