Właśnie przeczytałam książkę pt. „Bez mojej zgody” autorstwa Jodi Picoult.

Książka opowiada o 13-letniej dziewczynie, która została poczęta genetycznie po to aby stać się dawcą dla starszej, chorej na białaczkę, siostry. Anna ma już dość życia w cieniu chorej Kate. Chce żyć tak jak każda 13-latka, opuścić szpital, w którym już tyle oddała dla Kate. Postanawia więc wnieść do sądu wniosek o usamowolnienie w kwestii zabiegów medycznych, sprzeciwiając się woli rodziców.

To książka poruszająca bardzo trudny temat: rozterkę między szczęściem własnym, a przedłużeniem życia siostry. Rozdziały pisane są z punktu widzenia różnych osób zainteresowanych: Anny, jej rodziców, adwokata itd. Akcja obejmuje czas od wniesienia pozwu do sądu do ogłoszenia wyroku. W tym czasie poznajemy rodzinę Anny i historię jej (choć nie tylko) życia.

Książka po prostu mnie urzekła. Musze się przyznać, że jest naprawdę pierwszą książką po której przeczytaniu (jak również w trakcie) naprawdę płakałam. Skończyłam ja czytać o 2 w nocy, bo nie potrafiłam jej odłożyć. Najbardziej zaskakujące w całej książce jest jej zakończenie, którego na pewno się nie spodziewałam.

Po przeczytaniu książki doszłam do dwóch wniosków: że świat jest naprawdę niesprawiedliwy i że człowiek potrafi przetrwać więcej niż mu się wydaje.

„Bo nawet jeśli według prawa nikt nie ponosi odpowiedzialności za drugiego człowieka, to i tak trzeba pomagać tym, którzy potrzebują pomocy.”

„Kimkolwiek się jest, zawsze gdzieś w głębi duszy tli się pragnienie, żeby być kimś innym. A kiedy, choćby na ułamek sekundy, to pragnienie się spełnia, staje się cud.”
[Jodi Picoult, Bez mojej zgody]

Gorąco polecam!