"Kamienna łódź" to bardzo odważna i nietypowa powieść, a sceny końcowe są czymś nie do pomyślenia w naszym kraju i wywołały we mnie mnóstwo wątpliwości. Czy powinno tak być? Czy ktoś, kto zdecydował się na taki czyn (wybaczcie, że piszę tak enigmatycznie, ale nie chcę zdradzać akcji), powinien zapraszać świadków? Czy to nie za duże obciążenie psychiczne dla nich? Czy to nie egoizm ze strony osoby podejmującej taką decyzję? Pewne rzeczy jednak trzeba robić na osobności...

Po pewnym czasie dowiedziałam się, że to, co wydarzyło się bohaterowi na końcu książki, Solomon przeżył naprawdę. Wpadł potem w depresję, snuł myśli samobójcze*. Więc jednak nie powinno się tak robić... "Kamienna łódź" zawiera bardzo wiele elementów autobiograficznych.

Narratorem jest Harry, młody homoseksualista przeżywający typowo erotyczne przygody z innymi mężczyznami. Jednak z czasem staje się jasne, że centralnym problemem książki jest związek bohatera z matką, jego cierpienie z powodu braku jej akceptacji oraz próba pogodzenia się z tym, co wydaje się nieuniknione.

Matka powiedziała nawet, że to przez jego orientację zachorowała na raka.

Opowieść o szukaniu partnerów, o więzi z matką i o zmaganiu się z chorobą nowotworową. Polecam raczej miłośnikom problemów etycznych niż amatorom opisów gejowskich przygód, aczkolwiek trzeba przyznać, że autor przedstawia także sceny erotyczne.

Solomon to mądry człowiek, mający dużą wiedzę i przeżywający wewnętrzne piekło. Ja uwielbiam takich pisarzy, którzy wiele doświadczyli, wycierpieli, wydaje mi się, że piszą oni o wiele lepiej, głębiej niż pisarze weseli, niemający za sobą żadnych burz wewnętrznych i tragedii życiowych. Kto uważa podobnie, może śmiało sięgnąć po "Kamienną łódź".



---
* Skąd to wiem? Z Anatomia depresji: Demon w środku dnia (Solomon Andrew). Autor ujawnia w niej nieco szczegółów ze swojego życia.