Wiersze Marcina Cieleckiego dowodzą, że nurt metafizyczny we współczesnej polskiej poezji ma się całkiem dobrze. I choć określenia takie jak: "poezja metafizyczna", czy "ton wzniosły" wywołują paniczne reakcje wielu recenzentów i krytyków literackich, to jednak wsłuchiwanie się w głos "spoza czasu", tak głęboko zakorzenione w polskiej poezji, od Sępa-Szarzyńskiego po Miłosza, ciągle wywołuje dreszcz emocji. Dzieje się tak wtedy, gdy spotkania z sacrum nie deprecjonuje język poetyckiego obrazowania, a tak jest właśnie u M. Cieleckiego: "Wstępuję w słońce. Brodzę./ Chciałbym, żeby mi przebaczono." albo: "pod wodą leży ikona/ przejdziesz tę ścianę ognia?". Kazimierz Brakoniecki nazywa Marcina Cieleckiego, swojego młodszego kolegę, "nowoczesnym poetą religijnym". Warto samemu sprawdzić co oznacza ten idiom.


[Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, 2010]