"Georges Brassens (1921-1981) jest jednym z tych niewielu pieśniarzy, których pieśni kwalifikują się do tego, aby traktować je jako automatyczne utwory poetyckie (w roku 1967 otrzymał za nie Brassens nagrodę poetycką Akademii Francuskiej). Piosenki pisze od początku lat czterdziestych, równorzędnie zresztą z wierszami (poezję traktuje jednak jako »coś bardziej ambitnego«), w roku 1942 wydaje nawet dwa zbiorki wierszy. Pierwszy sukces odnosi w roku 1952, w kabarecie Patachou, w rok później wychodzi jego pierwsza płyta. W 1954 występuje w »Olimpii«.

Alphonse Bonnafé, dawny nauczyciel Brassensa z liceum, a potem jego monografista, doszukując się popularności Brassensa zauważa: »Publiczność rozpoznaje w słowach jego piosenek swój własny język, ponieważ kunszt artysty skrywa, pod warstwą naturalności, głęboką wiedzę i cierpliwość…«

W pieśniach Brassensa można wyróżnić trzy działy, trzy bloki tematyczne: ten, w którym do głosu dochodzi historia, ten, w którym centralną rolę odgrywa miłość i ten, w którym odgrywa ją śmierć. W tych dziełach też - a nie kierując się chronologią - ułożyliśmy zbiorek, który oddajemy do rąk czytelników. We wszystkich swych pieśniach Brassens pozostaje niezależnym człowiekiem, wolną jednostką ludzką umieszczoną pośród sprzecznych sił przerastającej go rzeczywistości (historia, codzienne życie), której nie rozumie, ale z której chce wynieść i ocalić coś najcenniejszego, siebie. W tym też znaczeniu twórczość jego odnajduje się na głównym szlaku poezji francuskiej od Villona po Berangera czy Verlaine'a".

Krzysztof Karasek


[Przedświt, 1992]