„Nocny człowiek” to ostatnia z brakujących części cyklu z Williamem Wistingiem (w Polsce ukazywały się w nieco rozchwianym porządku: 9, 8, 7, 10, 6, potem prequel i dopiero tomy 1-5), w której życie bohatera po raz pierwszy od śmierci żony zaczyna nabierać żywszych barw: to właśnie teraz William poznaje Suzanne Bjerke, z którą później – co już wiemy z „Szumowin”, „Jaskiniowca” itd. - przez ładnych parę lat będzie związany. Spory przełom dokonuje się także w życiu jego córki Line – nie tylko dlatego, że młoda dziennikarka walczy jak lew, by zapewnić swojej gazecie informacje z pierwszej ręki na temat aktualnie toczącego się śledztwa, ale też dlatego, że odnowiona przy tej okazji znajomość z czasów szkolnych przerodzi się w bliższy związek (którego losy już znamy, ale teraz przynajmniej możemy zrozumieć, dlaczego tak, a nie inaczej się sprawy ułożyły).

A śledztwo dotyczy sprawy, która wstrząsnęła wszystkimi mieszkańcami miasta i podsyciła ciekawość czytelników codziennej prasy w całej Norwegii: nocą na rynku pojawił się pal z wbitą nań głową młodej dziewczyny o azjatyckich rysach. Nikt jej nie rozpoznaje, nikt nie zgłosił zaginięcia. Reszty ciała brak. Niełatwo poszukiwać śladów, gdy policji patrzy na ręce gromady wścibskich dziennikarzy, toteż zanim Wisting i jego zespół poznają tożsamość denatki, upłynie trochę czasu i pojawi się kolejna ofiara, również pochodzenia azjatyckiego. Ale najważniejsze dla śledztwa informacje pozyska ktoś, kto nie wchodzi w skład ekipy…

Jak prawie każdy inny tom cyklu, jest to porządna lektura, z dobrze skonstruowaną intrygą (z jednym wyjątkiem wyprawy do Afganistanu, gdzie bieg wydarzeń wydaje się nieco przeszarżowany), wyrazistymi postaciami i solidnie rozpracowanym tłem społeczno-obyczajowym (tu mowa o stosunku Norwegów do uchodźców, o ruchach nacjonalistycznych i o handlu narkotykami).