Książka: Przez rzekę

"Stawałem przy drzwiach i patrzyłem, jak podnosi kolejne kęsy, żuje, połyka, drapiąc się lewą dłonią po brzuchu, albo przewracając strony najgłupszej gazety. A potem odsuwała talerz, uwalniała jedną nogę z czarnych rajstop, stawiała stopę na krawędzi krzesła, sięgała po małe zakrzywione nożyczki i obcinała paznokcie. Pozbywała się cienkich, szarawych półksiężyców i mogłem wtedy uklęknąć i patrzeć, jak fragment jej ciała oddziela się, spada i przestaje być nią. Bezbarwna materia o obojętnej temperaturze znikała w cieniu krzesła, w cieniu pochylonej postaci. Przypadałem do podłogi, by odnaleźć te okruchy istnienia, już martwe, więc moje. Tak się umówiliśmy. Wśród okruchów i węzełków dywanu wymacywałem drobniuteńkie ostrza i zbierałem. Jej twarz nigdy nie była piękniejsza".

Fragment książki


"Granica poznania, wyznaczana przez nicość, to chyba najtrudniejszy, ale i najbardziej fascynujący wątek tej książki, łączący tom »Przez rzekę« z wcześniejszymi »Opowieściami galicyjskimi« [...]. Dotknąć istnienia to właśnie dotknąć formy, która w pustce zostaje po istnieniu..."

prof. Przemysław Czapliński

[Wydawnictwo Czarne, 2017]

Zbiór osobnych historii od czasów szkoły podstawowej aż do okresu dorosłości. Stasiuk pisze językiem przystępnym, nie przebierając w słowach. Zachwyca szczerością opisów i dialogów, nie czaruje słodkimi słówkami. Daje do myślenia, poruszając odwieczny problem ludzkiej egzystencji, jej sensu i znaczenia. Polecam ludziom, którzy potrafią czytać między wierszami i zastanowić się, co autor mógł mieć do przekazania.