W tym roku czytelnicza depresja covidowa mi w końcu przeszła i w końcu czytanie zaczęło mi sprawiać naprawdę dużą przyjemność. Przy okazji odkryłam jeden z powodów moich problemów - beletrystyka zaczęła mnie nudzić. Mogę się nad tym użalać, albo zaakceptować ten fakt i znaleźć sobie inne książki - co też zrobiłam, bo rynek popularnonaukowy jest w tej chwili całkiem dobrze zaopatrzony. Nie mam zamiaru całkiem zrezygnować z powieści, ale 50% opowieści i 50% faktów z fizyki biologii i historii to całkiem przyjemny balans.

W tym roku podsumowałam sobie też domowe zbiory biblioteczne - nieco ponad 1400 książek, w tym przeczytanych ok 450. Brzmi słabo, ale sporo w tym winy męża, który na złość ma trochę inny gust literacki i przyniósł do domu mnóstwo książek, których nie mam ochoty ruszać.

Liczby kupionych książek nie notuję, bo po co się wkurzać :D


Przeczytanych książek: 69
W tym niebeletrystycznych: 38

Książka roku: 89 wierszy (Herbert Zbigniew) - moja jedyna szóstka - od liceum wiedziałam, że z Herbertem mi po drodze, ale w końcu mam jego tomik i mogę się nim cieszyć.

Odkrycie roku: Boska cząstka: Jeśli Wszechświat jest odpowiedzią, jak brzmi pytanie? (Lederman Leon M., Teresi Dick) - przeczytana przypadkiem, z zasady nie ruszam książek fizycznych z zeszłego wieku, bo szybko się dezaktualizują - ale napisana absolutnie fenomenalnie, poukładała mi w głowie fizykę kwantową, na tyle, na ile jest to możliwe.

Rozczarowanie roku: Niedorajda czyli Co nam radzą poradniki (Rusinek Michał (ur. 1972)) - Humor Rusinka nie jest w moim stylu. Cytowanie żartów, które chodziły w mojej podstawówce jako odkrywczych też nie.

Gniot roku - Fałdka czasu (L'Engle Madeleine) - potwornie irytujące postaci, próby udawania głęboko filozoficznej książki godne Coelho, a do tego jeszcze zachwyty porównujące to do Narnii.