Już któryś raz przekonuję się na własnej skórze, że nie warto oglądać filmu, jeśli nie czytało się książki. "Dziennik Bridget Jones" odstraszał mnie od samego początku – najpierw swoją popularnością, potem Colinem Firthem w jednej z głównych ról, ostatecznie robieniem z bohaterki słodkiej idiotki, którą przecież nie jest.

Przyjaciółka od dawna namawiała mnie do lektury. Ostatnio, chyba dla świętego spokoju, pożyczyłam od niej "Dziennik" i na tym moja przygoda z nim miała się zakończyć. W czasie choroby jednak człowiek ma ochotę przeczytać coś lekkiego i zazwyczaj chwyta wtedy to, co jest pod ręką. No i stało się. Naprawdę – nie żałuję. Albo raczej żałuję, że zapoznałam się z tą powieścią dopiero teraz.

Fantastycznie napisana. Dowcipna i inteligentna. No i urocza bohaterka, która jest taka, jak każda kobieta. Odchudza się, liczy kalorie, codziennie sprawdza swoją wagę, a przy tym pije, pali i je dużo słodyczy. Niby sprzeczność, ale przecież – ile z nas zaczynało odchudzanie od jutra albo, w bardziej optymistycznej wersji, po zjedzeniu TEGO ciastka? No właśnie. A dla bohaterki to ciężki okres, co dodatkowo skłania ją do zarzucenia diety i spełniania swoich zachcianek. Facet jej marzeń, szef jej firmy, jest nie do końca taki, jak by chciała i choć zaczynają flirtować, sprawy nie toczą się właściwie. Na dodatek matka Bridget zwariowała i zaczyna od nowa układać sobie życie – najpierw terroryzuje, a potem porzuca męża, podejmuje pracę w telewizji... Jak to wszystko ogarnąć i nie oszaleć? Aby się tego dowiedzieć, koniecznie trzeba przeczytać "Dziennik Bridget Jones"!

Bohaterkę pokochałam także za to, że jest fanką "Dumy i uprzedzenia". Co ciekawe, autorka dość wyraźnie wzorowała się na powieści Jane Austen, czasem ma się nawet wrażenie, jakby próbowała ją przenieść we współczesność.

Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu