Komentarze użytkownika maggic

Dziękuję serdecznie!

Jestem za! Tym bardziej, iż sama chciałam zapytać, czy 2/3 Trylogii to Trylogia przeczytana :) "Biblia"? "Baśnie" Andersena? Tego nie czyta się od deski do deski, więc też powinien być jakis margines..;)

Rzeczywiście książka obfituje w wiele takich wtrąceń czy dygresji. Moim zdaniem jednak nawet przytoczone tu przykłady bronią pisarki. Po pierwsze, wiele z nich odnosi się do zwierząt. Bohaterka razem z ojcem często bawiła się w porównywanie spotykanych ludzi do - najczęściej - owadów, dzięki czemu czytelnik mógł ich lepiej poznać. Moja wyobraźnia bardzo lubi takie wspomagacze. Wiele z tych "nawiasów" to cytaty z ojca Blue - niebywale wykształco...

Trafnie ujęte - ja też to zauważyłam. Nastoletnia bohaterka marzy o zostaniu gejszą, a już za chwilę jest przerażona, że jej marzenie może się ziścić. Ale po chwili przypomina sobie, jak bardzo tego pragnęła... potem znowu przychodzi chwila zwątpienia.. Ale jak cudnie byłoby... Nieco dalej szarpie się w ten sam sposób z kwestią wyboru: przyjemności czy obowiązku..wszak chce być gejszą, ale te zasady... Masakra!

A ja nie skróciłabym tej książki - a przynajmniej nie o 3/4. Nie wiem też, czy autorka chciała przenieść na polski grunt zagraniczne wzorce literatury kobiecej. Wydaje mi się, że Polki nie mają czego się wstydzić, wg mnie proza dla kobiet ma w naszym kraju dostatecznie wiele twarzy, mniej lub bardziej ciekawych, i świetnie radzi sobie bez kopiowania. Porównanie do Joy Fielding? Przeczytałam chyba 3 czy 4 pozycje tej pani, ale widocznie to za mało...

Jeżeli w recenzji z okładki jest mowa o dużej dawce poczucia humoru, powinnam chyba odstawiać takie pozycje. Przebrnęłam przez kilkadziesiąt stron, ale nie rozbudziłam w sobie zainteresowania akcją. Trudno właściwie mówić o akcji, jeżeli coś, co narratorka nazywa "rozmową", obywa się bez dialogów. Zamiast tego: "powiedziałam mu, że...", na co "on odparł, że..." Sam sprzeciw wobec posiadania dzieci, czyli rzekoma myśl przewodnia powieści i preteks...

Nie pamiętam książki, przy lekturze której tak targały mną emocje - od strachu, przez złość, po nadzieję i ulgę. Znakomicie skonstruowana powieść, której bohaterów poznajemy tak naprawdę - można mieć wrażenie, że o samych sobie nie bylibysmy w stanie tyle napisać, opowiedzieć. I nie mam tu na myśli ludzkich historii, a "zaledwie" charakter i osobowość. Tym większy sukces Oates; bowiem jej bohaterowie nie są postaciami wyciętymi z papier...

Pojawienie się na rynku "Bridget Jones" zaowocowało lawiną konkursów i wyścigów na jej najlepszą kopię. Niektórym się udało, także w Polsce - mnie to cieszy, ponieważ lubię relaks przy książkach tego typu. Ale rzeczywiście recenzowany "Bezradnik" odbiega od wszelkich norm. Należę do tych, które nie dotrwały do końca. Żeby C. Knapp mogła przeskoczyć poprzeczkę, należałoby ją zakopać. Poprzeczkę oczywiście. Zresztą, książkę też....

Opowiadania są rzeczywiście niezwykłe, faktycznie skłaniają do refleksji, bawią - autor recenzji słusznie zauważył, że cechy te posiada cała twórczość Irvinga. Mimo ogromnej dla niego sympatii uważam zbiór "Ratować Prośka" za zbędny w jego twórczości - czytając te opowiadania miałam wrażenie przypominania sobie czy powtarzania problemów i wątków z kapitalnych powieści Irvinga. W pewnym momencie odczuwa się przesyt, spotykając - pozwolę ...

"...i to jak nie ma nic innego pod ręką" - przemnożyłabym to zdanie kilkakrotnie. Bardzo lubię tzw. "babską" literaturę do poczytania w wannie, ale ta książka 'is killing me softly'... W komentarzach pojawiają się pochlebne recenzje dla pierwszego z opowiadań - tego, po którym odłożyłam powieść z niesmakiem. Nie bawią mnie żarty pustej i próżnej bohaterki, z wielu mężczyzn przewijających się przez jej łóżko żaden nie jest w ja...

Sądząc po braku reakcji na Twój post - chyba trzeba nam więcej szczegółów? :-( W razie problemów niemożliwych do rozwiązania - zawsze można poczytać Kosmowską (pozostając w temacie trudnych historii - polecam "W górę rzeki") :-) Pozdrawiam

Nie ubolewaj zawczasu! W moich osobistych czasach licealnych żywiłam równie chłodne uczucia dla Werthera i jego otoczenia. Podobnie także reagowałam na myśl o czytaniu oryginału. I tu - niespodzianka! Na pewno w dużej mierze zasługa prowadzącego zajęcia z literatury. To on pokazywał nam wartość nawet tych książek, które w trakcie ich czytania przyprawiały nas o siwe włosy. A Werther? Po raz kolejny powtórzę - najlepszy tłumacz nie dorówna kunszt...