Narratorką powieści jest pulchna, lecz inteligentna trzynastoletnia Madison, niepoprawna optymistka skazana na wieczne potępienie. Powodem jej śmierci było przedawkowanie marihuany, którą dostarczyli jej nieprzytomnie bogaci, zblazowani rodzice. Madison w towarzystwie swoich nowych przyjaciół – młodocianych grzeszników przemierza piekielny krajobraz - Pustynię Łupieżu, Ocean Insektów, hałdy ścinków paznokci - szukając Szatana i uciekając przed okrutnymi demonami. W pokręconym piekle stworzonym przez Chucka Palahniuka na okrągło jest wyświetlany "Angielski pacjent", walutę stanowią trudno dostępne słodycze, a martwi komunikują się z żywymi pracując jako telemarketerzy. Madison będzie już wiecznie martwą małą dziewczynką, czy nie mogłaby jednak starać się o przeniesienie do Nieba?


"Zdaniem Babette, 98,3 procent prawników kończy w Piekle. Dla przeciwwagi, wieczne potępienie spotyka zaledwie 23 procent rolników. Piekło przyjmuje jakieś 45 procent właścicieli agencji nieruchomości i 85 procent twórców oprogramowania komputerowego. Być może można znaleźć w Niebie jakąś śladową liczbę polityków, jednak statystycznie rzecz ujmując, 100 procent z nich zostaje wtrącona do ognistej otchłani. Podobnie jak 100 procent dziennikarzy i rudowłosych. Z niewiadomych przyczyn, większe szanse na potępienie mają osoby mające poniżej 156 centymetrów wzrostu. Jak również osoby z BMI większym niż 0,0012.

Kiedy Babette sypie statystykami, moglibyście przysiąc, że cierpi na autyzm. Ponieważ była kiedyś zatrudniona przy rejestracji nowo przyjmowanych dusz, może was zaskoczyć faktem, że stosunek blondynek do brunetek wynosi w Piekle trzy do jednego. Ludzie, którzy zaliczyli co najmniej dwa lata nieprzerwanej nauki po ukończeniu liceum mają sześciokrotnie większe widoki na potępienie. To samo dotyczy osób osiągających siedmiocyfrowy roczny dochód."


[Niebieska Studnia, 2011]