Po przeczytaniu książki nasuwa się myśl, że ten rzymski świat, który wydał tyle wspaniałości z dziedziny kultury, w gruncie rzeczy był światem okrutnym, barbarzyńskim, podłym. Nikt nie był pewny dnia ani godziny. Od widzimisię cesarza zależało życie każdego człowieka: zarówno tego maluczkiego, jak i najbardziej znaczącego. Ale też sam władca był stale zagrożony poprzez spiski, knowania, bunty. Aż trudno uwierzyć, że tak potężne Imperium Rzymskie upadło, ale to dowód na to, że nic nie trwa wiecznie i że nawet najwięksi tyrani, którzy budowali swoje potęgi na cierpieniu i wyzysku innych, czy chcą, czy nie, w końcu odejdą. Mówi się, że historia jest nauczycielką życia. Jeśli tak jest, to albo bardzo marną, albo ludzie są słabymi uczniami, skoro od zarania dziejów tacy władcy jak Neron wciąż rządzą światem, burząc porządek świata dla zaspokojenia swoich chorych i urojonych ambicji.