Trzy ludzkie historie i wspólne doświadczenie samotności, która paraliżuje codzienność, odbierając bohaterom poczucie sensu istnienia.

W tych krótkich słowach można ująć tematykę powieści Wojciecha Kuczoka zatytułowanej „Senność”. Powieści o tyle interesującej, że obrazującej prozę dnia codziennego w sposób pozbawiony lukrowej otoczki, czego odzwierciedleniem staje się zwulgaryzowana warstwa językowa utworu.

Z pewnością na pierwszy rzut oka zabieg ten może spowodować estetyczną dezorientację odbiorcy. Gdy jednak wnikliwie prześledzimy losy bohaterów, stwierdzimy, iż owa wulgarność warstwy językowej to nic innego, jak forma pokazania przez pisarza świata, w jakim przyszło im żyć. Sposób osadzenia w zbrutalizowanej i rządzącej się prawami dżungli rzeczywistości, w której mogą przetrwać tylko jednostki silne.

Poszukujący swojego partnera gej, przeżywający niemoc twórczą pisarz Robert czy wreszcie borykająca się z tajemniczą chorobą sławna aktorka to postacie zmagające się z życiem. Egzystując na jakimś psychologicznym pograniczu, pragną tylko jednego, bycia częścią losu drugiego człowieka. Niezależnie od pochodzenia, osobistych doświadczeń oraz przekonań, szukają swojego miejsca i roli, którą mogą odegrać w swoim własnym teatrze życia. Być może właśnie dlatego książka Kuczoka, mimo kontrowersji związanych ze wspomnianą już warstwą językową, pozostaje niezwykłą próbą ujęcia współczesności. Pokazania jej jako przestrzeni, gdzie doświadczenie konkretnego człowieka jest tak naprawdę głosem zbiorowości.