Powieść "W niedzielę po południu" należy do najwybitniejszych osiągnięć prozatorskich Namory. Rozwija w niej pisarz zawsze fascynujący temat: związku dwojga osób, z których jedna skazana jest na powolną śmierć. Powieść działa jak autentyczny pamiętnik lekarza, szczerość wypowiedzi wzmacnia pierwszoosobowa narracja. Bohater prowadzący w szpitalu oddział nieuleczalnie chorych doświadcza wszelkich goryczy sytuacji bez wyjścia. Naturalna reakcja ucieczki przed obłędem prowadzi go do wypracowania własnego sposobu bycia, pełnego arogancji i pogardy dla świata.

[Wydawnictwo Literackie, 1982]