Chciałoby się wykrzyczeć te słowa, czytając tę książkę. Przyznaję, że najpierw sięgnęłam po film, a dopiero później po książkę. Nie rozumiem, dlaczego tak wszyscy wzdychają do tego wymoczka Pattinsona (pewno już jestem na to za stara) ani dlaczego dostał swoją figurę w muzeum Madame Tussaud.

Ale przejdźmy do rzeczy: książkę czyta się szybko - jest napisana naprawdę prostym językiem. Fabuła dosyć płytka: dziewczyna zakochuje się w wampirze, jednak ta miłość jest zakazana i muszą walczyć z przeciwnościami losu.

Rzuciło mi się w oczy kilka rzeczy: po pierwsze, słowo ''zachichotał''. Żałuję, że nie policzyłam, ile razy pojawiło się w pierwszym tomie. Chichotać może nastoletnia podfruwajka, a nie stuletni dojrzały człowiek. Można przecież użyć słowa: śmiać się, zrywać boki ze śmiechu, zanieść się śmiechem, rechotać, rżeć.

Druga rażąca rzecz to sam prolog, w którym można przeczytać o słodkiej śmierci w imię miłości. To wyrażenie jest później powtórzone na kartach powieści. Jeszcze tego brakuje, by nieszczęśliwe nastolatki łykały tabletki nasenne czy wieszały się na sznurówkach. Wiadomo, że takie rzeczy już się zdarzały. Wystarczy przypomnieć sobie Goethego i reakcje na "Cierpienia młodego Wertera".

Trzecia kwestia to myśli Belli o sobie samej. Żałuję, że już oddałam tę książkę, bo bym podała kilka cytatów. Mam wrażenie, że Edward podwyższa jej niską samoocenę.

Jeszcze jedna sprawa to wyidealizowana, landrynkowa wręcz wizja miłości. "Tristan i Izolda" ze swoim ideałem miłości rycerskiej to przy tym pikuś.

Skoro już zaczęłam, przeczytam także kolejne części, ale mam nadzieję, że autorka nie zechce dorównać rozmachem J.K. Rowling i poprzestanie na czterech tomach. Jeżeli przeczytałam siedem tomów "Harry'ego Pottera" (każdą część tylko raz, ale znam takich, którzy się nim zaczytują), to żadne tomiszcze mi niestraszne.