Mnie książka zachwyciła.

Niewielu jest w Polsce pisarzy, którzy za pomocą języka potocznego, nierzadko pełnego wulgaryzmów, są w stanie napisać coś, co by się czytało z tak wielkim zainteresowaniem i - jak w moim przypadku - z przejęciem. I to biorąc na warsztat tak wyświechtany temat, jak narkotyki!

Mem zdaniem skromnem, choć nie jest to najlepsza Piątka książka, jest ona niesamowita. Skłania do zastanowienia się nad tym, jakie są granice wytrzymałości i odporności człowieka na szczęście i nad tym, czego człowiek tak naprawdę szuka w życiu. Okazuje się, że nawet to, co subiektywnie piękne, nie musi być dobre - dzięki tej książce najlepiej można to zrozumieć.