Teksty i komentarze

"Opętanie nie jest statyczną sytuacją, niezmiennym stanem. Nie zostaje się też opętanym nagle, tak jak łamie się rękę, czy zapada na odrę. Opętanie jest raczej rozwijającym się procesem. Procesem, który oddziałuje na dwie zdolności naszego umysłu:rozum, poprzez który zdobywamy i analizujemy wiedzę, oraz na wolę, która decyduje o wykorzystaniu tej wiedzy. U osoby opętanej występują abberacje fizyczne i psychiczne, których nie można w żaden sposób...

"Pocałunki wampira" jeśli już. Jak dla mnie to książka o mrocznym, tajemniczym uczuciu. O istotach,których życie może przerażać i mrozić krew w żyłach. Fascynująca opowieść.

Christopher Fowler jest autorem kryminałów, horrorów oraz tekstów satyrycznych. I choć „Podziemne rzeki Londynu” zdecydowanie należą do pierwszego z tych gatunków, to w historii dwóch zrzędliwych policjantów prowadzących śledztwo sięgające korzeniami głęboko pod ulice brytyjskiej stolicy nie zabrakło zarówno grozy, jak i elementów humoru. Powieść jest drugą z cyklu kryminałów o dokonaniach Arthura Bryanta i Johna Maya z Wydziału Przestępstw Osobl...

Mam do tej gazety wielki sentyment. Jakieś 6 lat temu dowiedziałam się z niej o istnieniu Biblionetki :D.

Nie zgodzę się z Tobą. Owszem był pomysł na dobrą książkę, ale wykonanie trochę kiepskie. Za duża uwaga została skierowana na podkreślenie statusu majątkowego bohaterki (podkreślanie konkretnych firm- zgroza). "Krzaczku" doprowadzało mnie do pasji:). Ogólnie zalatywało harlekinem, ale da się przeczytać. Szkoda tylko, że przeczytać i natychmiast zapomnieć.

Jestem za, właśnie ją czytam i jestem zachwycona...

"Dłonie" to opowieść o pięciu młodych kobietach, których życie łączy się ze sztuką. Są one bardzo zróżnicowane pod każdym względem, mają jednak cechy, które je łączą: bardzo bogate charaktery, skomplikowane życie osobiste, łączność ze światem artystycznym oraz mnóstwo dylematów i pytań, które siedzą im w głowach. Książka ta przedstawia ich historie - wielowarstwowe, przeplatające się, przejmujące. Jest to opowieść o dojrzewaniu, rozwoju, znajdowa...

Dekalog oglądałam dawno, chyba z 10 lat temu, a może 12... Scenariuszy nie czytałam i nie wiem czy chcę przeczytać - filomwa wersja była doskonała, ale dziękuję za przypomnienie tego arcydzieła. Chyba chciałabym obejrzeć je jeszcze raz. Zobaczyć jak zmieniło się moje postrzeganie tych zdań-zadań... jak odbierałam je jako nastolatka przed maturą, a jak teraz... Fantastycznie zarysowałeś fabuły wszystkich dziesięciu historii bez zdradzania puent...

Książka opowiada o dalszych losach Lexie i Jeremy'ego znanych nam z książki "Prawdziwy cud". Zakochani są w trakcie przygotowań do ślubu i czekają na narodziny dziecka. Dziennikarz przeprowadza się do Boone Creek i czeka na natchnienie do pracy, które długo nie przychodzi... Brak materiałów powoduje u niego duży stres. Ponadto Jeremy zaczyna dostawać anonimowe maile, w których ktoś podważa wierność Lexie. Czy Jeremy straci do niej zaufanie? K...

„A gdy się zejdą raz i drugi…”. Ta właśnie piosenka sama zanuciła mi się, gdy przeczytałam opis na okładce (wyd. Prószyński i S-ka, 2011). Bo to taka właśnie historia. On i Ona. Oboje po przejściach, oboje z wątpliwościami, czy próbować, czy warto, czy da radę. Pisana rękami jej i jego, daje ciekawy obraz oceny sytuacji ludzi sklejających swe życia. A nie jest to sklejanie łatwe, bo iluż z nas zmierzyło się z problemem chorej psychicznie matki cz...

"RockMann" - książka bardzo głośna, wiele było szumu na jej temat. Na forach internetowych roi się tak od zachwyconych, jak i rozczarowanych czytelników. W grudniu 2010 roku wygrałam tę książkę w konkursie magazynu "Literadar", ale z racji natłoku zajęć i innych czekających w kolejce książek lekturę zostawiła sobie na później. Po książkę sięgnęłam wczoraj. Pan Wojtek opisuje swoją pasję, jaką jest muzyka, od zarania. Począwszy od pierwszych od...

Kolejna świetna książka Nicholasa Sparksa. Cały czas czytałam z uśmiechem na ustach. Jest to historia mężczyzny, Wilsona Lewisa, który zapomniał, co jest dla niego ważne, ale postanowił się zmienić, żeby nie stracić miłości żony. Przełomowym momentem jego małżeństwa jest 29 rocznica ślubu, o której zapomina... postanawia wtedy, że następna rocznica będzie dla jego żony czymś wyjątkowym, niepowtarzalnym. Czy uda mu się ją zaskoczyć? Czy Jane, ...

„Pawilon Kwiatu Brzoskwini” to dla mnie taki literacki „średniak”, który raczej nie zostanie zbyt długo w mojej pamięci (więc czym prędzej pędzę do recenzowania), ale nie znużył mnie wystarczająco mocno, abym zaniechała dalszego czytania. Książka dość pokaźnych rozmiarów, troszkę sztucznie „napompowana” szerokimi odstępami i marginesami, choć, przyznaję, wizualnie ładniutka. Okładka cudo! (wyd. Świat Książki, 2010). Ale nie o stronie wizualnej...

Warto przeczytać jedynie dla postaci płatnego mordercy - Kraita, reszta książki niestety dość naiwna. Gdy Krait przestaje pojawiać się w treści książki, oczekiwanie na zakończenie staje się nudne i przydługawe.

I tu wlasnie rece mi opadaja. To ze ksiazka jest popularnonaukowa nie zwalnia z rzetelnosci. A wlasnie o to mamy pretensje - ze ksiazka ta prezentuje eksperymenty graniczace z naduzyciem i lekcewazace rzetelna metodyke jako rezultaty powaznych naukowych badan. Z tego wlasnie wzgledu wartosci poznawcze i informacyjne tej ksiazki stoja pod powaznym znakiem zapytania. To ze swiat jest pelen zagadek jest dla naukowcow oczywiste. Inaczej nie uprawi...

Tak. Książka całkiem niezła. Ja tylko czepię się jednej rzeczy. Na skrzydełku okładki jest napisane: "Aby lepiej zrozumieć siebie i nasze otoczenie, dajmy się "zaadoptować" zwierzętom. One pokażą nam to, co najważniejsze - świat pełen wyrozumiałości i miłości, ciepła i humoru." I - wyobraźcie sobie - to ciepłe i pełne miłości arystokratyczne, w dodatku, stworzenie wyraża się tak o swojej pani: tępak, głupia koza, gamoń. Ja takich słów używam ...

Też mi przypadła do gustu. Choć ja w ogóle nie kierowałam się krajem pochodzenia autorki, nie uprzedzałam. Bardziej obawiałam się, ze będzie to powieść zbyt młodzieżowa, zbyt romansowa. A tu proszę, całkiem zgrabnie i ciekawie. Mi osobiście bardzo przypadła do gustu druga część książki.

Kim tak naprawdę jest Alejandro Mayta? Dziennikarskie śledztwo Maria Vargasa Llosy. W Limie wygłodniałe psy biegają po ulicach, a w smętnych barach i „metach” oraz małych domowych laboratoriach kwitnie handel narkotykami. Nadchodzi jednak taki dzień, kiedy wszystko się zmienia - młodziutki Mayta zostaje komunistą. Chce poprawić świat. Vargas Llosa w niezwykle błyskotliwy sposób prowadzi śledztwo, poszukując prawdy o Alejandrze. Rozwikł...

Dwie sprawy. 1. Niezbyt szczęśliwie moim zdaniem wybrałeś sobie fragmenty do zacytowania :) Zbyt dużo zdradzają one o książkowym świecie. Niestety. Ja bym nie był zadowolony przeczytawszy to przed książką. 2. Ja momentów nudy nie doświadczyłem. Książka niemal tak samo mocno fascynowała mnie przez wszystkie rozdziały. Jest kilka (moim zdaniem) słabszych momentów. Za długie boschowe sceny, Złota gabera, początkowo styl objaśniania świata mi się ...

Aha, zapomniałem dodać do "Linii oporu" - i myślę, że celowo Dukaj taką formę wybrał (uzasadnioną przecież - imituje bohatera funkcjonującego w duchu). Nie wiem czy jednak najlepszą drogą jest tak mocne przedkładanie adekwatności języka i formy do treści nad jej atrakcyjnością (no bo jednak ktoś to powinien przeczytać). Boję się, że Dukaj zacznie z czasem coraz mocniej nam dociskać śrubę, aż urwie gwint (mi już go na "Linii oporu" w zasadzie ukr...

ja akurat uważam "Ziemia Chrystusa" za najsłabszy dukajowy tekst, ale również z chęcią przeczytał bym coś podobnego do tekstów z "Xavras Wyżryn", a więc - tytułowy "Xavras Wyżryn" (fenomen - po opowiadaniu tym można znaleźć zarówno okrzyki: "hurra, na Moskwę!", jak i wprost przeciwne - widzących w niej tekst antywojenny) i mocno niedoceniany "Zanim noc".

"Linia oporu" zawiera niezwykle interesujące wizje przyszłości (głównie nasilanie się zjawisk już występujących dzisiaj), problemem jest jedynie ta forma... O ile początkowo czytało mi się ok, nawet - język mi się podobał, to gdzieś w środku Dukaj już odlatuje coraz bardziej. Ma to formę jakiejś chaotycznych rozmyślań pseudo-filozofa. Mamy tu wręcz taki strumień świadomości, który brzmi jakby powycinano z niego losowych 30% zdań. Ja - weteran ...

Cóż, mnie poraziła nie prostota fabuły, lecz prostota języka. Książka wybitnie kiepska pod względem literackim. :(

Po ostatnich wydarzeniach w Egipcie i innych krajach arabskich, książka z Kairem w tytule znajdująca się na półce z reportażami może budzić podejrzenia. Jednak „Taxi. Opowieści z kursów po Kairze” to nie produkt powstały w ekspresowym tempie na fali zainteresowania arabskimi rewolucjami. Książka została napisana w 2006 roku, a jej polskie wydanie zapowiadane było już jesienią 2010. Wydarzenia z placu Tahrir wpływają jednak na to, jak czyta się ją...

Książka niesamowita! Czytając wybieramy się na spacer po dawnej Pradze, głównie dzielnicy żydowskiej, pełnej zakamarków, dziwnych miejsc i jeszcze dziwniejszych ludzi. Wpadamy w wir niesamowitych zdarzeń, o jakże zaskakującym finale! Polecam gorąco! Lektura obowiązkowa dla fanów grozy. Po 'Golemie' postanowiłam lepiej poznać pana Meyrink'a, zabieram się więc za 'Noc Walpurgi':D Jestem pewna, że mi się spodoba.

Pamiętam tę zasuszoną jędzę, pamiętam:) Myślę, że autor umieścił taką postać w swojej powieści dla uczynienia historii bardziej prawdziwą, aby nie wszyscy byli tacy.. do rany przyłóż. Słusznie też wybrał formę skrzywienia osobowości tej postaci, ponieważ dziewiętnastowieczna moralność mieszczańska była wyjątkowo paskudna, o czym i charakterek pani Dulskiej świadczy. A spożywanie lodów popieram jak najbardziej, zwłaszcza, gdy są to lody owocowe:...

"Archangielsk" to książka dla tych, którzy potrafią przebrnąć przez nudnawy początek i nie odstawić jej z powrotem na półkę. Właściwa akcja zaczyna się mniej więcej w połowie utworu. Książka zachwyca idealnie przedstawionym wizerunkiem komunistycznej Rosji, ciekawym wątkiem romansu Stalina ze służącą oraz owocem tej miłości. Utwór do końca trzyma w napięciu - czytelnik nie jest w stanie przewidzieć, co się wydarzy i czy szala zwycięstwa przechyli...

Fryderyk Nietzsche pisał, że filozofia, która nie oddziałuje na serce, nie jest wiele warta. Można wytaczać tony wspaniałych argumentów logiczno-intepretacyjno-analitycznych, ale jeżeli nie przemówi się do duszy czytającego, będzie to działanie bezsensowne. Pewnie dlatego jego książki tak mi się podobają – bo widać tu serce i zapał. I chyba tylko takie utwory - napisane z pasją (i oczywiście wypełnione pewną mądrością) - mogą w jakiś sposób zmien...

Ani nie widziałam, ani nie czytałam „PS Kocham cię”. Co tu dużo gadać, nie czytałam do tej pory niczego, co wyszło spod pióra Cecelii Ahern, bo i o samej autorce niewiele słyszałam. Ot, gdzieś mi się nazwisko obiło o uszy. Skąd się wzięła na liście moich lektur? Otóż dyskusja na zajęciach o „Dumie i uprzedzeniu” w pewnym momencie zeszła z wytyczonej ścieżki i poszła w kierunku współczesnych powieści pisanych przez kobiety, o kobietach i dla kobie...

Aksel Sandemose, jeden z najwybitniejszych pisarzy norweskich, żył w latach 1899-1965. Urodził się w Danii. Wychował w bardzo skromnych warunkach. Tułał się po świecie, pływał na statkach, pracował w wielu zawodach. Debiutował w r. 1923 tomem opowiadań o tematyce morskiej. Utwory te, pisane po duńsku, wskazują na wpływy prozy Józefa Conrada i Johannesa V. Jensena. W r. 1930 przeniósł się Sandemose do Norwegii, debiutując w języku norweskim powieś...