Autor: Angelika Kuźniak
Tytuł: Stryjeńska – diabli nadali
Wydawnictwo: Czarne
Liczba stron: 344
Przeczytana przeze mnie: styczeń 2017
Oceniona przeze mnie na: 5.
Stryjeńska: Diabli nadali (Kuźniak Angelika)
Gdyby nie klub książki do którego należę, pewnie nigdy nie sięgnęłabym po biografię. Sama nie wiem czemu, ale jakoś do tego typu książek mnie nie ciągnie. Zwykle wydają mi się za grube, za nudne, za bardzo napuszone. Dlatego tak niewiele w moim dorobku czytelniczym biografii. Teraz musiałam, więc otworzyłam i… zatonęłam bez reszty!

Zofia Stryjeńska: malarka, artystka z krwi i kości, matka trójki dzieci, często jedyna żywicielka rodziny, żona architekta Karola Stryjeńskiego i kobieta zdecydowanie wyprzedzająca swoją epokę. Jaka była? Z kim się spotykała? Co ją trapiło? Gdzie przebywała? Dlaczego tak często była nie zrozumiana? Czemu wśród jednych budziła podziw, a u innych nienawiść? Na te i wiele innych pytań odpowiada Angelika Kuźniak.

Najpierw słów kilka o stylu. Tak dobrze i przejrzyście napisanej biografii dawno nie czytałam. Nawet nie chodzi o prosty język, bardziej o to, że sama Stryjeńska pozostawiła po sobie ślad w postaci – nie tylko – obrazów, ale także pamiętników, biletów, mnóstwa zapisków. Zapewne to ułatwiło Angelice Kuźniak dotarcie do tak wielu informacji o artystce. Dla mnie jednak to, co zrobiła Kuźniak jest mistrzostwem świata. Przejrzała wszystkie materiały, rozmawiała z wnukami Stryjeńskiej, drążyła, szukała i dlatego ta książka jest taka wspaniała.

Co czułam po przeczytaniu biografii? W trakcie książki momentami śmiałam się w głos, momentami chciało mi się płakać. A na sam koniec doszłam do wniosku, że Zofia Stryjeńska to postać tragiczna i niestety wielka, ale zapomniana w Krakowie i na świecie artystka. Chyba często jest tak, że „inni” budzą w ludziach zawiść i są nie rozumiani. Bo to, co wyziera z życia Zofii to niewątpliwie ogromna samotność i smutek.