To dedykowane polskiemu czytelnikowi nostalgiczne wspomnienie o wujach i stryjach autora, dzięki którym okrzepła jego tożsamość.

„Kiedyś przeczytałem, że w niektórych szczepach wspierają młodych mężczyzn bracia ich matek. A mnie los pobłogosławił obfitością wujów i stryjów. To oni posłużyli mi za wzory, pomogli formować własne wyobrażenie o tym, kim powinienem być”.

Czy dzisiaj ta książka, naszkicowana dawno temu, jest dziełem tego samego pisarza? Wharton twierdzi, że czas – chociaż zmienia wszystko – nie zmienia aż tak wiele.

[Rebis, 1998]