Schowek

Użytkownik: awiola

O schowku

Kolekcja

Książki zaklasyfikowane do:

Język oryginału:

Kategorie:

Sortuj według:

W biblioteczce

Tytuł

Autor

Nota

Komentarz

3 Anny w kapeluszach

Tyszkiewicz Edyta

"Gdy jest się bardzo młodym radość wypływa z nas ... pokaż

"Gdy jest się bardzo młodym radość wypływa z nas sama i przez większość czasu nie umiemy utrzymać jej na wodzy choćbyśmy bardzo chcieli."

Krótki opis z tyłu i okładka książki, o której dzisiaj chciałabym wam opowiedzieć, zasugerowała mojej osobie fabułę opartą na wątku kontaktów człowieka z cywilizacją pozaziemską. I tak też po przeczytaniu początkowych stron sądziłam. Okazało się jednak, że zostałam zręcznie zmanipulowana, a moje domyślania zdały się na nic, gdyż to, o co oparta była cała kanwa fabuły, zaskoczyło mnie i wprawiło w wielkie zdziwienie.

Edyta Tyszkiewicz to bialska pisarka, której książka "3 Anny w kapeluszach" jest debiutem powieściowym. Autorka z wykształcenia jest przedszkolanką, jednakże jej życiorys zawiera również doświadczenie w takich profesjach jak kierownik kliniki czy asystentka w gabinecie stomatologicznym. Edyta Tyszkiewicz swoje pierwsze próby pisarskie podejmowała już w podstawówce, ceni sobie Jonathana Carrolla. W sieci znajdziecie świeżutki jeszcze blog pisarki: Kulturalny miszmasz.

Właściciel nieźle prosperującej księgarni w małym miasteczku, czterdziestoletni rozwodnik Tomasz spotyka się od dłuższego czasu z młodszą od niego asystentką lekarza, Anną. Zwyczajne i spokojne życia bohatera przerywa seria nie dających się racjonalnie wytłumaczyć zdarzeń. Jego dziewczyna zaczyna miewać niepokojące sny, pod wpływem których oskarża Tomasza o próbę zabicia jej osoby. Jego pracownik Łukasz niespodziewanie zaczyna twierdzić, że światu zagraża inwazja owadów, których nikt nie potrafi dostrzec. A sąsiad bohatera - starszy, emerytowany wojskowy odczuwa przesunięcie kolana, które nastąpiło podczas snu. W miasteczku zaczynają dziać się dziwne rzeczy, a ludzie przestają odróżniać sen od jawy. Rozwiązaniem zagadki zajmuje się niepozorny miłośnik książek.

Autorka znakomicie potrafi budować napięcie. Jej lekkie pióro widać w każdym akapicie książki, dzięki czemu powieść czyta się szybko i z pełnym zaciekawieniem. Gatunkowo debiut Edyty Tyszkiewicz zbliżony jest do kryminału: jest zagadka, są tajemnicze śmierci i jest ktoś lub coś, co zapoczątkowało tę zbiorową paranoję u ludzi. Na rozwiązanie tajemnicy powieści nie wpadłam, nie spodziewałam się bowiem, że autorka w ten sposób pokieruje fabułą, i stąd właśnie mój zachwyt. Zachwyt nad umiejętnością zmylenia tropów czytelnika, nad przemyślaną konstrukcją fabuły i dość dobrze zarysowanymi bohaterami.

Klimat powieści wciągnął mnie bezapelacyjnie i nieodwołalnie do ostatniej kartki. Z pewnością wpływ na to miała postać głównego bohatera, mola książkowego, który na swojej pasji zarabiał pieniądze. Poza tym Tomasz to bohater bardzo wiarygodny, z ułomnościami i słabościami każdego z nas. Autorka nawiązuje w swojej książce do tematu hipnozy i wpływu tej metody na ludzki umysł. To temat szczególnie ciekawy, gdyż jak się okazuje można ją wykorzystać nie tylko do poprawy życia, ale również do wszelkiego maści manipulacji. Niewiarygodne jak hipnoza może zmienić nasze postrzeganie rzeczywistości.

Edyta Tyszkiewicz po mistrzowsku wprowadza czytelnika w świat ludzkich urojeń i paranoi, które pod wpływem świadomej ingerencji z zewnątrz, mogą zniszczyć nasze życie. Wątek Łukasza, który wszędzie widzi czające się na niego robaki, wychodzące z każdej ściany i z każdego zakamarka, potrafi pobudzić wyobraźnię. Zakończenie jest tak nieprzeciętne, jak nieprzeciętna jest cała historia, której punktem centralnym jest księgarz Tomasz. Mogłabym się jedynie przyczepić do błędów korekcyjnych, ale to zupełnie nie przeszkodziło mi w odbiorze powieści.

"3 Anny w kapeluszach" to książka, która wywołała we mnie nagromadzenie strachu i ciekawości. Nic nie było takie jakie się na początku wydawało, a zakończenie przyniosło więcej pytań niż odpowiedzi na nurtujące mnie kwestie. Zastanawia mnie również pewien akapit dotyczący teorii Ericha von Dänikena. Jestem ciekawa czy Edyta Tyszkiewicz wierzy w tezy paleoastronautyki.

W autorce niezaprzeczalnie drzemie spory talent, który musi koniecznie wykorzystać w swoich kolejnych książkach. Jej warsztat bowiem zasługuje na uznanie. Polecam, ciekawa i nieprzeciętna historia właściciela księgarni - Tomasza, wciągnie was wir niespodziewanych wydarzeń.
ukryj

3 razy R

Cygler Hanna (właśc. Kanthak Anna)

„Dlaczego w życiu nigdy nie jest w sam raz? Zawsze... pokaż

„Dlaczego w życiu nigdy nie jest w sam raz? Zawsze albo za wcześnie, albo już za późno….”

Od samego początku zaintrygował mnie tytuł tej powieści, dlaczego 3 razy R, cóż on może oznaczać. Moja ciekawość szybko została zaspokojona. W książce przedstawione są relacje jakie wiążą trzy główne bohaterki – przyjaciółki i wspólniczki – Olga, Klaudia i Lidka. Trzy panie, których nazwisko zaczyna się na R. Zagadka rozwiązana? Nie do końca. Istnieje jeszcze druga strona medalu. Trzy panie określające siebie na R – Romans, Rodzina, Rozsądek. Wszystkie te trzy wartości można przypisać każdej bohaterce, o czym możemy się przekonać czytając kolejne rozdziały.

Olga, Klaudia i Lidka to kobiety, którym wydawałoby się nic nie brakuje do szczęścia. Autorka na pierwszy plan wysuwa Olgę, która jest kobietą z tzw. przeszłością. Kobietą, która na nowo musiała ułożyć sobie życie po nieudanym małżeństwie, piekle, które przeżyła. Kobietą, która skrywa tajemnicę. Wydaje się, że obecne życie Olgi bliskie jest ideału ale to tylko pozory. Spotykając miłość sprzed lat, musi dokonać wyboru i o wiele baczniej przyjrzeć się obecnej sytuacji. Nie wszystko jest takie jakie się jej wydaje.

Klaudia z kolei to typowa singielka, która korzysta z życia ile się da. Przez swoją żywiołowość i temperament spotyka się nieodpowiednimi mężczyznami. Jej charakter i żądza zemsty doprowadzają do rozbicia małżeństwa jednej z przyjaciółek.

Lidka natomiast próbuje uporządkować swoje życie z mężem, który nagle musi zaopiekować się córką z pierwszego małżeństwa i swoim ojcem. Jej życie przewraca się do góry nogami w jednej chwili. Wydaje się, że przyjaciółki są bardzo ze sobą zżyte ale jak się później okazuje łączy je bardzo krucha nić, która zostaje przerwana. Jak to często bywa w życiu,w jednej chwili przyjaźń a zaraz potem nienawiść.

W książce pojawia się zdrada, zawiść, seks i odrobina sensacji. Nie jest to typowa książka dla kobiet z serii łatwo, lekko i przyjemnie. Autorka głębiej wgryzła się w temat przyjaźni między kobietami. Pokazała jak łatwo jest przestać darzyć drugą osobę zaufaniem, w wyniku czego zmieniają się diametralnie relacje łączące ludzi, którzy byli sobie bliscy. Z przyjemnością doczytałam do końca tą powieść, nie nudziłam się. Wprost przeciwnie, byłam bardzo ciekawa jak zakończą się losy bohaterów, w szczególności Olgi. Moja ciekawość nie do końca została zaspokojona ale dzięki temu sama mogę sobie dopisać zakończenie. Jest to moja pierwsza przeczytana książka Hanny Cygler i z przekonaniem mogę powiedzieć, że z chęcią przeczytam kolejne jej powieści. Polecam. ukryj

33 dni prawdy

Arnold Thomas (właśc. Płaczek Arnold R.)

450 stron

Gryciuk Patrycja

A komu czasem nie odbija?

Grzebyk Bożydar

"Najgorsi są ludzie skomplikowani, w których zło ... pokaż

"Najgorsi są ludzie skomplikowani, w których zło i dobro występuje po równo. Takich ludzi nie można potępić (…) Na szczęście większość ludzi to zwykłe, obrzydliwe skurwysyny. Reszta to przede wszystkim nijakość i zaledwie garstka ludzi naprawdę w porządku…"

Absurdalne sytuacje, spotykające nas na każdym kroku, stanowią nieodzowną część naszej, polskiej rzeczywistości. Można się do tego przyzwyczaić, traktując ten stan rzeczy jako naszą swoistą narodową egzotykę. Można również zwariować, bo komu czasem nie odbija.

Bożydar Grzebyk, to z wykształcenia historyk, z natury idealista, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. W swoim życiorysie może pochwalić się podróżami oraz pracą za granicą. Obecnie autor w ciągu dnia pracuje w urzędzie, a nocami zajmuje się swoją pasją czyli pisaniem. Jest ojcem dwóch córek. Dotychczas zostały wydane trzy jego książki, w tym dwie powieści i zbiór opowiadań.

Jurek Święconka, wykształcony i inteligentny mężczyzna, zostaje zwolniony z przedsiębiorstwa zajmującego się produkcją dewocjonaliów. Jego dwaj znajomi, drobni przestępcy z pijalni piwa - Bibuła i Graf załatwiają mu pracę przy pochówku zmarłych. W wyniku przypadkowego splotu okoliczności, Jurek wygłasza na pogrzebie mowę pożegnalną, stając się etatowym mówcą pogrzebowym w firmie "Święta Pamięć". Tymczasem miasteczko nawiedza seryjny morderca Maniuś Brzytewka, mordujący lokalnych właścicieli firm. Jurek w dość absurdalnych okolicznościach zmuszony jest zmierzyć się z tajemnicą zbrodniarza.

Bożydar Grzebyk w groteskowy i ironiczny sposób nakreślił obecny brak jakichkolwiek perspektyw życiowych na sukces dla ludzi mądrych i równocześnie uczciwych. Przykładem takiego właśnie człowieka jest główny bohater – Jurek, któremu uczciwość nie pomaga w osiągnięciu życiowych celów. To typowy inteligent, który nadal kieruje się ideałami, o jakich uczono go w szkole. Ideałami, które w obecnej rzeczywistości nie mają racji bytu. Autor dość dosadnie i jednocześnie z dużą dawką humoru ukazuje, iż nie warto być porządnym człowiekiem, gdyż jedyne co się liczy, to nie nasz talent i zdolności, lecz układy i cwaniactwo. Cóż, taki system, a z systemem się nie wygra. Byłoby to bardzo smutne, gdyby nie wszechobecny dowcip czyniący z całej historii zajmującą satyrę obecnej rzeczywistości.

Uwagę czytelnika zwracają w mistrzowskim stylu wykreowani bohaterowie, przedstawiciele różnych warstw społecznych. Są bowiem pospolici przestępcy - ziomkowie Jurka, którzy swoją filozofią życiową zaskoczą niejednego z was. Jest właściciel zakładu pogrzebowego, doktor filozofii – Pan Miecio – reprezentant kasty prywatnych przedsiębiorców tzw. prywaciarzy. Są pracownicy biurowi, jest i fałszywy rabin Lejczower. Postacie groteskowe, ukazujące przywary konkretnej grupy społecznej. Autorowi udało się wyłowić najbardziej charakterystyczne cechy, okraszając je ironią i dosadnymi aluzjami. Taka kreacja odsłoniła wszystkie ułomności naszej polskiej rzeczywistości.

Warsztat pisarski Bożydara Grzebyka charakteryzuje się lekkim stylem i umiejętnością operowania groteską i absurdem. Widoczny sarkazm i słowne riposty, użyte w odpowiednich fragmentach utworu, wzmagają wydźwięk przekazu. Przekazu, który udowadnia, że idealiści nie mają szansy na sukces, a sam idealizm jest jedynie mitem, dobrym dla książkowych bohaterów. Prawdziwe życie bowiem rządzi się własnymi prawami.

Niestety okładka książki "A komu czasem nie odbija?" jest mało konkurencyjna. Powiedziałabym, że jej nijakość może odstraszyć potencjalnego czytelnika od ewentualnego zakupu. Widać tutaj ewidentny brak pomysłu. A szkoda, bo treść powieści i jej forma zasługuje na odpowiednią oprawę w formie przyciągającej wzrok okładki.

Proza Bożydara Grzebyka pozwala czytelnikowi śmiać się z naszej, absurdalnej rzeczywistości, co jest nie lada wyczynem. Duża dawka humoru i świetne, dosadne dialogi to z pewnością główne atuty książki. Jak widać w tym przypadku sprawdza się powiedzenie, że pozory mylą. Pod nijaką okładką, kryje się bowiem nietuzinkowa fabuła. Polecam.
ukryj

Adwokat spraw ostatnich: Kontrakt

Szlachetko Paweł (pseud. Ray Arthur)

Alchemia szczęścia: Nieważne, co robisz, ważne co myślisz

Krause Bogusława

"Bo widzisz, szczęście i zadowolenie to stan umys... pokaż

"Bo widzisz, szczęście i zadowolenie to stan umysłu, zupełnie niezależny od tego, co masz, co robisz i w jakim stanie jest Twoje zdrowie."

Spotkaliście się kiedyś z przekształcaniem waszych myśli w rzeczywistość. Myślę, że wielokrotnie, począwszy od codziennych, prostych czynności do życiowych, wielkich wydarzeń. Nie każdy z nas jednak analizuje swoje myśli pod kątem rzeczy jakie nas spotykają. Odkąd usłyszałam o Prawie Przyciągania, moja fascynacja ludzkim umysłem i mocą kreowania przez niego naszego życia ciągle wzrasta. "Alchemia szczęścia" traktuje ten temat troszkę z innej strony, dlatego nie mogłam przegapić okazji zaznajomienia się z przemyśleniami autorki.

Bogusława Krause to absolwentka kierunku technologia żywności i żywienie człowieka na Wydziale Nauk o żywności i Rybactwa, stąd pewnie jej pierwsza książka nawiązująca do odchudzania i prawa przyciągania. Autorka osobiście poznała Ester i Jerry’ego Hicksów uczestnicząc w ich wykładach. Wiedzę, którą posiada stara się wykorzystywać w swoim życiu, a do tego zajmuje się swoimi pasjami, takimi jak pływanie czy jazda konna.

Poszczególne rozdziały poradnika uszeregowane są tematycznie, odnośnie różnych pojęć jakie napotykamy w naszym życiu. Autorka stara się dowieść tezy, że nasza myśl stwarza rzeczywistość wokół nas na wielu polach. Spytacie jakich? Pracy, miłości, zdrowia czy naszych pragnień i marzeń. Co ważne i co może was totalnie zaskoczyć: Myślą przewodnią książki jest egoizm. Bogusława Krause bowiem uświadamia czytelnikowi, że wszystko co robimy, nieważne z jakich pobudek, robimy tylko i wyłącznie dla siebie. Pomoc ludziom czy wszelkie inne pola, na których możemy zrobić coś dla innych, wynikają wyłącznie z pragnienia naszego dobrego samopoczucia. Zgadzam się z tą tezą, mimo kontrowersji jaką za sobą niesie.

Autorka dzięki pierwszoosobowej narracji i częstym wtrącaniu żartów, zyskała moje uznanie. Prosty język, używanie wprost do czytelnika wielu pytań, skłania do natychmiastowej kooperacji z autorką. I co ważne, Bogusława Krause nie używa techniki "masło maślane", ukazane są bowiem konkrety z codziennymi sytuacjami, na które jak się okazuje mamy wpływ. Autorka często odnosi się do nauki, zaznaczając, że jest "niekompletna i nieskończona", nie można więc z góry zakładać, że tylko to co udowodnione jest faktem. Przytacza nawet postacie z historii, które za swoje nowatorskie jak na tamte czasy poglądy, ponosiły śmierć. Nie da się zaprzeczyć, iż daje do to myślenia. Ciekawym fragmentem są wywody dotyczące wpływu myśli na nasz układ nerwowy i hormonalny oraz pojęcie efektu placebo, o którym pewnie każdy z was słyszał. Niewiarygodne działanie placebo podczas brania tabletek antykoncepcyjnych to najbardziej szokująca informacja o jakiej się ostatnio dowiedziałam.

Jako gatunek ludzki jesteśmy skłonni do obarczania za nasze niepowodzenia w życiu wszystkiego, tylko nie samych siebie. A może właśnie w tym tkwi sekret? Może wszystko zależy wyłącznie od nas i naszego nastawienia? Warto zapoznać się poradnikiem "Alchemia szczęścia. Nieważne, co robisz, ważne co myślisz" i skonfrontować nasze poglądy. Może kiedyś, w przyszłości nauka o pozytywnym myśleniu zagości na uniwersytetach jako jedna z oficjalnych nauk. Polecam. ukryj

Ametysta: 7 wymiar

Armstrong Viktoria (pseud.)

Anatomia istnienia

Mazur Tomasz [etnologia]

Anatomia zdrady: Jak nie stać się ofiarą kłamcy

Wypler Wojciech

Anioł w kapeluszu

Szwaja Monika

"Zazwyczaj anioły fruwają wieczorami, prawda?" ... pokaż

"Zazwyczaj anioły fruwają wieczorami, prawda?"

Praca to obecnie towar deficytowy. Ci którzy jej nie mają marzą o jakimkolwiek zajęciu, a ci którzy pracują w codziennym pędzie do kariery czasami zapominają, że praca to nie wszystko. Jest przecież jeszcze życie i ludzie obok nas. W czasach pogłębiającej się znieczulicy, warto więc zajrzeć do książki, która daje nadzieję. Nadzieję na pomoc i współczucie drugiego człowieka.

Monika Szwaja to pisarka i dziennikarka telewizyjna (prawie czterdzieści lat pracy w Telewizji Polskiej w Szczecinie) z kilkuletnim epizodem nauczycielskim. Jest absolwentką polonistyki na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, a obecnie edukuje się permanentnie, czyli życiowo. Debiutem książkowym pisarki była powieść "Jestem nudziarą", a jej kolejne powieści przyniosły jej wielu stałych czytelników. Autorka obecnie jest wesołą emerytką z jednym konkretnym planem na przyszłość: ma być sympatycznie.

Poznajcie kilka osób. Jaśmina, starszawa pani profesor, której niespodziewanie umarł mąż, a której dorosłe dzieci opuściły gniazdo rodzinne postanawia przeprowadzić się do Szczecina. Miranda, studentka polonistyki próbuje pozbierać się po skutkach nietrafionych życiowych decyzji. Miron, miejscowy wykształcony kloszard, który okazuje się byłym biznesmenem, posiadający swoje tajemnice. Co mogę mieć ze sobą wspólnego ludzie z różnych klas społecznych i z różnym światopoglądem? Okazuje się, że mogą, bowiem wszystkich bohaterów połączy dziecko o imieniu Jonasz. Jonasz będący na przysłowiowym gigancie uciekł z domu, w którym rodzice zabierali mu dzieciństwo zastępując je licznymi, dodatkowymi zajęciami mającymi przynieść mu sukces i pieniądze w przyszłości. Opieka nad chłopcem leczy duszę nie tylko Jonasza...

Jeśli czytaliście którąś z poprzednich powieści autorki, wiecie z pewnością, że Monika Szwaja fabułę swoich książek konstruuje w oparciu o szeroką gamę barwnych bohaterów, którzy często pod ciekawymi przydomkami zdobywają sympatię czytelnika. Również w przypadku najnowszej powieści autorki, możecie się spodziewać wielu zapadających w pamięć postaci, z których kilka autorka przeniosła ze swoich poprzednich książek (Sasza Winogradow czy Miranda Wiesiołek). Na pierwszy plan wysuwa się trójka bohaterów: Jaśmina, Miron i Jonasz i to właśnie oni, pomimo różnego wieku i różnych perturbacji życiowych, chorują na tą samą przypadłość czyli samotność. Samotność, która dopada każdego na różnym etapie życiowym. Zarówno wziętą profesor psychologii, bogatego biznesmena czy młodego człowieka uwikłanego w pułapkę wydumanych aspiracji własnych rodziców. Autorka poprzez kreację takich postaci stara się przekazać jasną i klarowną myśl, że istnieje jeszcze nadzieja na istnienie na świecie ludzi chcących pomóc. Ludzi, na których można liczyć bez względu na wszystko.

Pomimo trudnej tematyki jaką niewątpliwie jest samotność, Monika Szwaja wplata w swoją powieść mnóstwo humoru. W wielu fragmentach czytelnik uśmieje się po pachy, ale również wzruszy i zastanowi nad roztrząsanymi problemami książkowych bohaterów. Przewodnim motywem jaki można zauważyć podczas lektury "Anioła w kapeluszu" to temat pracy. Pracy, która dla wielu w dzisiejszych czasach staje się sensem życia. Przykład taki doskonale odzwierciedla para rodziców Jonasza, czyli Romana i Ędżi Piranii, którzy w bezsensowny pęd do kariery wtłoczyli również własnego, kilkunastoletniego syna zagrażając jego zdrowiu psychicznemu i fizycznemu. To oczywiście nieco przerysowany przykład, jednak dający sporo do myślenia.

"Anioł w kapeluszu" jest powieścią pełną optymizmu i humoru. Jak wszystkie książki autorki kończy się happy endem, jednakże nie zmienia to faktu, że wzbudza wiele refleksji podczas jej czytania. Powieść o życiu i ludzkich błędach, okraszona dużą dawką śmiechu. Czasami takiej lektury właśnie nam potrzeba. Ku pokrzepieniu serc. I nie powiem wam, co oznacza tytuł i kim jest anioł w kapeluszu, musicie sprawdzić to sami. ukryj

Aniołowie i kosmici: Kościół wobec cywilizacji pozaziemskich

Rowiński Tomasz

"Dzisiaj, gdy wiemy, że w świecie istnieje tyle ś... pokaż

"Dzisiaj, gdy wiemy, że w świecie istnieje tyle światów, tyle kultur i religii, podejrzewanie, że Bóg ograniczył się tylko do uformowania życia na Ziemi, wydaje mi się aktem jakiejś niewiary - nie w stwórczą moc, ale w stwórczą miłość Boga."

Czy patrząc w gwiazdy zastanawiacie się nad możliwością istnienia obcej cywilizacji? Czy jesteście katolikami i wierzycie w dogmaty Kościoła? A może jesteście ateistami i religia chrześcijańska jest dla was mało wiarygodna? Jeśli na któreś, wyżej postawione pytanie odpowiedzieliście "tak", to książka "Aniołowie i kosmici. Kościół wobec cywilizacji pozaziemskich" jest dla was obowiązkową lekturą.

Tomasz Rowiński, historyk, redaktor kwartalnika "Christianitas", publikujący również swoje teksty w "Tygodniku Powszechnym" czy na portalu fronda.pl, podjął się dość oryginalnego zadania. Postanowił bowiem przeprowadzić siedem rozmów ze znanymi polskimi teologami, dotyczących stanowiska Kościoła wobec możliwości istnienia pozaziemskiej cywilizacji. Tak właśnie powstała nietuzinkowa praca zbiorowa o aniołach i kosmitach.

Pewnie zastanawiacie się z kim rozmawiał na ten trudny temat Tomasz Rowiński. Osobami, które zgodziły się odpowiadać na kontrowersyjne i z natury niełatwe pytania byli: profesor Zdzisław J. Kijas OFMConv - franciszkanin i wykładowca akademicki, ks. Andrzej Draguła – doktor habilitowany i publicysta, nieżyjący już arcybiskup Józef Życiński – metropolita lubelski, ks. Andrzej Zwoliński – wykładowca akademicki, ojciec profesor Jacek Sala – dominikanin i wykładowca, ks. Dariusz Kowalczyk SJ – jezuita i doktor teologii oraz ks. Jacek Bolewski SJ – jezuita, profesor teologii. Siedmioro duchownych wyszło naprzeciw tak budzącemu wiele oporów tematowi.

Biorąc do ręki tę pracę zbiorową, miałam obawy, że temat prawdopodobieństwa istnienia obcej cywilizacji gdzieś we Wszechświecie zostanie potraktowany z pobłażliwością i nienależytą powagą. Od pierwszego pytania i pierwszej odpowiedzi, moje wątpliwości zostały rozwiane z prędkością światła. Pytania zadawane duchownym przez Tomasza Rowińskiego były konkretne, rozbudowane i ciekawe. Niektóre z nich sama chciałabym zadać, gdybym miała taką możliwość. Pytania te odnosiły się stricte do nawiązań Biblii w kontekście pozaziemskich cywilizacji t.j.: definicji osoby rozumnej, grzechu pierworodnego czy przyjętych dogmatów. Nie zabrakło również pytań dotyczących UFO, bliskich spotkań trzeciego stopnia czy filozofii New Age.

Co ciekawe, odpowiedzi duchownych niejednokrotnie mnie zadziwiały, gdyż do tej pory uważałam, iż Kościół ma o wiele bardziej konserwatywny stosunek do nauki zwanej potocznie "ufologią". Mój zachwyt wzbudziły wątki dotyczące paleoastronautyki i Ericha Von Dänikena. Przypuszczałam, że temat ten nie zostanie w ogóle poruszony, bądź jedynie zaznaczony w paru zdaniach. Tymczasem otrzymałam obszerne stanowisko przedstawicieli katolicyzmu, dotyczące tej "nauki" i fakt ten autentycznie mnie zaskoczył.

W książce znajdziecie sporo ciekawych, ale i zarazem trudnych rozważań teologicznych, dyskusji dotyczących miejsca obcej cywilizacji w Kościele katolickim czy tez dotyczących współczesnej ufologii. Zajmująca może być hipoteza mówiąca o tym, jakoby ufologia była połączeniem ezoteryki, okultyzmu oraz mitów miejskich. Dowiedziałam się również o istnieniu nauki zwanej astrobiologią czy pojęcia zwanego religion fiction. Prawdziwą gratką była natomiast informacja o założonej w 1995 r. w Polsce sekcie "Antrovis".

Najciekawszym wywiadem, który przykuł moją uwagę była rozmowa z księdzem Andrzejem Zwolińskim, który w swoich wypowiedziach szeroko nawiązywał do fenomenu UFO, teorii Dänikena czy nurtu New Age. Tematy te są mi bardzo bliskie, a odpowiedzi duchownego były jasne i konkretne, takie jakich właśnie oczekiwałam. Zaskoczył mnie również jego liberalizm w wielu sprawach.

W moim mniemaniu publikacja Tomasza Rowińskiego nie ma na celu wpojenia nam pewnych przekonań czy "nawracania" niewiernych słowem pisanym. Wręcz przeciwnie, rozmowy jakie były jego udziałem, otwierają umysł odbiorcy na wiele aspektów, o których nie myśli w codziennej rutynie życia. I nieważne czy jesteśmy praktykującymi katolikami, zagorzałymi ateistami czy wyznawcami innej religii. Temat istnienia pozaziemskiej cywilizacji dotyka bowiem każdego z nas w takim samym stopniu.

Mój sceptycyzm odnośnie tego typu publikacji prysł jak bańka mydlana. Gratuluję autorowi pytań ich merytorycznego przygotowania, a przedstawicielom Kościoła za szczere odpowiedzi i odwagę poruszania tematów tabu. A wydawnictwu M za podsunięcie pomysłu Tomaszowi Rowińskiemu. Uważam, że to obowiązkowa lektura nie tylko dla pasjonatów UFO. ukryj

Anna Karenina

Tołstoj Lew

"Wolność? Po co ta wolność? Szczęście polega właśn... pokaż

"Wolność? Po co ta wolność? Szczęście polega właśnie na tym, by kochać i pragnąć, by podążać myślą za jej życzeniami, jej myślami, czyli – nie posiadać żadnej swobody. To właśnie jest szczęście!"

Z klasyką literatury światowej mam zawsze pewien problem, a mianowicie w temacie każdej takiej powieści powiedziano już chyba wszystko co możliwe. Recenzje, rozprawy, doktoraty, habilitacje itd. do maksimum wyznaczyły, opisały i zinterpretowały każde słowo w "Annie Kareninie". Dlatego też długo zastanawiałam się czy sięgnąć po tę powieść, bo cóż ja mogłabym tutaj dodać, wszystko przecież i tak będzie wtórne. Jednakże do przeczytania zmobilizowała mnie najnowsza adaptacja filmowa przedstawiona pod koniec 2012 roku. Odnalazłam więc na półce moje tomy powieści z 1984 r. w przekładzie Kazimiery Iłłakowiczówny i zagłębiłam się w ich lekturę.

Lew Tołstoj to rosyjski powieściopisarz, krytyk literacki, myśliciel i dramaturg żyjący na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Tołstoj uznawany jest za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli realizmu w europejskiej literaturze. Jego śmierć spowodowana była zapaleniem płuc, którego nabawił się w pociągu. Powieść "Anna Karenina" powstawała w latach 1873-1877. To chyba oprócz "Wojny i pokoju" jego najsławniejsze dzieło.

"Leżałem na kanapie i paliłem. Czy zamyśliłem się bardzo, czy też opierałem senności, nie wiem, wtem nagle mignął mi obnażony niewieści łokieć wytwornej arystokratycznej ręki. Mimo woli zacząłem przypatrywać się widziadłu. Pokazało się ramię, szyja i wreszcie cały obraz pięknej kobiety w stroju balowym, jak gdyby prosząco wpatrzonej we mnie smutnymi oczyma. Przywidzenie znikło, ale nie mogłem już uwolnić się od tego wrażenia, prześladowało mnie we dnie i w nocy i żeby uwolnić się od niego, musiałem dlań szukać wcielenia. Oto początek".

Tytułowa Anna Karenina to żona Aleksieja Karenina, starszego od niej o dwadzieścia lat, urzędnika wysokiego szczebla w Sankt Petersburgu. Bohaterka mimo braku uczucia pomiędzy nią, a małżonkiem jest również szczęśliwą matką ośmioletniego Serioży. Pewnego dnia Anna zostaje poproszona o pomoc przez swojego brata Stiepana Obłońskiego, który zdradziwszy swoją żonę Dolly z guwernantką, pragnie otrzymać przebaczenie małżonki. Bohaterka podczas podróży poznaje adoratora siostry bratowej Kitty Szczerbackiej – hrabiego Aleksego Wrońskiego, znanego w towarzystwie rosyjskich elit fircyka. Anna czując przypływ nieznanych do tej pory sobie uczuć i namiętności, nawiązuję romans z młodszym od siebie hrabią. Romans ten zmienia diametralnie jej życie, prowadząc do nieuchronnej klęski. Miłość ta bowiem okaże się zgubna w skutkach.

Tak połowicznie można by było streścić fabułę podzielonych na osiem części dwóch tomów "Anny Kareniny". Połowicznie, gdyż w powieści występuję duża ilość bohaterów z ich idealnie dopracowanymi portretami psychologicznymi, reprezentującymi tak różne postawy życiowe. Na pierwszy plan wysuwa się właściciel ziemski Konstanty Lewin, którego rozważanie filozoficzne dotyczące poddaństwa, feudalizmu i praw społecznych zajmują sporą część książki. Duża część literaturoznawców przyjmuje, że pierwowzorem Lewina był sam Tołstoj, co można odczuć w niektórych fragmentach tekstu. Jego żona Kitty, również reprezentuje pewien obraz ówczesnej arystokracji rosyjskiej, podobnie jak biedna Dolly, zdradzana notorycznie przez męża, nie potrafiąca przeciwstawić się panującym zasadom i konwenansom. Cała kanwa fabularna obraca się wokół życia rodzinnego, które dla autora miało najwyższą wartość.

Powieść Tołstoja jest wielowymiarowa i wielowątkowa. Wydawałoby się, że nie akceptowalna miłość pomiędzy Anną i Wrońskim to motyw przewodni tej epickiej historii. Jednakże wydaje mi się, że jest równocześnie jednym z wielu, jakie chciał czytelnikom przedstawić autor. Uczucie pomiędzy mężatką i młodym hrabią to doskonałe tło do ukazania ówczesnego ustroju społecznego epoki, bowiem "Anna Karenina" to swoista panorama życia arystokracji rosyjskiej w XIX wieku. Bohaterka staje się ofiarą panujących wówczas zasad i przekroczenia wyznaczonych granic, wykluczona z towarzystwa, ukazuje hipokryzję elit i rosnący problem emancypacji kobiet. Sam Tołstoj był przeciwnikiem zrównania praw kobiet i mężczyzn, w swojej książce chciał więc prawdopodobnie ukazać do czego nurt ten może doprowadzić. Paradoksalnie, historia Anny, która stała się bohaterką fatalną, wzbudza w czytelniku zaprzeczenie idei tradycjonalizmu. Studium psychologiczne Anny Kareniny ukazujące przekrój od wzniesienia się na wyżyny do kompletnego upadku jednoznacznie dowodzi, że konwenanse mogą być przyczyną tragedii i zguby. Tołstoj w mistrzowski sposób wczuł się w psychikę kobiety, dowodząc w ten sposób swojemu niezaprzeczalnemu kunsztowi literackiemu.

Drugie, dosyć obszernie wyeksponowane tło to krytyka ustroju feudalnego ukazana poprzez przemyślenia Lewina i jego wewnętrzną przemianę. W tym aspekcie muszę przyznać, że niektóre fragmenty były dla mnie dość nużące, w szczególności te dotyczące zagadnień natury gospodarczej i politycznej. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że wynurzenia Lewina to pewien manifest autora. Nie dla każdego czytelnika jednak takie przemyślenie będą interesujące. Zastanawiam się nawet, czy sprawy społeczne i religijne nie przeważyły nad historią niemożliwej do spełnienia miłości.

"Annę Kareninę" można odczytywać na wiele różnych sposobów, według wielu interpretacji i analiz. Podobno, im ich więcej, tym większą wartość zawiera książka. Niezaprzeczalnie sama Anna Karenina jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych kobiet występujących w literaturze światowej. Autor poprzez jej historię, ukazał ponadczasowość ostracyzmu społecznego oraz uniwersalną wymowę pewnych zagadnień społecznych. Szeroka gama kontrastów obyczajowych, plastyczne opisy i zagadnienia natury filozoficznej z pewnością dowodzą, że książka nie jest sztampą, czyli zwykłym, pustym romansem. Powieść ta bowiem jest bardzo niejednoznaczna i dzięki temu od tak wielu, wielu lat budzi wielkie zainteresowanie. Jeśli więc szukacie jedynie epickiej historii o miłości to nie jest to książka dla was, gdyż "Anna Karenina" ma wiele warstw, a jedynie jedną z nich jest wątek miłości Anny i Wrońskiego. Klasyka w pełnym tego słowa znaczeniu. ukryj

Arcanus Arctica

Pawłowski Dariusz

"To nie idei czy Boga należy się bać, ale ludzi ni... pokaż

"To nie idei czy Boga należy się bać, ale ludzi niosących ich na swoich sztandarach".

Arktyka to obszar naszej planety pokryty wiecznym lodem, w którym siarczyste mrozy stanowią jego codzienny krajobraz. Sama nazwa tego mało przyjaznego miejsca na świecie budzi w wielu z nas dość chłodne uczucia, jeśli nie powiedzieć mroźne. Jednak jeszcze mroźniej poczujecie się podczas lektury książki, której fabuła została osadzona właśnie pośród arktycznych wiatrów zapierających dech w płucach.

Dariusz Pawłowski to urodzony 1972 roku w Warszawie ekonomista, który przez wiele lat pracował jako programista baz danych w sektorze IT. Autor często podróżuje, zwiedził już Bliski Wschód, Afrykę, Azję Centralną i Kaukaz. Oprócz pasji podróżowania, uprawia również kolarstwo górskie i biegi przełajowe. Mieszka obecnie w Warszawie, "Arcanus Arctica" to jego debiut literacki.

Rok 1981, w stacji naukowo-badawczej na Arktyce od kilku miesięcy przebywa grupa wybitnych naukowców. Badania dobiegają końca i wydaje się, że nic nie zakłóci ostatnich dni wyprawy na skutej lodem ziemi. Niespodziewanie, pewnego dnia, ginie jeden z naukowców, a jak się okazuje jego śmierć nie jest wcale przypadkowa. Kierujący stacją Henryk Arctowski wraz z przyjacielem doktorem Garlickim, utrzymują w tajemnicy wiedzę o zbrodni, by wyśledzić potencjalnego mordercę. Tymczasem w Polsce zostaje wprowadzony stan wojenny i Europa Wschodnia staje w obliczu konfliktu zbrojnego. Jak się okazuje, czasami demony przeszłości nie dają o sobie zapomnieć.

Na stronie wydawnictwa możemy zobaczyć, że "Arcanus Arctica" zaliczono do gatunku powieści sensacyjnej. Jak najbardziej zgadzam się z tym zaszeregowaniem, jednak dodałabym tutaj jeszcze dodatkowo cechy kryminału i powieści politycznej, czyli tzw. political fiction. To właśnie te trzy elementy składają się na całą konstrukcję fabularną książki. Elementy, które nie do końca ze sobą współgrają w mojej ocenie, czyniąc powieść nieco chaotyczną, pełną niedomówień i zawiłości. Akcja debiutu autora toczy się bowiem dwutorowo, na stacji arktycznej oraz w Europie Wschodniej. Pawłowski miesza te dwa plany czasowe, dorzucając również retrospekcje i właśnie takie poplątanie w konstrukcji fabularnej utrudnia nieco odbiór książki. Gdyby pozbyć się wątków pobocznych, które niczego konstruktywnego do fabuły nie wnoszą, "Arcanus Arctica" byłoby naprawdę wielce udanym debiutem. A tak, jest tylko debiutem dobrym. Z dobrym pomysłem i dobrym warsztatem językowym.

Z pewnością autorowi udało się wykreować klimat mroźnej i nieprzystępnej Arktyki. Klimat arktycznej przyrody i klimat miejsca, w którym ludzie całkowicie odcięci od świata, żyją w swoistym stadzie. Plastyczne, obrazowe i działające na wyobraźnię opisy śnieżnej burzy, czy oceanu, zachwycają i budzą respekt przed tym nieprzyjaznym obszarem na naszym globie. Jeszcze bardziej zatrważający jest jednak klimat stacji arktycznej, w której pracują naukowcy, skazani wyłącznie na swoje towarzystwo. Dariusz Pawłowski doskonale buduje napięcie odczuwalne w licznych dialogach pomiędzy bohaterami i samymi opisami stacji, a akcja w pewnym momencie książki odczuwalnie przyspiesza, zaskakując czytelnika. Przyznam, że zakończenie jakie zaserwował mi autor - zakończenie nawiązujące do przeszłości, zaskoczyło mnie i jednocześnie przekonało do talentu prozatorskiego Dariusza Pawłowskiego.

Bardzo trafionym pomysłem było nazwanie szefa misji naukowo-badawczej imieniem i nazwiskiem prawdziwego podróżnika - Henryka Arctowskiego. Dariusz Pawłowski w kilku słowach wyjaśnienia, wyłuszcza powody dla których użył takiego właśnie zabiegu. Przyznam, że gdyby nie ta książka, nie miałabym pojęcia, że taki wybitny umysł istniał. To bardzo ciekawe i pouczające.

Z debiutami bywa różnie, często rozczarowują, ale często również okazują się być nowymi diamentami, które po oszlifowaniu, mogą przekształcić się w piękne brylanty. Takim diamentem niewątpliwie jest talent Dariusza Pawłowskiego, który potrafi zabrać czytelnika w wyimaginowany świat wyobraźni autora. Z czystym sumieniem mogę Wam polecić osadzoną w lodowych klimatach książkę Dariusza Pawłowskiego.
ukryj

Arlin

Atamańczuk Adrian

"Jesteśmy tylko aktorami na wielkiej scenie, mari... pokaż

"Jesteśmy tylko aktorami na wielkiej scenie, marionetkami w sztuce, którą napisał ktoś inny. Możemy grać dobrze bądź źle, ale samego scenariusza nie zmienimy".

Wielka bitwa, w której ścierają się odwieczni wrogowie czyli dobro i zło, to niemalże punkt obowiązkowy dla pisarza tworzącego w nurcie fantasy. Przy tworzeniu efektownej bitwy, stanowiącej niejako punkt kulminacyjny powieści osadzonej w tym gatunku, należy pamiętać o wielu szczegółach składających się na cały obraz fabuły. Autor mało znanego dzieła, o którym dzisiaj wam opowiem, z pewnością wie jak zaplanować i przenieść na papier własne myśli, by zaspokoić wygórowaną wyobraźnię czytelnika.

Adrian Atamańczuk, zwany również "Lancanem" to urodzony w Krakowie, a mieszkający obecnie w Wiedniu miłośnik przyrody. Uwielbia wędkowanie, akwarystykę i ogrodnictwo, nazywa siebie włóczykijem i przebiegaczem lasów i torfowisk, zafascynowany podróżami i obcymi kulturami, marzyciel. Autor obraca się w nurcie fantasy, jednakowoż napisał także opowiadanie sensacyjne oraz tworzył felietony z podróży.

"Arlin" to książka na którą składają się dwa opowiadania: "Książę Cienia" oraz "Płomień i mrok". "Książę Cienia" opowiada o odważnej, tytułowej bohaterce o imieniu Arlin. Dziewczynka nie mogąc znieść zniewolenia tajemniczej czarodziejki nazywanej przez ludzi wiedźmą, uwalnia ją. Piękna Szeramis w podzięce za wolność obdarza bohaterkę magicznym pierścieniem Dallili. Pierścieniem, który w przyszłości na zawsze odmieni życie Arlin. "Płomień i mrok" to natomiast późniejsze losy bohaterki. Armia ciemności opanowuje świat, niszcząc wszystko co dobre na Ziemi. Arlin i jej przyjaciele muszą stawić czoła demonowi, którego moc wydaje się nie do pokonania.

Adrian Atamańczuk stworzył dwa opowiadania, które można niewątpliwie traktować jako jedną całość. Warto podkreślić, iż "Książę Cienia" można zakwalifikować jako powieść, gdyż jest dość obszerną historią. Opowieść o Arlin to klasyczne fantasy, w którym świat przedstawiony w wielu punktach przypominał będzie czytelnikowi epokę średniowiecza. Autor zadbał o szeroko wyeksponowane motywy magiczne, stające się pierwszorzędnym składnikiem fabuły, miejsca akcji i czasu. W temacie tym na uwagę zasługują przede wszystkim barwne opisy fauny i flory, które z pewnością rozbudzają wyobraźnię czytelnika. Ważnym jest również fakt, iż autor przedstawia fantastyczny świat widziany oczami kobiety, co niewątpliwie nie jest łatwą rzeczą. Adrian Atamańczuk w moim przekonaniu sprostał temu zadaniu.

W "Arlin" nie spodziewajcie się rozbudowanego wątku miłosnego, gdyż jest on jedynie tłem do przedstawienia odwiecznej walki dobra ze złem. Walki, która piórem autora przeistacza się w dobrze zaplanowaną bitwę, którą cechuje dbałość o szczegóły i dynamika. Miłośnicy spektakularnych bitew osadzonych w nurcie fantasy na pewno nie odczują rozczarowania w tym aspekcie. W bitewnych i wyczerpujących opisach bowiem znajdziecie rozmach, a morze szczegółów na pewno was nie przytłoczy. Adrian Atamańczuk zadbał również o przedstawienie różnych punktów widzenia w scenach batalistycznych, dzięki czemu czytelnik ma szansę ujrzeć cały obraz, z wielu różnych perspektyw. Biorąc to wszystko pod uwagę, mogę stwierdzić, że epicki rozmach nie jest autorowi obcy. Dobrym zabiegiem w tego typu literaturze są załączone na końcu książki mapki oraz symbole krain i plemion. Dodatkowo dwa opowiadania oddzielają ciekawe szkice.

Książkę Adriana Atamańczuka poleciłabym głównie miłośnikom powieści fantasy, którzy kochają wszelakie bitwy i pojedynki w świecie, w którym wszystko jest możliwe. Czytelnikom, dla których wątek miłosny nie jest priorytetem w tego typu lekturze. Dbałość o szczegóły, żywe dialogi i język pozwalają zatopić się w historii Arlin na kilka ładnych godzin. Polecam. ukryj

Astrolog

Grzebyk Bożydar

"Zauważcie jak gwiazdy filmowe należące do różnyc... pokaż

"Zauważcie jak gwiazdy filmowe należące do różnych tajnych struktur i stowarzyszeń dbają o to, żeby nikt nie wiedział, kiedy dokładnie się urodziły ich dzieci".

Astrologia, zwana również nauką o gwiazdach znana jest ludzkości od czasów starożytnych i wbrew pozorom do rangi pseudonauki zepchnięto ją dopiero w XVIII wieku. Pomimo wielu głosów krytyki, miliony ludzi na całym świecie wierzy w siłę oddziaływania ciał niebieskich na naszą przyszłość. Po lekturze "Astrologa" i mój sceptycyzm w tej materii znacznie osłabł.

Piotr Berg to nie kto inny tylko Bożydar Grzebyk, z wykształcenia historyk, z natury idealista, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. W swoim życiorysie może pochwalić się podróżami oraz pracą za granicą. Obecnie autor w ciągu dnia pracuje w urzędzie, a nocami zajmuje się swoją pasją czyli pisaniem. Jest ojcem dwóch córek. Dotychczas zostały wydane trzy jego książki: doskonała satyra na naszą polską rzeczywistość pt. "A komu czasem nie odbija?", powieść "Astrolog" oraz zbiór opowiadań.

Walter Knight, twórca specjalnego programu komputerowego o nazwie "Lilith", pozwalającego na podstawie daty i godziny urodzenia konkretnego człowieka scharakteryzować cały jego portret psychologiczny i przewidzieć dalsze losy, zapada na nieuleczalną chorobę. Tymczasem dzieło jego życia zaginęło w tajemniczych okolicznościach. Wiele światowych organizacji żądnych władzy pragnie przechwycić program. Jedyną drogą do osiągnięcia tego celu jest uczeń Knighta, Andy Kozinsky, tytułowy astrolog żyjący z wiedzy o oddziaływaniu gwiazd na ludzkie życie. Jak się okazuje dla tej wiedzy niektórzy potrafią nawet nawet zabić.

Autor znany czytelnikom z doskonałej satyry na naszą polską rzeczywistość stworzył coś zupełnie odmiennego, mianowicie powieść sensacyjną z wątkiem kryminalnym, której akcja dzieje się w Nowym Jorku wraz z epizodem w Polsce. Pomysł na fabułę, oscylujący wokół tajemnic astrologii to strzał w dziesiątkę. Wielu z nas bowiem, czy to z czystej ciekawości czy po prostu wiary w moc planet, codziennie zagląda do horoskopów celem zgłębienia tajemnic nieodgadnionej przyszłości. Autor bardzo realistycznie i wyczerpująco kreacjami bohaterów swojej powieści wskazuje na prawdopodobieństwo możliwości odczytywania ludzkich cech przy uwzględnieniu dokładnej daty i godziny urodzenia. Jak się okazuje nawet w przypadku bliźniaków, kilka minut różnicy przy przyjściu na świat może spowodować wielkie dysonanse charakterologiczne pomiędzy rodzeństwem. Trzeba przyznać, że to naprawdę ciekawy temat, który może wzbudzić zainteresowanie czytelnika. Bożydar Grzebyk nawiązuje również do nieznanego mi bliżej faktu zaginięcia starożytnego traktatu Arystotelesa o astrologii pt. "Sekret sekretów" oraz o przepowiedzeniu holokaustu przed wybuchem II wojny światowej na podstawie wiedzy astrologicznej.

Pomimo faktu, iż większość akcji dzieje się w Stanach Zjednoczonych, czytelnicy odnajdą w powieści również wątek polski. Jeden z głównych bohaterów, na postaci którego osnuta jest cała historia to Walter Knight, potomek żydowskiego aptekarza spod Lwowa, który parał się astrologią. To właśnie z tą postacią autor łączy kilka wątków, w tym przepowiednie o nadchodzącym holokauście przed wybuchem II wojny światowej czy zaginioną księgę Arystotelesa. Takie połączenie pozwoliło autorowi wykreować dynamiczną historię, która co chwilę odsłania swoje nowe karty. Do mitycznej astrologii dochodzą kartele narkotykowe czy tajne rządowe instytucje rywalizujące ze sobą na wielu polach. Trzeba przyznać, że wszystkie te wątki wrzucone do jednego worka, okraszone wartką akcją pozwoliły autorowi stworzyć naprawdę dobrą powieść sensacyjną

Styl Bożydara Grzebyka to płynny język, z wieloma nawiązaniami do różnych obszarów życia, jakie można łatwo wychwycić podczas lektury powieści. To, co może potencjalnemu odbiorcy utrudniać czytanie to problem natury czysto technicznej, a mianowicie zbyt mała czcionka tekstu. Z pewnością przy większej czcionce komfort z lektury książki byłby o wiele większy.

Po lekturze "Astrologa" z pełną odpowiedzialnością można stwierdzić, iż autor miał trafiony pomysł na swoją książkę. Pomysł, który do tego wszystkiego potrafił w naprawdę dobry sposób zaadoptować na ciekawą powieść sensacyjną. Szkoda tylko, że tak wartościowe książki giną w masie innych i nie są w stanie przebić się na naszym rynku, by iść dalej w świat. "Astrolog" dorównuje bowiem wielu światowym bestsellerom z pogranicza gatunkowego sensacji i thrillera z motywem teorii spiskowych. Mogę tylko napisać jedno: polecam. ukryj

Ateizm urojony: Chrześcijańska odpowiedź na negację Boga

Zatwardnicki Sławomir

"W oczach niewierzącego Bóg jawi się więc jako – ... pokaż

"W oczach niewierzącego Bóg jawi się więc jako – delikatnie mówiąc – pozostawiający wiele do życzenia; podobnie jak wiele do życzenia pozostawia jeszcze mniej ludzka pustka powstała po Jego odrzuceniu".

W XXI wieku obok znanego wszystkim od starożytności pojęcia ateizmu, pojawił się również całkiem świeży nurt zwany "nowym ateizmem". Nurt ten opierający swoją idee o mniejszą tolerancję w kwestii religii i w konsekwencji przeciwdziałanie jej i krytykowanie. Niezaprzeczalnie prekursorami nowego ateizmu są okrzyknięci "Czterema Jeźdźcami" autorzy, wśród których wyróżnić można Richarda Dawkinsa oraz Christophera Hitchensa. I to właśnie z poglądami tych panów polemizuje autor "Ateizmu urojonego".

Sławomir Zatwardnicki to absolwent teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. Redaktor naczelny serwisu rodzinnego Opoki oraz współpracownik portalu "Opoka". Jest publicystą oraz autorem licznych artykułów i książek. Zatwardnicki mocno angażuje się w działalność ewangelizacyjno-formacyjną. Autor szczęśliwie żonaty, posiada trójkę dzieci, mieszka wraz z rodziną w Zabrzu.

"Ateizm urojony" to w głównej mierze polemika ze znaną książką Richarda Dawkinsa pt. "Bóg urojony". Publikacja składa się z sześciu rozdziałów, w których Sławomir Zatwardnicki ukazuje niebezpieczeństwa związane z rozwijającym się na całym świecie nowym ateizmem, oraz dotyka wielu kwestii jak chociażby materializmu, odrzucenia Jezusa czy ewangelizacji i służby Bogu.

Książka Sławomira Zatwardnickiego z pewnością w głównej mierze skierowana została dla czytelników, którzy mają za sobą lekturę "Boga urojonego" Dawkinsa. Autor bowiem wielokrotnie cytując wyżej wymienionego autora, polemizuje z jego poglądami, starając się je obalić i nadać im nutę bezsensowności. Z tego też względu czytelnikom, którzy mają książką Richarda Dawkinsa za sobą, będzie o wiele łatwiej przyswoić pewne przemyślenia i liczne polemiki. Nie jest to oczywiście niezbędne, jednakowoż mocno przeze mnie zalecane. Trzeba również podkreślić, iż nie tylko Dawkins znalazł się pod ostrzałem Zatwardnickiego. Christopher Hitchens to bowiem druga postać, której poglądy autor punktuje i wykazuje ich słabe strony w sposób bardzo dosadny.

Podczas lektury poszczególnych rozdziałów przebija się mocno odczuwalna dawka kpiny i żartu dla wyżej wymienionych przedstawicieli nowego ateizmu. Duet Dawkins-Hitchens na potrzeby książki został zaadoptowany na "Rysia-Krzysia", co niezaprzeczalnie potwierdza cięty język autora. Trzeba przyznać, że to dość niecodzienny zabieg, mający z pewnością na celu rozluźnienie czytelnika i danie mu poczucia swojskości przy lekturze. Osobom mającym w planach tę publikację radziłabym czytać ją z przerwami, gdyż niektóre fragmenty należy sobie dokładnie przeanalizować i po prostu przyswoić. Zbyt pobieżna lektura książki może wzmóc odczucia niejasności i zbytniego zagmatwania przez autor niektórych poruszanych przez niego tematów.

Czytelnik nie powinien spodziewać się odpowiedzi na pytanie czy istnieje Bóg i jakie dowody za tym przemawiają, bowiem rozprawa Zatwardnickiego to swoista polemika z poglądami "Rysia-Krzysia", mająca na celu ukazanie bezsensowności nowego ateizmu. Autor wskazuje błędne w jego przekonaniu tezy, na których opierają się dwaj wymienieni wyżej przedstawiciele tegoż nurtu. Wielokrotnie można wyczuć pewną dozę złośliwości, która celowo użyta obnaża słabe podstawy nowego ateizmu.

Z pewnością "Ateizm urojony" to rozprawa skierowana głównie do czytelników mających chociażby minimalną wiedzę w temacie nowego ateizmu. Autor posługując się wieloma rozważaniami teologicznymi, może nieobeznanego czytelnika w tym obszarze nieco przytłoczyć. Polecam osobom, które mają za sobą lekturę książki "Boga urojonego" Dawkinsa, chcącym zweryfikować przedstawione tam tezy i interpretacje.
ukryj

Atlas: Doppelganger

Słowik Dominika

Australia

Dmochowska Barbara

Autostop(y): Dziesięć opowiadań o wolności

antologia; Chudzio Joanna, Koton-Czarnecka Magda, Ambroziak K. B. i inni

Autostopem przez życie

Skokowski Przemysław

Awaria małżeńska

Socha Natasza, Witkiewicz Magdalena

Babunia

Deghelt Frédérique

„Kiedy ja byłam młoda, starzy byli starymi, a tera... pokaż

„Kiedy ja byłam młoda, starzy byli starymi, a teraz, gdy jestem stara, starzy muszą być młodzi”

Frédérique Deghelt to pisarka dotychczas nie znana mojej osobie. Dziennikarka i producentka telewizyjna. Napisała kilka powieści, w tym „Cudze życie”, którą mam zamiar jak najszybciej przeczytać. Książkę tę kupiłam w ramach wyprzedaży. Nie ukrywam, że przyciągnęła moją uwagę okładką. Cieszę się, że trafiła w moje ręce.

Trzydziestoletnia Jade dowiaduje się, że jej ciotki planują oddać mieszkającą samotnie swoją matkę, a jej babkę do domu spokojnej starości. Bohaterka pod wpływem impulsu jedzie na wieś, żeby zabrać babunię do swojego domu, do Paryża. Jeanne, babcia Jade zgadza się na wielką zmianę w swoim życiu. Obydwie nie spodziewają się, że zmiany będą dotyczyć równocześnie obu bohaterek.

Babunia pozornie wydaje się zwykłą kobietą, mieszkającą od urodzenia na prowincji. Idealna matka, gospodyni i żona. Od wielu lat czytająca Biblię. Jednakże to tylko pozory. Jeanne od wielu, wielu lat jest aktywnym czytelnikiem książek. Nikt nie zna jej tajemnicy, nawet najbliżsi nie podejrzewają, że miłością jej życia są książki i literatura. A Biblia to tylko okładka skrywająca za każdym razem inną książkę, którą czyta tytułowa bohaterka. Wnuczka odkrywając sekret swojej ukochanej babci, nie spodziewa się, że to właśnie ona będzie ją wspierać w wydaniu własnej książki oraz pomoże jej odnaleźć się po trudnym rozstaniu z ukochanym mężczyzną.

Tytuł powieści nie wskazuje, że jest to książka o książkach jeśli mogę tak napisać. Po jej lekturze doceniłam możliwość jaką daje nam, kobietom dzisiejszy świat i kultura. Chodzi mi o całkowity dostęp do literatury. W każdym momencie możemy kupić lub wypożyczyć dany tytuł i po prostu go przeczytać. Książka jest powszechna i ogólnie dostępna. Trzeba tylko chcieć ją przeczytać. Za czasów babci Jeanne, kobiety na wsiach nie czytały książek. Czytanie było przywilejem wyżej urodzonych społeczności. Czytanie było synonimem nieróbstwa i lenistwa. Dlatego też tytułowa bohaterka ukrywała się przed rodziną i znajomymi. W tych czasach to nie do pomyślenia.

Powieść zawiera mnóstwo cudownych fragmentów opisujących miłość i szacunek do literatury. Poza tym książka zawiera drugie dno. Czy możliwa i akceptowalna jest miłość w wieku 80 lat między mężczyzną i kobietą? Historia Jeanne to także wątek starości i przemijania. Zadawane są pytania natury filozoficznej, czy wiek ma być wyznacznikiem co człowiek może, a czego nie może robić. I czy młodzi ludzie mają prawo osądzać postępowanie starszego pokolenia. Jak widzicie książka Frédérique Deghelt nie jest lekkim czytadłem. Zmusza do zastanowienia się nad wieloma pytaniami dotyczącymi życia.

„Babunia” to książka z duszą. Jest dla mnie tym bardziej cenna, że sama jestem miłośniczką książek i literatury. Sama babunia to dla mnie prawdziwa bohaterka. Potrafiła pokonać wszelkie przeszkody, żeby podtrzymywać swoją pasję czytania. Powiem wam jeszcze na dodatek, że zakończenie jest szokujące. Wiem, że nigdy nie zapomnę tej książki i z pewnością będę do niej często wracać. Zawiera w sobie wiele mądrości życiowej. Myślę, że dla nas, blogerów ze społeczności książkowej jest to lektura obowiązkowa. Nie zwlekajcie więc tylko przeczytajcie!!

„Za pośrednictwem języka, który nigdy nie przestaje się rozwijać, spisywane są przygody, a to, co w nich najważniejsze, przenika do książek, które dopiero mają powstać…” ukryj

Bambino

Iwasiów Inga

„Tak, być może, najgorsza zdrada to ujawnienie zap... pokaż

„Tak, być może, najgorsza zdrada to ujawnienie zapachu przeszłości, tej tam, tej po drodze, tej od nowa zaczynanej”

Nie mogłam nie zajrzeć do tej książki, brzmiącej tak swojsko znanym w PRL-u tytułem. Inga Iwasiów, profesor Uniwersytetu Szczecińskiego, krytyk literacki, poetka i prozaiczka. Jest również redaktorem naczelnym dwumiesięcznika literackiego "Pogranicza". W jej dorobku literackim można znaleźć opowiadania, wiersze, rozprawy i eseje. Pisarka prowadzi swój blog w internecie, kojarzona jest również z ruchem feministycznym. Powieść „Bambino” wydana w 2008 roku została nominowana do literackiej nagrody Nike.

„Bambino” to nie tylko jak wiele, szczególnie młodym osobom takim jak ja, nazwa kojarząca się z lodami. Jest to również nazwa modnego w latach Polski Ludowej gramofonu, ale nawiązując do samej powieści nazwa baru mlecznego w Szczecinie, w którym spotykają się główni bohaterowie wykreowani przez Ingę Iwasiów. Bar mleczny „Bambino” w Szczecinie istniał naprawdę. Może ktoś z was, pochodzących z tego miasta go nawet pamięta, bądź kojarzy z opowiadań rodziców. Szczecin to miasto, które po wojnie stało się miejscem zamieszkania ludzi o różnorodnej tożsamości narodowej. Ludzie ci często z bagażem wielu niemiłych wspomnień wojennych musieli zaczynać swoje życie od nowa w tym miejscu. Takimi ludźmi są właśnie czterej bohaterowie „Bambino”.

„Mają z sobą coś wspólnego: nie mają tu, w mieście, rodzin. Uklepują swoje życie, stykając się naskórkami z ludźmi stąd, zawierają przymierza, składają przysięgi”

Marysia pochodzi z Ukrainy, jest wiejską dziewczyną, która próbuje sobie ułożyć życie w wielkim mieście daleko od zacofanych rodziców. Janek to nieślubne dziecko, którego wychowywali dziadkowie w Wielkopolsce. Anna pochodzi z Gorlic, to ambitna i wiedząca czego chce kobieta z tzw. dobrego domu. Ula, właściwie Ulrike to z pochodzenia Niemka. Próbuje odnaleźć swoją tożsamość narodową. Zarówno Marysia, Janek, Anna i Ula poznają się w tytułowym barze „Bambino”. Od tego momentu ich losy nieodłącznie się ze sobą splatają. Powieść ukazuje ich poplątane życiorysy od końca II wojny światowej do roku 1981, kiedy to wydarza się tragedia, na zawsze zmieniająca ich życie.

Książka Ingi Iwasiów jest trudna i wieloznaczna. Sama konstrukcja budowy zdań może na początku zniechęcić potencjalnego czytelnika do dalszego zagłębiania się w jej treść. Cała książka to częste, krótkie, czasami urwane zdania. Zdania często zawierające po dwa lub trzy słowa. Zdania niedokończone. Język więc jak widać jest bardzo ciężki i dość nieprzystępny. Z każdą kartką jednak czytelnik przyzwyczaja się do niego, chcąc więcej.

Autorka przedstawia nam losy ludzi na tle przemian społecznych i politycznych w Polsce. Jest to swoista lekcja historii o prawdziwych ludziach. Postacią przykuwającą moją szczególną uwagę był Janek. Bohater od dzieciństwa napiętnowany brakiem ojca i bez ślubnym urodzeniem. Ten bękart jak go nazywali, w Szczecinie zaczyna robić karierę w służbach bezpieczeństwa. Jest to jego zemsta, ale także udowodnienie wszystkim i sobie samemu, że jest coś wart. Iwasiów w iście mistrzowskim stylu przedstawia psychologię poszczególnych bohaterów. Połączenie tła społeczno-obyczajowego z psychologią postaci, skłania czytelnika do głębokiej refleksji.

Mimo początkowych trudności z oryginalną narracją, książka wciągnęła mnie bez reszty. Idealnie ukazane realia PRL-owskiej rzeczywistości, naturalizm bohaterów, kultowy bar „Bambino”, wymusiły na mnie wiele przemyśleń. Sam wydźwięk powieści moim zdaniem jest raczej pesymistyczny i nie napawa wielką nadzieją. Żaden z bohaterów straconego pokolenia nie jest szczęśliwy z wyborów dokonanych w swoim życiu. Smutna refleksja ale niestety prawdziwa.

Czy polecę wam tę książkę? Tak, ale jedynie osobom, które nie zniechęcą się do początkowo trudnej w odbiorze budowie zdań. Jest to powieść dla osób nie bojących się trudnych pytań i równie trudnych odpowiedzi dotyczących kondycji życia ludzkiego. Kontynuacją „Bambino” jest książka „Ku słońcu”. Niebawem moja opinia o niej, gdyż jestem w trakcie jej czytania.
ukryj

Bańki mydlane

Świętek Edyta

Barwy miłości

Taylor Kathryn

Baśniarz

Michaelis Antonia

"Świat baśni był prosty: dobro i zło, ciepło i zim... pokaż

"Świat baśni był prosty: dobro i zło, ciepło i zimno, lato i zima, czarny statek i białe żagle".

Po lekturze pierwszej książki Antoni Michaelis, jaką miałam okazję czytać, czyli sławetnego tytułu "Dopóki śpiewa słowik" – byłam pełna sprzecznych emocji, które pozwoliły mi zakwalifikować prozę autorki do nietuzinkowych, wywołujących skrajne odczucia. I muszę Wam powiedzieć, że po przeczytaniu kolejnej książki niemieckiej pisarki, mój stosunek do jej twórczości nie uległ zmianie. O ile konstrukcja fabularna "Baśniarza" była o wiele prostsza, o tyle jej klimat i przekaz wywołały we mnie mocno ambiwalentne uczucia. Nie powiem Wam więc, czy proza Michaelis mnie przekonuje. Powiem za to, że na pewno wywołuje sprzeczne emocje. I może o to właśnie autorce chodzi?

Antonia Michaelis to urodzona w 1979 r. niemiecka pisarka, która po zdaniu matury podróżowała po południowych Indiach, Nepalu i Peru. Po powrocie do kraju zaczęła studiować medycynę i jednocześnie pisać opowiadania dla dzieci i młodzieży. Jej pierwsza powieść dla młodzieży pt. "Baśniarz" została w 2012 r. nominowana do Niemieckiej Młodzieżowej Nagrody Literackiej. Autorka mieszka obecnie w okolicach wyspy Uznam.

Przygotowująca się do matury, pochodząca z tzw. dobrego domu osiemnastoletnia Anna pewnego dnia znajduje w szkole szmacianą lalkę. Lalkę, będącą jak się okazuje własnością szkolnego outsidera – Abla Tannateka. Chłopak nazywany przez uczniowską społeczność "polskim handlarzem pasmanterii" opiekuje się młodszą siostrą Michi i żyje na uboczu klasowego życia, parając się sprzedażą narkotyków. Anna, poznając niełatwe życie Abla, zakochuje się w chłopaku i jego talencie do opowiadania baśni. Gdy jednak ktoś odbiera życie ludziom, będących pierwowzorami uśmierconych bohaterów opowiadania Abla – Anna zaczyna mieć wątpliwości. Czy Baśniarz może być mordercą?

Przy pierwszych stronach tej książki, pomimo dość tajemniczego, ociekającego krwią prologu – wychwyciłam nieznaczny banał. Na wstępie bowiem otrzymujemy schematyczny scenariusz, który powtarza się w wielu powieściach dla młodzieży – czyli fascynacja grzecznej i dobrej dziewczyny - chłopakiem, który reprezentuje całkiem odmienny świat – świat przestępstw, patologii i okrucieństw. Pierwsze strony, to jak się jednak przekonałam jedynie wstęp do historii, która odkrywa niezbadane obszary ludzkiego umysłu i zdolność człowieka do dokonywania najokrutniejszych czynów w imię wyższych wartości. Muszę tutaj jasno podkreślić, iż tandem Anny i Abla miał wyłącznie jedną, wyróżniającą się postać, której kreacja przykuwa uwagę i nie daje się do końca zrozumieć – jest nią w mojej opinii Abel. Chłopak, mający wiele twarzy – czułego starszego brata, zabierającego siostrę na ulubione kakao, wspaniałego baśniarza, ale także bywalca nocnego życia, balansującego na granicy ryzyka. To bohater, którego wielu z Was z pewnością do końca nie rozgryzie, nie zrozumie jego skomplikowanej psychiki i motywów postępowania. To postać pierwszoplanowa, która w odróżnieniu od nijakiej i nudnej Anny, będącej jedynie jego tłem – wzbudza wiele skrajnych uczuć. Bohater, który na długo zostanie w moich myślach, powodując ciągłą analizę jego tajemniczej osobowości i filozofii życiowej.

Antonia Michaelis skonstruowała swoją powieść dwupłaszczyznowo – otóż czytelnik uczestniczy w dwóch światach – realnym, w którym giną ludzie związani z Ablem i jego siostrą, oraz fikcyjnym – światem baśni opowiadanym przez chłopaka. Historia Małej Królowej, która musiała uciekać z własnej wyspy przed złymi ludźmi, pragnącymi zdobyć jej diamentowe serce, przeplata się z prawdziwymi wydarzeniami, wprowadzając element niedopowiedzenia i tajemnicy. Krok po kroku, czytelnik odgaduje, czyim pierwowzorem są postacie z baśni. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że jedna i ta sama historia została opisana w dwojaki sposób. I taki właśnie zabieg wywarł na mnie wrażenie, powodując przemożną chęć poznania zakończenia tej opowieści. Zakończenia, które jednocześnie zaskakuje i drażni - nie tego się bowiem spodziewałam, a niedosyt towarzyszący pewnym elementom fabuły pozostał do końca.

Cała powieść utrzymana jest w dość smutnym i jednocześnie mrocznym klimacie. Historia Anny i Abla to bowiem opowieść o bezgranicznym uczuciu, ale także o zderzeniu się dwóch światów – życia w swoistej bańce, w której wszystko jest podane na tacy i życia na krawędzi, w którym o wszystko trzeba walczyć. Autorka kierując swoje dzieło w głównej mierze do młodzieży, z pewnością chciała uczulić czytelników na niesprawiedliwość społeczną, jaką możemy dojrzeć na każdym kroku. Przekaz ten wychwyciłam bez żadnego problemu - więc sądzę, że młodsi czytelnicy również go zauważą.

"Baśniarz", wbrew mojemu przekonaniu, okazał się mniej męczącą lekturą niż pierwsza, czytana przeze mnie powieść autorki. Książka ta posiada swój specyficzny klimat, który z pewnością wielu nie przypadnie do gustu. Antonia Michaelis po raz drugi wzbudziła we mnie swoją prozą skrajne uczucia i zastanawiam się cały czas, czy to celowy zabieg. Jedno jest pewne – jej dzieła zostają na długo w pamięci czytelnika.
ukryj

Berlin Blue

Zbikowski Zbigniew

„Ideały, których nie da się dobrze sprzedać, idą n... pokaż

„Ideały, których nie da się dobrze sprzedać, idą na śmietnik, a ludzie, którzy je wyznają, razem z nimi”

Debiut powieściowy Zbigniewa Zbikowskiego zainteresował mnie ciekawym tytułem oraz samym zarysem fabuły streszczonej na stronie wydawcy. Nie słyszałam wcześniej o autorze. Zbigniew Zbikowski mimo, że książka jest jego debiutem powieściowym, pisał już w latach siedemdziesiątych pierwsze opowiadania. Jest też autorem artykułów, które były drukowane na emigracji i w krajowej prasie. Publikował również swoje teksty na łamach takich czasopism jak „Polityka” czy „Życie”. Z chęcią zapoznam się z jego tekstami w najbliższej przyszłości.

Główny bohater „Berlin Blue” dziennikarz Jakub Kubacki, ze względu na uroczystość odznaczenia swojego przyjaciela Kornela, po latach postanawia odwiedzić Berlin – miasto jego przeszłości. To w nim mieszkał będąc na emigracji. Miasto to odegrało w jego życiu wielką rolę i do dziś nie daje o sobie zapomnieć. To właśnie w Berlinie Zachodnim aktywnie działał w środowisku niepodległościowym. I to właśnie tam poznał Dankę – niespełnioną miłość swojego życia, która wyszła za mąż za jego kolegę. Bohater odwiedzając miasto swojej młodości wraca do dawno zakopanych wspomnień.

Ale nie myślcie, że to tylko nostalgiczny powrót do przeszłości z sentymentalną nutą w tle. Wręcz przeciwnie. Niespodziewanie przyjaciel Jakuba nie pojawia się na swojej uroczystości. Zostaje zamordowany. Tak właśnie rozpoczyna się poszukiwanie mordercy i odkrywanie szeregu tajemnic, jakie ukrywane są przez towarzyszy z dawnych lat. W powieści znajdziemy agentów bezpieki, komandosów, rozgrywki polityczne, zamieszanego w przestępstwo senatora oraz nawiązanie do wątku ptasiej grypy. Wszystko w jednej pigułce daje piorunujący efekt.

Książkę czytało mi się bardzo przyjemnie. Autor bardzo umiejętnie potrafił połączyć wątek sensacyjny z nostalgią i powrotem do duchów z przeszłości. Sam bohater był bardzo realistycznie wykreowany. Wątek z uwierającymi butami – tutaj brawa dla autora. Takie szczegóły mają duży wpływ na odbiór dzieła.

Poza tym z powieści bardzo dużo dowiedziałam się jak wyglądała praca w podziemiu niepodległościowym. Przede wszystkim jak ważna była ta praca i jakie niebezpieczeństwa ze sobą niosła. Nigdy nie było wiadomo, czy bliski przyjaciel nie jest agentem donoszącym na swoich kolegów. Do tego sprawa teczek w IPN. Temat rzeka jak dla mnie. Ile jeszcze takich osób, które współpracowały z SB, działa obecnie na arenie politycznej, a teczki jakimś cudem zaginęły lub znajdują się u osób trzecich. To skłania do myślenia.

Debiut Zbigniewa Zbikowskiego uważam za bardzo udany. Połączenie wielu płaszczyzn z wątkami sensacyjnymi to świetny kolaż. I bardzo dobre zakończenie z tytułową piosenką „Berlin Blue”. Powieść niesie ze sobą jedno wielkie przesłanie - czasami trzeba pozbyć się upiorów z przeszłości by żyć dalej. Polecam. ukryj

Bez Ciebie: Wsparcie po stracie bliskiej osoby

Stülpnagel Freya von

"Tak, jesteśmy bowiem ograniczeni w swych działan... pokaż

"Tak, jesteśmy bowiem ograniczeni w swych działaniach, nie jesteśmy wszechmocni. Jesteśmy ludźmi świadomymi swych zalet i wad, ograniczonymi przez nasze starania jak i w naszych działaniach, jakkolwiek ogromne by one nie były, a nasze możliwości kształtowania rzeczywistości i wpływania na nią są niewielkie!"

Śmierć to jedyna sprawiedliwość na świecie. Nikt z nas nie jest w stanie jej oszukać, bowiem po każdego przyjdzie w odpowiednim czasie. Co jednak zrobić, gdy umiera nam ktoś bardzo bliski, lub przyjaciel potrzebuje naszej pomocy w okresie żałoby? I czy można na ten temat napisać poradnik?

Freya v. Stülpnagel po samobójczej śmierci swojego syna, zaniechała wykonywania zawodu adwokata celem pomocy innym. Tragedia jaka ją spotkała, spowodowała całkowity zwrot w życiu, jaki dotychczas prowadziła. Autorka jest członkiem stowarzyszenia "Osieroceni Rodzice" w Monachium, w którym jako psychoterapeuta udziela rad rodzinom, które straciły najbliższych, pisze mowy pożegnalne oraz organizuje nabożeństwa żałobne.

Poradnik dzieli się na siedem głównych rozdziałów dotyczących śmierci. Autorka nawiązuje do istoty żałoby, samobójstwa, mocy żałoby czy odejścia na wieczność członków rodziny: rodziców, dziecka, brata lub siostry oraz ukochanej osoby. Nie zabraknie również odniesienia do szczególnie ważnych dni w roku jak chociażby Boże Narodzenie czy zbawiennej mocy rytuałów. Poradnik zawiera także rady dla otoczenia, które musi radzić sobie z żałobą bliskiej osoby.

Przyznam, że do wyboru tego tytułu skłoniła mnie ciekawość. Ciekawość dotycząca potraktowania tematu żałoby i porad w tym przedmiocie. Większość ludzi, w tym ja, podchodzi bowiem sceptycznie do takiego rodzaju publikacji. Zapytacie dlaczego? Dlatego, że każdy z nas inaczej przeżywa śmierć drugiego człowieka, trudno więc nam zrozumieć udzielanie rad akurat w tym drażliwym i delikatnym temacie. Okazało się jednak, że książka w swojej istocie jest głęboko refleksyjna. Nie bez znaczenia jest fakt, iż autorka sama doświadczyła bolesnej straty, ma więc swoiste "doświadczenie" w tej materii.

Dość niespodziewanym okazało się poruszenia w rozdziale dotyczącym śmierci partnera lub partnerki, tematu związków homoseksualnych. To dość spore zaskoczenie, a dla osób zainteresowanych cenne rady. Ciekawie został również potraktowany wątek śmierci samobójczych. Na uwagę zasługuje również szata graficzna poradnika oraz wplatane w poszczególne rozdziały, nastrojowe wiersze i obrazy. To dobre połączenie, strofy przy pomocy zdjęć potrafią na chwilę zatopić się w specyficzny nastrój refleksji i melancholii.

Książka "Bez Ciebie. Wsparcie po stracie bliskiej osoby" z pewnością nie uczyni cudu. Cierpienie spowodowane śmiercią kogoś bliskiego nie ominie was za sprawą poradnika. Jednakże, wskazówki w nim zawarte, mogą przyczynić się do zrozumienia pewnych zachowań i nie popełniania błędów w przyszłości.

ukryj

Bez pamięci

Kubacka Martyna

Bez zobowiązań

Blake Ally

"Nie opłaca się poszukiwać miłości na całe życie ... pokaż

"Nie opłaca się poszukiwać miłości na całe życie dla tego jednego dnia, w którym można przebrać się za księżniczkę."

Suknia ślubna to odwieczny symbol miłości, małżeństwa i czystości. W obecnych czasach życie dla wielu kobiet układa się w dość niekorzystny sposób, oddalając dla nich wizję własnego ślubu i w konsekwencji założenia w tę wyjątkową noc wyśnionej sukni. A co jeśli pewnego dnia zobaczycie tę wymarzoną suknię ślubną i pod wpływem impulsu ją zakupicie? Nic prostszego, musicie znaleźć po prostu męża.

Ally Blake to australijska autorka romansów, urodzona w Outback Queensland w Australii. Pisarka jest absolwentką St Peters Lutheran College w Brisbane oraz posiada licencjat zdobyty na University of Queensland. Blake wykonywała różne zawody: nauczycielki angielskiego i matematyki, cheerleaderki, pracownika handlu detalicznego czy tancerki. W 2000 r. poślubiła mężczyznę swojego życia i osiadła w Melbourne. W 2007 r. na świat przyszło jej pierwsze dziecko.

Paige, zatwardziała singielka, zajmująca się opieką marki luksusowych artykułów dla domu stara się pogodzić z utratą przyjaciółki Mae, która po latach bycia singielką, przygotowuje się do własnego ślubu. W tym celu koleżanki wyruszają na wyprzedaż sukni ślubnych, a Paige pod wpływem niezidentyfikowanych emocji kupuje piękną suknie. Wracając ze sklepu, obiecuje sobie umówić się z pierwszym mężczyzną, który uśmiechnie się do niej. Jadąc windą, spotyka seksownego Gabe’a i pojawia się oczekiwany uśmiech…

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Ally Blake okazało się bardzo przyjemne. Autorce udało się stworzyć miłosną historię, zabarwioną lekkim erotyzmem w odpowiednich dawkach. Z pewnością na udany odbiór książki miały wpływ kreacje głównych bohaterów – Paige i Gabe’a. Młodych ludzi, z pozoru ceniących sobie wolność i niezależność, w środku natomiast czekających na prawdziwą miłość życia. Autorka wkroczyła w psychikę bohaterów, ukazując logikę ich myśli i uzasadnienie dokonanych, życiowych wyborów. Przy tym, co warto zaznaczyć nie są to głębokie, filozoficzne przemyślenia, które w lekkim romansie nie powinny mieć miejsca.

Ally Blake poprzez wątek romansowy, dotyka również dość głęboko tematu istoty miłości. Zapadająca w pamięć szczera rozmowa Paige z jej przyjaciółką, ukazuje blaski i cienie tego najbardziej pożądanego uczucia na świecie. Fabuła powieści uzmysławia, że nie ma związków idealnych i nawet jeśli relacja łącząca dwójkę osób nie jest doskonała, może być magiczna i wyjątkowa na swój sposób.

Styl autorki jest bardzo lekki, dopasowany do gatunku w jakim obraca się twórczość Ally Blake. Całą książkę czyta się w ekspresowym tempie, zanurzając się w fikcyjny świat bohaterów. To lektura idealna na jesienny, chłodny wieczór. Z pewnością nie zagości w waszych głowach na dłużej, ale pozwoli zrelaksować się waszemu umysłowi w przerwie pomiędzy bardziej ambitniejszymi projektami czytelniczymi. Spójrzcie również na okładkę, która jest mocno pociągająca i naszpikowana erotyzmem. Potrafi skusić…
ukryj

Bezczelna

Kubacka Martyna

Bezdomna

Michalak Katarzyna (ur. 1969; właśc. Lesiecka Katarzyna)

Bezdroża namiętności

Rogers Rosemary (Rogers Rosemary Jansz Navaratnam)

„Są jednak takie niespokojne dusze, które nie powi... pokaż

„Są jednak takie niespokojne dusze, które nie powinny wiązać się z innymi. Nawet jeśli zdecydują się osiąść w miejscu i poświęcić rodzinie, będą zawsze czuły się w pewnym sensie uwięzione”

Najlepszą lekturą oprócz kryminału dla mnie na nudne popołudnie jest romans historyczny. Zamierzając czytać książkę z tego gatunku wiem, że mam zapewnioną dobrą rozrywkę na parę godzin. Rozrywkę, dzięki której odpocznę od trudnych, egzystencjonalnych pytań i refleksji w codziennych, bardziej ambitniejszych lekturach.

Autorka, Rosemary Rogers to już dosyć wiekowa pani, pisarka ma bowiem 79 lat. Jej twórczość dotycząca romansów historycznych plasuje się na drugim miejscu, zaraz po Kathleen Woodiwiss. Pierwszą książkę, która okazała się bestsellerem wydała w 1974 r. Autorka ma bardzo bogaty życiorys, obecnie zaś mieszka w Connecticut. „Intryga i namiętność” to drugie wydanie jej książki. Pierwszy przekład czytelnicy mogą znać pod tytułem „Bezdroża namiętności”. W obydwu tytułach występuję słowo „namiętność”, czemu po lekturze tego romansu się nie dziwię.

Cofnijmy się do XIX wieku, do roku 1820. Anglik Edmond Summerville mieszka w Petersburgu na dworze cara Aleksandra Pawłowicza. Po otrzymaniu niepokojących wiadomości o zamachach na życie brata bliźniaka Stefana, zamieszkującego rodzinną posiadłość w Meadowland, postanawia wyjechać do Anglii aby złapać niedoszłego mordercę. Po przybyciu, Edmond knuje intrygę dzięki której będzie miał możliwość zbadać całą zaistniałą sytuację. Niespodziewanie w jego domu pojawia się dawna towarzyszka zabaw z dzieciństwa, panna Brianna Quinn, która potrzebuje pomocy przy uwolnieniu się od znienawidzonego ojczyma. Awanturnik Edmond mimo początkowej niechęci z powodu pokrzyżowania jego idealnie uknutej intrygi, poczuję namiętność do śmiałej Brianny jakiej dotychczas nie czuł do żadnej kobiety. I zacznie się dziać…

Intryga i namiętność to dwa pojęcia, które stale przeplatają się w fabule książki. Nie wiem czego jest więcej. Intryga goni intrygę, namiętność głównych bohaterów widać i czuć na każdej stronie. Warto zwrócić uwagę na tło historyczne, które autorka delikatnie zarysowała. W szczególności chodzi mi o dwór cara Aleksandra i zamachy na jego życie. Akcja powieści dzieje się w dwóch miejscach, Anglii i Rosji, to też swoiste urozmaicenie. Bohaterowie, Edmond i Brianna są bardzo wyraziści, mają swoje charaktery dzięki którym ich atrakcyjność wzrasta.

Nie należy oczywiście zapominać, że jest to romans, w związku z czym nie oczekujcie wzniosłych idei, dylematów moralnych czy rozbudowanej fabuły. Jest typowy dla takiego gatunku przystojny i atrakcyjny dla płci przeciwnej mężczyzna, który wie czego chce i zawsze to dostaje. Jest też piękna, niewinna jeszcze kobieta, która udaje, że nie chce być uwodzona. W konsekwencji powstaje gra pozorów, dzięki której rodzi się prawdziwe uczucie. Wszystkie elementy tego gatunku jakim jest romans historyczny zostają zachowane. Sceny miłosne opisane przez autorkę potrafią rozpalić zmysły, to wam gwarantuję. Poza tym drugoplanowi bohaterowie tacy jak Janet czy Borys, również zostali dobrze wykreowani i dodają smaczku całej historii.

Książka „Intryga i namiętność” zapewniła mi świetną rozrywkę w nudne popołudnie. Dzięki autorce przeniosłam się do świata XIX wiecznych konwenansów i zwyczajów. Niezapomniana podróż w przeszłość, a przy tym dobra rozrywka. Polecam.

ukryj

Bezmyślna

Stephens S. C.

"Nasza miłość, nieoczekiwana, jak większość tego ... pokaż

"Nasza miłość, nieoczekiwana, jak większość tego typu uczuć, na zawsze wyryła ślad w naszych sercach".

Miłość jest ślepa – chyba każdy się z tym zgodzi. Uczucia pojawiają się znikąd i równie często wypalają, nie wiedzieć czemu. Nie dziwi więc fakt, że uczucie to często wywołuje kompletną bezmyślność u zakochanych. Bezmyślność za którą bohaterkę powieści S. C. Stephens można byłoby skazać na dożywocie.

S. C. Stephens uwielbia spędzać czas tworząc historie pełne emocji, uczuć i dramatycznych sytuacji. Oprócz pisania, autorka czyta swoje ulubione powieści, spotyka się z przyjaciółmi i rodziną. Mieszka obecnie na Wybrzeżu Północno-Zachodnim wraz z dwójką swoich dzieci. "Bezmyślna" to jej debiut literacki oraz pierwsza część trylogii, w skład której wchodzą jeszcze "Swobodna" i "Niepokorna".

Kiera i Denny to kochająca się para młodych ludzi. Gdy więc Denny dostaje się na wymarzony staż w firmie reklamowej, bohaterka przenosi się wraz z nim do Seattle, by tam kontynuować swoje rozpoczęte studia na uniwersytecie. Młodzi wynajmują pokój u przyjaciela Dennego - wokalisty zespołu rockowego, nieziemsko seksownego Kellana. Sielankę zakochanych przerywa nagły, miesięczny wyjazd Dennego - ważny dla jego przyszłej kariery. Kiera i Kellan podczas nieobecności Dennego nie potrafią powstrzymać rodzącej się między nimi namiętności i pragnień.

"Bezmyślna" to niezwykle trafiony tytuł powieści obyczajowej, której targetem będzie niewątpliwie w większości młodzież, uwielbiająca miłosne historie ze sporą dawką erotyki. Nie oznacza to oczywiście, że starsi czytelnicy nie mają po co do tej książki zaglądać, wręcz przeciwnie. Historia trójkąta miłosnego, pomimo pewnych mankamentów pobudza zmysły i jest naprawdę dobrym czytadłem, którego lektura wywołała we mnie sporo różnych emocji, również tych z pieprzykiem.

Pierwszym z dwóch mankamentów jakie mogłabym zarzucić książce to zbytnia obszerność fabularna, powodująca powtarzalność pewnych jej elementów składowych. Cała powieść to dość opasłe tomisko, bo prawie sześćset stron, które spokojnie mogłoby zostać skrócone o jakieś sto, a nawet dwieście stron bez uszczerbku na jakości. S. C. Stephens bowiem w pewnych fragmentach powtarza te same sceny, podobne słowa, czy szczegóły dnia codziennego. Po jakimś czasie staje się to niezwykle nużące dla czytelnika, zachwiana bowiem została tutaj koncepcja wstępu, rozwinięcia i zakończenia. Rozwinięcie trwa zbyt długo, przyćmiewając pozostałe składowe fabuły. Drugim mankamentem w mojej opinii jest kreacja głównej bohaterki, której tytułowa bezmyślność przekraczała dozwolone granice, czyniąc z niej postać naiwną i czasami po prostu głupią. Przypuszczam, że autorka celowo do fabuły swojej powieści wplatała nieco infantylne sceny, by podkreślić kontrowersyjną kreację Kiery, wzbudzającą wiele różnorakich uczuć u czytelnika. Muszę więc przyznać S. C. Stephens rację – tytułowa "Bezmyślna" wzbudzała we mnie na przemian wściekłość i współczucie, niedowierzanie i irytację, a to z pewnością było zamierzonym zabiegiem autorki. To postać, którą będę pamiętać jeszcze długo po odłożeniu książki.

Debiut autorki to oprócz niezwykle żywych i sympatycznych postaci, takich jak boski Kellan, wiecznie napalony Griffin, czy idealny Denny - historia trójkąta miłosnego, w którym każda podjęta decyzja wiązała się będzie ze zranieniem drugiej osoby. S. C. Stephens dzięki plastycznemu językowi i umiejętności pobudzenia wyobraźni czytelnika (również poprzez opisy uniesień erotycznych Kiery i Kellana), niejako wymusza na odbiorcy jej dzieła, postawienie się w sytuacji jednego z bohaterów trójkąta. Podczas lektury wielokrotnie pojawiały się w mojej głowie pytania natury moralnej i miałam niezły mętlik w głowie. Pod tym kątem więc "Bezmyślna" jest inspirującą do przemyśleń lekturą.

Od czasu do czasu każdy z nas potrzebuję książki, która posiada lekki wydźwięk i jednocześnie porusza pewne struny naszej duszy. Pomimo pewnego przegadania fabularnego i zbyt naciąganej kreacji głównej bohaterki, pierwszy tom trylogii S. C. Stephens czytałam z wielką przyjemnością. Okładka książki, również radowała moje oczy żywymi barwami oraz optymizmem i urzekającą młodością. Z pewnością zajrzę do kolejnych części serii. ukryj

Biała gejsza: Moje trzy miesiące w Japonii

Haywood Chelsea

"Wiesz, że twoje życie nigdy już nie będzie takie ... pokaż

"Wiesz, że twoje życie nigdy już nie będzie takie samo, jeżeli najbardziej romantyczne chwile przytrafiły ci się w tokijskim hostess-klubie."

Japonia – Kraj Kwitnącej Wiśni, jedna z największych potęg gospodarczych świata, w której nowoczesność miesza się z wielopokoleniową tradycją. Ważnym elementem japońskiej kultury jest zawód gejszy, często kojarzony przez Europejczyków i Amerykanów ze zwykłą prostytucją. Decydując się na lekturę książki "Biała gejsza. Moje trzy miesiące w Japonii" liczyłam na to, że dowiem się jak współcześnie wygląda wykonywanie tej profesji.

Chelsea Haywood to urodzona w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie, była modelka. Chelsea postanowiła wyjechać do Japonii, aby zebrać doświadczenia w wykonywaniu zawodu gejszy, celem późniejszego opublikowania na ten temat książki. Autorka mieszka obecnie w Londynie.

Bohaterka swojej autobiograficznej książki otrzymując trzymiesięczną wizę do Japonii, przyjeżdża do Tokio wraz ze swoim świeżo poślubionym mężem Mattem. Na miejscu zatrudnia się w znanym klubie "Greengrass" jako hostessa. Nie sądźcie jednak, że reklamuje nabiał czy inne produkty. Hostessa to bowiem nowoczesna gejsza, mająca za zadanie zabawiać gości, umilać im czas oraz nakłaniać do zakupu alkoholu. Chelsea podczas zdobywania nowych doświadczeń poznaje coraz to innych, bogatych Japończyków, płynąc z nurtem wszechobecnego luksusu, alkoholu i narkotyków. Życie na tak wysokich obrotach zaczyna zagrażać jej małżeństwu i poczuciu własnej wartości.

Po lekturze literatury faktu, jaką jest niewątpliwie książka Chelsea Haywood, czytelnik może być nieco zdezorientowany. Kanadyjka ukazuje bowiem całkiem inną twarz współczesnej gejszy, a raczej hostessy. Trudno tutaj bowiem o nazwanie dziewczyn, które piją alkohol z klientami klubu, śpiewają z nimi karaoke i wciągają kokainę, gejszami w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Gejsza kojarząca się do tej pory z erudycją i kulturą na wysokim poziomie, nie ma nic wspólnego ze współczesną hostessą z klubu. Autorka bez żadnych zahamowań opisuje imprezowe noce z wieloma Japończykami, bezpruderyjnie przyznaje się do własnych pragnień i sprzecznych emocji. Co ciekawe, czytelnik dzięki autorce poniekąd staje się uczestnikiem nocnego życia, ze wszelkimi radościami i niebezpieczeństwami, czyhającymi na hostessę. I co ważne, zauważa bardzo cienką granicę oddzielającą pracę polegającą na towarzyszeniu mężczyznom od prostytucji.

Podczas lektury wielką zagwozdką było dla mnie małżeństwo Chelsea z Mattem. Małżeństwo, którego z pewnością nie można zaliczyć do zwyczajnych jakich pełno wokół nas. Jaki mąż wydaje bowiem zgodę na maksymalnie intensywne nocne życie swojej żony z innymi mężczyznami, często nie potrafiącymi oddzielić roli jaką narzuca praca hostessy od prawdziwego życia. Liberalne podejście małżonków do siebie może wydawać się mocno anormalne w moim mniemaniu.

Aspektem książki, który z pewnością warto podkreślić jest wiarygodnie, ale i minimalistycznie nakreślone tło społeczno-obyczajowe Japonii. Chelsea Haywood w swoich wspomnieniach bardzo często porusza obraz współczesnej krainy Kwitnącej Wiśni. Szokować więc mogą informacje dotyczące przyzwolenia społecznego na kontakty seksualne z nieletnimi czy kult uczennicy. Jednakże najbardziej kontrowersyjna rzecz o jakiej pisała autorka to automaty z używanymi majtkami uczennic, zjawisko w naszej kulturze niepojęte.

Autorka w swojej książce posługuje się bardzo prostym językiem, opisując otaczającą ją rzeczywistość. Pierwszoosobowa narracja uwiarygodnia wysnute wnioski i obserwacje. Czytelnik niezawodnie wyczuwa, iż autorka i zarazem bohaterka swojej historii jest szczera.

Dla czytelników, którzy mają za sobą lekturę Arthura Goldena pt. "Wyznania gejszy", książka Chelsea Haywood może okazać się rozczarowaniem. Nie jest to bowiem wielowątkowa powieść, bogata w elementy historyczne i obyczajowe. To krótki wycinek z życia młodej dziewczyny, która na własne życzenie narażona została na pokusę łatwego, luksusowego życia. Jeśli więc lubicie literaturę non-fiction to jest to książka godna waszej uwagi.

"(…) ciemna strona mocy bywa nieodparcie kusząca, jeśli pozwolisz porwać się jej urokowi – albo może raczej: jeśli pierwszy raz niczego cię nie nauczył." ukryj

Białe kruki

Mjåset Christer

"Raz chirurg, na zawsze chirurg". Jakże myl... pokaż

"Raz chirurg, na zawsze chirurg".

Jakże mylące okazało się dla mnie przeczytanie jednej z rekomendacji na tylnej okładce tej książki. Rekomendacji przedstawiającej "Białe kruki", jako uwielbiany przeze mnie thriller medyczny. Przed lekturą nastawiłam się bowiem na odkrycie kolejnego pisarza tworzącego ten typ powieści. Pisarza pokroju Robina Cooka czy chociażby Tess Gerritsen. Otrzymałam jednak coś zupełnie innego - książkę, której na pewno nigdy nie nazwałabym thrillerem medycznym.

Christer Mjåset to urodzony w 1973 r. norweski pisarz, z wykształcenia lekarz. Jego dotychczasowa twórczość obejmuje cztery książki, w tym dwie powieści i dwa zbiory opowiadań, z których "Taniec na końcu drogi" wydany w 2003 r. był debiutem literackim Mjåseta. Autor odbywa obecnie specjalizację w zakresie neurochirurgi w szpitalu Uniwersyteckim w Oslo.

Trzej lekarze asystenci - Mathias Grande, Thea Michelsen i Werner Schlunk pracują na oddziale neurochirurgii w szpitalu Uniwersyteckim Haukeland w Bergen. Młodzi lekarze dowiadują się, że zamiast trzech przewidywanych angaży, szpital będzie w stanie przyjąć na stałe do pracy jedynie dwójkę z nich. Między bohaterami rozpoczyna się więc wyścig szczurów, pełen intryg i bezkompromisowych czynów, w którym biorą udział także starsi lekarze, posiadający swoje ukryte interesy. Interesy, często balansujące na granicy etyki lekarskiej.

Najnowsza powieść Christera Mjåseta to ukazanie - bez żadnej cenzury - specyficznego obrazu środowiska lekarskiego w którym tak, jak w każdym innym zawodzie rządzą różnego rodzaju prawa. Lekarz to zawód zaufania społecznego i wydawałoby się, że świat medyczny to jedno z najbardziej kryształowych środowisk, w których zjawisko dbania o własne interesy znajduje się gdzieś na marginesie. Tymczasem, jak z widoczną wnikliwością pokazuje norweski pisarz – mechanizmy patologiczne w pracy lekarza nie są wcale rzadkim zjawiskiem. To zatrważające na jakie niebezpieczeństwa może być narażony młody lekarz, któremu zależy na stałej pracy. Co ważne, Christer Mjåset nie boi się poruszać w swojej książce tak kontrowersyjnych tematów jak mobbing, fałszowanie wyników prac badawczych, nieprzestrzeganie równouprawnienia płci, czy wykorzystywanie seksualne. Wszystkie te zjawiska, ukazane z zachowaniem szokujących detali - wywołują wiele skrajnych uczuć. Jak bowiem przejść obojętnie nad faktem, że ludzie, w ręce których powierzamy swoje zdrowie i często życie – zachowują się w szpitalnych murach mało etycznie? Muszę przyznać, że obraz rywalizacji między lekarzami, widziany oczami lekarza, czyli człowieka, który zna to środowisko od podszewki – jest po prostu szokujący. To bardzo niepokojący obraz, odsłaniający nieznane nam laikom tajniki tego specyficznego zawodu.

Trójka głównych bohaterów, jakich stworzył Christer Mjåset to kreacje mocno zróżnicowane. Zarówno Mathias, Thea jak i Werner są barwnymi postaciami i jednocześnie mocno realistycznymi. Pomimo wielu słabości, wad charakteru i chorych ambicji – są także ludźmi pełnymi zapału do podejmowania nowych, medycznych wyzwań. Każdy z tych bohaterów posiada w sobie pewną sprzeczność, którą uważny czytelnik z pewnością wychwyci. Widocznym jest również fakt, iż to bariery wywoływane przez starszą kadrę lekarzy, generują w młodych wilkach określone zachowania – często takie, których czytelnik by się po prostu nie spodziewał. Autor pokazuje smutny, ale jakże prawdziwy obraz pracy lekarza, podkreślając istnienie zjawiska dostosowywania się do wymogów środowiska, często kosztem łamania własnych zasad.

Trafionym zabiegiem, jakim posłużył się autor było podzielnie rozdziałów na imiona bohaterów, co w konsekwencji doprowadziło do wymieszania między sobą wątków dotyczących poszczególnych postaci, które często zazębiały się ze sobą tworząc spójną i ciekawą fabułę. Warto podkreślić, iż w książce nie znajdziecie żadnej, zabójczej intrygi, gdyż "Białe kruki" to powieść obyczajowa o środowisku lekarzy. Nie jest to w żadnym wypadku thriller medyczny. Muszę również dodać, że okładka książki została świetnie dopasowana do jej treści. Symboliczne podanie dłoni lekarzy dotyka bowiem całego przekazu powieści.

Neurochirurgia to jak się dowiedziałam – prestiżowy zawód, dla którego można zrobić naprawdę wiele. Dowiedziałam się jednak również, że za szpitalną salą toczą się personalne rozgrywki, które nie mają nic wspólnego z ratowaniem ludzkiego życia. "Białe kruki" to książka przedstawiająca środowisko lekarskie od kuchni, które może porazić Was swoją brutalnością. Jeśli jesteście gotowi na takie wyzwanie, zachęcam do lektury.

ukryj

Biały szlak: Reportaże ze świata wojny kokainowej

Czeszumski Łukasz

Bieg

Żak Marek

Mężczyzna w taki czy w inny sposób zawsze płaci za... pokaż

Mężczyzna w taki czy w inny sposób zawsze płaci za seks. Zaangażowaniem, opieką, miłością, wiernością, swoim czasem, pieniędzmi”

Marek Żak, warszawski pisarz, który pracował w zagranicznych koncernach farmaceutycznych. „Bieg” to jego trzecia powieść w dorobku literackim. Twórczość autora charakteryzuje się wielką dawką czarnego humoru. W jednej recenzji znalazłam opinię, że jego powieści to pornol. Autor zdecydowanie się z tym nie zgadza. Polecam audycję z jego udziałem w „Kurierze Literackim” w Radiu Aktywnym jak również bloga pisarza.

Na amerykański rynek farmaceutyczny wkroczył niemiecki lek Pipolay, skutecznie obniżający poziom cholesterolu we krwi i w rezultacie zmniejszający ryzyko wystąpienia zawału. Bardzo szybko zdobył dużą część rynku, ku niezadowoleniu rodzimych koncernów farmaceutycznych produkujących podobne leki. Lekarze z kliniki kardiologicznej, która finansowana jest przez konkurencję Pipolayu, doktor Andrzej Soris – Czech z pochodzenia oraz profesor Wolf, wpadają na pomysł zorganizowania zawodów dla ludzi narażonych na zawał, który spowoduje dużą ilość zgonów wyselekcjonowanych osób. Dzięki temu zabiegowi, popularny lek zostanie ukazany opinii publicznej jako przyczyna śmierci amerykanów. W ten sposób zostanie wyeliminowany z rynku. A to tylko pierwsza postać doskonale zorganizowanej intrygi, w grę której wchodzą wielkie pieniądze.

Autor wykazał się świetną znajomością tematu. Dzięki książce poznajemy świat wielkich firm farmaceutycznych, dużych pieniędzy i ludzi zdolnych zrobić dla nich wszystko. Powieść nacechowana jest dużą dawką czarnego humoru z nutką surrealizmu. Bohaterowie są swoistymi symbolami obecnego konsumpcjonizmu. Liczą się tylko pieniądze i władza. I mimo, że pojawia się miłość, jest ona moim zdaniem egoistyczna, gdyż każda ze stron czegoś oczekuje w zamian. W tle pojawia się wątek emigracyjny (pojawia się również Polka) i cięte riposty dotyczące Holocaustu.

Żadnemu z bohaterów nie udało się ocalić wartości, którymi powinien kierować się każdy człowiek. Wręcz przeciwnie. Większość była zadowolona z wyniku dobrze rozegranej intrygi, doprowadzającej do wycofania leku z rynku. Mimo tego, że wszyscy byli materialistami, cynikami, wykazywali się obłudą, a do tego część z nich była erotomanami, bohaterowie wzbudzili we mnie pozytywne odczucia. Pewnie dzięki zręcznym dialogom wplatanym w fabułę. W książce znajdziemy seks, pieniądze i władzę, czyli tak naprawdę trzy rzeczy, które rządzą naszym światem bez dwóch zdań.

Marek Żak wykazał się dobrym przygotowaniem warsztatowym. Zastrzeżenia mogę mieć jedynie do ciągłego wplatania opisu seksualności Magdy, asystentki profesora. W pewnym momencie zaczynało być to dla mnie irytujące.

Książkę czyta się szybko. W całej okazałości pokazuje co tak naprawdę rządzi naszym życiem i całym światem. Smutne ale prawdziwe. Poza tym okładka jest genialna. Bardzo przyciąga wzrok i kusi do zakupu tej pozycji. Jeśli będę miała okazję to na pewno zajrzę do wcześniejszych powieści autora. Jestem ich bardzo ciekawa.

Autor na swoim blogu napisał: „To nie jest książka o aferze, w rezultacie której lek Bayera ,,Lipobay" został wyeliminowany z rynku na całym świecie. Wszystkie nazwy są oczywiście przypadkowe. Swoją drogą sama afera była ciekawa. Poszukajcie w Googlach”. Ja też polecam poczytać coś nie coś na ten temat, troszkę zmieni to wasze podejście po przeczytaniu „Biegu”.

Pod koniec roku ma ukazać się nowa powieść Marka Żaka, a póki co zapraszam do „Biegu”. Książka jest oryginalna i warto ją mieć w swojej biblioteczce.
ukryj

Biografie odtajnione: Z archiwów literackich bezpieki

Siedlecka Joanna

Blask trawy pampasowej

Janowska Karolina

"Przecież wszystko jest na sprzedaż. Przecież lud... pokaż

"Przecież wszystko jest na sprzedaż. Przecież ludzie nie mają czasu na miłość, bo są zajęci walką o przetrwanie".

W niektórych przypadkach tytuł książki mówi czytelnikowi dużo o samej treści, jakiej może się po niej spodziewać. Czasami jednak, tytuł jest dość tajemniczy i nijak nie da się rozwikłać jego symboliki, dopóki nie przeczyta się książki. Dokładnie taki przypadek przedstawia powieść Karoliny Janowskiej, dzięki której jestem bogatsza w wiedzę na temat nieznanej mi odmiany trawy. Jestem również bogatsza o pełną paletę emocji, jaką zaserwowała mi autorka.

Karolina Janowska to urodzona w 1982 r. w Gdyni, absolwentka filologii klasycznej oraz transportu i logistyki. Przez kilka lat pracowała jako nauczycielka języka łacińskiego, obecnie zaś zajmuje się logistyką przewozów w PKP CARGO S.A. Pisanie to jej pasja od ponad dwudziestu lat, oprócz tego fascynuje się również kulturą starożytną i językiem włoskim. Autorka kocha literaturę, dzień spędzony bez kilku stron lektury to dla niej dzień stracony.

Natalia to dwudziestosiedmioletnia żona, z trzyletnim stażem w małżeństwie. Jej pochopna decyzja o szybkim ślubie z Markiem, podyktowana była przeżyciami z poprzedniego związku z Adamem, który był wielką miłością jej życia. Małżeństwo Natalii niestety nie spełniło wymagań obu stron, robiąc z bohaterki służącą, a z jej męża niezadowolonego z życia tyrana. Kiepska sytuacja materialna i nadarzająca się okazja zmusza Marka do wyjazdu za chlebem do Norwegii. Mąż na głowie Natalii pozostawia jednak szesnastoletnią siostrzenicę Anię. Pod nieobecność ślubnego, w życiu bohaterki niespodziewanie pojawia się po raz kolejny Adam. Romans niesie ze sobą wiele zmian w życiu obojga bohaterów.

"Blask trawy pampasowej" to dość obszerna (licząca ponad czterysta stron) powieść obyczajowa, której wielowątkowość fabuły jest jej cechą aż nazbyt widoczną. Autorka w swojej książce oczami kilku bohaterów, przedstawia współczesne problemy młodych ludzi. Tematy, o jakie ociera się są mocno zróżnicowane: zdrada, różnorakie odcienie miłości, nietrafione wybory, poczucie winy, relacje damsko-męskie, lojalność czy perspektywy życiowe ludzi po studiach. To oczywiście tylko część tego, co serwuje swoim czytelnikom Karolina Janowska. Na tylu stronach bowiem udało jej się zmieścić wiele wątków, składających się na całość fabuły. Bezsprzecznie na pierwszy plan wysuwa się oczywiście godna pożałowania sytuacja głównej bohaterki Natalii, której obraz może przytłaczać. Autorce udało się wykreować jej portret bardzo realistycznie, co nadało wiarygodności całej fabule. Mamy otóż wykształconą, młodą kobietę, kochającą książki (co autorka zaznaczała wielokrotnie), wynajmującą wraz z mężem pomieszczenie gospodarcze zaadoptowane na mieszkanie. Słabo płatna praca poniżej jej kwalifikacji i drugi etat w domu, wykańczają psychikę Natalii. Najbardziej jednak szokującym aspektem tego małżeństwa jest obowiązek żony w kwestii noszenia węgla i palenia w piecu, autorka bowiem wielokrotnie zwraca uwagę na ten problem w książce, tym samym podkreślając swoją umiejętność bazowania na uczuciach czytelnika, a w szczególności czytelniczek. Która z nas bowiem nie oburzy się po przedstawieniu takiego obrazu wykorzystywanej kobiety? Natalia posłużyła Karolinie Janowskiej do ukazania przykładu sytuacji wielu młodych przedstawicielek płci pięknej w naszym kraju, które pomimo wykształcenia, nie otrzymują szansy godziwego życia. Skazane na głodowe pensje, pielęgnują w sobie żal i rozgoryczenie. To obraz smutny, ale niestety prawdziwy. Równie wiarygodnie wypadła kreacja szesnastoletniej Ani, która wchodząc w dorosłe życie, nie unika błędów swoich poprzedników. Karolina Janowska w tym wątku pokusiła się również o naświetlenie problemu prostytucji młodych dziewczyn, zwanych szumnie "galeriankami". Zjawisko znane mi od kilku lat, a nadal szokujące. Nie zabraknie także motywu pierwszego razu i kwestii trwałości pierwszego zauroczenia.

Autorka posłużyła się trafionym zabiegiem w postaci przedstawienia uczuć, myśli i przemyśleń poszczególnych bohaterów, tym samym czytelnik otrzymuje możliwość swoistego wniknięcia w umysł konkretnej postaci. Różne punkty widzenia na tę samą sprawę oraz inne odniesienia, to niewątpliwie zaleta takiego poprowadzenia fabuły. Karolina Janowska udowadnia w ten sposób, że na wszystko można spojrzeć z dwóch stron, wszystko ma odcienie, nic nie jest tylko czarne i białe, jak często pewnie sądzimy.

Od samego początku zaintrygował mnie i pewnie wielu innych czytelników tytuł książki. Czym więc są trawy pampasowe? To szlachetny gatunek trawy, którego wyhodowanie wymaga idealnych warunków i dużego nakładu pracy. Po lekturze wiem, że autorka posłużyła się symbolem, dość trafnym w moim mniemaniu. W życiu, jakie nam dano powinniśmy bowiem być, jak tytułowa trawa pampasowa: wymagający odpowiednich warunków i pielęgnacji, znający swoją wartość. Nie możemy zadowolić się ochłapami, nie możemy iść na żadne ustępstwa, bo najzwyczajniej w świecie uschniemy. Metafora niezwykle obrazowa i dość tajemnicza na początku lektury, to z pewnością celowy zabieg autorki.

Karolina Janowska posługuje się w swojej książce prostym językiem, z dużą ilością dialogów. Przy tak obszernej fabule nie udało się jej jednak ominąć jednego błędu. Mianowicie, w powieści często powielają się te same przemyślenia bohaterów, których powtarzalność zaczyna niezmiernie irytować. Gdyby wyciąć te fragmenty, na pewno przyjemność z czytania byłaby o wiele większa. Warto również wspomnieć o opisach erotycznych, których w książce nie brakuje, a których obrazowość jest godna podkreślenia.

"Blask trawy pampasowej" to dobra powieść obyczajowa, która z pewnością zyskałaby więcej lekkości, gdyby wyciąć z niej niektóre, powtarzane myśli. To historia kilku osób, które łączy jedno – wybory życiowe. Nikt nie zna recepty na udane życie i ta książka również Wam takiej recepty nie przepisze. Być może jednak przybliży pewne pojęcia, dzięki którym życie nabierze blasku. Warto spróbować.

ukryj

Bo we mnie jest ex

Skrzypczak Iwona

"Zawsze wychodziłam z założenia, że faceci są jak... pokaż

"Zawsze wychodziłam z założenia, że faceci są jak psy: na początku miłe i kochane szczeniaczki, a po krótkim czasie, okazują się kundlami, które zaczynają szczekać, gryźć i uciekać na spacerach!"

Zdradza, okłamuje i nie potrafi się zdecydować – myślicie, że mowa tutaj o mężczyznach. Nic mylnego. Książka, o której dzisiaj wam opowiem, zaprzecza bowiem nadal panującemu stereotypowi wiernej i czekającej w domu kobiety. W powieści Iwony Skrzypczak to kobieta zdradza, kłamie i prowadzi grę. Grę, której stawką jest jej własne szczęście.

O autorce niniejszej książki nie znalazła kompletnie żadnej informacji. Biorąc pod uwagę treść powieści, pisarka z pewnością musi znać się na trendach modowych, życiu celebrytów i najprawdopodobniej mieszka w Warszawie.

Dziennikarstwo w połączeniu ze stylizacją modową – takie zajęcie wykonuje na co dzień bezimienna, dwudziestodziewięcioletnia bohaterka książki "Bo we mnie jest ex". Praca w wydawnictwie w Warszawie dostarcza jej codziennie nowych wrażeń. Po rozstaniu z Piotrem, pracującym w Londynie specjalistą od IT, bohaterka zakochuje się w przystojnym muzyku Maksie. Wydawałoby się, że to właśnie mężczyzna jej życia. Gdy jednak okazuje się, że Maks nie grzeszy wiernością, bohaterka rozpoczyna egoistyczną grę. Tworzy swoisty trójkąt miłosny – Piotr, Maks i ona. Trójkąt, w którym to właśnie kobieta jest tym złym ogniwem.

"Bo we mnie jest ex" jest utworem, który całkowicie zaprzecza powszechnie przyjętemu obrazowi kobiety. Autorka poprzez kreację głównej bohaterki uzmysławia dzisiejszym czytelnikom jak mocno w naszym społeczeństwie zakorzeniony jest nadal stereotyp matki Polki. To właśnie bowiem kobieta oszukuję dwóch mężczyzn, na których jej zależy. To właśnie kobieta uprawia dziki seks z każdym z partnerów, nie mając jakichkolwiek wyrzutów sumienia. To właśnie ona nie potrafi okiełznać swoich żądz, dając się im wielokrotnie porwać. Wszystkie te cechy idealnie pokrywałyby się z naszym wyobrażeniem typowego mężczyzny. Autorka uciekła więc od schematu, w jej książce to kobieta jest egoistyczną, nastawioną na własne potrzeby wyrachowaną postacią. I to może się właśnie spodobać.

Świat przedstawiony przez Iwonę Skrzypczak to świat mody, gwiazd, celebrytów, plotek i wiecznego lansowania. Zauważyć tutaj można świetne przygotowanie autorki do tego tematu. W książce znajdziecie bowiem mnóstwo nazw znanych polskich i światowych marek, popularnych miejsc w Warszawie w którym spotykają się postacie show-businessu czy delikatne odwołania do niektórych gwiazd z pierwszych stron gazet. Towarzystwo w jakim obraca się główna bohaterka to nie zwykli, przeciętni ludzie. Snobistyczne podejście i hedonizm to dwie główne wartości, które można już po przeczytaniu paru strona powieści nieomylnie wymienić. Zaryzykować można stwierdzeniem, iż życie bohaterki nacechowane jest pewną dozą sztuczności. Markowe ciuchy, drogie prezenty, najlepsze gatunkowo rzeczy – to w powieści stanowi o wartości człowieka.

Niewielu czytelników obdarzy sympatią główną postać. To bowiem osoba, którą trudno zrozumieć i wytłumaczyć jej działania. Nie dosyć tego, że jest egoistyczna, to największą wartość w życiu stanowią dla niej wygodne życie w luksusie i pieniądze. Przypuszczam, że autorka z premedytacją wykreowała właśnie w ten sposób główną bohaterkę w swojej książce. Taka kreacja bowiem zmusza do myślenia i własnej oceny. Co ciekawe, Iwona Skrzypczak nie pokusiła się o własną jej ocenę, zostawiając to czytelnikom. Na uwagę zasługuje również dość zagmatwane zakończenie, po którym czytelnik nie jest już niczego pewien. Styl pisania autorki jest dostosowany do gatunku w jakim pisze. Wartka akcja i prosty język, upstrzony wieloma opisami uniesień miłosnych, często dzikich i nieokiełznanych – to główne cechy utworu.

Iwona Skrzypczak napisała dobrą książkę, ukazującą odmienione oblicze współczesnej kobiety. Nie każdy z was odnajdzie się w jej świecie, jednakże warto spróbować. Lektura może się bowiem okazać dla was niecodziennym wyzwaniem.

ukryj

Bo wiesz...

Kołodziejczak Piotr

"Możesz obok swojej połówki przejść obojętnie i p... pokaż

"Możesz obok swojej połówki przejść obojętnie i później żyć w smutku przez resztę swojego życia, a możesz też wyjść szczęściu na przeciw."

Małżeństwo to pełen kompromisów układ dwojga kochających się osób, którym pojęcie egoizmu powinno być całkowicie obce. Jeśli jednak jedna ze stron z premedytacją złamie reguły współżycia małżeńskiego, to czy warto walczyć o taki związek?

Piotr Kołodziejczak to pisarz, dziennikarz i kompozytor, autor poczytnych powieści obyczajowych. Absolwent specjalizacji logika na kierunku filozofia, pracował jako dziennikarz w agencji prasowej, zajmując się wiadomościami sportowymi, tłumaczył również teksty. Obecnie oprócz pisania, autor zarządza firmą produkującą naturalne kosmetyki oraz komponuje muzykę rozrywkową. Zapraszam was na stronę pisarza, oraz wywiad z autorem jaki miałam przyjemność przeprowadzić.

Bohaterem powieści „Bo wiesz…” jest Janek. Czytelnikom, którzy poznali inną książkę Piotra Kołodziejczaka pt. "Puść już mnie", postać dobrze znana. Janek pracuje w ośrodku sportowo-rekreacyjnym "Rajski ptak" jako masażysta. Jego żona – Grażyna nie pracuje zawodowo, zajmując się jedynie domem. Małżeństwo z rocznym stażem, wydaje się szczęśliwe i w pełni satysfakcjonujące. Pewnego dnia jednak Grażyna oznajmia Jankowi, iż od niego odchodzi, gdyż zakochała się w innym mężczyźnie. Janek za wszelką cenę próbuje uratować swoje małżeństwo. Czy jednak jest co ratować?

Nie jest dla mnie niespodzianką, że autor po raz kolejny obraca się w temacie relacji damsko-męskich. Po przeczytaniu piątej już książki Piotra Kołodziejczaka można stwierdzić, iż nie ucieka on od znanych nam schematów. W każdej jego książce bowiem motyw stosunków pomiędzy kobietą i mężczyzną jest tematem przewodnim i z tego też względu radziłabym robić sobie przerwy pomiędzy lekturą kolejnych jego utworów. Przeczytanie raz na jakiś czas (w przerwie pomiędzy innymi lekturami), krótkiej powieści obyczajowej w wykonaniu Piotra Kołodziejczaka nie spowoduje uczucia znudzenia i przesytu. Nie można bowiem przecież cały czas obracać się w jednym obszarze, gdyż grozi to kryzysem czytelniczym.

Elementem, który może zaskoczyć czytelnika znającego poprzednie książki autora jest zakończenie. Zakończenie, które o dziwo tym razem nie zaskakuje. Piotr Kołodziejczak przyzwyczaił mnie do nieszablonowych zakończeń w wykreowanych przez siebie historiach. Tutaj tego nie znalazłam i jestem nieco w tym temacie rozczarowana. Muszę przyznać, że to właśnie pozbawione schematu zakończenia najbardziej wpływały na moje pozytywne postrzeganie powieści autora.

Kreacja dwójki głównych bohaterów, odwróciła stereotyp zdradzającego męża i zdradzanej żony. W utworze "Bo wiesz…" to Grażyna zdradza swojego męża, jest próżna, kłamliwa i małostkowa, dba jedynie o własne przyjemności nie licząc się z nikim i niczym. Janek za to jest wzorowym mężem, wręcz wyśnionym ideałem partnera życiowego dla każdej kobiety. Takie odwrócenie ról to dobry zabieg, wywołujący emocje. W szczególności kreacja Grażyny może wzbudzać wiele różnorakich refleksji, to bowiem bohaterka, której nie da się lubić i której zachowania nie da się zrozumieć pod żadnym względem.

Język użyty w powieści, podobnie jak w przypadku poprzednich książek Piotra Kołodziejczaka jest prosty. Z pewnością nie zmęczycie się czytając proste dialogi i krótkie opisy. W tej materii, warsztat autora nie zmienił się, to kolejny utwór który czyta się szybko. Myślę, że Piotr Kołodziejczak w swojej twórczości skupia się w dużej mierze na problemie, który chce wyłożyć, niż na oprawie językowej, co jestem w stanie poniekąd zrozumieć.

Po książki Piotra Kołodziejczaka sięgam w chwilach, gdy czuję przesyt literaturą wykańczającą mnie intelektualnie. Autor bowiem w prosty sposób pisze o problemach, które otaczają każdego z nas. Jeśli potraktujecie tę lekturę jako odskocznię od codziennej prozy, to z pewnością taką właśnie rolą spełni wasze oczekiwania. ukryj

Broniewski w potrzasku uczuć: Listy Władysława Broniewskiego i Ireny Helman

Pachocki Dariusz

"Bidulo moja kochana, Ty tam, a ja tutaj marzniem... pokaż

"Bidulo moja kochana, Ty tam, a ja tutaj marzniemy, tęsknimy i źle nam bez siebie".

Intymne listy pomiędzy kochankami od zawsze wzbudzają ciekawość i pobudzają emocje czytelników. W przypadku osób, które w jakiś sposób przyczyniły się do rozwoju szeroko pojętej kultury, lektura prywatnej korespondencji wzbudza różnorakie uczucia. Zapoznanie się po prawie osiemdziesięciu latach z intymnym życiem znanego polskiego poety Władysława Broniewskiego, ukazuje całkiem inną twarz tegoż przedstawiciela liryki. Twarz zwykłego człowieka targanego namiętnościami.

Zebrania w całość listów poety i jego kochanki podjął się Dariusz Pachocki, adiunkt w Instytucie Filologii Polskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Autor w 2006 r. uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa. Pachocki publikował również swoje artykuły z zakresu krytyki tekstu, krytyki literackiej i literaturoznawstwa na łamach różnych czasopism.

Publikacja "Broniewski w potrzasku uczuć" to zbiór listów Władysława Broniewskiego i jego kochanki, młodszej o czternaście lat studentki prawa, Żydówki Ireny Helman. Historia ich romansu to początek lat trzydziestych XX wieku. Książka opatrzona jest wstępem Dariusza Pachockiego, po którym opublikowane zostały prywatne listy zakochanych.

Dla współczesnego czytelnika postać Władysława Broniewskiego postrzegana jest przez pryzmat jego twórczości poetyckiej, która porusza uczucia kolejnych pokoleń. Niepublikowane dotychczas listy poety i Ireny Helman, pozwalają dostrzec w Broniewskim zwykłego człowieka, którym targają typowe ludzkie namiętności. Poeta będący w związku małżeńskim z Janiną zwaną Jaśką i posiadający ukochaną córkę Ankę, nawiązujący gorący romans z młodszą o wiele lat studentką, to inny Władysław Broniewski. Listy jakie Dariusz Pachocki umieścił w swojej publikacji przedstawiają poetę nieidealnego, wręcz przeciwnie. Ukazują Broniewskiego jako tchórza i egoistę, rozdartego pomiędzy miłością do kochanki i córki oraz wygodnictwem, nie potrafiącego podjąć żadnej decyzji, raniącego bliskie sobie osoby. Idealnym przedstawia się tutaj podtytuł publikacji: "Broniewski: kochanek, egoista, mięczak", który trafnie określa postać poety, biorąc pod uwagę odsłonięty w książce kawałek jego intymnego życia.

Oprócz warstwy typowo romansowej, czytelnik ma również możliwość zagłębienia się w kawałek biografii poety. Wyjazd Broniewskiego do ZSRR, jego dość skomplikowane relacje z żoną, które do dzisiaj mogą szokować czy opis jego pojedynku z bratem Ireny Helman, to również treść listów znajdujących się w publikacji Dariusza Pachockiego. Oczywiście wątek miłości jest głównym wątkiem, jednakowoż nie jedynym. Warto tutaj wspomnieć o intrygującej postaci Ireny Helman i jej dalszych nieznanych losach. Dziewczyna bowiem w 1943 roku została wywieziona na Pawiak i tutaj ślad się o po niej urywa. Czytając bowiem jej pełne czułości listy do Broniewskiego nie sposób nie zastanawiać się nad jej nieznanym, późniejszym życiorysem.

Na uwagę zasługuję piękne wydanie książki. Twarda oprawa i dobrej jakości papier z pewnością umilają przyjemność z lektury. Trafionym zabiegiem bez którego nie wyobrażam sobie tego typu publikacji są liczne fotografie rodziny poety i przedmiotów z nim związanych. Gratką są również fotografie listów.

Z książki "Broniewski w potrzasku uczuć" wyłania się całkiem odmienny obraz znanego nam poety. Podczas lektury miałam ambiwalentne uczucia związane z postępowaniem Broniewskiego, które ewidentnie zmieniły jego obraz w moich oczach. Można byłoby więc pokusić się o ocenę moralna i etyczną jego zachowań, jednakowoż nie to powinno być przedmiotem moich wynurzeń. Władysław Broniewski stał się po prostu zwykłym człowiekiem z prawem do namiętności i popełniania życiowych błędów .

Zbiór listów pod redakcją Dariusza Pachockiego poleciłabym przede wszystkim czytelnikom zainteresowanym postacią znanego poety. Literatura epistolarna nie jest bowiem idealną alternatywą dla wszystkich. Jeśli więc chcecie zobaczyć we Władysławie Broniewskim człowieka ze wszelakimi słabościami, zachęcam do lektury.
ukryj

Brooklińska piątka

Wójcik Sylwia

"Przyjaciele są od tego, żeby być przyjaciółmi be... pokaż

"Przyjaciele są od tego, żeby być przyjaciółmi bez względu na wszystko. A jeśli przyjaźń nie przetrwa próby, to po prostu nie była przyjaźń i tyle".

Życie z daleka od ojczyzny nie jest kolorowe. Ameryka, jeszcze do niedawna ziemia obiecana dla wielkiej rzeszy emigrantów, to niełatwy kawałek chleba. Codzienne zmagania z piętrzącymi się trudnościami może jedynie osłodzić trwała przyjaźń. Przyjaźń, w wyniku której wzajemna pomoc pokona każdy problem. Przyjaźń po prostu prawdziwa.

Sylwia Wójcik to urodzona w 1974 r. polonistka. Autorka przez osiem lat mieszkała w Stanach Zjednoczonych, obecnie zaś prowadzi własną firmę i mieszka w Płocku. Autorka interesuje się podróżami oraz tworzy miniaturowe domki dla lalek w skali 1:12. "Brooklińska piątka" to debiut literacki pisarki, którego inspiracją była obserwacja amerykańskiej Polonii podczas jej pobytu w USA.

Współczesny Nowy Jork, na Brooklynie mieszka pięć Polek. Marianna, samotna matka wychowująca małego synka i pracująca w amerykańskich domach jako sprzątaczka. Matylda, singielka i studentka, rozkręcająca własny biznes w postaci wytwarzania miniatur. Grażyna, gosposia w bogatym amerykańskim domu, pałająca uczuciem do brata swojego szefa. Sabina, trwająca w nieudanym małżeństwie, ciągle nieszczęśliwa i samotna. Jest również Michalina, pisarka bojąca się prawdziwych uczuć. Pięć przyjaciółek, którym los nie szczędzi wzlotów i upadków. Nietrafione decyzje, ryzykowne przedsięwzięcia i amerykańska codzienność, tego możecie się spodziewać po książce Sylwii Wójcik.

"Brooklińska piątka" to przede wszystkim powieść o kobietach, skierowana głównie dla kobiet. Piątka przyjaciółek, będących zróżnicowanymi charakterologicznie postaciami posłużyła autorce do przedstawienia odmiennych postaw życiowych współczesnych kobiet w dość niecodziennym środowisku. Obecnie bowiem panuje w polskiej literaturze trend, by losy emigrantów ukazywać na tle takich krajów jak Anglia czy Irlandia, co wydaje się być zrozumiałe w oparciu o wielką emigrację naszych rodaków na Zachód w ostatnich latach. Dlatego też umiejscowienie przez autorkę akcji swojej książki w Stanach Zjednoczonych było dla mnie dość świeżym powiewem. Należy również zaznaczyć, iż Sylwia Wójcik konstruując świat przedstawiony w swojej powieści posługuje się widocznym realizmem. Widać tutaj bowiem znakomitą znajomość tematyki polonijnej rzeczywistości przez autorkę, czemu trudno się dziwić biorąc pod uwagę jej wieloletni pobyt w tym kraju i liczne obserwacje.

Każda z bohaterek dostała od autorki konkretny rys psychologiczny, tym samym każda z przyjaciółek wyróżnia się i nie sposób jej pomylić z inną postacią. To dość istotne, biorąc pod uwagę budowę fabuły w oparciu o większą ilość wprowadzanych postaci, które są kobietami. Każda z piątki dziewczyn boryka się z innymi problemami i każda posiada inny punkt wyjściowy. Każda również musi sobie radzić z innymi przeciwnościami losu, więc czytelnik z pewnością nie będzie miał powodu do narzekań na brak doznań. W powieści praktycznie cały czas coś się dzieje, ale nie tylko wartka akcja może was zachęcić do lektury. Myślę, że książka jest świetnym materiałem na mini serial, który z pewnością zdobyłby rzesze fanów w naszym kraju. Dlaczego tak sądzę? Otóż czytając kolejne rozdziały, moja wyobraźnie kreowała różnorodne sceny filmowe z głównymi bohaterkami w tle.

Powieść oscyluje wokół jednej, stałej wartości w życiu Marianny, Grażyny, Sabiny, Michaliny i Matyldy czyli przyjaźni. Przyjaźni ukazanej w różnych odcieniach i barwach. W książce bowiem przyjaźń przyjaźni nierówna, jak w prawdziwym życiu. Autorce udało się również ukazać meandry kobiecej psychiki, którą często trudno zrozumieć i pojąć. Dlatego też "Brooklińską piątkę" poleciłabym w głównej mierze kobietom, które z pewnością niektóre wzorce swoich zachowań odnajdą na kartach powieści.

Autorka zastosowała również sprytny zabieg, w postaci otwartego zakończenia, tym samym dając sobie furtkę do zapowiadanej drugiej części. A jakby tego było mało, wątek Sabiny i jej dziwnego odejścia, długo nie dawał mi spokoju po przeczytaniu ostatniej strony. Przypuszczam, że autorka w następnej części jeszcze zaskoczy czytelnika, wszystko bynajmniej na to wskazuje.

Debiut Sylwii Wójcik jest dość obszerną książką, gdyż to prawie czterysta stron. Jednak gwarantuje wam, że jeśli podejdziecie do tej lektury jak do książki obyczajowej z szeroko wyeksponowanym wątkiem emigracyjnym, to z pewnością nie spotka was zawód. Powieść czyta się błyskawicznie i z niekłamaną przyjemnością. Co prawda nie brooklińska, ale jednak piątka dla autorki za wykonanie i realizm fabuły. ukryj

Bursztynowy Anioł

Tabak Anna

Butik na Astor Place

Lehmann Stephanie

Być kimś, być sobą: Pierwsze 7 dni

Podsiadlik Jarosław

"Jest chęć, jest wiara, jest też cała masa przesz... pokaż

"Jest chęć, jest wiara, jest też cała masa przeszkód
Determinacja sprawia że nie stoisz w miejscu
Wciąż poprawiać swoje skillsy przede wszystkim
Być kimś, być sobą, iść swoją własną drogą".

Poszukiwanie własnej tożsamości jest domeną głównie młodych ludzi. Trudno odnaleźć własną drogę, trudno o jakąkolwiek inspirację, gdy codzienna, brutalna rzeczywistość ciągnie w dół. Czy w takiej sytuacji ratunkiem może stać się muzyka? Muzyka, będąca pasją i motywacją do zmian na lepsze? Każdy sposób jest dobry, by wyeliminować marazm z własnego życia.

Jarosław Podsiadlik to raper, poeta i obecnie również pisarz. Napisał dwa zbiory poezji: "Noc mówi mi" oraz "Myśl jednej chwili". Muzyka jest częścią jego życia, a cała kultura hip-hopowa jest mu bardzo bliska. Autor uważa, że "rap jest wyrafinowaną formą poezji". "Być kimś, być sobą. Pierwsze 7 dni" to pierwsza część planowanego przez autora cyklu, wzbogacona o dołączoną płytę CD z muzyką hip-hopową.

Krzysiek jest gimnazjalistą, wychowującym się w problemowej rodzinie. Ojciec od dłuższego czasu pije i nie interesuje się żoną ani synem. Matka bohatera stara się jak może, aby utrzymać domowy budżet w ryzach i nie przejawia chęci zmian w swoim życiu, które wyeliminowałyby przemoc domową. Krzysiek, nie rozumiany przez najbliższych mu ludzi, spędza wolny czas na spotkaniach ze swoim przyjacielem Marcinem, popijaniu piwka oraz na pisaniu luźnych tekstów piosenek traktujących o życiu. Bytność na koncercie pewnej grupy rapowej i poznanie ciekawego człowieka, znajomego Marcina, wzbudza w chłopaku chęć do zmian. Muzyka rapowa staje się dla niego punktem zwrotnym i swoistą alternatywą wobec okrutnej prozy życia.

Książka Jarosława Podsiadlika jest swoistą innowacją na naszym rynku wydawniczym i to w dwóch płaszczyznach. Po pierwsze, połączenie tematyki hip-hopowej z literaturą jest już dość zaskakujące. Dopóki nie przeczytałam tej publikacji, trudno było mi połączyć pojęcie czytania książek z rapem, były to bowiem dla mnie dwa, całkiem różne wymiary kultury. Po lekturze jednak moja wyobraźnia nie jest już tak ograniczona i te dwa obszary są w stanie odnaleźć części wspólne. Druga płaszczyzna to wymiar całkowicie muzyczny. Do książki bowiem dołączono płytę CD z dwudziestoma utworami raperów, znanych z naszej polskiej sceny hip-hopowej: Pono, Hudy, WdoWA, Kazan czy Hukos. Moja edukacja muzyczna w sferze rapu zakończyła się na Kalibrze 44 i Paktofonice, więc muszę uwierzyć na słowo, że ukazani na płycie wykonawcy to czołówka polskiego hip-hopu. Dołączonej płycie nadano taki sam tytuł jak książce. Kawałki jakie zawiera to oprócz typowo hip-hopowych, również brzmienia reggea. Niektóre teksty z książki, odnajdziecie na płycie w formie muzycznej. To naprawdę bardzo ciekawe połączenie, z którym większość polskich czytelników z pewnością się do tej pory nie spotkała.

Autor dzięki trafionej pierwszoosobowej narracji, ukazuje świat młodego człowieka, którego samotność wśród ludzi przytłacza, a bezsilność wywołuje przeróżne myśli i emocje. Środowisko w jakim wychowuje się Krzysiek zostało ukazane mocno realistycznie: ojciec alkoholik podnoszący często rękę na swoją rodzinę, bezsilna matka, nierówności społeczne i brak jakichkolwiek perspektyw to obraz będący codziennością tysięcy młodych ludzi w naszym kraju. Warto zaznaczyć, że ukazana patologia rodziny i tak nie jest jedną z najgorszych, jakie można spotkać w wielu domach i pomimo tego, poraża swoją dosadnością. Jarosław Podsiadlik pokazał w pełnej krasie jaki wpływ na naszą przyszłość mają rodzice, środowisko wokół nas, oraz często pieniądze. Czy więc historia Krzysztofa umacnia przeświadczenie o spalonym starcie osób, które nie mają w nikim oparcia? Nie do końca. Autora starał się pokazać realia takiej egzystencji z jednoczesnym impulsem wskazującym, że jednak można mieć wpływ na swoje życie. Takim impulsem może być pasja i przede wszystkim wiara w pozytywne zmiany. Krzysztof zaczyna wierzyć, a to już dużo w jego sytuacji.

Siedem dni z życia bohatera, obfituje w wiele przemyśleń i refleksji dotyczących natury życia w naszym kraju. I ta warstwa fabularna w postaci dużej ilości filozoficznych dialogów pomiędzy bohaterami książki, nie brzmi niestety wiarygodnie. Niektóre teksty epatują zbytnią podniosłością i z pewnością młodzi ludzie, w wieku gimnazjalnym nie rozmawiają w tak wyszukany sposób, używając tak sztucznego języka. Materię tę ratują użyte w tekście wulgaryzmy, tak charakterystyczne dla języka młodzieżowego. Myślę, że autor w kolejnej części cyklu musi popracować nad tą warstwą języka, by dialogi nie raziły sztucznością. Należy również ostrzec czytelników, że w książce "Być kimś, być sobą. Pierwsze 7 dni" zastosowano kompozycję otwartą, a więc historia Krzysztofa nie została zakończona. Na poznanie jego dalszych losów czytelnicy będą musieli zaczekać do publikacji drugiej części pt. "Być kimś, być sobą – kolejne siedem miesięcy".

Jestem pełna podziwu dla Jarosława Podsiadlika za sam pomysł na tak wyróżniającą się publikację. Wykonanie, również pomimo opisanych wyżej mankamentów, zasługuje na pozytywną ocenę i polecenie książki. Jeśli lektura historii Krzysztofa pozwoli choć jednej osobie odnaleźć własną tożsamość i pozwoli być po prostu sobą, to będzie wielki sukces. Oby takich inicjatyw powstawało więcej. ukryj

Cafè Plotka

Fox Marta

"Liczy się ciekawy temat, plotka, intryga. Kto z ... pokaż

"Liczy się ciekawy temat, plotka, intryga. Kto z kim i dlaczego."

Plotki nie omijają nikogo. Ty, ja, każdy z nas narażony jest na przykre konsekwencje plotkarskich języków. Konsekwencje o wiele bardziej dotkliwsze, gdy dotyczą młodego człowieka dopiero wchodzącego w dorosłość.

Marta Fox znana pewnie większości z was powieściopisarka, poetka i felietonistka. W jej dorobku pisarskim można znaleźć ponad trzydzieści książek nawiązujących do problemów z jakimi boryka się młodzież. Autorka jest absolwentką filologii polskiej i zgodnie ze zdobytym wykształceniem przez jakiś czas pracowała jako nauczycielka języka polskiego, oraz bibliotekarka. Panią Martę Fox poznałam osobiście na Targach Salonu Ciekawej Książki w Łodzi. Nigdy nie zapomnę książki "Magda.doc", po której pisarka mogła mnie dopisać do rzeszy jej fanów, dlatego też do jej nowszej książki podeszłam z dużym sentymentem.

Bohaterami powieści Marty Fox są najczęściej młodzi ludzie czyli nastolatki. I również w "Cafe Plotka" główna bohaterka to prawie osiemnastoletnia Aleksandra, która po imprezie zaprasza swojego chłopaka Daniela do domu. Ola w ostatniej chwili rezygnuje z przeżycia swojego pierwszego doświadczenia seksualnego, stwierdzając niegotowość do tego rodzaju fizyczności. W ten oto sposób traci chłopaka i nie ma z kim pójść na swoją imprezę urodzinową zaplanowaną w katowickim teatrze Korez. Dzięki pomysłowi podsuniętemu przez mamę, Ola postanawia zarejestrować się na portalu randkowym, celem przeprowadzenia castingu na chłopaka, który będzie odgrywał rolę jej partnera. Tymczasem plotka zrodzona po niefortunnej nocy z Danielem zatacza coraz szersze kręgi…

Plotka to zjawisko stare jak świat. Jednakże autorka ukazuje mechanizm jej działania w czasach nam współczesnych, w erze globalnej wioski zwanej przez wszystkich internetem. W czasach, w których rozwój techniki poprzez super wydajne telefony komórkowe, komputery i serwisy społecznościowe spowodował, że plotka może obiec cały świat w ciągu paru godzin. Jeszcze dwadzieścia lat temu fabuła skonstruowana przez pisarkę nie miałaby racji bytu, dzisiaj już nikogo nie dziwi zamieszczanie kompromitujących filmików na serwisie you tube, czy wysyłanie obrażających smsów. Autorka mimo pewnej dozy humoru, przestrzega przed dzisiejszymi trendami czy ulepszaczami życia, które mogą nam nieoczekiwanie więcej zaszkodzić niż pomóc. A czasami nawet nieoczekiwanie zniszczyć życie.

Bohaterki kreowane przez Martę Fox zawsze przyciągają swoją oryginalnością. Aleksandra również wpisuje się w tę konwencję. Jej marzeniem jest dostać się do szkoły aktorskiej, nie ulega opiniom i modzie jaka panuje w szkole czy wśród jej znajomych. Nawet swoją imprezę urodzinową traktuje dość snobistycznie, bo przecież teatr i dzień uświetniający wejście w dorosłość to dwa pojęcia nie współgrające ze sobą wśród dzisiejszej młodzieży. Autorka zaskoczyła mnie przepisami, które zręcznie wplatała w fabułę. W szczególności przepis na proste ciasto robione w mikrofalówce na stronie pięćdziesiątej piątej, grzechem byłoby go nie wypróbować.

Niestety w "Cafe Plotka" nie dowiecie się jaki będzie finał puszczenia w eter nieprawdziwej wiadomości. Nie dowiecie się, gdyż czeka na was druga część historii Oli pt. "Plotkarski SMS". Książkę polecam nie tylko młodzieży, chociaż jest to priorytetowa grupa odbiorców tej powieści. Myślę, że i starsi czytelnicy również znajdą w niej kawałek swojego świata i nie tylko tego z młodzieńczych lat. Uważam, że warto zajrzeć do całego cyklu o nastolatkach i ich problemach, który został zapoczątkowany przez książkę Marty Fox pt. "Paulina w orbicie kotów". Reasumując powieść Marty Fox trzyma poziom i to z pewnością nie jest plotka.
ukryj

Cała nowa ja

Low Shari

„Mężczyźni przestają być jedynie częścią otoczenia... pokaż

„Mężczyźni przestają być jedynie częścią otoczenia, a stają się sensem istnienia”

Ostatnio jestem nastawiona na lekką literaturę dla kobiet, pewnie przez przesyt ambitniejszych książek, o których się myśli zbyt długo po przeczytaniu. Dlatego sięgnęłam i po tę pozycję.

„Cała nowa ja” to historia singielki Leni, która w noc Sylwestrową postanawia w nadchodzącym nowym roku odmienić swoje życie. Pierwszym krokiem jest zmiana pracy. Z nudnej sprzedawczyni sprzętu sanitarnego, bohaterka zostaje osobistą asystentką nieprzewidywalnej, telewizyjnej astrolożki – Zary Delty. Leni wkracza w świat celebrytów, telewizji i wielkich intryg. Nie spodziewa się co przyszła szefowa dla niej zgotuje. Głównym zadaniem Leni jako asystentki będzie bowiem dwanaście randek z mężczyznami, spod różnych znaków zodiaku. Doświadczenia z tych spotkań mają posłużyć Zarze jako materiał do książki.

Większą część powieści stanowią więc opisy spotkań z przeróżnymi osobnikami płci męskiej. Jest przemiły makler giełdowy, maniak komputerowy, dealer narkotyków czy niedoszły gwiazdor muzyki. Leni z każdej randki wyciąga nowe wnioski jak również wplątuje się w skomplikowane, czasem niebezpieczne historie. W tym trudnym zadaniu wspomagają ją przyjaciółka Trish (bufetowa cateringu w telewizji) oraz przyjaciel Stu – uroczy fryzjer- hipochondryk.

Książka na pewno napisana jest lekkim, zabawnym stylem. Ale nie zachwyciła mnie jakoś specjalnie. Z jednej strony bardzo bliska była mi sama bohaterka – nie lubiła ryzyka, lecz ceniła sobie spokój i bezpieczeństwo. Zupełnie jak ja. I to jest jedyna cecha, którą postrzegam pozytywnie.

Książka po prostu nie przypadła mi do gustu. Co oczywiście nie oznacza, że komuś innemu nie może wydać się interesująca. Na pewno zaskoczyło mnie zakończenie powieści, tutaj chylę czoła autorce za pomysł. Z pewnością jest to pozycja z typu literatury na obcasach. Przypomina trochę „Dziennik Bridget Jones”. Mnie jednakowoż nie zachwyciła. Jest po prostu przeciętna, czegoś w niej zabrakło. ukryj

Całun z Oviedo

Foglia Leonard, Richards David

„Można uciec od przeszłości, tak jak to zrobiła, a... pokaż

„Można uciec od przeszłości, tak jak to zrobiła, ale nie można udawać, że nigdy nie istniała”

Leonard Foglia i David Richards, amerykański reżyser teatralny i były krytyk teatralny. Napisali wspólnie powieść, która jest pierwszą częścią trylogii. Kolejne po „Całunie z Oviedo” są „Syn” oraz „Zbawiciel”. Jest to ich trzecia wspólnie napisana książka.

Moim pierwszym skojarzeniem biorąc do ręki tę powieść była inna książka, którą niedawno czytałam – „Reguła czterech”. W tym przypadku podobnie książkę napisało dwóch autorów, a na okładce napis „Dla miłośników "Dziecka Rosemary" i "Kodu Leonarda da Vinci". Znowu odniesienie do powieści Dana Browna. Widać taka reklama przyciąga do zakupu potencjalnych klientów.

Zacznę może od tytułowego Całuna z Oviedo. Na pewno większość z was zna albo słyszało o Całunie Turyńskim. Czyli tkaninie okrywającej ciało Chrystusa jak twierdzi część badaczy. Mało osób natomiast wie, że istnieje drugi relikt. Jest nim właśnie Chusta z Oviedo, która według przekazów miała okrywać twarz Chrystusa podczas jego śmierci na krzyżu. Ostatnie badania poczynione na obydwóch tkaninach wykazały, że znajduje się na nich ta sama grupa krwi – AB. Daje to oczywiście argument zwolennikom teorii, że chusta i całun to relikwie z męczeńskiej śmierci Zbawiciela.

I właśnie ta hipoteza posłużyła autorom książki do stworzenia fabuły, odnoszącej się do religii. Całun z Oviedo strzeżony jest w świętej komnacie, do której dostęp ma jedynie ksiądz Miguel. Całun raz w roku pokazywany jest wiernym i chowany z powrotem w komnacie. Podczas jednego z takich szczególnych dni, ksiądz zostaje zaatakowany i umiera na zawał serca w miejscu spoczynku chusty. Co ciekawe sama chusta nie zostaje skradziona, co wydaje się być bardzo dziwnym przypadkiem.

Parę lat później poznajemy Hannah Manning, 19 letnią kelnerkę, która mieszka u wujostwa od śmierci swoich rodziców. Bohaterka nie jest szczęśliwa, pragnie zmienić swoje życie. Przez przypadek znajduje ogłoszenie fundacji Partnerstwo w Rodzicielstwie, które zajmuje się znajdowaniem surogatek – kobiet chcących urodzić komuś dziecko. Hannah decyduje się na zostanie zastępczą matką, pomagając w ten sposób małżeństwu Whitfieldów. W niedługim czasie, pod wpływem konfliktu z wujostwem, bohaterka wprowadza się do z pozoru przemiłego małżeństwa, któremu nosi dziecko. Ale jak to zwykle bywa pozory mylą. Hannah nie spodziewa się kogo dziecko nosi w swoim brzuchu i kim tak naprawdę są Whitfieldowie. Bohaterka na szczęście może liczyć na przyjaciółkę Teri oraz młodego, przystojnego księdza Jimmego.

Okładka książki przykuwa uwagę. I co mogę od razu stwierdzić, powieść warta jest przeczytania. Pomimo braku wartkiej akcji, pomimo szybkiego rozszyfrowania tajemnicy i mdłego zakończenia, jest nadal świetnym czytadłem. Dlaczego? Głównym powodem jest nieprawdopodobny pomysł, który mam nadzieję, nigdy nikomu nie przyjdzie do głowy aby go zrealizować w rzeczywistości. Rozchodzi się tu o klonowanie, DNA i Zmartwychwstanie Jezusa. Chyba łatwo się domyśleć o co chodzi.

Książki tej nie powinno się porównywać do „Kodu Leonarda da Vinci”. Jest ona całkowicie inna. Jedyną cechą wspólną jest osoba Jezusa i sekty. Poza tym warsztatowi pisarskiemu autorów „Całunu z Oviedo” nie mogę niczego zarzucić. Szkoda tylko, że czytelnik może bardzo szybko wywnioskować jaką tajemnicę kryje fabuła. Pewnie dlatego książka ta nie odniosła spektakularnego sukcesu na świecie. Wielka szkoda. ukryj

Carska roszada

Medard Melchior

"(...) życie, zbrodnie nie kierują się zegarem sz... pokaż

"(...) życie, zbrodnie nie kierują się zegarem szachowym, na który, jeśli nacisnąć, czas zamiera do kolejnego ruchu mistrza...".

XIX wieczna Warszawa to miasto pełne kontrastów. Pod zaborem rosyjskim, stało się z jednej strony szybko rozwijającym się przemysłowo terenem, oraz swoistym oknem na świat Cesarstwa Rosyjskiego, a z drugiej, miastem pełnym ubóstwa i skrajnej biedy mieszkańców. Kryminał retro, którego akcja została osadzona w tym właśnie okresie, winien panujące wówczas realia wiernie odwzorowywać. Autor "Carskiej roszady" na szczęście zdawał sobie sprawę z tej zależności i swoją książką zaprasza czytelnika do odwiedzenia Warszawy, jakiej już nie poznacie.

Melchior Mateusz Medard to urodzony w 1964 roku na obczyźnie, a dokładnie w Saint-Vincent-la-Commanderie, syn Marty. Autor po powrocie do Polski, był pracownikiem akademickim. Obecnie zarządza własną francuską knajpą i para się literaturą.

Urzędnik do zadań specjalnych generalnego gubernatora w Moskwie, Estar Pawłowicz Van Houten przyjeżdża incognito do Warszawy, celem zbadania sprawy grasującego w mieście mordercy kobiet. Mordercy, który w brutalny sposób okalecza ciała i zostawia je w różnych miejscach miasta. Agent już na dworcu przekonuje się, że śledztwo nie będzie łatwe, gdyż nieoczekiwanie ginie jego znajomy naczelnik policji kryminalnej. Bohater w toku śledztwa zostaje wplątany w intrygę, która sięga najwyższych szczebli ówczesnej władzy. Okazuje się bowiem, że nic nie jest takie, jakie się początkowo wydaje.

"Carska roszada" to kryminał retro, z głęboko zarysowanym tłem społeczno – obyczajowym. Czytelnik dzięki niezwykle ekspresyjnym i obrazowym opisom autora, ma możliwość niemalże przeniesienia się do Warszawy, okupowanej przez ówczesne Imperium Rosyjskie. Melchior Medard w sposób niezwykle wyrazisty skonstruował XIX wieczne realia panujące w stolicy, co jest niezaprzeczalnym atutem książki i wyznacznikiem gatunkowym kryminału w stylu retro. Autorowi nie można bowiem zarzucić braku sprawnego pióra w obszernych fragmentach opisujących ówczesne podziały społeczne na dwie sfery: bardzo bogatych i bardzo biednych. Czytelnik dowiaduje się, jakie zwyczaje panowały w tamtych latach, jak żyli mieszkańcy Warszawy, oraz jak prowadzono śledztwa kryminalne w oparciu o ówczesne techniki kryminalistyczne. W wykonaniu autora pojęcie "retro" w tej książce, nabiera pełnego wydźwięku znaczeniowego. Nikt nie powinien zawieść się w tej materii.

Melchior Medard dość niepozornie rozpoczyna skonstruowaną przez siebie intrygę, czym jednocześnie myli tropy czytelnika. Cóż bowiem oryginalnego może być w seryjnym mordercy, który zabija kobiety, okaleczając je w nieludzki sposób. Motyw znany i szeroko wykorzystywany przez różnego rodzaju twórców. Warto jednak w tym aspekcie pokreślić, iż intryga ta posiada drugie dno, o którym czytelnik przekonuje się w końcowych partiach tekstu. Intryga zahaczająca o spisek i wielki świat ówczesnej polityki mocarstw. Bystry odbiorca odnajdzie kilka niuansów historycznych, o jakie z premedytacją zahacza Medard. Autor bardzo dynamicznie poprowadził akcję swojego utworu, szkoda tylko, że początek książki jest dość rozwlekły, co może spowodować chwilowe zniechęcenie odbiorcy utworu. Przez początek trzeba po prostu przebrnąć, by dalej rozkoszować się wartką akcją i ciekawymi opisami. Opisami, wśród których znajdziecie również seks pomiędzy dwoma kobietami, w mojej opinii całkowicie zbędny i nie wnoszący niczego do całej fabuły. Autor z pewnością poprzez wątek romansowy dwóch kobiet, chciał uatrakcyjnić swój utwór, jednak to zabieg niezbyt trafiony.

Ciekawym pomysłem wprowadzonym przez Medarda jest dołączenie do książki aneksu w postaci notatek Estara Pawłowicza. Notatek wskazujących podejrzane osoby, odnoszące się do znanej wszystkim historii Kuby Rozpruwacza. Można również zaryzykować stwierdzenie, że fabuła tegoż kryminału bardzo luźno nawiązuje do historii angielskiego mordercy. Wisienką na torcie jest jedna postać, która przewija się na tej liście, pisarz znany wielu czytelnikom, zachęcam zajrzeć. Spodobać się wam mogą również podtytuły pod rozdziałami, często bardzo dosadne i klarowne.

Wraz z bohaterami "Carskiej roszady" przeniesiecie się do Warszawy, którą próżno szukać w dzisiejszych czasach. Do miasta pełnego ciemnych zaułków i podejrzanych typów, w którym samotny cyklista przemierza drogi stolicy. Będziecie mieli również niewiarygodną szansę zajrzeć do sklepu Wokulskiego. Jeśli więc macie ochotę na dobry kryminał osadzony w klimacie retro, zachęcam do lektury. ukryj

Carte blanche

Lusiński Jacek

Ceremonia

Koryl Janusz

"Dziennikarz jest jak myśliwy, który musi najpier... pokaż

"Dziennikarz jest jak myśliwy, który musi najpierw wytropić zwierzynę, zanim odda jeden celny strzał".

Jak wskazuje powyższy cytat, dziennikarz to alternatywna forma myśliwego. Osoba parająca się taką profesją, stale poluje na nowe tematy do swoich artykułów, by nadawały się na pierwszą stronę. Czasami jednak temat życia zjawia się niespodziewanie i pozornie absurdalny, w konsekwencji poraża swoją realnością. Przekonał się o tym bohater książki Janusza Koryla o tajemniczym tytule "Ceremonia".

Janusz Koryl to prozaik i poeta, mieszkający od 1978 r. w Rzeszowie. Autor jest absolwentem filologii polskiej i z racji swojego wykształcenia przez dekadę pracował jako polonista w jednym z rzeszowskich liceów. W swojej pracy zawodowej wykonywał również zawód dziennikarza, był autorem programów w lokalnym oddziale Telewizji Polskiej, oraz pisał recenzje do ogólnopolskich pism literackich. Na chwilę obecną pracuje jako urzędnik w Podkarpackim Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie.

Młody, ambitny dziennikarz "Głosu Podkarpacia" - Rafał Kamiński czuje się bezsilny wobec postępującego marazmu w jego życiu. Brak fascynujących tematów, które wzbiłyby jego talent na wyżyny dziennikarstwa, przytłacza go każdego dnia pracy. Tymczasem naczelny gazety otrzymuje anonimowy list, w którym mieszkaniec małej wsi Polana umiejscowionej w Bieszczadach informuje o makabrycznej, corocznej ceremonii jej mieszkańców. Od trzech lat, w Wielki Piątek miejscowa ludność z proboszczem na czele, krzyżuje młodego mężczyznę. Rafał na zlecenie szefa jedzie do Polany sprawdzić tę nieprawdopodobną informację. Okazuje się, że rzeczywistość potrafi być gorsza od najbardziej wymyślnych scenariuszy filmowych.

Szkieletem, na którym opiera się cała fabuła książki Koryla jest motyw tytułowej ceremonii. Muszę przyznać, że pomysł na fanatyczne krzyżowanie ludzi mające wydźwięk czysto religijny, zaskakuje świeżością i intryguje do ostatniej strony. Już za sam pomysł autorowi należą się brawa. Wiadomym jest, że tradycja krzyżowania ludzi sięga dalekiej przeszłości naszej cywilizacji, jednak osadzenie takiej właśnie ceremonii we współczesności, okazało się trafionym w dziesiątkę pomysłem. We współczesności pod postacią hermetycznie zamkniętej wsi w bieszczadzkich lasach, liczącej niespełna stu mieszkańców, znających się wzajemnie na wylot. Autorowi udało się przedstawić klimat Polany w sposób niezwykle realny i rzeczywisty. Wraz z przyjazdem Rafała do wioski, czytelnik wraz z dziennikarzem rozmawia z mieszkańcami, odsłaniając przerażającą prawdę. Koryl podkreśla wymiary religijnego fanatyzmu, które mogą przyjąć najbardziej skrajne formy. Fabuła w tej płaszczyźnie przeraża swoją realnością i wcale bym się nie zdziwiła, gdyby kiedyś okazało się, że takie praktyki mają miejsce w rzeczywistym świecie.

Pomysł rewelacyjny, jednak jego wykonanie nie do końca spełniło moje oczekiwania. Ostatnie partie tekstu ocierają się o absurdalne sytuacje, począwszy od groteskowej akcji policyjnej na wierzchołku Baszty do niezrozumiałego przeze mnie umorzenia śledztwa. W tych aspektach fabuła stała się mało wiarygodna, wywołując spore rozczarowanie. Janusz Koryl postanowił również zastosować w swojej powieści kompozycję otwartą, czym nie do końca mnie przekonał. Aby nie zdradzać całej fabuły, napiszę tylko, że jestem w stanie zrozumieć niedopowiedzenie w kwestii umorzenia śledztwa, nie wzbudza jednak mojego aplauzu tajemnica trumien. W mojej opinii za dużo tutaj tajemnic, jak na jedną powieść. Doceniając nieograniczoną wyobraźnię autora, liczyłam chociaż na częściowe wyjaśnienie zagadki mieszkańców Polany i niestety moja czytelnicza ciekawość nie została zaspokojona.

Trudno zakwalifikować książkę Janusza Koryla do jakiegokolwiek gatunku literackiego, gdyż "Ceremonia" jest swoistym wymieszaniem kilku odmian epiki. W utworze znajdziecie elementy sensacyjne, szeroko zaakcentowane tło obyczajowe, trochę kryminalnego śledztwa oraz w głównej mierze cechy gatunkowe dreszczowca, inaczej zwanego thrillerem, do którego powieści chyba najbliżej. Język jakim posługuje się autor jest dość prosty, z przewagą dialogów nad opisami.

"Ceremonia" to jeden z lepszych, polskich dreszczowców jakie miałam ostatnio okazję czytać. Bezsprzecznie Janusz Koryl potrafi wykorzystać potencjał swojej wyobraźni, tak by zaskoczyć czytelnika swoim pomysłem. Szkoda jedynie, że zakończenie pozostawia tak dużo znaków zapytania i nie odsłania przynajmniej części tajemnicy. Polecam na pochmurny, lutowy dzień. "Ceremonia" was z pewnością zaskoczy i przerazi. ukryj

Charlotte Brontë i jej siostry śpiące

Ostrowski Eryk

"Brontë skutecznie zacierała ślady. Starała się s... pokaż

"Brontë skutecznie zacierała ślady. Starała się sama nadać rysy swojemu portretowi, któremu my, potomni, będziemy się przyglądać i który będziemy podziwiać".

Charlotte, Emily i Anna Brontë to postacie literackiego świata, które od wielu lat fascynują kolejne rzesze literaturoznawców, historyków i zwykłych miłośników twórczości trzech sióstr. Publikacja, o której dzisiaj chciałabym wam opowiedzieć jest wyjątkowa. Jej autor bowiem niepostrzeżenie zasiewa w czytelniku ziarno niepewności w postaci pytania: "Czy autorką wszystkich książek sióstr Brontë może być wyłącznie Charlottte?" Trzy siostry, jedna literacka zagadka.

Eryk Ostrowski to urodzony w 1977 r. poeta, prozaik, eseista i redaktor. Autor siedmiu książek poetyckich i ponad dwudziestu opracowań. Ostrowski jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, może poszczycić się współpracą z takimi pisarkami jak Urszula Kozioł, Joanna Salamon czy Marianna Bocian. Obecnie mieszka w Warszawie.

"Charlotte Brontë i jej siostry śpiące" to ponad sześćset stronicowa biografia sióstr Brontë, w której Eryk Ostrowski poddając analizie życie trzech pisarek wszech czasów, stara się uprawdopodobnić tezę, jakoby jedyną autorką wszystkich powieści wydanych przez siostry była Charlotte. I to właśnie na tej postaci, autor skupia się najbardziej. Publikacja składająca się z czternastu rozdziałów zawiera nie tłumaczone dotąd na język polski listy Emily i Anne, wiele rycin, obrazów i dokumentów. Jak można się przekonać tajemnica wrzosowisk Haworth jest nadal żywa i obecna we współczesnym świecie. I nadal intryguje.

W celu poddania w wątpliwość autorstwo książek, które powszechnie uważa się za dzieła trzech sióstr, autor przedstawia czytelnikowi nieznany dotychczas profil autorki "Jane Eyre". Jej życie bowiem jak się okazuje pełne było skrywanej namiętności i niespełnionych pragnień dotyczących mężczyzn obecnych w jej życiu. Eryk Ostrowski stara się udowodnić, iż we wszystkich książkach sióstr Brontë, oprócz podobnego stylu zauważyć można również nawiązania do życia samej Charlotte. Co więcej, autor przytacza dość ciekawy fakt w obliczu swojej dość kontrowersyjnej tezy. Mianowicie, nikt nigdy nie widział rękopisów książek Emily i Anne, wszystkim bowiem zajmowała się sama Charlotte. Eryk Ostrowski na podstawie dostępnych informacji i własnych domysłów prowadzi do skonstruowania wniosku o jednej autorce wszystkich książek. Trzeba przyznać, że w dużej mierze teza ta poparta jest jedynie przypuszczeniami, którymi autor wręcz zarzuca odbiorcę swojej publikacji. Z pewnością teoria zrodzona na łamach książki jest skuteczną polemiką z istniejącą legendą genialnych sióstr. Autor nieodwołalnie wzbudził moją ciekawość i swoistą niepewność w tym temacie. Niemałego smaczku dodaje również informacja, jakoby Charlotte umiała tworzyć anagramy, które według Michele Carter, zawierają jej powieści i ukazują tym samym zatuszowaną prawdę o jej życiu. Niestety już nigdy nie dowiemy się jaka jest prawda, gdyż Charlotte skutecznie zadbała o powodzenie legendy swojej rodziny.

Trzeba przyznać, że Eryk Ostrowski pisząc biografię, wykonał iście syzyfową pracę. "Charlotte Brontë i jej siostry śpiące" to bowiem zbiór wielu tekstów źródłowych, które ukazują nam odmienione oblicze rodziny Brontë. Najbardziej szokującym jest jednak przedstawienie postaci samej Charlotte, tak innej niż znany nam obraz kobiety oddanej wyłącznie pisaniu. Autor w swojej książce bardzo często odwołuje się równie do opinii innych badaczy zajmujących się życiem tej rodziny. To dobry zabieg, pozwalający na różnorodność interpretacyjną.

Na uwagę zasługuje niewątpliwie bardzo udane wydanie samej publikacji. Twarda obwoluta, dobrej jakości papier, plus duża ilość wplatanych w tekst Eryka Ostrowskiego cytatów, wierszy, ilustracji, zdjęć i akwareli. Do tego wszystkiego na końcu książki zawarto kalendarium porządkujące dzieje rodziny Brontë, pełniące funkcje swoistej wiedzy w pigułce. Na końcu biografii znajdziecie również apendyks, w którym między innymi zawarto przedmowę do książki "Wichrowe wzgórza".

Publikacja Eryka Ostrowskiego nie odpowiedziała na pytanie czy autorką wszystkich książek sióstr Brontë jest w rzeczywistości wyłącznie Charlotte. Nie odpowiedziała, gdyż prawda została na zawsze ukryta przed światem wraz ze śmiercią autorki "Jane Eyre". Autor jednak przy pomocy poetyckiego języka i własnych przemyśleń, przedstawił czytelnikom kawałek innego świata. Świata, w którym być może Charlotte była najprzebieglejszą autorką swoich czasów jaką znamy, a powieści sióstr stanowią odpowiedź na pytanie postawione przez autora. Jeżeli chcecie zweryfikować swoją opinię w temacie przypuszczalnej mistyfikacji zaplanowanej przez Charlotte Brontë, zachęcam do lektury. Książka na pewno skłania do szeroko pojętej polemiki.

"Możliwe, że były trzy genialne siostry.
Możliwe, że była jedna, która przekonała pozostałe, by uległy jej pomysłowi i biblijnie obdzieliła je talentami". ukryj

Chcesz być normalny czy szczęśliwy?: Przełom w życiu

Betz Robert

"Książki mogą zmienić nasze życiorysy, jeśli tylko... pokaż

"Książki mogą zmienić nasze życiorysy, jeśli tylko człowiek dopuści do siebie energię zdań oraz zda się na to, co się za nimi kryje."

Uważacie siebie za normalnych ludzi? Jeśli tak, to zadajcie sobie pytanie czy jesteście również szczęśliwi? I co rozumiecie pod pojęciem normalności? Czasami wrzuceni w rutynę życia, w wiarę w ogólnie panujące stereotypy, zatracamy pragnienie wolności. Wolności bycia po prostu szczęśliwym. A normalność? Być może nie jest nam do niczego potrzebna.

Robert Betz jest dyplomowanym psychologiem i doradcą życiowym. Zawodowo zajmuje się prowadzeniem seminariów i wykładów. Autor nagrywa również płyty CD, kształci terapeutów oraz jak widać pisze książki. Mimo trudnego okresu w swoim życiu, potrafił odnaleźć szczęście.

Książka Roberta Betza jest poradnikiem, podzielonym na trzy główne części. Część pierwsza skupia się na szeroko rozumianej normalności, która nas otacza. Autor ukazuje przyczyny bycia normalnym, które unieszczęśliwiają wielu ludzi. Rozdział drugi odnosi się stricte do transformacji życiowej. Autor nawołuje do zaprowadzenia porządku w naszym życiu poprzez różne działania. Ostatnia część to w głównej mierze wskazówki, jak odnaleźć szczęście.

Autor swoją publikacją próbuje uświadomić odbiorcy jak pełne wyznawanych stereotypów i rutyny jest nasze życie. Normalność to w jego mniemaniu synonim nudy, powielania pewnych schematów oraz niezadowolenia z życia doczesnego. Krytykuje ludzi, którzy z powodu braku akceptacji innych, boją się robić rzeczy, które kochają. Autor próbuje swojego czytelnika przestawić na inne tory, wymusić zmianę myślenia w stosunku do pewnych obszarów. Służą temu wprost zadawane pytania, które niejako zmuszają do polemiki z samym sobą.

Ciekawym punktem rozważań Roberta Betza jest teza dotycząca mężczyzn, jakoby w obecnych czasach przeżywali oni kryzys związany z presją bycia najlepszymi na wielu polach. Przydatne mogą się również okazać fragmenty dotyczące odpowiedzialnego rodzicielstwa. Irytować w odbiorze natomiast mogą powtarzające się odnośniki do nagrań medytacyjnych autora. W mojej opinii to chybiona autoreklama. Robert Betz bardzo często odnosi się do przeszłości, jako bardzo ważnego czynnika, który rzutuje na nasze postępowanie i filozofię życiową w teraźniejszości. W wielu momentach można wysnuć wniosek, iż poradnik kierowany jest wyłącznie do osób, które miały niezbyt szczęśliwe dzieciństwo. A przecież nie każdy dorastał pod wpływem wygórowanych aspiracji rodziców czy patologicznych zachowań. Podejście takie, trochę zniechęca do zagłębiania się w lekturę.

Trudno jednoznacznie ocenić poradnik "Chcesz być normalny czy szczęśliwy?". Z jednej strony może otworzyć oczy wielu czytelnikom na prostą prawdę. Z drugiej jednak, nie wnosi niczego nowego. Jeżeli publikacja ta chociaż w małym stopniu jest w stanie dodać odwagi jakiejś osobie w wyrwaniu się z marazmu życiowego, to jak najbardziej widzę przydatność jej wydania. I wierzę, że tak jest.

ukryj

Chichot losu

Lemańska Hanka (Lemańska-Węgrzecka Hanna)

„Kiedyś dawno temu byłam dzieckiem. I wtedy wyobra... pokaż

„Kiedyś dawno temu byłam dzieckiem. I wtedy wyobrażałam sobie, że dorosłość oznacza wolność. Że wszystkie możliwości staną przede mną otworem. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Im jestem starsza, im więcej wiem, doświadczam, tym bardziej zawęża się droga przede mną”

Biorąc do ręki tę książkę, spodziewałam się kolejnej lekkiej powieści dla kobiet.
Przeliczyłam się. I mnie w ten sposób spotkał tytułowy chichot losu. Jest to opowieść, którą owszem czyta się szybko ale równocześnie porusza poważne problemy życiowe.

Joanna, główna bohaterka – młoda kobieta, robiąca karierę w korporacji, żyjąca w wolnym związku, odbiera w nocy telefon od swojej koleżanki Elżbiety. Telefon, który jak się później okaże zmienia jej życie o sto osiemdziesiąt stopni. Zgadzając się na trzydniową opiekę nad dziećmi Elżbiety, nie spodziewa się jaką niespodziankę szykuje jej los. Mama pięcioletniego Łukasza i trzynastoletniej Aśki niespodziewanie ginie w wypadku samochodowym wracając do domu. Bohaterka zostaje więc tymczasową opiekunką dzieciaków. Musi podjąć decyzję czy zdecyduje się na adopcję dzieci czy odda je do domu dziecka. Joanna dla której do tej pory obce były takie wartości jak rodzina, miłość, zaufanie i poświęcenie, wywraca swoje życie do góry nogami. Przekonuje się co oznaczają te wszystkie słowa.

W historii tej doskonale ukazany jest portret dzisiejszych trzydziestolatek, dla których najważniejsza jest kariera i udane życie towarzyskie. Historia Joanny na pewno skłania do myślenia co jest najważniejsze w życiu i ile jesteśmy w stanie poświęcić dla drugiego człowieka.

Autorka ostatnim akapitem zostawiła sobie również furtkę do napisania drugiej części tej historii. Niestety nie zdążyła. Hanka Lemańska zmarła w 2008 r., więc już nigdy nie dowiemy się jak potoczyły się dalsze losy bohaterów. Każdy może uruchomić swoją wyobraźnię.

Ze względu na to, że książka mi się podobała, postanowiłam również obejrzeć serial o tym samym tytule, który powstał na jej podstawie. Aczkolwiek zaznaczam, że nie jest to ekranizacja. Główną rolę grają w nim Marta Żmuda Trzebiatowska i Mateusz Damięcki. Trzynaście odcinków, które mnie osobiście przypadły do gustu. Wiele wątków jest pozmienianych, wiele dodanych ale ogólny zarys fabuły pozostał. Na pewno zaskoczyło mnie zakończenie o którym z wiadomych przyczyn nie opowiem. I myślę, że Marta Żmuda-Trzebiatowska dosyć dobrze poradziła sobie z rolą singielki, na którą spada nieoczekiwany obowiązek związany z byciem zastępczą matką. Polecam najpierw oczywiście przeczytać książkę a później obejrzeć serial.

Polecam dla kobiet w każdym wieku.
ukryj

Chłopak na opak czyli Z pamiętnika pechowego Jacka

Ożogowska Hanna

„Niektóre rzeczy zaczynają się zupełnie zwyczajnie... pokaż

„Niektóre rzeczy zaczynają się zupełnie zwyczajnie, a kończą tak, że coś okropnego. Nikt by nawet nie przypuszczał, bo jakby przypuszczał, toby zupełnie inaczej zrobił”

Hanna Ożogowska należy do najpopularniejszych pisarek książek dla dzieci i młodzieży. Z pewnością starszym czytelnikom jest znana z takich powieści jak ”Za minutę pierwsza miłość" czy "Dziewczyna i chłopak, czyli heca na czternaście fajerek". Ja doskonale pamiętam te książki, są symbolem mojego dzieciństwa. Pamiętam jak z wypiekami na twarzy śledziłam losy tych wszystkich literackich bohaterów. To był właśnie mój smak dorastania. Ale wracając do meritum bo trochę odbiegłam od tematu.

Tytułowy „Chłopak na opak” to dziewięcioletni Jacek Czarnecki, który uważa się za osobę mającą dużego pecha. Bohater urodził się czternastego, a to przecież blisko trzynastego, co oznacza naprawdę wielkie nieszczęścia. Pecha, który nie odstępuje Jacka w szkole, w domu, na podwórku czy nawet na koloniach. Dziewięciolatek ma głowę zawsze pełną pomysłów, które niekoniecznie się sprawdzają w praktyce. Chociażby odcedzanie rakietą tenisową makaronu czy liczenie igieł u jeża.

Jacek to bardzo zabawna postać. To prawdziwy chłopak na opak, impulsywny, nie przemyślający swoich pomysłów i skutków z nimi związanych, które przekraczają wszelkie granice wyobraźni.

Książka napisana jest w zabawnym stylu, wszyscy bohaterowie wzbudzają sympatię od rodziców po panią wychowawczynię. Zauważyć można realia życia w PRL-owskiej Polsce ale to w żaden sposób nie umniejsza jej wartości edukacyjnej.
Przez większość czasu spędzonego z Jackiem, miałam uśmiech na twarzy, a wielu momentach wręcz uśmiałam się po pachy. Jego niektóre pomysły były po prostu genialne, a ich skutki bardzo nieprzewidywalne i zabawne.

Mimo, że jest to książka przeznaczona w głównej mierze dla dzieci i młodzieży, to polecam ją wszystkim, dorosłym czytelnikom również. Ja sięgnęłam do niej głównie z sentymentu. I nie zawiodłam się, gdyż jest to książka ponadczasowa. Polecam.

ukryj

Chmurka

Kamińska Paulina

„Chmury latają cały dzień po niebie i nie mają żad... pokaż

„Chmury latają cały dzień po niebie i nie mają żadnych kłopotów”

Nie znalazłam w Internecie żadnych informacji na temat autorki Pauliny Kamińskiej. Szkoda, bo lubię wiedzieć kim jest pisarz, którego książkę czytam.

Chmurka czyli Anka to młoda studentka, która rozstaje się z Tomkiem po dwuletnim związku. Bohaterka mieszka z rodzicami i młodszą siostrą Karoliną. Posiada również starszą siostrę Olgę, która od osiemnastego roku życia nie utrzymuje kontaktów z rodzicami. Anka po kryjomu odwiedza siostrę, która jest jej najbliższą osobą, powierniczką i przyjaciółką. Z Olgą związana jest największa tajemnica, którą czytelnik musi rozszyfrować. A przyznaje, że nie jest to łatwe.

Anka uświadamia sobie, że tkwiąc w związku z Tomkiem zatraciła swoją osobowość. Nie była wobec siebie szczera. Robiła wszystko by przypodobać się swojemu partnerowi. Postanawia się zmienić. Pomagają jej w tym koleżanka Wiola i właśnie tajemnicza Olga. Chmurka zaoferowana swoimi sprawami nie zauważa, że coś złego dzieje się z osobami jej najbliższymi.

Czytając pierwsze strony książki, byłam przekonana, że będzie to lekkie czytadło opowiadające o zmianach na lepsze po rozstaniu z facetem. Jednak myliłam się. Autorka w swojej powieści poruszyła bardzo ważne problemy, które obecnie są widoczne w życiu wielu ludzi. Problem anoreksji, nietolerancja dla innych mniejszości czy feminizm. W szczególności przykuły moją uwagę, wyrażone na stronach książki poglądy dotyczące ruchu feministycznego. Bardzo ciekawe spostrzeżenia. Każdy sam może je skonfrontować z własnymi przekonaniami.

Zakończenie totalnie mnie zaskoczyło. Od pewnego momentu próbowałam dociec, jaka tajemnica ukryta jest w wątku dotyczącym Olgi. Przyjmowałam różne warianty. Byłam bliska prawdy, ale nie do końca. Ujawnienie jej może nie było dla mnie szokiem, ale wielkim zaskoczeniem. Autorka zafundowała nam naprawdę bardzo dobrze skrywaną tajemnicę. Poza tym zakończenie jest wzruszające.

Powieść Pauliny Kamińskiej nie jest obszerną lekturą, ale zawiera w sobie mnóstwo mądrych treści i godnych uwagi prawd życiowych. Warsztat pisarski autorki jaki zaprezentowała wymaga jeszcze pracy, ale to pewnie tylko kwestia czasu i zaangażowania. Język jakim się posłużyła jest prosty i z pewnością trafi do każdego czytelnika.

„Ludzie zajęci własnym życiem często nie dostrzegają problemów innych - to przede wszystkim chciałam przekazać w tej książce. Czy mi się to udało? Mam nadzieję, że tak”

W moim mniemaniu Paulinie Kamińskiej udało się osiągnąć zamierzony cel. Powieść skłania do myślenia w obszarze wielu dzisiejszych problemów społecznych, o których słyszymy na co dzień. Polecam. ukryj

Chodźmy razem

Lloyd Josie, Rees Emlyn

„Jeśli kogoś kochasz, daj mu wolność. Wróci: będzi... pokaż

„Jeśli kogoś kochasz, daj mu wolność. Wróci: będzie Twój na wieki. Nie wróci: znaczy, że i tak nic by z tego nie wyszło”.

Całą złotówkę kosztował mnie zakup na pchlim targu tej „lekkiej” powieści dla dzisiejszych trzydziestolatków. Mimo, że losy dwójki bohaterów dzieją się pod koniec lat 90 to i tak można je spokojnie wpisać we współczesną rzeczywistość.

Jack, dwudziestosiedmioletni wolny ptak, pragnie uchodzić za obiecującego artystę. Nie potrzebuje stałego związku, wystarcza mu przygodny seks oczywiście z nieznajomymi kobietami, kończący się po jednej nocy.
Amy, dwudziestopięcioletnia, nie mająca odwagi zacząć spełniać swoich marzeń o karierze dziewczyna, pracująca dorywczo. Szuka mężczyzny swojego życia, jak na razie bez większych rezultatów. Obydwoje spotykają się na imprezie u kolegi Jacka, zaczyna między nimi iskrzyć, co na zawsze odmienia ich dotychczasowe życie i poglądy. Łatwo przewidzieć, że zaczynają się spotykać, co niesie ze sobą lawinę nieprzewidzianych zdarzeń, często zaskakujących ich samych.

Jack i Amy muszą nauczyć się przestać kłamać, konfrontować swoje myśli a przede wszystkim zacząć przyznawać przed samym sobą, co jest dla niech najważniejsze w życiu, aby osiągnąć upragnione szczęście. Czytelnik z każdą przeczytaną stronicą zauważa drobne kroczki, które zmierzają do metamorfozy głównych bohaterów.

Jest to opowieść o trudnej sztuce wyborów. Ukazuje skomplikowane relacje damsko – męskie oraz wynikające z nich wesołe a czasem smutne zdarzenia. Opowieść o pogodzeniu się z nieuniknionym. Lekki język, śmieszne dialogi, dwa różne spojrzenia widziane z perspektywy kobiety jak również mężczyzny, stanowią walory tej książki. Dodatkowym atutem jest to, że powieść została napisana prze dwie osoby.

Moim zdaniem jest to typowy przykład literatury kobiecej z jednym wyjątkiem – występuje w niej dwóch narratorów odmiennej płci, co oznacza różnorodne spojrzenie na daną sytuację. Zarówno Amy jak i Jack przedstawiają swoją interpretację zdarzeń.

Książka z rodzaju – łatwo, lekko i przyjemnie. Nie męczy odbiorcy i zachęca do przeczytania do ostatniej strony, aby dowiedzieć się jak potoczą się losy bohaterów. Nie jest z pewnością odpowiednią lekturą dla czytelników stawiających na ambitną literaturę. Powieść idealna na jesienne wieczory czy na plażę. Książka, o której po pewnym czasie się zapomni ale mimo tego warto ją przeczytać.

Czy pójdą razem? Zachęcam do lektury. ukryj

Chwila nieuwagi

Niezgoda Agnieszka

"Zrobił raz, zrobi i drugi, oszust oszustem pozos... pokaż

"Zrobił raz, zrobi i drugi, oszust oszustem pozostaje."

W życiu to często siła wyższa decyduje o tym, jak potoczą się nasze dalsze losy. Jedni powiedzą, że to przypadek, drudzy określą to mianem przeznaczenia. W rezultacie to jaką drogę życia obierzemy, zależy wyłącznie od naszych decyzji podejmowanych na pewnych etapach życia. Decyzji przypadkowych bądź z góry ustalonych przez siłę wyższą. Pamiętajcie, każdy dzień niesie obietnicę zmiany waszego życia.

Agnieszka Niezgoda pochodzi ze Słupska, jednakże od dłuższego czasu mieszka w Warszawie. Jej zainteresowania skupiają się na aromaterapii, medycynie naturalnej oraz oczywiście pisaniu. Skończyła studia w Szkole Głównej Handlowej oraz kursy w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. W internecie możecie znaleźć stronę książki, która póki co posiada status w budowie.

Julka, studentka jakich wiele w naszym kraju nie ma łatwego życia. Studia dzienne i praca w kawiarni by opłacić wynajmowanie mieszkania to jej codzienność. W życiu bohaterki pojawia się również problem z byłym chłopakiem, który nie zamierza oddać Julce pożyczonych pieniędzy oraz fakt, że zostaje zmuszona zrobić projekt na zaliczenie przedmiotu z obecną dziewczyną swojego byłego. Pewnego dnia, wcześnie rano Julka postanawia wybrać się na przejażdżkę rowerową do lasu by odetchnąć od trosk dnia codziennego. Niespodziewane zderzenie z biegającym tam Jarkiem, zapoczątkowuje burzliwą znajomość. Znajomość, która ma szansę przerodzić się w coś o wiele głębszego niż zwykła przyjaźń.

Historia Julki kreśli dobre tło obyczajowe życia dzisiejszych, młodych ludzi w naszym kraju. Pogodzenie dziennych studiów z przmusem podjęcia pracy zarobkowej ze względu na sytuację finansową, jest dla wielu chlebem powszednim. Bohaterka będąc w trudnej sytuacji, rezygnuje z dziennej magisterki na rzecz studiów zaocznych. Dwie prace, szkoła w weekendy, zero życia towarzyskiego, to coraz powszechniejszy obraz życia polskich studentów. Nie mówiąc już o zerowych perspektywach znalezienia pod studiach pracy. Historia Julki bez koloryzowania pokazuje dość brutalną, polską rzeczywistość.

Postać głównej bohaterki jaką stworzyła Agnieszka Niezgoda była w mojej opinii dość irytująca w odbiorze. Uparta do granic możliwości, nieugięta w swoich osądach, a do tego nie potrafiąca zawalczyć o swoje dobro w poszczególnych miejscach pracy i w szkole. Gdyby nie oddana przyjaciółka Patrycja i kolega Filip, Julka nie potrafiłaby poradzić sobie w wielu nieprzyjemnych sytuacjach. A było takich sytuacji wiele, w moim przekonaniu autorka nałożyła zbyt dużą ilość nieprzyjemnych epizodów na jedną osobę. Dobrze, że w pewnym momencie bohaterka zaczyna zmieniać swój stosunek do pewnych aspektów życia, dzięki czemu tylko na tym zyskuje.

W tle perypetii sercowych Julki, mocno zaakcentowanym jest temat mobbingu w pracy. Jeśli będą tę książkę czytać młodzi ludzie, którzy dopiero myślą o rozpoczęciu pracy zawodowej, garść informacji przekazana przez autorkę, może okazać się przydatna.

Agnieszka Niezgoda w swojej obyczajowej powieści zaprezentowała styl, który nie do końca przypadł mi do gustu. Zabrakło płynnego przechodzenia do kolejnych wątków w fabule. Irytowały mnie "kalendarzowe" opisy poszczególnych czynności typu: wstałam, ubrałam się, zjadłam itd. Niestety widać, że warsztat pisarski autorki wymaga jeszcze większego dopracowania.

Po lekturze debiutanckiej powieści Agnieszki Niezgody mam nieodparte wrażenie, iż gdyby autorka popracowała nad lepszym stylem, jej książka stałaby się naprawdę świetnym debiutem. Duży plus z mojej strony za ciekawie przedstawione tło obyczajowe, bez lukrowania i niepotrzebnych zapychaczy. A nad stylem zawsze można popracować, by druga powieść była lepsza w tym aspekcie. "Chwilę nieuwagi" polecam młodym, studiującym osobom. Na pewno znajdziecie w niej fragmenty z własnego życia. ukryj

Chwila szczęścia

Moccia Federico

"Pewnego dnia wszystko będzie wspomnieniem". ... pokaż

"Pewnego dnia wszystko będzie wspomnieniem".

Styl życia mieszkańców Włoch kojarzy mi się przede wszystkim z jednym – z bardzo beztroskim podejściem do wielu spraw, wyrażającym się w celebrowaniu różnych codziennych czynności i bezstresowym przyjmowaniem trudów życia. Gdy więc nadarzyła się okazja przeczytania włoskiej powieści, napisanej przez poczytnego, znanego na całym świecie pisarza, do tego z wplecionym w fabułę polskim wątkiem, nie mogłam nie skorzystać z takiej okazji. Czy książka zapewniła mi chwile szczęścia? Owszem, takie chwile pojawiły się.

Federico Moccia to urodzony w 1963 r. w Rzymie, włoski reżyser filmowy i scenarzysta. Jako pisarz zadebiutował w 1992 roku powieścią pt. "Trzy metry nad niebem", którą wydał własnym kosztem, w niewielkim nakładzie. Dwanaście lat później, jego debiut literacki zostaje ponownie wydany, osiągając miano bestselleru i książki kultowej, na podstawie której nakręcono nawet film. Nazwisko Moccia znane jest w wielu krajach, w Polsce sprzedaż jego tytułów sięga już 200 tysięcy egzemplarzy.

Dwudziestoletni Włoch Nicco postanawia w końcu wyznać miłość swojej ukochanej dziewczynie Alessi. Urodziny jego wybranki serca stają się doskonałą okazją do wręczenia prezentu i wyznania płynących z serca słów. Niespodziewanie jednak, Alessia ze słowami "przykro mi" zostawia zrozpaczonego chłopaka. Bohater, lecząc złamane serce z pomocą swojego przyjaciela Grubego, poznaje dwie piękne turystki z Polski – Anię i Paulinę. Młodzi ludzie pośród malowniczej scenerii Włoch poznają uroki młodości i niekontrolowanych porywów uczuć.

Słoneczna okładka książki Federica Mocci zapowiada iście nastrojową i pozytywną historię, okraszoną niezastąpionym włoskim klimatem. I tak, jak Włochy pełne są różnorodności kulturowej i krajobrazowej, tak i powieść autora przestawia różnorodne oblicza włoskiego życia. W zasadzie historia rozpadu dobrze rokującego na przyszłość związku głównego bohatera, posłużyła autorowi do przedstawienia niezwykle klimatycznych zakątków Włoch, bowiem wraz z czwórką bohaterów czytelnik zwiedza ciekawe miejsca, odwiedza niezwykle klimatyczne restauracje i kafejki, pije aromatyczną kawę i objada się pysznościami prosto z włoskiej kuchni. Powieść pod tym względem jest niezwykle atrakcyjna, bowiem zostajemy niejako niewidzialnymi towarzyszami wycieczek Nicco i jego pozostałych znajomych. Muszę przyznać, że dzięki sugestywnym i niezwykle plastycznym opisom autora, co chwila czułam niemal aromat pysznego espresso, czy którejś z regionalnych potraw, jakie można dostać wyłącznie w Rzymie. Dla wielbicieli włoskiego klimatu, pragnących odkrywać ten słoneczny zakątek na naszym globie, lektura "Chwili szczęścia" będzie niezwykle trafionym pomysłem.

Oprócz wymiaru iście kulturowego, związanego z kuchnią i wszelakimi zabytkami historycznymi, który niewątpliwie zachwyca, Moccia oparł fabułę swojej powieści również na ukazaniu różnorodnych postaw życiowych młodych ludzi. W warstwie tej nie wszystko do siebie pasuje, a pewne elementy wręcz przeczą sobie nawzajem. Mowa tutaj o kreacji czwórki głównych bohaterów, którym można wiele zarzucić. Postacią, która może nie spodobać się żeńskiej części czytelników jest Gruby, przyjaciel Nicco, mający kilka dziewczyn jednocześnie. To podręcznikowy przykład "lovelasa", który nie odpuści żadnej, ładnej kobiecie. Jego wyczyny miłosne i stosunek do życia mogą odstręczać, a cała kreacja tego bohatera niezmiernie irytować. Trudno również zrozumieć postawę Nicco, który pomimo często podkreślanej miłości do swojej dziewczyny Alessi, potrafił bardzo szybko pójść do łóżka z nieznaną Polką. Na sam temat kreacji naszych rodaczek, napiszę tylko tyle, że wydały mi się mocno zidiociałe i swobodne obyczajowo, inaczej tego nazwać nie umiem. Reasumując, portrety czwórki głównych bohaterów, jakie przestawia czytelnikom Federico Moccia są niedopracowane i pełne sprzeczności. Dobrze więc, że to wyłącznie jeden z elementów fabularnych tej książki.

Pomimo wyżej wymienionego mankamentu, autorowi udało się w poważny sposób ukazać wpływ odejścia kogoś ważnego na życie młodego człowieka. W powieści bowiem, pomiędzy opisami szalonych wiraży Włochów i Polek, natkniecie się na wplątane w fabułę refleksyjne myśli dotyczące śmierci i ulotności życia. Refleksje te skłaniają do przemyśleń i zdania sobie sprawy z wartości każdej chwili naszego życia. Zresztą nie bez przyczyny Moccia nadał tak dość trafiony tytuł swojej książce. Chwile szczęścia warto bowiem doceniać.

Udana pierwszoosobowa narracja głównego bohatera, liczne dialogi oraz niezwykłe opisy Włoch to elementy charakteryzujące warsztat pisarski autora. Poza tym powieść jest bardzo dynamiczna, praktycznie cały czas coś się w niej dzieje, co nie pozwala czytelnikowi nawet na chwilę oddechu.

Cieszę się, że w końcu mogłam poznać pióro znanego na całym świcie autora. Zafascynowałam się jego zdolnością do przedstawienia klimatu Włoch, która dosłownie przeniosła mnie do tego kraju. Tym bardziej więc jestem ciekawa, jak autor poradzi sobie z drugą częścią historii Nicco, która w odróżnieniu od pierwszej, będzie działa się w Polsce. Trzeba przyznać, że przed pisarzem dość trudne zadanie. Póki co zachęcam do przeczytania "Chwili szczęścia", to ciekawa odskocznia od rzeczywistości.
ukryj

Chwileczkę, Walerio...

Siesicka Krystyna

„Coraz częściej łapie się na tym, że czas mija, a ... pokaż

Ci, którzy przeżyli

Grabowska Ałbena (Grabowska-Grzyb Ałbena)

"Nie ma winnych, synku, kiedy jest wojna...". ... pokaż

"Nie ma winnych, synku, kiedy jest wojna...".

Niektórzy pisarze nie przestają mnie zadziwiać. Do takiego, dość elitarnego grona dołączyła właśnie Ałbena Grabowska, która oprócz tego, że pisze uwielbiane przez młodszych czytelników książki i wydaje wspaniałe powieści obyczajowe dla dorosłych z nieodłącznym suspensem - pokusiła się rozszerzyć obszar literacki, z którego była do tej pory znana. Autorka, oddając bowiem do rąk czytelników swoje najnowsze dzieło -pierwszy tom sagi rodzinnej - udowodniła, że nieobce są jej eksperymenty, zamieniające się w prawdziwą ucztę literacką.

Ałbena Grabowska to z wykształcenia lekarz neurolog epileptolog, pracująca w Szpitalu Dziecięcym w Dziekanowie Leśnym. Autorka posiada bułgarskie korzenie, a jej imię Ałbena oznacza Kwitnącą Jabłoń. W swoim dorobku literackim może poszczycić się książkami dla dzieci, książką non-fiction, oraz trzema powieściami dla dorosłych. Prywatnie matka trójki dzieci, uwielbiająca teatr i film. "Stulecie Winnych. Ci, którzy przeżyli" to pierwszy tom zaplanowanej sagi rodzinnej.

W pewien, wiosenny dzień 1914 r., w Brwinowie, podczas porodu bliźniaczek – Marii i Anny umiera ich matka. Owdowiały mąż – Stanisław Winny musi pozbierać się po utracie ukochanej żony, tym bardziej, że oprócz nowo narodzonych córek, ma na wychowaniu jeszcze dwóch synów. Tymczasem, na świecie wybucha I wojna światowa, która zmienia życie mieszkańców Brwinowa. Bliźniaczki dorastają z każdym rokiem, a rodzina odkrywa niepokojący dar Anny, będący jednocześnie jej przekleństwem. Pierwszy tom sagi obejmuje okres dwudziestu pięciu lat z życia rodziny Winnych, do wybuchu II wojny światowej.

XX wiek, ze swoimi dramatycznymi wydarzeniami, już niejeden raz stanowił inspirację do przedstawienia losów polskiej rodziny pod postacią sagi rodzinnej. Nie dziwi więc fakt, że autorzy nadal chwytają się tego okresu, to bowiem źródło z którego można czerpać pełnymi garściami, budując fabułę swojej książki. Muszę przyznać, że do czasu zagłębienia się w typowo epickie dzieło Ałbeny Grabowskiej, postrzegałam autorkę, jako mistrzynię powieści psychologicznej i obyczajowej, a przede wszystkim mistrzynię w budowaniu suspensu. Tymczasem, jej kolejno dzieło to w pełnym tego słowa znaczeniu, pierwsza część sagi rodzinnej, ukazująca losy zwykłych ludzi na tle ważnych wydarzeń dziejowych. Temat, silnie eksploatowany w naszej polskiej literaturze, ale jak pokazuje pisarka – nadal chwytający czytelników za serca. Za wiele serc.

Wielowątkowość, spójna fabuła w której występują niespodziewane zwroty akcji, bogate tło historyczne i społeczne, a przede wszystkim barwny panteon bohaterów, z którymi łatwo się utożsamiać – to główne cechy książki "Stulecie Winnych", będącej prozą poruszającą, ukazującą uniwersalne prawdy i wskazującą na konieczność trudnych wyborów, które często prowadzą do cierpienia i nieszczęścia. Wraz z rodziną Winnych będziecie przeżywać bowiem wzloty i upadki, chwile grozy ale i szczęścia, wszelkie emocje, wzruszenia i małe radości. Różnorodność kreacji postaci z pewnością wskaże Wam waszego faworyta, któremu będziecie kibicować. Dla mnie taką osobą niewątpliwie była pierwszoplanowa bohaterka, jedna z bliźniaczek, czyli Anna, obdarzona talentem i jednocześnie przekleństwem zdolności proroczych. To właśnie ona zaskarbiła moją największą sympatię. I to w głównej mierze na jej dalsze losy czekam w następnej części sagi.

W powieści Ałbeny Grabowskiej znalazłam także pewien element, którego bym się nie spodziewała. Otóż pisarka, w fikcyjne losy rodziny Winnych, zamieszkujących podwarszawski Brwinów, wplotła losy autentycznych postaci, które wielu czytelnikom będą z pewnością znane. Losy Winnych splatają się bowiem z willą "Stawisko", w którym mieszka Jarosław Iwaszkiewicz ze swoją żoną Anną. Na łamach książki znajdziecie także dyplomatę Tadeusza Wierusz-Kowalskiego, czy lekarza Janusza Korczaka. Wraz z bohaterami zwiedzicie pałac Wierusz-Kowalskich, a także usłyszycie o znanej, żeńskiej szkole im. Cecylii Plater–Zyberkówny w Warszawie. Taki kolaż, połączenia fikcji z realizmem okazał się prawdziwie trafionym zabiegiem, uwiarygadniającym dzieło i wprowadzającym element różnorodności. Ałbena Grabowska zaskoczyła mnie przede wszystkim wprowadzeniem postaci Jarosława Iwaszkiewicza z akcentem na jego skłonności homoseksualne. Dodało to całej książce swoistego smaczku i przede wszystkim autentyzmu.

Warto wspomnieć również kilka słów o samym wydaniu książki, które jest w moim przekonaniu wydawniczą perełką, a nawet majstersztykiem. Okładka przedstawiająca dwie kobiety, ukazane do połowy twarzy, bliźniaczki z magnetycznym spojrzeniem – niewątpliwe przyciąga uwagę ukrytą w ich wzroku tajemnicą. Do tego wszystkiego, dobrej jakości papier aż chce się trzymać w dłoniach. Tak, temu wydaniu nie można nic zarzucić. Mogłabym się przyczepić jedynie o brak drzewa genealogicznego rodu Winnych, jednak o dziwo, w tym tomie nie potrzebowałam takiego załącznika. Jak będzie w kolejnej części, zobaczymy.

"Stulecie Winnych. Ci, którzy przeżyli" to kolejna książka Ałbeny Grabowskiej, która urzekła mnie od pierwszej do ostatniej strony. Jednym mankamentem, jaki da się zauważyć to... brak następnego tomu, w którym będę mogła przeżywać kolejne lata z Anną i pozostałymi członkami rodziny Winnych. Nie czujcie się więc w żaden sposób winni, gdy przez lekturę najnowszej powieści mojej ulubionej autorki zarwiecie noc. Warto! ukryj

Ci, którzy walczyli

Grabowska Ałbena (Grabowska-Grzyb Ałbena)

Ci, którzy wierzyli

Grabowska Ałbena (Grabowska-Grzyb Ałbena)

Ciemna strona miłości

Oleksa Monika A.

"Wydaje nam się, że tyle przed nami, tak wiele ma... pokaż

"Wydaje nam się, że tyle przed nami, tak wiele mamy planów i tak wiele odkładamy na potem. Nie myślimy o przemijaniu, o tym, że tego potem może już nie być".

Skutki powziętych w przeszłości decyzji, rzutują często na całe nasze życie. Można wyprzeć z codzienności myśli o błędach, jakie były naszym udziałem, jednak od przeszłości po prostu nie da się zwyczajnie uciec. W szczególności od przeszłości, która żyje pod postacią niechcianego dziecka, jako symbolu ciemnej strony miłości.

Monika A. Oleksa to wrażliwa dusza, której pisanie stanowiło od zawsze pasję. Autorka urodziła się i mieszka w Lublinie wraz z dwoma synami i mężem Marcinem. Na co dzień zaraża miłością do języka angielskiego swoich uczniów. Jej debiutem literackim był wydany w 2002 r. zbiór opowiadań pt. "Uśmiech Mima", w 2011 r. opublikowała powieść pt. "Miłość w kasztanie zaklęta". W sieci znajdziecie również blog Moniki A. Oleksy pt. "Magia liter, czar słów".

Małgorzata, prawniczka w kancelarii adwokackiej prowadzi dość ustabilizowane życie. Wieloletnie małżeństwo z Markiem i nastoletnia, buntująca się córka Sylwia to fundamenty jej egzystencji i zwykła, szara codzienność. Pewnego dnia bohaterka dostaje list od Teresy - osoby z jej przeszłości, która informuje ją o swojej śmiertelnej chorobie. List w którym Teresa prosi Małgorzatę o opiekę nad jej córką Agnieszką. Córką, którą Małgorzata w przeszłości oddała Teresie i jej mężowi w wyniku adopcji.

Powieść Moniki A. Oleksy doskonale wpasowuje się w nurt literatury obyczajowej. "Ciemna strona miłości" według mojej klasyfikacji plasuje się w czołówce książek z tego gatunku, które do tej pory miałam okazję czytać. To powieść wielowątkowa, w której na pierwszy plan autorka wysuwa niechciane rodzicielstwo. Młodzieńcza miłość i jej owoc w postaci nieoczekiwanej ciąży to historia powielana przez kolejne pokolenia twórców. Ważne więc by motyw ten wpleciony w fabułę książki wpływał bezpośrednio na czytelnika i wywoływał pożądane emocje. Autorce udało się wychwycić i opisać to co najważniejsze, wywołując we mnie wiele różnorakich przemyśleń i refleksji. W głównej mierze to kreacja Małgorzaty wpływa na cały, pozytywny odbiór powieści, gdyż to postać do szpiku kości prawdziwa. Kobieta, która znajdując się na zakręcie życiowym pogubiła się i w wyniku czego podjęła decyzję, która zaważyła na całym jej późniejszym życiu. Skrywany głęboko w podświadomości wyrzut sumienia pozwolił bohaterce całe lata żyć z tajemnicą, której nikomu nie wyjawiła. Gdy w jej życiu pojawia się dorosła już córka, Małgorzata musi zmierzyć się z demonem własnej przeszłości i przemilczanymi wobec własnej rodziny faktami. Zauważyć można, że historia przedstawiona na łamach powieści nie odpowiada na pytanie czy osoba wyrzekająca się własnego dziecka godna jest nazywać siebie matką.

Autorka w obrazowy sposób przedstawia ciepło domowego ogniska. Dzięki plastycznemu językowi nacechowanemu dużą dawką emocji, zwykłe rodzinne śniadania urasta do rangi ceremonii, a aromatyczna kawa pozwala poczuć siłę rodziny. To bowiem więzy rodzinne i spajająca je miłość jest drugim wątkiem, bardzo szeroko zaakcentowanym w książce. Rodzina głównej bohaterki – jej mąż, córka i rodzice to piękny przykład siły miłości, która potrafi wszystko przebaczyć i wszystko zrozumieć. Rodzina ukazana na łamach powieści urzeka swoim ciepłem i realnością i to głównie w jej świat zatapia się czytelnik "Ciemnej strony miłości".

Z pewnością dobrym zabiegiem było dość mocne zaakcentowanie w książce postaci Agnieszki. Matka i córka, dwie obce, a jednak w pewien sposób bliskie sobie osoby. Ewolucja ich stosunków to bardzo dobry przykład umiejętnego poprowadzenia fabuły. Jedynym wątkiem, który nie wpasowuje się w całą historię o ciemnej stronie miłości jest gwałt, który w moim przekonaniu nie wniósł niczego do powieści. Wątek zbędny, bez którego fabuła z pewnością niczego by nie straciła.

Czy miłość może mieć swoje ciemne strony? Czy miłość może posiadać różne odcienie? Z pewnością tak. Jeśli macie ochotę na iście klimatyczną powieść, w której takie wartości jak rodzina, prawda i miłość zwyciężają, zapraszam do lektury. Tylko ostrzegam, gdy zaczniecie czytać, nie skończycie póki nie przewrócicie ostatniej strony powieści. A ja odtąd wpisuję się w poczet fanek talentu Moniki A. Oleksy. ukryj

Ciemne postacie w historii Kościoła

Hesemann Michael

"Czasami można odnieść wrażenie, jak gdyby cała g... pokaż

"Czasami można odnieść wrażenie, jak gdyby cała gałąź przemysłu utrzymywała się z tworzenia alternatywnej historii chrześcijaństwa, mającej wprawdzie niewiele wspólnego z rzeczywistością, lecz za to znakomicie spełniającej swoją funkcję w codzienności".

Jak w dobie spadającego czytelnictwa wydać książkę, która będzie miała szansę stać się światowym bestsellerem? Odpowiedź jest bardzo prosta, oczywiście należy skonstruować fabułę w oparciu o teorię spiskową, która roznieci apetyty czytelnicze kolejnych pokoleń konsumentów. Najlepszym zaś sprzedającym się tematem jest Kościół i jego ukrywane od wieków tajemnice. Jeśli czytaliście "Kod Leonarda Da Vinci" Dana Browna lub pasjonujecie się wszelakimi niejasnościami jakie pojawiają się w historii religii katolickiej, musicie koniecznie przeczytać prezentowaną przeze mnie dzisiaj książkę na temat mitów, kłamstw i legend w jakie obrósł na przełomie wieków Kościół.

Michael Hesemann to urodzony w Düsseldorfie niemiecki historyk i publicysta. Absolwent historii, antropologii kulturowej, literaturoznawstwa i dziennikarstwa. Jest autorem ponad trzydziestu książek nawiązujących do historii Kościoła katolickiego. Autor oprócz tematyki związanej z Kościołem i jego historią zajmuje się również religijnym obliczem hitleryzmu.

"Ciemne postacie w historii Kościoła. Mity, kłamstwa, legendy" to publikacja popularnonaukowa, podzielona na dwadzieścia odrębnych tematów dotyczących najbardziej kontrowersyjnych i dyskusyjnych postaci i wydarzeń w historii Kościoła katolickiego. Autor podejmuje się swoistej weryfikacji teorii, które poprzez kulturę masową utrwaliły w społeczeństwie zniekształcony często obraz znanych legendarnych postaci czy wydarzeń. Celem opublikowania niniejszej książki było oddzielenie mitów od prawdy historycznej.

Publikacja Hesemanna z pewnością zainteresuje wszelkich zwolenników, jak i przeciwników różnorakich teorii spiskowych dotyczących sfery stricte kościelnej. Pierwszych ze względu na skonfrontowanie swoich własnych przekonań i wiedzy, drugich celem potwierdzenia bezsensu tychże tez. Michael Hesemann podjął się naprawdę trudnego zadania, gdyż przekrój tematów jakie porusza jest naprawdę imponujący. W książce znajdziecie bowiem analizę takich postaci jak Maria Magdalena, papieżyca Joanna, Giordano Bruno czy Leonardo Da Vinci. Do tego autor odnosi się również do wielu historycznych wydarzeń takich jak inkwizycja, wyprawy krzyżowe czy polowania na czarownice. Nie zabraknie również dość współczesnych tematów jak odnalezienie zwojów z Qumran czy pontyfikat papieża Jana Pawła I. Jak widać przekrój przez kolejne epoki chrześcijaństwa jest dość rozwlekły, a co za tym idzie każdy znajdzie w książce coś dla siebie.

Autor bardzo często w swojej analizie odwołuje się do wielu powieści i filmów, które w ostatnich latach zawładnęły masową kulturą, sprzyjając tworzeniu się różnorakich teorii. Dość krytycznie podchodzi do tego typu tworów, ukazując brak przygotowania merytorycznego ich twórców. Oczywiście najbardziej obrywa się autorowi powieści "Kodu Leonarda Da Vinci", na którą Hesemann najchętniej się powołuje, odsłaniając jej przekłamania i półprawdy. Nie powiedziałabym jednak, że jest to weryfikacja całkowicie obiektywna. W niektórych fragmentach książki można bowiem odczuć lekki subiektywizm, przechylający rację na stronę Kościoła. Pomijając jednak ten fakt, nie można zaprzeczyć, że książka zawiera bogate tło historyczne oparte na wielu źródłach i co więcej, analiza konkretnych tematów autora oparta jest w głównej mierze na całościowym kontekście epoki. Przykładowo trudno bowiem oceniać z naszej, współczesnej perspektywy wierzenia o złych mocach kobiet, które jako czarownice były palone na stosach ówczesnej Europy. W niektórych fragmentach książki przedstawiona wiedza historyczna może przytłaczać, dlatego radziłabym dozować sobie ilość czytanych rozdziałów.

"Ciemne postacie w historii Kościoła. Mity, kłamstwa, legendy" to publikacja dla szerokiego grona odbiorców, która skłania do dyskusji i licznych dysput. Pewne tematy poruszane na łamach książki mogą również zmotywować czytelnika do ich głębszej analizy. Cieszyć może fakt, że takie opracowania powstają, gdyż pozwalają ujrzeć dany temat z dwóch stron. Do was należy jednak w co uwierzycie, a do czego nie dacie się przekonać. Zachęcam do lektury.

"Teorie spiskowe są o wiele bardziej fascynujące niż niekiedy banalna, rozczarowująca prawda". ukryj

Ciemniejsza strona Greya

James E. L. (właśc. Leonard Erika)

"Chcę być dla tego mężczyzny wszystkim, jego alfą... pokaż

"Chcę być dla tego mężczyzny wszystkim, jego alfą i omegą, a także wszystkim pomiędzy, ponieważ on jest wszystkim dla mnie".

Powracam do świata mało rozgarniętej Anastasii Steele i władczego posiadacza wielkiej fortuny, Christiana Greya. Pierwszy tom, mimo wielu mankamentów, o których pisało mnóstwo czytelników, zaciekawił mnie na tyle, by pożyczyć drugą część trylogii. Zastanawiało mnie, czy i tym razem autorka może czymś zaskoczyć czytelnika.

Erica Leonard, pisząca pod pseudonimem E. L. James to czterdziestodziewięcioletnia gospodyni domowa i była dziennikarka mieszkająca z mężem oraz dwójką dzieci w Londynie. Autorka nie ukrywa, że początkowo jej bestseller był fanfikiem napisanym na podstawie kultowego już "Zmierzchu" Stephanie Meyer. Literatura fanfiction to jak wskazuje nazwa, utwory pisane przez fanów konkretnej książki czy innego dzieła nawiązujące do jego fabuły. W ten sposób powstał szkielet znanej już na całym świecie trylogii, tak niejednoznacznie odbieranej przez czytelników, która autorce przyniosła ogromne profity finansowe i popularność.

Pod koniec pierwszego tomu, czytelnik jest świadkiem odejścia Any od Szarego. Odejścia, które w drugiej części trwa jedynie pięć dni. Dni długich dla obydwojga zakochanych. Po tym okresie bowiem Ana i Christian spotykają się, wybaczając sobie nawzajem. Bohaterowie postanawiają zacząć od początku swoją znajomość i ustanowić nowy układ, bez Uległej i jej Pana, bez ostrego seksu. Grey wyjawia Anie tajemnicę swojego podejścia do zabaw BDSM, która wiążę się stricte z jego przeszłością. Między bohaterami występuję ciągła walka i konfrontacja postaw życiowych, a do tego pojawia się niebezpieczna, była uległa Christiana, nauczycielka ostrych zabaw – Pani Robinson, oraz zaborczy szef Anastasii.

Niestety druga część trylogii okazała się w moim mniemaniu bardzo przewidywalna. O ile w "Pięćdziesięciu twarzach Greya" większość motywów była dla mnie nowa, o tyle w drugim tomie motywy te stale się powtarzały, doprowadzając mój organizm do nagminnego ziewania. Sceny zabaw erotycznych kompletnie niczym się nie wyróżniały. Większość z nich to opisy typowego seksu waniliowego, jakim nazwałby go Grey. Pojawia się jedynie kilka fragmentów ostrzejszej zabawy, w tym nowość – seks analny. Erotyka w wykonaniu autorki to nadal ciągła gotowość Christiana do stosunku, nawet kilka razy dziennie czy każdorazowe szczytowanie Any. Wtórne również okazały się okrzyki kochanków podczas uprawiania miłości. Okrzyki, które doprowadzały mnie do szewskiej pasji, ile bowiem można czytać w kółko o tym samym. A pojawiająca się co stronę "wewnętrzna bogini" Any wymęczyła mnie do cna.

Na obronę "Ciemniejszej strony Greya" przemawia o niebo lepiej skonstruowana fabuła. W książce pojawia się bowiem więcej wątków, trochę akcji i napięcia. Dzięki temu mój przesyt opisami erotycznych uniesień Any i Greya został trochę przytłumiony. Wątek byłej uległej – Leili, czy chcący zaciągnąć Anę do łóżka jej szef, pozwoliły mojej osobie dokończyć czytanie tej powieści. Bez tego chyba bym po prostu nie dotrwała. W mojej opinii dzieło E. L. James powinno zostać okrojone o co najmniej 200 stron, nie byłoby wówczas takie męczące i powtarzalne, bo przecież każda, nawet najlepsza słodycz może doprowadzić nas do mdłości.

Odnosząc się do języka i stylu autorki to nie widzę zasadniczej różnicy między pierwszym i drugim tomem. Nadal występuję prosty język i wiele powtórzeń. I nadal widać zbieżność losów bohaterów z losami Belli i Edwarda z sagi "Zmierzch".

Zamierzam przeczytać ostatnią część historii Greya, gdyż jestem ciekawa jak autorka poradziła sobie z zakończeniem losów Any i Christiana. Nie spodziewam się jednak czegoś nieoczekiwanego i przewrotnego. O ile jeszcze potrafię zrozumieć zachwyt nad pierwszym tomem, to nad drugą częścią już niekoniecznie. Nie napiszę więc, że polecam czy odradzam wam tę lekturę, gdyż wiem z własnego doświadczenia, iż po pierwszej części większość z was i tak sięgnie po drugi tom. ukryj

Cienie i ślady

Białek Bogdan

"Cienia się boimy. Cienie podejrzenia o... No wła... pokaż

"Cienia się boimy. Cienie podejrzenia o... No właśnie, o co?"

Po premierze w 2012 r. kontrowersyjnego w opinii niektórych polskiego filmu pt. "Pokłosie" z główną rolą Macieja Stuhra, na aktora nastąpił frontalny atak w postaci obrażania, wyzwisk a nawet nazywania go zdrajcą narodu i całej Polski. Taka postawa niektórych Polaków uwidoczniła w pełni pewne stereotypy, jakimi obarczony jest nasz naród. Bogdan Białek w "Cieniach i śladach" dotyka również tego tematu. Tematu ciągle obecnego antysemityzmu.

Bogdan Białek to dziennikarz, społecznik, psycholog oraz rzecznik porozumienia międzykulturowego. Białek jest założycielem i redaktorem naczelnym miesięcznika psychologicznego "Charaktery", jak również wydawnictwa pod taką samą nazwą. Z okazji okrągłej rocznicy pracy dziennikarskiej (czterdzieści lat w zawodzie), Białek wydał dwie publikacje: "Prowincje" oraz "Cienie i ślady".

Publikacja podzielona została na siedem części. Części, które zawierają wybrane artykuły, wywiady, przemówienia i rozmowy powstałe na przestrzeni czterdziestoletniej pracy Bogdana Białka. Najwięcej zamieszczonych tekstów autor poświęcił pogromowi kieleckiemu, wydarzeniu z 1946 r. w którym Polacy zamordowali czterdzieści dwie osoby pochodzenia żydowskiego. Dziennikarz w zbiorze dotyka tematyki pojednania polsko-żydowskiego oraz kompleksów znaczących nasz naród.

Bogdan Białek w swojej drugiej publikacji postawił na różnorodność prezentowanych tekstów. Większość z nich to wybrane artykuły dotykające tematyki stosunków pomiędzy Polakami i Żydami. Dziennikarz jako działacz na rzecz pojednania polsko-żydowskiego stara się uzmysłowić swoim czytelnikom, czym był pogrom kielecki i dlaczego miasto Kielce w świadomości wielu ludzi zapisało się jako jawny przykład polskiego antysemityzmu. Autor polemizuje z przyjętym stereotypem Polaka jako ofiary, którego podważanie we współczesnym świecie napotyka mur nie do przebicia. Czytelnika z pewnością zadziwi fakt, że sami mieszkańcy Kielc tak niewiele wiedzą o fakcie zabicia Żydów tuż po wojnie. Fakcie ukrywanym bądź przemilczanym przez ówczesne władze komunistyczne i co gorsza kościół katolicki. To, co właściwie najbardziej poraża w przywoływanych artykułach to właśnie postawa kościoła. Białek trafnie podkreśla, że obecnie żyjący obywatele nie mogą być obarczani za grzechy swoich przodków, jednakże winni są podtrzymywania pamięci, tak by prawda nigdy nie została zapomniana. W części tej taka właśnie przewodnia myśl towarzyszy przedstawianym tekstom.

Ciekawą częścią publikacji są "Rozmowy" czyli wybrane wywiady dziennikarza. Bogdan Białek w "Cieniach i śladach" zestawił ze sobą bardzo ciekawe rozmowy z takimi postaciami jak Marek Edelman, Ryszard Kapuściński czy Paula Sawicka. W części tej na uwagę zasługuję w szczególności rozmowa z Markiem Edelmanem, z której wyłania się dość specyficzny charakter jednego z przywódców powstania w getcie warszawskim. "Z drugiej strony" to ta część zbioru w której Białek tym razem staje po drugiej stronie i w ostrzu pytań stara się naświetlić swój światopogląd. Z pewnością zasługującą na uwagę jest krótka rozmowa dotycząca obozów w Rosji. Całość dzieła wieńczą kolorowe zdjęcia pomników, marszy pamięci czy spotkań, to bardzo trafiony zabieg.

"Cienie i ślady" to publikacja nietuzinkowa pod każdym względem. Zbiór ten mocno zróżnicowany, ukazuje wiele tematów, o których powinno się mówić, gdyż na wielu polach polskiej działalności społecznej i politycznej nadal można zauważyć echa antysemityzmu i zakłamywania historii. Bogdan Białek swoimi tekstami ukazuje jak ważne jest pojednanie polsko-żydowskie i porzucenie wszelkich stereotypów, które od dziesiątków lat naznaczają kolejne pokolenia Polaków. Pouczająca i wartościowa lektura, po której już rozumiem dlaczego w "Muzeum Holocaustu" w Waszyngtonie ekspozycję dotycząca Żydów kończy informacja o pogromie kieleckim z 1946 r. ukryj

Cień przeszłości

Jance Judith Ann (Jance J. A.)

"(…) to, co wydarzyło się dawno temu, często powr... pokaż

"(…) to, co wydarzyło się dawno temu, często powraca i nie daje człowiekowi spokoju."

Często wydaje się nam, że pewne wydarzenia z przeszłości stanowią zamkniętą kartę w naszym życiu. Czasami jednak wystarczy mały bodziec, by zakończone sprawy z minionego okresu nabrały nowego wyrazu. Cień przeszłości może nas bowiem dopaść w każdej chwili.

Judith Ann (JA) Jance to urodzona w 1944 r. w Południowej Dakocie amerykańska pisarka. Autorka ukończyła Uniwersytet w Arizonie, a przed rozpoczęciem pisania pracowała jako bibliotekarka w szkole czy sprzedawca ubezpieczeń. Książki Jance były wielokrotnie nagradzane. "Cień przeszłości" jest piętnastą częścią serii powstałej w 1993 r.

Szeryf Joanna Brady, po śmierci swojego ojca, również szeryfa, postanowiła wstąpić w rolę stróża prawa w Bisbee. Pewnego dnia jej piętnastoletnia córka Jenny, podczas konnej przejażdżki znajduje ciało dyrektorki swojej szkoły, Debry Highsmith. Denatka została wielokrotnie postrzelona, a przyczyną jej śmierci było wykrwawienie. Joanna prowadząc śledztwo, wpada na trop fałszywej tożsamości ofiary, której epilogiem jest szpiegowska historia sprzed lat. Okazuje się również, że przy okazji rozwikłania zagadki śmierci Debry, szeryf Joanna odkryje tajemnicę, która kładzie się cieniem na jej przeszłości.

To właśnie przeszłość jest motywem przewodnim całej powieści. Tajemnicza tożsamość Debry, która okazuje się kimś innym niż wszyscy sądzili, nierozerwalnie wiążę się z jej przeszłością. Przeszłość dopada również Joannę, która pewne sprawy uważała za definitywnie zakończone. Autorka zdecydowała się opisać znane czytelnikom z innych powieści tego typu schematy. I w tej warstwie książka jest dość przewidywalna. Nawet niespodziewane zwroty akcji, a takowe się pojawiają, nie potrafią zmniejszyć powtarzalności pewnych motywów.

Chciałabym jednak zwrócić uwagę na inny, dość ciekawy aspekt, jaki został poruszony przez J. A. Jance. Chodzi o współczesną pracę policji, która w dzisiejszych czasach, jest niejako zmuszona do aktywnego monitorowania szeroko pojętych portali społecznościowych. Autorka wykazuje, iż jest to bardzo bogate źródło informacji na każdy możliwy temat. To właśnie dzięki facebookowi zostaje odkryte miejsce przebywania przyszłej ofiary. To właśnie dzięki portalom społecznościowym, ludzie wiedzą więcej o swoich znajomych i sąsiadach. Szeryf Joanna na własnej skórze przekonuje się, jak cennym źródłem informacji może dysponować.

Styl pisania autorki jest bardzo przystępny, nakierowany na przeciętnego czytelnika. Określiłabym gatunkowo tę książkę jako kryminał utrzymany w tonie sensacji. Czytelnik znajdzie w niej również elementy powieści obyczajowej. Połączenie tych wątków daje niezły efekt. Efekt nie wybijający się jednak ponad gatunkową przeciętność. Mam nieodparte wrażenie, że wszystko o czym napisała autorka już było. Z tego powodu, w mojej opinii zabrakło elementu zaskoczenia, czegoś co nasyciłoby czytelniczą potrzebę literackich wrażeń.

"Cień przeszłości" może być skutecznym przerywnikiem podczas bardziej emocjonujących lektur. Jeśli chcecie więc poznać tajemnice przeszłości kładące się cieniem na życie bohaterów, zapraszam do lektury. ukryj

Cień tajnych służb: Polityczne zabójstwa - Niewyjaśnione samobójstwa - Niepublikowane dokumenty - Nieznane archiwa

Kania Dorota

"Czytając materiały poszczególnych postępowań prok... pokaż

"Czytając materiały poszczególnych postępowań prokuratorskich i sądowych, dokumenty archiwalne i historyczne, zobaczyłam, że niemal w każdym opisanym w niniejszej książce śledztwie pojawiają się funkcjonariusze służb specjalnych PRL."

W przeciągu ostatnich kilku lat polską opinią publiczną wstrząsały samobójstwa osób z pierwszych stron gazet, w których uważny obserwator dopatrzy się większej ilości znaków zapytania niż pewników. Sięgając wstecz, do początków transformacji ustrojowej Polski, można takich niewyjaśnionych śmierci znaleźć o wiele więcej. "Cień tajnych służb" to swoiste kompendium informacji o największych, niewyjaśnionych śledztwach wolnej Polski.

Dorota Kania to absolwentka filozofii Wydziału Filozofii Akademii Teologii Katolickiej, dziennikarka śledcza "Gazety Polskiej", zastępca redaktora naczelnego portalu Niezalezna.pl. Dziennikarka w swojej pracy skupia się głównie na temacie przeszłości i lustracji osób, które pełnią funkcje publiczne. Autorka wielokrotnie swoimi publikacjami narażała się na pozwy sądowe. Ciekawostką jest fakt, iż w 2011 r. Departament Stanu USA zakwalifikował skazanie autorki prawomocnym wyrokiem sądu za publikację dotyczącą oficerów SB, jako przykład łamania wolności słowa przez Polskę.

"Cień tajnych służb" składa się z czternastu rozdziałów, z których każdy dotyczy innego przypadku śmierci. Przypadki te ułożone są chronologicznie, dzięki czemu czytelnik zaczyna od najwcześniejszych, niewyjaśnionych śledztw, które miały miejsce po roku 1989. Autorka opisuje przypadki zabójstwa Alicji i Piotra Jaroszewiczów, Marka Papały czy Ireneusza Sekuły. Publikacja dotyka również śmierci, które miały miejsce całkiem niedawno: Andrzej Lepper, Sławomir Petelicki czy Grzegorz Michniewicz. Informacje zawarte w książce, autorka oparła na dokumentach, które do tej pory nie były nigdzie rozpowszechniane. Cała publikacja to zestawienie faktów, bowiem wysnucie wniosków Dorota Kania pozostawia w gestii czytelników.

Przed przeczytaniem tego tytułu, zastanawiałam się czy autorka pokusi się o przedstawienie własnego zdania dotyczącego niektórych niewyjaśnionych zabójstw czy morderstw. Byłam pewna, że taka właśnie będzie koncepcja tej publikacji. Ku mojemu zaskoczeniu, Dorota Kania skupiła się na przedstawieniu faktów, powiązań i dziwnych zbiegów okoliczności jakie pojawiały się praktycznie w przypadku każdej, tajemniczej śmierci. Autorka zadając pytania i nie udzielając na nie odpowiedzi, skłania odbiorcę do własnych przemyśleń i zagłębienia się w konkretny przypadek. O wielu faktach, o których przeczytacie w książce, przeciętny zjadacz chleba nie ma pojęcia. Na poparcie pewnych kluczowych wydarzeń, autorka załącza fotokopie dokumentów do jakich udało się jej dotrzeć podczas pracy nad książką.

Założeniem "Cienia tajnych służb" jak wskazuje sam tytuł, jest wykazanie udziału byłych funkcjonariuszy służb specjalnych PRL-u w wielu samobójstwach czy morderstwach osób publicznych. Co ciekawe nazwiska pewnego kręgu osób, powtarzają się w przypadku wielu śledztw, o których pisze Dorota Kania. Trudno uwierzyć w taki zbieg okoliczności. To samo dotyczy wielu zaniedbań do jakich dopuszczano się podczas pierwszych godzin rozpoczęcia poszczególnych śledztw, jak chociażby późna sekcja zwłok czy zwykłe niedbalstwo. Najbardziej bulwersującą sprawą jest zabójstwo Olewnika, o której chyba każdy w naszym kraju już słyszał. W publikacji pojawia się również wątek Smoleńska i tajemniczych śmierci osób, które miały wiedzę na różne tematy związane z tą katastrofą.

Trudno ocenić książkę, która jest wręcz naszpikowana informacjami przyprawiającymi zwykłego czytelnika o zawrót głowy. Dla osób, które zaczytują się jedynie w ogólnodostępnej prasie i oglądają komercyjne media, lektura "Cienia tajnych służb" może być szokiem i ogniwem zapalnym do wgłębiania się w konkretny wątek na własną rękę. Patrząc z mojej perspektywy, czyli osoby, która czyta również artykuły na niezależnych portalach internetowych i niszowej prasie, książka Doroty Kani jest swoistym usystematyzowaniem wiedzy już wcześnie nabytej. Myślę, że warto zapoznać się z tą publikacją. Warto bowiem wyrobić sobie własne zdanie na temat niektórych, niewyjaśnionych do dzisiejszego dnia śledztw.
ukryj

Cierpliwy snajper

Pérez-Reverte Arturo

Cieślakowie

Gutowska-Adamczyk Małgorzata

"Małżeństwo nie ma nic wspólnego miłością. To kont... pokaż

"Małżeństwo nie ma nic wspólnego miłością. To kontrakt. Miłość ma prawo skończyć się po tygodniu, z kontraktu należy się wywiązać."

Witam was ponownie w świecie niezapomnianego Gutowa. W świecie przepysznych jagodzianek z cukierni "Pod Amorem" oraz barwnych, wielopokoleniowych bohaterów.

Druga część tej bestselerowej sagi ukazuje kolejne lata z jakimi przyszło zmierzyć się rodzinie Zajezierskich. Okres jaki obejmuje powieść to lata I Wojny Światowej oraz dwudziestolecia międzywojennego. W Zajerzycach żona hrabiego Tomasza rodzi syna Pawła, w tym samym czasie, uwiedziona przez niego Marianna wyjeżdża do Ameryki i tam również rodzi potomka hrabiego – Paula Connora. Trzecią postacią, która wysuwa się na pierwszy plan w tej części jest córka Kingi Toroszyn - Grażyna. Bohaterka będąc dorosłą przyjmuje pseudonim artystyczny Gina Weylen i zaczyna odnosić sukcesy na deskach polskiego kabaretu, teatru i piosenki. Jak wskazuje nazwa drugiego tomu, do fabuły powieści zostaje wplątana rodzina drobnych złodziejaszków z Powiśla - Cieślaków, która w pewnym momencie nieodwracalnie wkracza w historię i losy rodu Zajezierskich. Oprócz przeszłości, autorka dyskretnie wplątuje współczesność, w której Iga nadal próbuje rozwiązać zagadkę rodzinnego pierścienia oraz zmierzyć się z romansem ukochanego ojca.

Forma tej części jest identyczna jak części pierwszej. Autorka umiejętnie posługuje się dwiema osiami czasowymi, co czytelnikowi nie powinno sprawiać problemów, jeśli ma już za sobą część dotyczącą Zajezierskich. Bardzo ciekawym jest okres w jakim toczą się dalsze losy postaci wykreowanych przez Małgorzatę Gutowską-Adamczyk. A był to okres bardzo burzliwy, okres w którym następowała coraz szybsza przemiana obyczajowa i światopoglądowa poszczególnych warstw społeczeństwa. Emigracja za chlebem do Ameryki, wojna po której nasz kraj uzyskał od lat wyczekiwaną niepodległość czy obyczaje międzywojennej Warszawy to wszystko połączone z losami znanym nam bohaterów, daje prawdziwą ucztę czytelniczą. W mojej opinii autorka mimo o wiele ważniejszych roli innych postaci w całej tej historii, na pierwszy plan wysunęła Ginę Weylen. I nie ukrywam, że z zapartym tchem śledziłam rozwój jej kariery, pierwsze kroki na deskach teatru i ambicję osiągnięcia sukcesu. To postać, która wyróżnia się na tle innych swoją niezależnością i sprecyzowanymi celami życiowymi. Mistrzowska kreacja tej bohaterki w pewnym momencie skłoniła mnie do sprawdzenia czy to rzeczywiście postać jedynie fikcyjna.

Autorka w bardzo realistyczny i szczegółowy sposób wplotła w fabułę tło historyczne naszego kraju. Na szczególne uznanie zasługuje przedstawienie powojennej Warszawy w kontekście artystycznym oraz ukazanie wielu detali dnia codziennego naszych przodków takich jak sposoby dbania o codzienną toaletę pań czy codzienny jadłospis. Nie będę pewnie oryginalna ze stwierdzeniem, iż moje jedyne rozczarowanie dotyczyło mniejszej ilości odniesień do współczesności. Spodziewałam się, że w tej części autorka więcej miejsca poświęci Idze i jej rodzinnej tajemnicy, a tymczasem wydarzenia z przeszłości przesłoniły prawie całą fabułę. Mój apetyt czytelniczy nie został zatem nasycony w tym temacie.

Porównując obydwa tomy, mogę stwierdzić, że ich styl i zarys historyczny są przedstawione na takim samym poziomie. Jednakże bliższa jest mi druga część, gdyż dwudziestolecie międzywojenne to czasy, które od zawsze mnie interesowały swoją skrajnością i rozkwitem. Przede mną część trzecia, która rozstrzygnie rodzinną tajemnicę i ukaże dalsze losy znanych mi bohaterów. A was zapraszam do sięgnięcia po pierwszy tom i zagłębienie się w historię, która mogłaby być udziałem każdego z nas. ukryj

Cięcia

Kornaga Dawid

„Tam, gdzie żyjesz, twój stan posiadania określają... pokaż

„Tam, gdzie żyjesz, twój stan posiadania określają nie ci, co nic nie mają, ale ci, którzy mają więcej niż inni”

Davida Kornaga, młody polski pisarz o którym do tej pory nie słyszałam. Jest absolwentem Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych na Uniwersytecie Warszawskim. Jego najgłośniejsza książka „Gangrena”, którą mam zamiar przeczytać w przyszłości, została uznana za jedną z najbardziej drastycznych książek w naszej rodzimej literaturze. Recenzja na jej temat są naprawdę skrajne. Autor w sieci prowadzi swój blog.

Bohaterem „Cięć” jest Gutkowski. Mężczyzna po trzydziestce, pracujący w korporacji na Służewcu w Warszawie. Jest pracownikiem agencji reklamowej Leon Creations, w której pracuje od ładnych paru lat. Prywatnie Gutkowski tworzy do szuflady sztuki teatralne, ma bezrobotną narzeczoną i obciążoną hipotekę na mieszkanie. Bohater nie jest szczęśliwy. Praca go nie satysfakcjonuje, nie odnajduje w niej pasji. Narzeczoną zdradza i nieustannie poszukuje sensu życia.

Gdy zostaje zwolniony z pracy, jego upragniona wolność nie staje się tym czym mu się wydawała. Uwikłany w schematy, zmęczony życiem nie spodziewa się do czego jest zdolny i do czego upragniona wolność go zaprowadzi.

Trudno mi pisać na temat tej książki, gdyż wywołała we mnie bardzo skrajne odczucia.

„Cięcia” to powieść z pewnością awangardowa. Język jakim posługują się bohaterowie wykreowani przez Davida Kornagę jest wulgarny i dosadny. Sam styl pisania autora nie każdemu może się spodobać. Niezrozumiałe wyrażenia, dziwnie zbudowane zdania wymuszają co parę stron odpoczynek od książki. Być może takie było założenie pisarza. „Cięć” nie da się przeczytać w jeden wieczór, za bardzo męczy. Strony powieści trzeba sobie dozować powoli, a wtedy inaczej smakują.

Tytułowe cięcia to moim zdaniem odniesienie do pełnego obłudy i sztuczności naszego świata. Autor bardzo dosadnie odsłania nam jakimi jesteśmy konformistami, jak bardzo żyjemy uwikłani w różnego rodzaju schematy i jak bolesne staje się czasem zderzenie rzeczywistości z marzeniami. Bolesne jak cięcia na skórze.

Davida Kornaga pracował przez kilka lat w agencji reklamowej, stąd można powiedzieć, że „Cięcia” są po części powieścią autobiograficzną.

Na koniec chciałam wam przytoczyć ciekawy cytat z książki, na zachętę :):

„Może innym to chuj, tobie to niechuj. Niechuj przewyższa chuja choćby prefiksozaprzeczeniem. Niechuj jest aprobatą, chuj – żałośnie przewidywalną negacją. Negujący nieodwołalnie przegrywają, zwątpienie bowiem jest w cenie do pierwszej przeceny"

„Cięcia” to książka przy której nie można spokojnie się zrelaksować. To książka trudna i nie dla każdego. Mimo wszystko polecam, jest bardzo oryginalna i zapada w pamięć.
ukryj

Ciotki

Drzewiecka Anna

"Są takie miejsca, które na zawsze zostają w pami... pokaż

"Są takie miejsca, które na zawsze zostają w pamięci. Miejsca czasem niespodziewane. Bo dlaczego akurat te, a nie inne? Często są zupełnie zwyczajne."

Czy często wspominacie swoje dzieciństwo? Okres w którym świat jawił się w kolorowych barwach poszczególnych pór roku. Czasem wystarczy jeden drobny szczegół jak określony zapach czy zdjęcie, by wspomnienia z beztroskiego okresu dzieciństwa wróciły do nas ze zdwojoną siłą. A niekiedy to czyjeś wspomnienia rozpalają w nas tę iskrę sprzed lat.

Anna Drzewiecka to osoba, o której wiem niewiele, myśląc o jej obecnym życiu. Nie wiem czym zawodowo się zajmuje oraz gdzie mieszka. Wiem jedynie, że posiada dwie dorosłe już córki i nie przepada za kotami. O jej życiu w przeszłości opowiada zbiór wspomnień, jakim jest książka "Ciotki".

Autorka będąc dzieckiem wychowywała się wśród swoich ośmiu ciotek. Ciotek, które mimo pokrewieństwa krwi, bardzo się między sobą różniły. Z osiemnastu rozdziałów książki, osiem poświęconych jest ciotkom. Poznacie osiem osobowości, osiem postaw życiowych i osiem sposobów na życie. Ciotka Marianna – poważna i konserwatywna osoba, ciotka Lilka – piękna kobieta, nie przestrzegająca przyjętych zasad czy ciotka Janeczka – czarna owca w rodzinie, przysyłająca bajeczne paczki z Wiednia. Pozostałe rozdziały to bardzo luźne wspomnienia dotyczące ukochanej babuni, służącej Róży czy przygarniętych zwierząt.

Ze wspomnień autorki emanuje nostalgia oraz emocjonalizm, jednakże nie w wydaniu taniego sentymentalizmu. Przywoływane obrazy z dzieciństwa, a jest ich najwięcej, cechują się naturalizmem. Wspomnienia nie są zachowane chronologicznie i uważam, że taki właśnie układ nie powinien przeszkadzać w odbiorze całości. Wspomnienia Anny Drzewieckiej obrazują wygląd miejsc, które autorka pamięta z wieku dziecięcego oraz portrety ludzi z własnej rodziny, w szczególności kobiet.

Świat dzieciństwa autorki zobrazowany takimi symbolami jak jabłonka czy zabawa kolejką, mimo zupełnie innych czasów w jakich dorastała, jest mi bliski. Pewne rzeczy po prostu się nie zmieniają. Czas wakacji, smak smakołyków, czy letnia burza na wsi. Każdy znajdzie smak swojego dzieciństwa we wspomnieniach Anny Drzewieckiej. W pamięci utkwił mi głównie fragment dotyczący Pamiątkowa czyli kuferka bądź jakiegoś pudełka, w którym przechowuje się skarby z przeszłości. Skarby mające dla nas symboliczne znaczenie beztroskich dni, gdy życie było barwne i pozbawione niepewności jutra. Dzięki niektórym dygresjom przedstawionym przez autorkę, odświeżyłam sobie własne wspomnienia z tego okresu. I to chyba najcenniejsza wartość, jaką daje ta książka. Wartość bezcenna.

Uważam, że książka "Ciotki" stanie się dla was doskonałym przerywnikiem podczas lektur, które cechują się wartką akcją i rozbudowaną fabułą. Dzięki niej przeniesiecie się do dawno zapomnianej krainy dzieciństwa, w której babcia będzie dla was całym światem. Spróbujecie?

"(…) ale czemu i komu mają służyć czyjeś wspomnienia, prócz oczywiście samych ich autorów?" ukryj

Co cię czeka po śmierci?: Naukowe dowody na istnienie życia po życiu

Long Jeffrey, Perry Paul

"Kiedy ci ludzie dzielą się z nami swoimi wspomnie... pokaż

"Kiedy ci ludzie dzielą się z nami swoimi wspomnieniami i doświadczeniami, zaczynam wierzyć, że część tajemnicy życia pozagrobowego w jakiś tajemniczy, niewyjaśniony sposób staje się udziałem nas wszystkich."

Do tej pory wszystkie moje lektury dotyczące hipotezy życia po śmierci były relacjami osób, które bezpośrednio spotkały się z takim zjawiskiem bądź była to literatura stricte beletrystyczna. Wiedziałam więc, że naukowe dowody życia po śmierci przedstawione przez naukowca, mogą być swoistą trampoliną do uwierzenia, iż życie pozagrobowe istnieje. Krótko mówiąc, byłam niesamowicie ciekawa, co w tym temacie ma do powiedzenia człowiek oficjalnej nauki.

Dr Jeffrey Long jest radiacyjnym onkologiem. Autor uważany jest za światowego eksperta, a jego prace naukowe publikowane są w "Newsweeku" czy "The Wall Street Journal". Long w 1998 r. założył Fundację Badań nad Doświadczeniem Bliskim Śmierci, dzięki której zbiera dane dotyczące tego zjawiska. Współautor książki, Paul Perry to znany na całym świecie producent filmowy, który tworzy innowacyjne filmy, dotyczące kontrowersyjnych tematów. Paul Perry w swoim dorobku może pochwalić się współpracą z dr Raymondem Moodym, którego pewnie większość z was zna z książki "Życie po życiu". Obaj panowie postanowili naukowo dowieść, że życie pozagrobowe niezaprzeczalnie istnieje.

Jeffrey Long stworzył w internecie stronę, na której zamieścił ankietę dotyczącą doświadczeń bliskich śmierci. Kwestionariusz ten wypełniały tysiące ludzi na całym świecie, ludzie o różnych wyznaniach, wychowujący się w różnych kulturach, ludzie z wielu warstw społecznych. Przez ponad dziesięć lat badań, udało się zebrać pokaźne dane, które naukowo potwierdzają, że śmierć fizyczna nie jest końcem naszego życia. Autorzy w swojej rozprawie przedstawiają dziewięć dowodów na życie pozagrobowe takie jak doświadczenie poza ciałem, idealne odtwarzanie, ogólnoświatowa tendencja czy niewidomy wzrok i wiele więcej. Każdy dowód ujęty jest rzetelnie w statystyki oraz relacje osób, które danego zjawisko doświadczyły. Nie ma tutaj znaczenia z jakiej częśći świata dana osoba pochodzi, zarówno ludzie mieszkający na Zachodzie jak i ci ze Wschodu, mają takie same przeżycia. Badanie jednoznacznie potwierdziły, iż zarówno ateista jak i gorliwy wyznawca religii, przeżywał dokładnie to samo. Cała książka to wyniki rzetelnych i gruntownych badań naukowców nad doświadczeniami bliskimi śmierci. Od was jedynie zależy czy uwierzycie…

"Co cię czeka po śmierci? Naukowe dowody na istnienie życia po życiu" jest tytułem całkowicie innym, niż te z którymi miałam do tej pory do czynienia, nawiązującymi do tematyki życia po życiu. Z czego to wynika? Temat ten bowiem został potraktowany wyłącznie naukowo, w książce znajdziecie mnóstwo statystyk, wyliczeń i komentarzy skupiających przemyślenia Jeffreya Longa. Wiele argumentów przemawiających za niemożnością życia po życiu takich jak widzenie ukochanych zmarłych czy niewielki wpływ uwarunkowań kulturowych zostało naukowo obalonych. Dzięki temu nasuwa się refleksja: "A co jeśli rzeczywiście życie po śmierci istnieje?" Najbardziej szokujący był dla mnie fakt doświadczenia bliskiego śmierci przez osoby niewidome od urodzenia. Nie da się tego zjawiska racjonalnie wyjaśnić. Osoby te nie mogły przecież widzieć co dzieje się na sali operacyjnej oraz jak wyglądały zmarli już członkowie z ich rodziny. Naukowe dowody przedstawione przez autorów nie wymagają tłumaczenia nieznanych nam zwrotów czy pojęć. Język książki dostosowany jest do przeciętnego czytelnika, bez udziwnionej terminologii. Nie bójcie się więc słowa "naukowe".

Myślę, że książka "Co cię czeka po śmierci? Naukowe dowody na istnienie życia po życiu" jest doskonałym uzupełnieniem innych, nie naukowych lektur dotyczących tej tematyki. Polecam czytać ją wolno, z przystankami, gdyż wtedy łatwiej jest przyswoić sobie wielość informacji w niej zawartych. Nie znajdziecie w niej żadnych mitów i subiektywnych poglądów, tylko nauka miała tutaj prawo głosu. Dlatego też z pełną odpowiedzialnością polecam. ukryj

Co jest, kocie?: Wszystko, co musisz wiedzieć, aby zrozumieć swojego kota

Biegańska-Hendryk Małgorzata

Co kryje twoje imię?

Sánchez Clara

Co można znaleźć?

Galuba-Filipp Beata

Co mówią umarli

Estrada Rafael

"Nie ma uzależnienia trudniejszego do przezwycięże... pokaż

"Nie ma uzależnienia trudniejszego do przezwyciężenia niż relacja miłosna".

Literatura to bezcenne dobro ludzkości, której wartości chyba nikt nie kwestionuje. Książki bowiem potrafią burzyć wszelkie mury i zbliżać ludzi, jak nic innego na świecie. Jak jednak w każdym aspekcie naszego życia, istnieje również ciemna strona miłości do słowa pisanego – inspiracja fikcją literacką, która może przerodzić się w obsesję niszczącą z wielką siłą ludzką duszę. To zagrożenie, które jak udowadnia książka "Co mówią umarli" - jest jak najbardziej realne.

Rafael Estrada to hiszpański debiutant, który swoją karierę zawodową rozpoczął od tworzenia komiksów i rysunków satyrycznych, a także okładek. Od ponad dziesięciu lat prowadzi zajęcia z rysunku i malarstwa w madryckich szkołach średnich. Obecnie wolny czas poświęca szkicowaniu i literaturze. Jego debiut "Co mówią umarli" to pierwsza część planowanej trylogii kryminalnej.

Niedaleko Kartageny, na jednej z plaż zostają znalezione zmasakrowane zwłoki trzynastoletniej Susany. Kawałek dalej, funkcjonariusze znajdują także nieprzytomnego, umazanego krwią młodego chłopaka. Szef policji wierząc, że to prosta sprawa, powierza jej rozwikłanie niedoświadczonemu inspektorowi Juanitowi Proazie. Młody policjant kierując się wrodzoną intuicją, wpada na trop sugerujący, że sprawa ma o wiele głębsze dno, niż dotychczas sądzono. Trop, który kieruje go do zrzeszenia miłośników powieści Nabokova nazwanego "Klubem Lolita".

Muszę przyznać, że autor kryminału hiszpańskiego "Co mówią umarli" miał nieszablonowy pomysł na fabułę swojej książki. Pomysł, który wybija się ponad przeciętność, stając się najciekawszym elementem całej historii. Wyobraźcie sobie bowiem tajemniczy klub miłośników Nabokova, opierający swoją działalność głównie na analizie najsłynniejszej powieści pisarza, czyli "Lolity". Klub, którego członkami są mężczyźni w podeszłym wieku – pozornie miłośnicy literatury i pasjonaci. Poprzez działalność klubu i toczące się śledztwo, Rafael Estrada wplata w fabułę kryminału liczne komentarze i przypuszczenia odnoszące się do życia Nabokova w powiązaniu z jego skandaliczną powieścią. Zadaje pytania o skłonności pisarza, zmusza czytelnika do chwilowego zastanowienia się nad tym nierozstrzygniętym do dzisiaj problemem. A osobom, które nie czytały "Lolity" fabuła powieści Estrady robi z pewnością niemałą ochotę na poznanie tego dzieła. Płaszczyzna ta więc niewątpliwie zasługuje na uwagę. Do tego wszystkiego, czytelnik dowiaduje się o skali zaginięć nieletnich w kontekście szerzącej się pedofilii, co zatrważa i jednocześnie przejmuje strachem.

Intryga kryminalna w wykonaniu Estrady okazała się niestety słaba i muszę powiedzieć, że z pewnością nie zadowoli wyrobionych gustów czytelników, którzy nagminnie zaczytują się w kryminałach. Praktycznie w połowie książki wiedziałam, kim okaże się morderca, co niestety obniżyło moją przyjemność z zagłębiania się w tę historię. Autor w zakończeniu niczym mnie nie zaskoczył jeśli chodzi o rozwiązanie śledztwa - nie pojawił się żaden suspens, nad czym ubolewam. Rafael Estrada pospieszył się z odkrywaniem tajemnicy, odbierając tym samym czytelnikom tę możliwość.

Podczas lektury, ku mojemu zdziwieniu, szczególną uwagę zwróciła kreacja postaci drugoplanowej, czyli patologa Luzona, który pomagał Juanitowi w śledztwie. Człowieka, który swoją inteligencją i ciętymi ripostami zdobył moje serce, i wydawał się najbarwniejszym bohaterem całej książki. Inspektor Proaza natomiast ujął mnie swoją miłością do książek detektywistycznych i specyficznym stylem bycia. Mam nadzieję, że w kolejnej części Juanito jeszcze bardziej rozwinie swoje skrzydła, jako kryminalny policjant.

Pierwsza część trylogii Rafaela Estrady okazała się kryminałem z dość przeciętna intrygą, ale za to z interesującym pomysłem na fabułę. Liczę na to, że przy kolejnej części autor zbuduje nastrój napięcia i zadowoli swoich czytelników. Potencjału warsztatowego bowiem z pewnością autorowi nie brakuje - brakuje natomiast jeszcze swoistego wyczucia fabularnego. ukryj

Co się mieści w dwóch walizkach: 11 lat w klasztorze

Peters Veronika

„Dwie trzecie przyjaciół, jedna trzecia wrogów, mo... pokaż

„Dwie trzecie przyjaciół, jedna trzecia wrogów, można z tym żyć, chociaż trochę szkoda”

Veronika Peters w 2007 r. zadebiutowała powieścią autobiograficzną „Co się mieści w dwóch walizkach”. Książka ta była wówczas szeroko komentowana w Niemczech i znalazła się na liście bestsellerów literatury faktu. Autorka zanim wstąpiła do klasztoru była nauczycielką trudnej młodzieży. Po sukcesie debiutu napisała jeszcze dwie książki.

Veronika w wieku 21 lat, zostawiając pracę, mieszkanie i przyjaciół, wstępuję do zakonu Benedektynek. Jej decyzja nie jest podyktowana nagłym impulsem czy jakimś nadzwyczaj przykrym zdarzeniem, powodującym chęć odizolowania się od świata zewnętrznego. Przez dwa lata przed wstąpieniem do klasztoru, autorka odwiedza siostry zakonne, podświadomie dojrzewając do tej decyzji. Przyjaciele kompletnie nie rozumieją tego kroku. Co może skłonić młodą, śliczną, wchodzącą w życie dziewczynę do takiej ostateczności.

Bohaterka spędza w klasztorze 11 długich lat. Jest to okres, który dzieli się na pewne etapy. Najpierw jako nowicjuszka, musi udowodnić pozostałym siostrom, że nadaje się do życie we wspólnocie oraz, że chce budować tą społeczność. Nie jest to łatwe zadanie. Następnie, po okresie próby i złożeniu przysięgi zaczyna się nowy etap bycia pełnoprawną Benedyktynką. I następujące po sobie studia teologiczne i praca w księgarni przyklasztornej. I ten trzeci, moim zdaniem kluczowy etap w jej historii, porzucenie sióstr i powrót do świata zwykłych ludzi.

Do tej pory nie wiem co tak naprawdę kierowało autorką do zostania zakonnicą. Na pewno nie była to wiara. Raczej chęć udowodnienia sobie swojej wytrzymałości i silnej woli oraz zrobienie na złość ludziom, którzy ją otaczali. Czemu – tego nie wiem. A chyba nie to powinno być motywem wstąpienia do klasztoru. Poza tym nie podobało mi się jej odejście ze wspólnoty, bardzo tchórzliwe i niegodne. Podsumowując bohaterka była mi bardzo daleka, kompletnie nie rozumiałam jej motywów działania.

Język książki jest elastyczny, czyta się ja w miarę szybko. Na pewno dużym pozytywem jest przedstawienie codziennego życia w takim klasztorze. Ludzkie twarze sióstr zakonnych, z wadami i ułomnościami. W głównej mierze autorka obaliła stereotyp zakonnicy. Co mnie osobiście zdziwiło to duża rywalizacja między nimi w miejscu, gdzie najmniej bym się tego spodziewała. Na końcu książki można również znaleźć indeks wyrazów związanych z życiem w zakonie dla zainteresowanych. Większość terminów jest mi kompletnie obca.

W tym dziele nie znajdziemy pikantnych szczegółów z życia zakonnic, żadnych skandali i tym podobnych. Jest to raczej historia dziewczyny, która próbuje odnaleźć się w życiu, a środkiem do tego celu jest właśnie klasztor Benedyktynek.

Historia Veroniki mnie nie zachwyciła, może dlatego, że nie polubiłam samej autorki. Zabrakło mi w niej szczerości i ukazania tych prawdziwych motywów podjętej decyzji. Poza tym bohaterka nie znosiła pracy z książkami, a tego nie jestem w stanie zrozumieć. Polecam jedynie dla osób, które lubią takie życiowe historie, niekoniecznie docierające do sedna problemu. ukryj

Coraz mniej olśnień

Grabowska Ałbena (Grabowska-Grzyb Ałbena)

"Niektórych zadr nie da się wyjąć nawet po latach... pokaż

"Niektórych zadr nie da się wyjąć nawet po latach. Wrastają głęboko i mimo, że porastają zdrową tkanką, przy byle ucisku bolą."

Powieść, o której dzisiaj wam opowiem jest idealnym przykładem na to, że polską literaturę warto i co więcej, nawet trzeba czytać. Niepozorne książki, które początkowo wydają się być sztampowe, mogą bowiem niespodziewanie zachwycić czytelnika, mogą spowodować nawet olśnienie. Olśnienie związane z naprawdę wysokim poziomem współczesnej, polskiej powieści.

Ałbena Grabowska-Grzyb to Polka z bułgarskimi korzeniami, z wykształcenia specjalista neurolog i epileptolog, kierownik Zakładu Patofizjologii i Elektroencefalografii w szpitalu dziecięcym w Dziekanowie Leśnym. Autorka stworzyła kilka publikacji dla dzieci oraz książkę non-fiction o Bułgarii pt. "Tam, gdzie urodził się Orfeusz". Prywatnie matka trójki dzieci, uwielbiająca teatr i film.

Poznajcie trzy kobiety. Trzy różne podejścia do życia, trzy różne historie. Lena straciła właśnie pracę jako asystentka stylistki w piśmie "Twoja Moda". Bohaterka podczas szukania nowej pracy, przystaje na propozycję dotrzymywania towarzystwa młodej poetce, która straciła wzrok. Maria, której dziennikarska świetlana przeszłość dawno przeminęła, przypadkowo na ulicy zauważa "zmarłą" przyjaciółkę. Postanawia ją odnaleźć by opisać niecodzienną historię sfingowania własnej śmierci, a tym samym powrócić na medialne "salony". Trzecia postać to Alina. Kobieta, która przejęła tożsamość zmarłej osoby, by uwolnić się od córki i męża. Wszystkie trzy historie jak się okazuje łączy jeden, wspólny mianownik.

Czytając początkowe akapity książki przyjęłam założenie, że mogę spodziewać się typowej powieści obyczajowej dla kobiet. Tymczasem wielkim nadużyciem byłoby ją nazwać typową i zwyczajną. Zapytacie dlaczego? Otóż historia stworzona przez autorkę, która w miarę zagłębiania się w kolejne strony zaczyna stwarzać całość, zawiera wiele wątków głównych i pobocznych. W historii Leny, Marii i Aliny znajdziecie bowiem dużo mody, trochę romansu oraz tajemnicy i wątku kryminalnego. Autorka położyła również duży nacisk na relacje matka – córka.

Postacie kobiet, jakie wykreowała Ałbena Grabowska-Grzyb są bardzo wyraziste i równocześnie bardzo niejednoznaczne. W mojej opinii kontrowersyjną bohaterką jest Lena. To egoistka, osoba pozbawiona zasad moralnych. To osoba, której nie da się lubić przy początkowym jej poznaniu. Co ciekawe, autorka zręcznie pokierowała losami tej postaci, dzięki czemu czytelnik obserwuje jej powolną metamorfozę. A żeby było jeszcze ciekawiej, Lena zaczyna zaskarbiać sobie naszą sympatię i w końcowym rezultacie przestaje być personą non grata.

Autorka swoją książką dowodzi, że jest świetną obserwatorką życia medialnego dzisiejszych celebrytów i świata mody. Trzeba naprawdę być na bieżąco ze zmieniającymi się trendami modowymi by umiejętnie wplatać pewne dygresje w fabułę książki. Pomysł na wkomponowanie do fabuły wątku reality show dla poetów jest genialną satyrą na dzisiejsze aspiracje telewizyjne i popularność różnych podobnych do siebie programów. Wątek ten został potraktowany w bardzo realistyczny sposób, a jednocześnie czytelnik zdaje sobie sprawę, że celem takiego zabiegu była jawna kpina z obecnego stanu rzeczy. W książce znajdziecie również kilka ciekawych, futurystycznych wierszy jakie tworzy poetka Ela i chłopak Leny. Warsztatowo powieść jest bardzo dobrze przygotowana. Pierwszoosobowa narracja głównych bohaterek, pozwala zagłębić się w ich skomplikowane dylematy i życiowe problemy.

Należy również napisać kilka słów o zakończeniu. Zakończenie bowiem wbiło mnie w fotel i doprowadziło do chwilowej utraty zmysłów. Doprowadziło również do tego, że musiałam przez dłuższą chwilę przekartkowywać całą powieść by przekonać się o swojej wielkiej pomyłce. Losy trzech bohaterek były poplątane, owszem, jednakże zaskoczenie jakim obdarowała mnie autorka było naprawdę nieprzewidywalne. W mojej opinii właśnie dzięki temu powieść "Coraz mniej olśnień" na długo zagości w pamięci czytelników.

Nie zaszufladkowałabym książki Ałbeny Grabowskiej-Grzyb do gatunku literatury przeznaczonej wyłącznie dla kobiet. To książka tak wielowymiarowa, że każdy, niezależnie od płci znajdzie w niej coś wartościowego. Mam wielką nadzieję, że autorka wyda kolejną powieść, gdyż drzemie w niej niezaprzeczalny talent. Talent do zaskakiwania czytelnika i obserwacji polskiej rzeczywistości. Gratuluję, dobra robota.
ukryj

Coś niebieskiego

Giffin Emily

Coś pożyczonego

Giffin Emily

Córka komunisty

Bock Dennis

„Nie da się świata podzielić na dwie równe połowy:... pokaż

„Nie da się świata podzielić na dwie równe połowy: dobrą i złą. Wojnę i pokój, czarne i białe. To piękne pojęcia, lecz strasznie niedoskonałe”

Dennis Bock, kanadyjski pisarz mieszkający obecnie w Toronto. Czytelnikom może być znany z opowiadania „Olympia” za którą otrzymał nagrodę Danute Gleed Award. Nie miałam wcześniej przyjemności spotkać się z jakąkolwiek formą twórczości tego autora.

„Córka komunisty” to zbiór fikcyjnych listów pisanych przez znanego, prawdziwego kanadyjskiego lekarza Normana Bethune’a. Lekarz ten uczestniczył w I wojnie światowej, a następnie ratował życie ofiarom wojny w Hiszpanii. Listy pochodzą z okresu, gdy bohater znajdował się w Chinach podczas trwającej wojny chińsko-japońskiej. Tam właśnie w wolnych chwilach, podczas ratowania życia chińskiej ludności, spisywał wyznanie swojego życia. Normana Bethune jak sam tytuł wskazuje był komunistą opowiadającym się za chińskim dyktatorem Mao Zedonga. Dla swojej idei, porzucił ustabilizowane życie i nie poznał nigdy córki oddanej do madryckiego sierocińca.

Abstrahując od prawdziwej biografii Normana Bethune’a, jego literacki pierwowzór stworzony przez Dennisa Bocka, moim zdaniem uciekał przed prawdziwym życiem. Owszem, można mi zarzucić, że ratowanie życia ofiar wojny kosztem prywatnego szczęścia jest godne podziwu. Ale czy godne podziwu jest również uznawanie wojny i komunizmu jako sensu swojego życia i nie przyjęcie odpowiedzialności za życie córki. Bohater kompletnie nie wpisuje się w moje pojęcie osoby godnej podziwiać.

Książka nie jest łatwą lekturą. Wielu czytelników mogą przerazić opisy skutków wojny np.:

„Wszędzie pełno było porozrywanych ciał. Ludzkie kończyny zwisały z gałęzi drzew…”

W pamięci zapadła mi historia uwięzionej w murze dziewczynki. Straszna historia powodująca głębokie refleksje nad sensem wojny.

Na pewno listy Normana przybliżają nam historię wojen w których uczestniczył lekarz. Myślę też, że jego poglądy komunistyczne zasługują na zapoznanie się z nimi i wyciągnięcie własnych wniosków.

Na końcu powieści, autor zawarł informacje, że „Względy estetyczne warsztatu pisarskiego często jednak przeważały nad bardziej przyjętymi wersjami historycznymi życiorysu Bethune’a”. Nie jest to powieść biograficzna, fakty z życia Normana Bethune pomieszane są z literacką fikcją.

Polecam dla osób lubiących połączenie wątku odpowiedzialności człowieka w kontekście wojny.

I na koniec zdanie myślę, że prawdziwe:
„Ale już wtedy wiedziałem, że to wszystko: waleczność, chwała, romantyzm – jest wielkim oszustwem” ukryj

Córka Wokulskiego

Praszyński Roman (pseud. Vonnegut Red)

Córki hańby

Sanghera Jasvinder

„Mężczyzna jest jak kawałek złota: jeśli wpadnie d... pokaż

Crashed: W zderzeniu z miłością

Bromberg K.

Cujo

King Stephen (pseud. Bachman Richard, Evans Beryl)

„Mów mi Cujo. Jestem z Doliny Śmierci” Nie spod... pokaż

Cukiernia w ogrodzie

Matthews Carole

Czapki z głów

Spadło Krzysztof

Czarna księga karmy dla zwierząt: Szokujące praktyki producentów

Grimm Hans-Ulrich

"Koncerny oferują coraz nowsze kompozycje dla każd... pokaż

"Koncerny oferują coraz nowsze kompozycje dla każdego zwierzęcia, dla młodych i starych psów, dla grubych i dla diabetyków, dla poprawienia wzroku i dla duszy".

Oryginalny, niezwykle trafiony i nieco ironiczny niemiecki tytuł tej publikacji brzmi po przetłumaczeniu: "Twój kot kupowałby myszki". Widzicie analogię do znanej reklamy karmy dla kotów? Większość z Was z pewnością ją zauważy. Jeśli macie jakieś domowe zwierzaki i nigdy nie interesowaliście się pochodzeniem karmy, którą im kupujecie w sklepie – książka ta zmieni całkowicie Wasze podejście do tego tematu. Dla mnie natomiast stała się uzupełnieniem wiedzy, którą już posiadam. Wiedzy bardzo cennej, od której zależy zdrowie, a nawet życie naszych mniejszych przyjaciół.

Dr Hans-Ulrich Grimm po ukończeniu studiów na kierunkach germanistyka, historia i pedagogika, w latach 1989 - 1996 pełnił funkcję korespondenta magazynu informacyjnego "Der Spiegel". Autor pracował także dla innych mediów, jednak obecnie jest wolnym strzelcem. Wraz z innymi naukowcami i dziennikarzami prowadzi serwis informacyjny na temat zdrowego żywienia.

"Czarna księga karmy dla zwierząt. Szokujące praktyki producentów" to publikacja podzielona na trzynaście rozdziałów, dotykających dość głęboko tematu działalności branży zajmującej się wytwarzaniem karmy dla zwierząt. Wielkie koncerny, wielkie pieniądze i praktyki, o których większość z konsumentów nie ma zielonego pojęcia. Z książki dowiecie się, jaki faktyczny skład posiada kupiona przez Was karma, zdziwicie się poznając dane ukazujące wielkość rynku karm dla zwierząt, i przede wszystkim przerazicie się swoją nieświadomością, którą z coraz lepszym efektem budują sielskie reklamy bombardujące nas z każdej strony.

Pamiętam ten dzień, jakby to było dzisiaj. Zaniepokojona zachowaniem mojego kota, który z dnia na dzień przestał zajadać się Whiskasem, sięgnęłam do wielkiej kopalni wiedzy, jaką jest internet. Na jednym z forum, znalazłam tak niepokojące informacje, które po sprawdzeniu w innych źródłach – zmieniły moje przekonania odnośnie wartości markowych karm dla zwierząt, na które wydawałam naprawdę duże pieniądze. Byłam zszokowana. Myślę, że dla wielu czytelników, którzy nigdy nie zastanawiali się nad tym, czy karma którą kupują jest naprawdę zdrowa – publikacja Hansa-Ulricha Grimma może być właśnie takim szokiem, po którym już nic nie będzie takie samo. Kontrowersyjne fakty, jakie autor niemal na tacy podsuwa swoim czytelnikom uzmysławiają prawdę – jesteśmy cały czas manipulowani, a piękne reklamy szczęśliwych psów i kotów to wyłącznie ułuda, w którą każdy z nas chce wierzyć. Z pełną odpowiedzialnością mogę więc stwierdzić, iż jeśli ktoś wcześniej nie znał problematyki tajemnic przemysłu tej branży, "Czarna księga karmy dla zwierząt" winna stać się lektura obowiązkową.

Dr Hans-Ulrich Grimm prostym, zwięzłym i często ironicznym językiem przedstawia niczego nieświadomym konsumentom skład karm dla zwierząt wyprodukowanych przez różne firmy, w których możecie się spodziewać osadów ściekowych, fekaliów czy nawet grzybów. Wyjaśnia, dlaczego współczesne zwierzaki chorują na choroby, które kiedyś po prostu ich nie dotyczyły: depresja, rak czy nadciśnienie. Uświadamia przyczynę otyłości, a także obnaża hipokryzję producentów karm, którzy pod postacią dobroczynności realizują własne interesy. Te, i wiele, naprawdę wiele faktów pokazuje w pełnej krasie czym kieruje się świat producentów karm dla zwierząt, czyli zyskiem. W książce nie zabraknie także wielu ciekawostek, powiązanych z głównym tematem, a także z wpływem chemii w karmach na środowisko i na nas samych.

To, co ważne to fakt, iż opracowanie niemieckiego doktora niewątpliwie wywołuje wiele różnych przemyśleń dotyczących tego, czy oby na pewno, wydawanie sporych kwot pieniędzy na drogie karmy przynosi pożądany skutek. Po lekturze tej publikacji, większość właścicieli psów, kotów ale także gryzoni czy ptaków zastanowi się dwa razy, zanim kupi sławetny Kitekat czy inną, znaną markę. Hans-Ulrich Grimm uświadamia bowiem, że nie wiemy tak naprawdę za co płacimy kolosalne pieniądze, które zamiast pomagać naszym pupilom, bezsprzecznie szkodzą ich zdrowiu. Warto podkreślić, iż niezwykle trafionym zabiegiem zastosowanym w książce są niewątpliwie liczne, ironiczne nawiązania autora do znanych nam reklam ze szczęśliwymi zwierzakami, wylegującymi się przed kominkiem. Szokującym natomiast okazały się dla mnie informacje o powstawaniu klinik plastycznych dla zwierząt, w których - uwaga - zakłada się implanty w miejsce wyciętych jąder bądź dokonuje operacji wydłużania kończyn. Świat chyba oszalał.

Nad lekturą "Czarnej księgi karmy dla zwierząt" nie można przejść obojętnie. Dla wielu z Was, stanowić będzie bowiem szokującą pigułkę wiedzy na temat branży karm dla naszych pupili. Dla nielicznych zaś, stanie się swoistym usystematyzowaniem wiedzy już nabytej. Od chwili, gdy mój kot przestał jeść kupowaną w sklepie karmę, a ja zastąpiłam ją surowym mięsem - zwierzak nie choruje i wyjada wszystko z miski. A moje dwa, duże psy – kupionej puszki nawet nie ruszą. Czy trzeba więcej argumentów?
ukryj

Czarno-białe życie

Winner Anna (Wisniewska -Winner Anna)

Czarny kot

Zarębski Jarosław

"A może nie ma zła? Może z dobrem i złem jest jak ... pokaż

"A może nie ma zła? Może z dobrem i złem jest jak z telewizorem – jeśli działa dobrze, to wszystko jest w porządku. Kiedy jednak przepali się jedna, najdrobniejsza nawet część, nie działa nic. Może zło jest tylko usterką? Zakłóceniem naturalnego obiegu."

Mam czarnego kota. Ale to nie dlatego sięgnęłam po tę książkę. Mogę śmiało użyć stwierdzenia, że ona sama mnie przyciągnęła. Zapytacie czym? Swoją minimalistyczną okładką z pięknym kotem i zapowiedzią mrocznej treści. Czy jednak czarna okładka i czarny kot w tytule stanowią o ciemnej stronie życia? Niekoniecznie.

Jarosław Zarębski napisał na swoim blogu, że urodził się trzynastego dnia o godzinie trzynastej, dlatego też nazwa jego książki nawiązuje do pechowej symboliki. Autor jest doktorem nauk prawnych. Wiemy również o nim to, że podczas swojego trzydziestopięcioletniego życia nabawił się na dużej wady wzroku oraz bóli kręgosłupa. "Czarny kot" powstał w okresie od sierpnia 2004 r. do lipca 2005 r. Zachęcam was do zajrzenia na bloga autora - Czarny kot.

Dawid, jeden z dwóch głównych bohaterów "Czarnego kota" jest zwykłym i przeciętnym pracownikiem firmy ubezpieczeniowej w Gdańsku. Praca, którą wykonuje nie jest dla niego źródłem żadnej przyjemności, wręcz przeciwnie, jest monotonna i męcząca, traktowana przez Dawida przejściowo. Bohater bowiem od dawna marzy o zostaniu pisarzem. W wolnym czasie po pracy, pisze własne dzieło literackie, baśń fantasy. Dawid uważa się za obserwatora teatru życia, egzystuje trochę na uboczu nie wdając się w jakiekolwiek układy międzyludzkie. Dla świata zewnętrznego przybrał maskę, dobrze dobrany kamuflaż.

Pewnego dnia w jego mieszkaniu pojawia się sam Szatan pod postacią czarnego kota. Wysłannik piekieł stwierdza, że przybył do bohatera aby wyzwolić go spod wpływu innych. Zaczyna się wówczas prawdziwa uczta czytelnicza. Czarny kot bowiem dyskutuje z Dawidem na tematy filozoficzne dotyczące życia oraz zabiera bohatera w tajemniczą, baśniową podróż. Odtąd Szatan staje się przewodnikiem Dawida po nieznanym świecie.

Książkę Jarosława Zarębskiego określiłabym traktatem filozoficznym, dotykającym najgłębszych zagadnień ludzkiej egzystencji. Znajdziemy w niej mnóstwo odwołań do klasyków literatury takich jak Kafka, Schopenhauer czy Gombrowicz. Najbardziej trafne jest wejście Dawida "w rolę społeczną narzuconą przez zewnętrzne formy". Bohater próbuje się z niej wyzwolić, niestety bezskutecznie. Dość oryginalnym jest fragment książki dotyczący wizji nieba we śnie. Wyobraźcie sobie biurokratyczną maszynę nakazującą poprzez swoich urzędników wypełnianie mnóstwa formularzy oraz wezwanie na Sąd Ostateczny z pouczeniem o możliwości zatrudnienia obrońcy. W mojej opinii to dość ciekawa interpretacja nieba, adekwatna do czasów w jakich żyjemy. Bohater podczas spotkania z czarnym kotem, zaczyna zadawać sobie pytania: Co jest prawdą, a co wyłącznie złudzeniem? Czy istnieje granica między marzeniem, a realnością i między sensem i absurdem?

Mój śmiech wzbudziło porównanie kołtuna współczesnego do kołtuna historycznego. Uwierzcie mi, że ten fragment książki warto przeczytać. To swoista metafora dzisiejszego, modnego, konsumpcyjnego stylu życia. Intrygująca jest również kraina po której wędruje Dawid, trochę baśniowa, trochę bajkowa. Bohater spotyka w niej samego Ludwiga van Beethoveena, postać wykreowaną przez autora trochę groteskowo.

Zastanawiające jest dla mnie to czy pierwowzorem Dawida nie jest sam autor. Skąd taka opinia? Jarosław Zarębski również skończył studia prawnicze i również napisał książkę. Zresztą fragmenty baśni pisane przez Dawida, włączone do książki, są autentycznymi fragmentami książki, której autor jeszcze nie wydał.

Ostatecznie nie wiem czy tytułowy czarny kot był rzeczywiście diabłem czy może kimś całkowicie innym, np. aniołem. Jak mniemam nie warto się nad tym zastanawiać, gdyż celem autora było ukazanie, iż nasze życie jest w swojej naturze proste i nie takie skomplikowane jak nam się wydaje. A pewnymi sprawami nie warto się za bardzo przejmować.

"Czarnego kota" zaliczyłabym do książek ambitnych, nie powielających znanych nam schematów. Każdy z nas jest bohaterem swojej historii, każdy z nas próbuje wyrwać się z codziennej rzeczywistości by zrobić coś wielkiego. I każdy z nas powinien przeczytać tę filozoficzną powieść. Może dzięki tej książce zaopiekujecie się jakimś czarnym kotem, który umili wam zimowe wieczory. Polecam.
ukryj

Czas Motyli

Alvarez Julia

"Poszliśmy swoimi własnymi drogami, staliśmy się ... pokaż

"Poszliśmy swoimi własnymi drogami, staliśmy się sobą. Tylko tyle. A jeśli to właśnie znaczy być wolnym narodem i powinnam się cieszyć?"

Jak pokazuje historia wielu krajów, morderstwa aktywnych działaczy ruchu opozycyjnego potrafią rozwścieczyć obywateli, prowadząc nawet do obalenia dyktatury. 25 listopada każdego roku, przypada ustanowiony przez ONZ Międzynarodowy Dzień Eliminacji Przemocy Wobec Kobiet. Zapytacie co mają ze sobą wspólnego te dwa tematy? Otóż mają, są nimi trzy siostry Mirabal, bestialsko zamordowane przez wykonawców reżimu na Dominikanie. Siostry działające w opozycji, nazywane Las Mariposas czyli Motyle.

Julia Alvarez to urodzona w 1950 amerykańska pisarka, eseistka i poetka, pochodząca z Dominikany. Autorka pierwsze dziesięć lat swojego życia spędziła na Dominikanie, a następnie ze względów politycznych wraz z rodziną wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. Zbeletryzowane dzieje sióstr Mirabal wydane w 1995 r. przyniosły jej międzynarodową sławę, książka stała się przetłumaczonym na szesnaście języków, światowym bestsellerem. W 2001 r. powieść zekranizowano.

Cztery siostry – Patria, Minerva, Maria Teresa i Dede dorastały w zamożnej i wykształconej rodzinie, w miasteczku Salcedo na Dominikanie. Każda z sióstr wyróżniała się odmiennymi cechami charakteru. Patria statecznością, Minerva zbuntowanym duchem, Maria Teresa oddaniem a Dede brakiem odwagi. Trzy z nich – Patria, Minerva i Maria Teresa zaangażowały się w działalność opozycyjną, wymierzoną przeciwko ówczesnemu dyktatorowi Dominikany - Rafaelowi Trujillo. Trzy bohaterki narodowe, których morderstwo uczyniło z nich symbole walki z reżimem. Ich historie przedstawia jedynie ocalała, bo niezaangażowana w walkę - siostra Dede.

Julia Alvarez jak sama wyjaśnia nie napisała biografii sióstr Mirabal. "Czas Motyli" to bowiem wyłącznie zbeletryzowana historia ich życia, w której czytelnik odnajdzie szeroko wyeksponowane tło historyczne ówczesnej Dominikany. Dzieciństwo, dorastanie i dorosłość czterech bohaterek, ukazuje w pełnej krasie obraz reżimu Trujillo i związanych z tą dyktaturą różnorodnych postaw społecznych. To bardzo ważny aspekt, wręcz niezbędny w tego typu książce, jednak w tym przypadku nie najważniejszy.

"Czas Motyli" to przede wszystkim opowieść o trzech kobietach, które stanowiąc po swojej śmierci synonim bohaterstwa i patriotyzmu, były przede wszystkim osobami, którymi tragały wszelkie ludzkie namiętności i uczucia. Zarówno Patria, Minerva jak i Maria Teresa pod wpływem pióra autorki stają się ludźmi z krwi i kości, bez często używanej mitologizacji ich postaci. Julia Alvarez w wyborowy sposób przedstawiła portrety psychologiczne sióstr, kładąc akcent na najważniejsze cechy ich charakteru. I to właśnie ta płaszczyzna czyni książkę tak fascynującą, niepozwalającą oderwać się choćby na chwilę od jej lektury. Warto również podkreślić w tym aspekcie, iż autorka stworzyła bardzo przemyślaną konstrukcję fabularną, bowiem każda z sióstr opowiada z własnej perspektywy ważne dla niej wydarzenia. Podział na takie rozdziały, wykreował wielowymiarowość przedstawianej historii. To bardzo trafiony zabieg, pozwalający zajrzeć w osobowość każdej z sióstr, poznając dylematy i przesłanki, jakimi kierowały się w swoich wyborach.

Autorka poprzez bogaty język i polifoniczną narrację pozwala rozpalić wyobraźnię czytelnika i poczuć egzotykę Dominikany, widzianą oczami wielu bohaterów. Trzeba jasno podkreślić, obcowanie z fabułą "Czasu Motyli" to jedna wielka, pasjonująca przygoda. Tego egzotycznego klimatu, jaki autorce udało się uchwycić, nie da się zapomnieć. Można jedynie utrwalić w swojej pamięci.

Historia sióstr Mirabal wywoła w was pełną paletę uczuć. Pokaże wam ludzkie oblicze bohaterek, które jak każdy z nas, stawały przed trudnymi wyborami i ich konsekwencjami. To przede wszystkim powieść o walce wewnątrz siebie i walce o godne życie we własnym kraju. Refleksyjna i emocjonująca historia. Polecam z pełną odpowiedzialnością.

ukryj

Czas obietnicy: Macierzyństwo magiczne

Georgiou Katarzyna

Czas pokaże

Ficner-Ogonowska Anna

Cząstka ciebie

Harper Ella

Czerwień obłędu

Waszak Dawid

Legenda

- książka oceniona przez Ciebie - najedź na ikonę przy książce aby zobaczyć ocenę
- do książki dodano opisy lub recenzje
- książka dostępna w naszej księgarni
- książka dostępna u innych użytkowników (wymiana, kupno)
- książka znajduje się w Twoim schowku

Patronaty Biblionetki

Zobacz wszystkie »

Biblionetka potrzebuje opiekunów

0 300

Sprawdź jak możesz pomóc

Recenzje

Użytkownicy polecają:

Dodany: 20.01.2024 09:11

Autor: zielkowiak

ADHD i wielka nauka, Humboldt w pełnej krasie

Humboldt – to dopiero był gość! Gdyby zaproponował mi udział w jednej ze swoich wypraw, rzuciłabym wszystko i pojechała. To temu człowiekowi zawdzi (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 14.01.2024 08:08

Autor: dot59

Pomiędzy mieszkaniową sielanką a mieszkaniową beznadzieją

Ależ to była lektura! I nie dlatego tak mówię, że na punkcie literatury z PRL w tytule mam lekkiego bzika (a mam go, bo stwierdziwszy, że pokaźna częś (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 28.11.2023 15:10

Autor: dot59

A w Krakowie wielka woda

Generalnie ani kryminał retro, ani kryminał cokolwiek humorystyczny nie wzbudzają we mnie automatycznej chęci natychmiastowego przeczytania, a jeśli s (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 02.12.2023 11:17

Autor: Marylek

Dawidku, gdzie jesteś?

Oniryczna, na wpół bajkowa opowieść o fascynacjach i strachach dzieciństwa, o tym, jak zostają z nami na całe życie, kształtują postrzeganie świata i (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 09.11.2023 08:52

Autor: dot59

Opowiedziane po latach

„Nikt nie woła” to powieść, której w PRL nie sposób było przeczytać, bo przecież nie drukowano literatury, w której dałoby się znaleźć cokolwiek rzuca (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Redakcja poleca:

Dodany: 14.04.2024 21:41

Autor: Marylek

O ulotności dobrej reputacji i dlaczego to nie jest ważne

„Srebrzysko” określa autor w podtytule „powieścią dla dorosłych”. Jak dorosłym trzeba być, żeby wyrzec się buntu, zdecydować się nadstawić przysłowiow (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 02.04.2024 21:51

Autor: fugare

Primadonna i terroryści

Fantastyka naukowa to nie był nigdy mój ulubiony gatunek literacki, filmowy zresztą też nie, ale bardzo dobrze przechowałam, a nawet pielęgnuję pewne (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 23.03.2024 09:19

Autor: Meszuge

Narodziny czerwonego kata

Ze względu na ogromną liczbę przypisów i cytowanych materiałów źródłowych jest to najprawdopodobniej najbardziej rzetelna biografia Feliksa Dzierżyńsk (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 09.03.2024 20:02

Autor: jolietjakeblues

Szlomo

Jesteśmy pokoleniem poszukiwaczy, my, obecni pięćdziesięciolatkowie, z których wielu miało to szczęście, że dzięki odwadze, inteligencji, talentowi sw (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 03.03.2024 09:31

Autor: Meszuge

Ja już nie chcę do Ameryki

Breece D'J Pancake, a właściwie Breece Dexter John Pancake (pancake – naleśnik; dziwaczny zapis imienia był wynikiem błędu w The Atlantic Monthly, gdz (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »