Inne, czyli miscellanea

"Ptasiek" to książka o człowieku, który stracił chęć do normalnego życia. Jako chłopiec zajmuje się wyłącznie ptakami i to tak wpływa na jego psychikę, że świat ze snu wydaje mu się tym rzeczywistym. Czytając tę książkę sama miałam takie zawahania. Może rzeczywiście nie warto trudzić się z rzeczywistością i udawać, że żyje się w innym świecie, tak jak zrobił to Ptasiek?

Jest to historia dwójki przyjaciół, diametralnie różnych od siebie osób. Historia o dorastaniu, o świecie marzeń, nieciekawej rzeczywistości, wojnie. Z początku książka nie podobała mi się, ale postanowiłam mimo to ją skończyć.

Mimo iż rozumiałam zamysł autora na podział na dwóch narratorów (brutalna rzeczywistość kontra nierealny świat marzeń jako ucieczka od tej rzeczywistości), to jednak bardzo raziły mnie rozdziały opowiadane przez Ala. Zdecydowanie lepiej czułam sie w świecie Ptaśka, co, jak się potem okazało, mnie "zgubiło". Nawet nie wiem, kiedy treść książki wdarła się w sam środek mojego mózgu, stała się motywem przewodnim moich myśli i rozważań. Zafundowała mi nawet bezsenną noc.

Jeśli to było zamysłem autora, to wielkie brawa. A nawet jeśli nie, to wrażenie, jakie na mnie ostatecznie książka ta wywarła, jest nie do opisania.

Polecać, mam nadzieję, nie trzeba - to już klasyka.

Jest to książka o psychicznie chorym człowieku, który myśli, że jest ptakiem. Trafia do szpitala psychiatrycznego, gdzie odwiedza go przyjaciel, wspominając stare, dobre czasy... Reszty dowiesz się, czytając tę interesującą lekturę (uważaj żebyś sam nie ześwirował :D).

Żadna inna książka Whartona nie zrobiła na mnie takiego wrażenia. 7 lat temu, gdy czytałam "Ptaśka", wypisałam sobie taki oto cytat:

"Nie ma takiej absurdalnej rzeczy, której by człowiek nie zrobił, próbując nadać życiu jakiś sens".

Mało powiedzieć, że "Ptasiek" Whartona to głębokie studium przyjaźni, gonitwy za marzeniami "na skrzydłach ptaków", a także uczuć i emocji Człowieka, który był sobą w pełnym tego słowa znaczeniu. Moim zdaniem "Ptaśka" powinno się przeczytać, bo uwrażliwia na ludzką krzywdę i pogłębia horyzonty myślowe.

Ptasiek to mój ideał, działa z pasją, bez względu na wszystko, mając cały czas przed sobą obraz swoich marzeń. Ekscentryk, wariat, świr... idealista. Ptasiek zmieniając siebie, zmienia i czytelnika. Słowo Ptasiek kojarzy mi się z ptakiem bez skrzydeł, który jednak lata lepiej od ptaków. Książka, o której nie można powiedzieć żadnej złej rzeczy, trzeba ją tylko polecić innym.

To właśnie od "Ptaśka" zaczęła się moja przygoda z Whartonem. Książkę tę przeczytałam kilka lat temu, ale na pewno na długo pozostanie mi w pamięci, gdyż tak bardzo różni się od pozostałych książek tego pisarza. Niestety inne książki Whartona są dosyć schematyczne.

"Ptasiek" to fascynująca opowieść o realizacji marzeń, ale niestety czasami nużąca. Mam tu na myśli rozwlekłe opisy życia kanarków.

Książkę oceniam na 4.