Teksty i komentarze

Zupełnie nie wiem, co tu napisać. Przeczytałam tę historię w jedno popołudnie, ale kilkukrotnie zastanawiałam się, po co właściwie to robię. Szczegółowe opisy kariery Moliera jako dramatopisarza i aktora są przeplatane beletryzowanymi fragmentami o jego życiu prywatnym. Całość nabiera jakiegoś sensu, jeśli patrzy się przez pryzmat autora książki. Ale... ale co ja mam napisać?

Brakowało mi w tej książce autora. Miałam wrażenie, że czytam rodzaj eseju - o historii, ekologii, geografii, ale bez osobistych emocji. Wiele z tych opowieści już znałam, więc tym bardziej nie ma we mnie zachwytu nad treścią. No i wydawca nie zadbał o prawidłową korektę - zdarzają się literówki, a to mnie zawsze drażni. Mimo wszystko stawiam czwórkę, chyba zasłużoną.

Świetny, świetny reportaż! Idealne połączenie historii, osobistych doświadczeń i dziennikarskiego warsztatu.

Zupełnie przyzwoity kryminał, choć dialogi nieco kuleją, a bohaterowie byli mi raczej obojętni.

Bohaterowie "Wirusa" i "Dzieci zapomnianych przez Boga" znowu łączą siły. Londyńska policja dokonuje makabrycznego odkrycia w starej, opuszczonej fabryce. Wszystko wskazuje na to, że odbyła się tam uczta kanibali. Wkrótce dochodzi do serii porwań i zaginięć, a ślady prowadzą do pewnej tajemniczej grupy wyznawców szerzej nieznanego kultu religijnego. Śledztwo prowadzą Dżamila Patel i Jerry Pardoe, policyjni specjaliści od nietypowych spraw kr...

Dzienniki i pamiętniki to jedna z moich ulubionych form literackich; oczywiście, największą przyjemność sprawiają mi jako czytelnikowi dzienniki intelektualne, zawierające prócz zapisu codzienności jakieś przemyślenia, obserwacje, pomysły, a jeśli autorem jest pisarz – także klucze do odczytania pewnych elementów jego twórczości, ale nie wzdragam się przed lekturą również i takich, które są plonem konkursu, rozpisanego na łamach prasy czy zainspi...

"Poezja Tomasza Hrynacza z tomu »Dobór dóbr« to nieustanne mocowanie się z rozpaczą, której można napluć w twarz jedynie językiem liryki, mową wiersza, buntem zdania, gniewem frazy, oporem słów. Oszczędne, lapidarne miniatury poetyckie autora »Dwóch wyjść« przekonują czytelnika zapisem doświadczeń, z którego wyziera twarz poety, gotowa do spotkań z odbiorcą. Głos Hrynacza, rozpoznawalny i jedyny w swoim rodzaju, opowiada o samotności i samotnikac...

"»Pies gończy« czytelnika nie tylko goni, tropi, oszczekuje, ale nade wszystko wyprowadza ze strefy komfortu. Nad tymi wierszami nie przechodzi się ze spokojem. One mają w sobie szczęk, szelest, wizg, poszept, podźwięk, pogwar. Hrynacz, stojąc na krawędzi (nie tylko słowa), opowiada pozór życia, tę »wielorazową marę«. Bo kiedy »supła się pętla na końcu zgonionej nocy« i »tylko pohukuje z piętra złudny ton«, pozostajemy w obłędzie awatarów, postów...

"Wiersze Tomasza Hrynacza traktujące o miłości, a znam je od dwóch z górą dekad, kiedy ukazały się »Partycje oraz 20 innych wierszy miłosnych«, były dotąd na ogół cichymi, refleksyjnymi westchnieniami. Teraz jego monologi nabrały nagłego przyspieszenia, jak gdyby napędzane kosmiczną tajemną energią. Śmigają tak, że nie może ich doścignąć żadna konwencja właściwa miłosnej liryce. Mkną na złamanie karku. Krótkie, jednosylabowe wyrazy w wygłosach we...

"Czy Kaliope, która opisuje życie miłosne swoich afrodyt i persefon - non stop zajmuje się ich seksem - jest świadoma tego, że stale przegrywa?". Dlaczego autorki prozy skupionej na relacjach intymnych kobiety współczesnej tylko w drodze wyjątku od reguły kreują świat szczęsnych doznań i dlaczego tak rzadko czynią to w sposób kunsztowny? Eros i narracja, czyli wątek i osnowa w refleksji nad literackimi obrazami kobiecości: studium erotyki jako...

"Sonnenberg to współczesna Szeherezada, pragnąca zamknąć świat w opowieści, której koniec uczepił się chmury, wędrującej na Wschód. Mamy tylko siebie i przestrzeń - mówi poetka - która domaga się od nas rozszczelnienia granicy, aby duch nie kołatał się po czterech ścianach naszych kątów, szukając odpowiedniego dla siebie słowa, wcielenia, wyrazu. Epicki oddech frazy rozwija się z każdym wersem, który spala się jak ogień, trawiony popędliwością kn...

"W tomie Ewy Sonnenberg pisząca pobiera nauki kontemplacji, kosmicznej jedności ze wszystkim, co istnieje oraz sztuki zanegowania własnego »ja« u japońskiego mistrza formy haiku Basho. »Rok Ognistego Smoka« można czytać jako zbiór wierszy medytacyjnych, w których ważną rolę odgrywa przewartościowanie kategorii z kręgu kultury europejskiej. Oto rodzi się pytanie, czy nasza mądrość zdobywana przez epoki i pokolenia, tradycja myśli oraz doświadczeni...

Objawienie szwedzkiej prozy. Oddziałująca na wyobraźnię, zaskakująca opowieść o powrocie i mierzeniu się z przeszłością. "Sprzątałam lęki brata tak samo jak swoje. Przypominało to grę w tetrisa. Klocki trafiały w odpowiednie miejsca odpędzając wszelkie próby myślenia o czymś innym". Jana Kippo przyjeżdża do rodzinnej wsi, aby pomóc bratu, który ma problemy z alkoholem. Wizyta, po latach nieobecności, sprawia, że odżywają mroczne wspomni...

Pisarz próbuje odpowiedzieć na pytania do wywiadu przesłane mu przez redaktora pewnej strony internetowej. Na początku nie ma tu nic zaskakującego: czy zawsze wiedział pan, że zostanie pisarzem? Do jakiego stopnia autobiograficzne są pana powieści? Czy napisał pan opowiadania, których nigdy nie opublikuje? W normalnej sytuacji odpowiedzi powinny być przemyślane, ostrożne, wykalkulowane. Tym razem jednak, ponieważ życie autora lada moment legni...

Powieść nominowana do National Book Award w kategorii "Literatura w przekładzie". 1984 rok, sam środek rządów Pinocheta. Znikają setki ludzi, dziesiątki tysięcy trafiają do więzień. Członek tajnej policji wchodzi do siedziby dysydenckiej gazety i spowiada się reporterce. Jego zdjęcie i tytuł z okładki - "Torturowałem" - dręczą narratorkę przez całe dorosłe życie. Zanurzoną w popkulturowych odniesieniach "Strefą mroku" Nona Fernández udowadni...

Kora. Piosenkarka, poetka, artystka. Charyzmatyczna i nietuzinkowa. Niedająca się zaszufladkować. Wzbudzająca skrajne emocje. Ikoniczna. Sama o sobie mówiła: "Nie jestem taka, jaką mnie opisują". Jaka zatem była? Jaka droga poprowadziła ją z ubogiego krakowskiego mieszkania w suterenie na największe polskie sceny? Co ją ukształtowało? Beata Biały z uwagą i czułością składa portret Kory niczym obraz z setek puzzli. Z rozmów z jej bliskimi, p...

Dlaczego bez szczegółu nie ma ogółu? Czym różni się fakt od faktu podanego czytelnikom? Czy na pewno "Z zimną krwią" Trumana Capote’a jest pierwszą powieścią non-fiction? Do czego może służyć reporterowi bardzo długi szalik? Dlaczego Hanna Krall jest Mondrianem reportażu, a nie Chagallem? Czego uczyła reporterki i reporterów "Gazety Wyborczej" Małgorzata Szejnert? Jak Ryszard Kapuściński używał pisarskiej wolności? Czy reportaż gonzo to tylko Ame...

Odkąd zmarł przedwcześnie śmiercią samobójczą w 2008 roku, w wieku zaledwie czterdziestu sześciu lat, David Foster Wallace stał się kimś więcej niż przedstawicielem swojego literackiego pokolenia - został symbolem szczerości i uczciwości w nieautentycznych czasach, postacią, której sława i wpływ rozprzestrzeniają się z każdym kolejnym dniem. W tej biografii, od której trudno się oderwać, D. T. Max odtwarza pełną udręki, lecz często triumfalną bat...

"Ponieważ fikcja wydaje się nam środowiskiem bardziej przyjaznym niż życie, próbujemy czytać życie, jakby było dziełem fikcji. Również o tym są wiersze Zoltana Lesiego". Umberto E. "Tekst poetycki wyjątkowo przemawiający obrazem. Wyjątkowe asamblaże dające się czytać jak poezja. Nieczęsto trzyma się w dłoni książkę taką jak ta. Niezwykłe dzieło!" Rrose Selavy "Wiersze Zoltana Lesiego przypominają panoptikum, zbiór osobliwych opowi...

"Wyszukane opowieści o tryumfie nad złem, zawsze upostaciowionym jako ten czy inny gad (ten czy inny lud - dopowiedziałby zapewne Eliot Weinberger) i mordowanym szlachetnie przez dzielnego męża, wypełniające eposy rycerskie i żywoty świętych, zostają tu wchłonięte i przechwycone - jakby serce autorki biło po przeciwnej stronie. Musimy pamiętać, że »Były też inne postacie nadające się na herosów / bez skazy«, choćby kotka w połogu, wołający o pomo...

Czy jest możliwa naukowa synteza prozy niemieckojęzycznej przełomu XX i XXI wieku? Czy lektura i szczegółowe badania wybranych powieści takich autorów, jak: Robert Schindel, Bernhard Schlink, Marcel Beyer, Norbert Gstrein, Christoph Ransmayr, W. G. Sebald, Josef Haslinger, Robert Schneider, Sten Nadolny, Robert Menasse, Michael Krüger, Daniel Kehlmann i Urs Faes, pozwalają ogarnąć krytycznym spojrzeniem kondycję tej prozy, jej ambicje poznawcze, ...

To nie jest tradycyjna historia literatury ani podręcznik przekładoznawstwa. Andrzej Kopacki przełożył dwadzieścia jeden wierszy niemieckojęzycznych (od Goethego do dzisiaj) i opatrzył ich polskie wersje autokomentarzem translatorskim. Przekłady i szkice składają się tu na autorski układ figur poetyckich i dyskursów: od historycznoliterackich kamieni milowych (Goethe, Hölderlin) i wędrujących motywów (Trakl, Huchel) przez fenomeny estetyczne (Hof...

"Sonet, oda, wiersz - ilu z nas, poza Andrzejem Kopackim, pozwoliłoby dziś sobie na taki triadyczny skok? Ilu by taki skok umiało wykonać? Odbicie jest tu z sonetu, z formy tyleż skodyfikowanej, co nieustannie modyfikowanej, uznawanej za sprawdzian umiejętności poetyckich autora. Potem test jeszcze trudniejszy: lądowanie i odbicie z ody, nie byle jakiej, bo asklepiadejskiej. Wreszcie lądowanie obunóż - i wiersze wolne. Szczelne strofy sonetów i j...

"»Piosenki pikinierów« to wiersze, które śpiewają o śnie i zmysłach, życiu nocnym i dziennych poruszeniach, czasie utraconym i odzyskiwanym; to pieśni mijających się ludzi, melodie zakwitających dziewcząt i wkraczających w muzykę młodości chłopców. W cieniu losowych ironii, karuzeli żywota, pędzie doświadczeń biegnie bohaterka tych lirycznych wyścigów ze śmiercią i niepewnością, z przypadkowością zdarzeń i goryczą wiedzy o tym, czym jest egzysten...

"Waligórski jest entuzjastą słowa, przygląda mu się z różnych odległości, testuje możliwości języka, ewidentnie bawi go jego zewnętrzne ubranie i melodia, która płynie na zdziwienie. Poeta wytycza swoją ścieżkę wiersza, zaciągając dług w awangardowych konceptach, dla których przekraczanie ograniczeń mowy i własnej poetyki jest nie tyle pragnieniem, co przeznaczeniem. Autor cały czas prowadzi nas na scenę języka i za kotarę, w kuluary, w miejsca, ...

"Tom »32 ślady ku« to wielowątkowa opowieść o ludziach i zdarzeniach, które zaskakują swoją nieoczywistością i wzbudzają bunt. Gniew jest najważniejszą emocją książki pulsującej od uczuć i oczekiwań na to, co ma nadejść. Autor skomponował tom precyzyjnie i drobiazgowo: odyseja rozpoczyna się od narracji o ojcu, a kończy informacją o kobiecie w ciąży. Nasz los to zdanie bez finału, każdy moment życia to ludzka inicjacja, wejście w nieodgadniony nu...

"Zbiór esejów Bartosza Suwińskiego o poezji i jej czytaniu od pierwszej strony przykuwa świeżością stylu i oryginalnością w podejściu do wierszy, których autorami są poeci związani z Opolem i w ogóle z ziemią opolską. Autor bardzo świadomie obrał sposób postępowania wobec materii poetyckiej, która jest dla niego rodzajem moralnego zobowiązania, obiektem, w który trzeba się wczuć całym sobą, wyzwaniem dla wyobraźni, dziedziną emocjonalnej, duchowe...

"Myślę, Bartku, że to Twoja najlepsza książka poetycka. Zwarta, wartka, przejmująca. Już na samym początku, w pierwszym wersie, stawiasz pytanie, które przydaje wielu tekstom nieoczekiwanego wydźwięku (potem takich pytań jest więcej): dlaczego lepiej patrzeć na rzeczy z oddalenia? Tak, wiele z tych nowych wierszy to próby widzenia z dystansu, czasami wbrew sobie. Nieuprzedzone spojrzenie uwalnia język, pomaga otworzyć się na rzeczywistość w całej...

"Bartosz Suwiński nie ustaje w wędrówkach. Jest podróżnikiem zachłannym, ciekawym świata, zapatrzonym w niego zapalczywie, gorąco, ekstatycznie. To wędrowiec przez strony książek, ale przede wszystkim pasjonat chodzenia po lesie, po polach i łąkach, po ulicach miast i bezdrożach wsi oraz poza nimi. Z chodzenia bierze się myślenie i pisanie. Z chodzenia bierze się spokój. Z łazęgi bierze się refleksja, interpretacja, poznanie siebie. Kiedy myślę: ...

"Tom »Nieme i puste« to pełna niepokoju i lęku opowieść o ludzkiej kruchości i zagarniającej wszystko dokuczliwej niepewności. W tych przejmujących wierszach pojawiają się portrety bliskich umarłych, miejsca dzieciństwa i młodości, przestrzenie, których z każdym mgnieniem ubywa. Stracony czas coraz mocniej boli, a pamięć przynosi jedynie znużenie i wszechogarniające zmęczenie; nicość wdziera się każdym zakamarkiem skóry, której sejsmografy i intu...