Teksty i komentarze

Zgadzam się z tobą całkowicie:> To zwykłe romansidło, ale naprawdę ma coś w sobie..... Czyta się szybko i zaparym tchem:P Akcja jest żywa i zaskakująca, a sceny między tymi dwojga ...... i jak w baśniach kończy się dobrze "... żli długo i szczęśliwie":) polecam

To witam w klubie zaczynających od "Lewiatana".:) Gdybym miał czytać jeszcze raz po "Lewiatanie" przeczytał bym "Diamentową karocę 2" (bez ostatniego rozdziału - "PS"), pomimo, że wydano ją jako ostatnią. Chronologicznie zawiera jednak lata po "Lewiatanie" a przed ""Śmiercią Achillesa". I jeszcze jedna ciekawostka - jeżeli nie czytałaś jeszcze "Kochanka Śmierci" i &q...

A głębokość oceanów? Verne "nieco" się pomylił w obliczeniach. Co do innych rzeczy to rzeczywiście mogą wprawiać w podziw laika. Ale co by powiedział znawca?

"Potrzask" to książka napisana z kunsztem typowym dla Deveraux, chociaż nie jest to jej najlepsza książka. Fabuła romansu jest zawiła i cały czas dzieje się coś nowego, dzięki temu czyta się z przyjemnością i bez "nudnych kawałków". Pisarka zaskakuje pomysłowością i ilością przygód, z którymi przychodzi się zmierzyć bohaterom. Na tle "całego tego zamieszania" rozwija się miłość dwojga kompletnie różnych osób: on - przystojny, pewny siebie, ma ...

Właśnie wróciłam ze spotkania z autorem w "Latającym Holendrze" w Gdańsku, o którym to spotkaniu dowiedziałam się zresztą z Biblionetki. Książkę przeczytałam wczoraj, aby wiedzieć, o czym będzie się mówić. Czyta się ją z przyjemnością, którą daje dowcipne i bujne plastycznie przedstawienie codzienności rodzinnego trójkąta: rodziców i syna. Syn niemały, bo trzydziestoletni w czasie narracji, wspomina przeszłość, ale bez naiwnej tkliwości. Retr...

Zdaje się że pominąłeś jeden aspekt- co przez te wszytskie lata człowiek ma z wlności i czym sama w sobie jest wolność...

No tak, sama nieprecyzyjnie siebię cytuję:) Sens jest jednak zachowany. Przepraszam za brak ścisłości, w końcu do tego właśnie piłam...:"ale są w większej mierze szczegółowe"

Zacytowane zdanie jest wielokrotnie złożone. Zapomniano (?) uwzlędnić istotne zakończenie: "ale są bardziej szczegółowe". To coś zmienia. Niemniej, dziękuję za poświęconą mojej recenzji uwagę.

zgadzam sie z tobą ta książka tak mnie wciągneła że nic nie robiłem tylko czekałem na następną część

Znakomita, znakomita książka. Powinna przejść do historii literatury i na pewno tak się stanie. :-)

Czytałam Polyannę w ósmej klasie, czyli 37 lat temu. Pamiętam do dziś. Piękna i mądra. Zaraz sprawdzę, czy postawiłam jej piątkę. :-)........ Tak, postawiłam i nie zmieniam. :-)

Zgadzam się z tobą. Jednak to nie jest wszystko o tej książce.Jedenastoletnia Pollyanna zamieszkała u swojej ciotki,panny Polly Harrington,gdyż umarł jej ojciec. Mała dziewczynka dzielnie znosiła warunki w tym domu,ale od ojca Pollyanny bardzo dużo rzeczy różniło pannę Polly.Zakazała ona Pollyannnie o nim wspominać,jednakże to dziecko musiało o nim wspominać.To on nauczył ją cudownej gry,którą będzię wiodła przez całe życie,bo jej motto życiowe t...

Choć to może zabrzmi dziwnie, część życia wojennego Leni podczas czytania książki schodzi jakby na dalszy plan. Książka okrzyknięta jako historia życia przyjaciółki Hitlera okazuje się smutną biografią trochę zagubionej w rzeczywistości - artystki, tancerki, aktorki i reżyserki. Bohaterka z dala od codziennych trudności żyje w swoim świecie artyzmu, ignorując rzeczywistość. Niestety - rzeczywistość nie chce zignorować jej osoby. Smutna i przej...

Poruszająca próba usprawiedliwienia własnej ignorancji oraz zaślepienia. Bohaterka nie prosi o wybaczenie. Prosi raczej o próbę zrozumienia i wczucia się w sytuację młodziutkiej dziewczyny, która dostaje pracę jako sekretarka "poważanego i szanowanego" człowieka, którym przez długi czas był dla niej Hitler. Jest to również ukazanie umiejętności manipulacji ludźmi przez szaleńca i potwora, potrafiącego wzbudzać oprócz strachu, również sympatię. ...

Książka ukazuje w niesamowicie trafny sposób dążenie istoty ludzkiej do przekazywania własnej kultury i wiedzy następnym pokoleniom, jak i dążenie do zachowania człowieczeństwa w najtrudniejszych nawet warunkach. Moim zdaniem zdecydowanie jedna z najbardziej mistrzowskich powieści Bułyczowa.

Młoda dziennikarka Holly Thorne jest przypadkowym świadkiem wypadku: nieznajomy mężczyzna z narażeniem życia wyciąga małe dziecko spod kół pędzącego samochodu. Holly postanawia przeprowadzić z nim wywiad, ale bohater znika bez śladu. Zaintrygowana podejmuje śledztwo na własną rękę. Szukając w archiwach prasowych, odkrywa, że nie po raz pierwszy tajemniczy wybawca ratuje ludzi przed pewną śmiercią. Dziewczyna wietrzy doskonały materiał na artykuł ...

Według mnie książka jest przewidywalna, zawierająca zbędne opisy szczegółów całkowicie nieistotnych w stosunku do treści [stąd 540 stron] oraz powielająca schematy tak charakterystyczne dla Koontza. Osobom nie znającym mistrzostwa Koontza książa sprawi niewątpliwie wiele niespodzianek. Dla wielbicieli - to po prostu kolejna książka mistrza grozy.

Oto Jim Morrison - pieśniarz, filozof, poeta, skazaniec, charyzmatyczny i nawiedzony uczeń ciemności, który odrzucał władzę w jakiejkolwiek postaci. Odkrywca badający "...granice rzeczywistości, po to, aby sprawdzić, co się stanie..." [Wyd. Britannica, 1992] --- W tym wydaniu książka nosi tytuł: "Nikt nie wyjdzie stąd żywy. Historia Jima Morrisona".

Tak, wiem. Mieszkanie w bloku dla kogoś tak kochającego przestrzeń było chyba katorgą. Ale człowiek to takie zwierzę, że potrafi uciec do swego wnętrza...albo znaleźć swój Ogród Botaniczny i kontemplować każdy motyw otoczenia, jak to zrobił właśnie Harasymowicz po koniec swego życia...

Historia "O Dziadku do Orzechów i o Królu Myszy" powstała przed wielu laty. Napisał ją Ernest Teodor Amadeusz Hoffmann w trzecim dziesiątku ubiegłego stulecia, a rozpowszechnił słynny powieściopisarz francuski Aleksander Dumas, opowiadając tę historię "własnymi słowami" dzieciom, które prosiły o najpiękniejszą baśń. W baśni tej w przedziwny sposób kojarzy się prawda z fantazją, humor ze szczerym uczuciem, bystrość obserwacji z urokiem poezji. ...

To prawda! Też czytałam dużo kryminałów Chmielewskiej uważam, że najlepszym jest ,,Lesio", ale ten jest również super! Polecam!

Masz rację. Zielnik to wspaniały tomik poezji i wielka, ogromna szkoda, że nie można go znaleźć w księgarniach. Ale wciąż są biblioteki, gdzie Harasymowicz czeka na odkrywców. I nie zważajcie na podarte kartki czy "takie sobie" wydanie, czasy były wtedy inne. Po Harasymowicza sięgać warto, bo potrafi zaskoczyć i zadziwić obrazem przedstawionego świata i niesamowitymi skojarzeniami. Mnie przynajmniej zaskakuje:)

Moje pierwsze spotkanie z Remarquem to była powieść "Na Zachodzie bez zmian", potem urzekła mnie "Noc w Lizbonie" a teraz "Nim nadejdzie lato". Świetna proza. Zgadzam się z opinią całkowicie.

Czy lubią państwo Annę Rice? Ja nie przepadam. Przez osławiony „Wywiad z wampirem” przebrnęłam z trudnością, a seria powieści erotycznych jej autorstwa zniesmaczyła mnie do tego stopnia, że po żadną z kolejnych kronik wampirzych nie sięgnęłam. Tym bardziej jestem zdziwiona, że „Hotel Transylwania” Yarbro Chelsea Quinn tak mi się spodobał, bo owo dziełko utrzymane jest w takiej samej konwencji i podobnej (choć nieco uboższej) stylistyce jak saga o...

Uprzedzam ze nadal ja czytam i nie jest wstrzasajaca i angażująca...Wręcz przeciwnie!! Jestem na stronie numer 272 i jak dotąd NIC sie nie stalo co by bylo odwetem albo czymkolwiek takim...Ciagle śledztwo, przesluchania, jakies milosne bajeczki...Jeszcze jakies 200 stron a ksiazka az prosi sie-"nie czytaj mnie"... Zero wartkiej akcji, szoku lub czegokolwiek...Naprawde narazie marnota, ale jak juz zaczalem musze skonczyc to cholerstwo:)...

Dziękuję bardzo, dobry człowieku. 1995 znaczy, że raczej trzeba szukać na Allegro i w antykwariatach. Mam nadzieję, że wytropię. :)

Krótka, ale tak samo denna jak ten cały Żeromski-zdecydowanie nie polecam...To ma byc (s)hit dla uczniow...?!Jeszcze czego

Dziękuję Wam. Biegnę do Biblioteki po Harasymowicza. :-)

Sorry koleś, ja też czytałem przekład Grzegorza Kuli, ale te cytaty to wyssałeś sobie chyba z palca(nic takiego tam nie było). Książka moim zdaniem jest całkiem fajna, może mało straszna. Jednak czytałem ją z przyjemnością.

Nie wiem czemu tak wiele osob uparcie traktuje wiek bohatera i jego "Delgadity" tak doslownie, chociaz czytalo wczesniej inne ksiazki Marqueza. Takie podejscie istotnie moze zniechecic do calej noweli - mnie nie bedac starcem, pederasta, ani dziwkarzem udalo sie zidentyfikowac troche z tematem i ksiazke uwazam za swietna. Dlatego zwlaszcza w tym przypadku polecam samodzielna lekture zamiast zniechecania sie cudzymi komentarzami. Nawet j...