Książka: I boję się snów

Jest to jedna z najpiękniejszych książek, jakie przeczytałam. Autorka opowiada w niej historię swoją i swoich współtowarzyszek - więźniarek obozu KL Ravensbrück. To wszystko, co tam się wydarzyło: wszystkie apele, dni pełne głodu, kary, operacje doświadczalne. Jednak "króle" nie dały za wygraną i walczyły do końca - do ogłoszenia wolności... W pewnych momentach książka wydaje się wręcz brutalna, dzięki czemu porusza dosłownie każdego człowieka, zmienia cały światopogląd, otwiera oczy na ...

Jest to jak na razie jedyna ze znanych mi książek obozowych, a przyznam szczerze, że boję się sięgać do takich pozycji, która pomimo tragizmu przedstawionych tam faktów ma ostatecznie wydźwięk pozytywny. I w takich warunkach można ocalić człowieczeństwo... i po latach dziękować Bogu za obóz?! Książka niesamowita, książka świadectwo - budujące świadectwo zwycięstwa dobra nad nieludzkim złem. Gorąco polecam!

Jest to pierwsza z "obozowych" lektur, które przeczytałam w życiu. Utkwiła mi ona w pamięci tak bardzo, że nawet teraz, po kilkunastu z hakiem latach, potrafię przypomnieć sobie tamten klimat, a nawet poszczególne wydarzenia. Kilkakrotnie do tej książki wracałam. Opowiada ona o przeżyciach autorki w obozie Ravensbrück. Opisuje bezmiar okrucieństwa związanego z doświadczeniami medycznymi dokonywanymi na tamtejszych więźniarkach. Napisana zwięzłym, ale plastycznym językiem. Polecam.

Książka "I boję się snów" jest zbiorem wspomnień z obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, gdzie autorka była więziona w latach 1941-1945. Wspomnienia przepełnione są bólem, rozpaczą, a jednocześnie bezgraniczną tęsknotą dwudziestoletniej kobiety za życiem, wolnością, miłością. Książka zawiera opisy bestialskich eksperymentów medycznych, którym poddawane były młode więźniarki, w tym także autorka. Wśród doświadczeń poniżenia, pogardy i wrogości wspomina niosące nadzieję przejawy solidarności i serdeczności, które pomogły w zachowaniu człowieczeństwa w tak nieludzkich warunkach.


Wanda Półtawska urodziła się 2 XI 1921 r. w Lublinie. Była więźniarką obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, gdzie poddawano ją eksperymentom medycznym.

Jest doktorem medycyny, zrobiła specjalizację drugiego stopnia w dziedzinie psychiatrii. Jej różnorodną działalność, zarówno zawodową, jak i społeczną, określa światopogląd chrześcijański, pełen miłości, akceptacji i szacunku do drugiego człowieka. Od 1955 r. prowadziła wykłady z medycyny pastoralnej na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Od 1967 r. kierowała Instytutem Teologii Rodziny przy tej Akademii. W latach 1981-1984 wykładała w Instytucie Jana Pawła II przy Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. W 1983 r. została członkiem Papieskiej Rady ds. Rodziny i członkiem Papieskiej Akademii "Pro Vita". Została odznaczona Złotą Odznaką "Za pracę dla miasta Krakowa" (1964) i medalem "Pro Ecclesia et Pontifice".


[Edycja Świętego Pawła, 2009]

Po przeczytaniu tej książki czuję, że znam malutką część historii. Czuję się tak, jakby ktoś powierzył mi swoją tajemnicę. Przy rozmowie z kimś wiem, że znam czyjś sekret, o którym ta osoba nie ma pojęcia. Głęboko w serce zapadły mi opisywane w tej książce zwierzenia. Czuję się wstrząśnięta i zszokowana ludzką bezdusznością i okrucieństwem. Tym, że ludzie ludziom zgotowali taki los. Czym różni się człowiek od człowieka? Jak to było możliwe, że kilkaset osób było więzione i maltretowane przez kil...