Według Biblii:

Na początku Bóg stworzył świat. Cała kreacja trwała 6 dni, w siódmym dniu Bóg odpoczywał. Następnie z prochu ziemi Bóg stworzył Adama i tchnął w niego życie, poczym stworzył Ogród Eden i tam umieścił Adama. W Ogrodzie była obfitość roślin dostarczających pożywienie oraz będących rozkoszą dla oka. W centrum Ogrodu rosło drzewo życia oraz drzewo poznania dobra i zła. Z Edenu wypływała rzeka, która nawadniała Ogród, a dalej się rozdzielała na cztery rzeki.

Widząc samotność Adama, Bóg stworzył mu towarzyszkę, która powstała z jego żebra. Adam i Ewa, pierwsi rodzice rodzaju ludzkiego, mieli żyć w tym edeńskim Raju i się rozmnażać. Cały Ogród i wszystko co w nim rosło było do ich dyspozycji – z jednym wyjątkiem. Bóg zakazał im spożywania owoców z drzewa poznania dobra i zła, bo przestaną być nieśmiertelni. Ale przebiegły wąż przekonał Ewę, że na pewno nie umrą, a za to otworzą im się oczy i dane im będzie poznać dobro i zło. Ewa zerwała owoc, skosztowała i dała Adamowi, który go zjadł.

Po dokonaniu tego uczynku, Adam i Ewa zmienili się w istoty śmiertelne, opuścili Ogród i odtąd musieli w trudzie zdobywać pożywienie. Oto kara, którą narzucił na nich Bóg:
„W pocie oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie, póki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty, bo prochem jesteś i w proch się obrócisz”.

Według Księgi Urantii:

Ogród Eden znajdował się na długim, wąskim półwyspie, wybiegającym na zachód ze wschodnich wybrzeży Morza Śródziemnego. Duża rzeka nawadniająca Ogród wypływała z wyżyn półwyspu i płynęła na wschód, poprzez jego przesmyk do lądu stałego i dalej przez niziny Mezopotamii do morza. Zasilały ją cztery dopływy, wypływające z nadbrzeżnych wzgórz półwyspu. Naczelną ideą Ogrodu miała być gloryfikacja ogrodnictwa i rozwój rolnictwa. Do czasu przybycia Adama i Ewy rosła tu większość gatunków roślin z tamtej części świata. W Edenie zgromadziła się śmietanka cywilizacji Urantii. Na zewnątrz, poza Ogrodem, świat był dziki, a ludzie pogrążeni w ciemnocie i ignorancji.

Pierwszym przedsięwzięciem była budowa muru z cegły w poprzek przesmyku półwyspu. Następnie upiększano teren i budowano domy dla pracowniów i ich rodzin. W centrum półwyspu wybudowano przepiękną świątynię. Po stronie północnej znajdowała się centrum administracyjne, a „na wschodzie Edenu” budowano osiedla dla Adama i Ewy i ich potomstwa.

Organizatorami przygotowań na przybycie Materialnego Syna i Materialnej Córki (Adama i Ewy) byli Van i Amadon, potomkowie Andonitów, którzy pozostali lojalni Bogu podczas buntu Caligastii, Planetarnego Księcia Urantii. Za czasów Księcia Planetarnego na Urantii zasadzony został „krzak Edentii” czyli tzw. drzewo życia. Ta superroślina magazynowała pewne energie kosmiczne, które stanowiły antidotum przeciw starzeniu się. Owoc zjedzony z tego drzewa wyzwalał siły przedłużające życie, ale działał on tylko na osoby przybyłe spoza planety. Zjedzony przez śmiertelnika z Urantii nie odnosił żadnych skutków. Drzewo życia zostało przeniesione do Edenu, aby Adam i Ewa mogli z niego korzystać.

Adam i Ewa przybyli na Urantię 38.000 lat temu. Przybyli w transportach seraficznych w asyście personelu z Jerusem. Dziesięć dni trwało odtwarzanie ich w formie materialnej tak, aby mogli być przedstawieni ludziom jako nowi władcy świata. Krótko po przebudzeniu i oficjalnym powitaniu przekazano im obowiązki nadzoru planety.

Legenda o stworzeniu świata w sześć dni opiera się na tradycji, że Adam i Ewa spędzili sześć dni na oględzinach Ogrodu, a siódmego dnia odpoczywali. Natomiast historia o stworzeniu Ewy z żebra Adama jest pogmatwanym streszczeniem adamicznego przybycia na planetę oraz nieziemskich operacji, jakie towarzyszyły przybyciu Księcia Planetarnego i jego personelu ponad 450.000 lat temu. Jeśli zaś chodzi o wierzenie, że człowiek został stworzony z gliny, to wywodzi się ono stąd, że większość ludności świata pozostawała pod wplywem tradycji, że Adam i Ewa mieli postacie materialne specjalnie dla nich stworzone podczas przybycia na Urantię.

Zadaniem Adama i Ewy było udoskonalenie rasy ludzkiej na Urantii. Mieli zapoczątkować nową rasę czystej krwi, tzw. rasę adamiczną (fioletową). Plan boski wymagał, by czystość tej rasy była zachowana do czasu jej licznego rozwoju. Dopiero gdy liczba członków osiągnie 500.000 dopuszczalne będzie mieszanie się ich z innymi rasami. Niestety, za namową członków rasy Nodytów, Ewa uległa ich perswazjom i zgodziła się, by wraz z jednym z ich dowódców spłodzić wspólnego potomka, który wzmocniłby więzy między tymi grupami i przespieszył rozwój gatunku ludzkiego. To był ten „owoc zakazany”, który przypieczętował upadek Adama i Ewy. Oboje, wraz z rodziną i oddanymi im osobami, opuścili Eden i ruszyli na poszukiwanie nowej ojczyzny. Drzewo życia pozostało w Edenie, bezużyteczne dla rodzaju ludzkiego, a oni odtąd mieli żyć jako istoty śmiertelne i zdobywać środki do życia na własną rękę.

Odejście Adama i Ewy z Edenu jest ich upadkiem, ale nie jest upadkiem człowieka. Wręcz przeciwnie. Nawet ta niewielka domieszka krwi adamicznej przyspieszyła rozwój rodzaju ludzkiego. Co prawda, gdyby Adam i Ewa trzymali się planu boskiego i utrzymali czystość rasy adamicznej, korzyści rozwojowe byłyby znacznie większe.