Jest to skrupulatna opowieść o żywcem pogrzebanych mieszkańcach kamienicy warszawskiej...

"Kamienne niebo" ma budowę niemal że dramaturgiczną. Prawie bez reszty wypełnia je dialog i monolog wewnętrzny sześciu osób. Postaci te charakteryzują się i obnażają same. Lakonicznością, kamiennie surowym stylem osiąga Krzysztoń maksimum charakterystyczności. Daje znakomite dialogi, które rozpoznajemy bez wskazywania rozmówców... Ale przede wszystkim w podziemnej tragedii rozwija się wątek filozoficzny: próba wartości, paradoks nadziei.

Tadeusz Drewnowski

[Czytelnik, 1973]