Książka: Excentrycy

Recenzent: Maria Długołęcka-Pietrzak Jazz. Parafrazując wypowiedzi władz PRL-owskich: wytwór szkodliwego zachodniego imperializmu, zagrażający jedynej i najlepszej socjalistycznej kulturze, sączący negatywne ideologie w umysły młodych ludzi, którzy winni zająć się przede wszystkim wyrabianiem norm w pracy, a nie szukaniem rozrywki w obcych nurtach muzycznych. W ten sposób piętnowano i cenzurowano zasadniczo każdą twórczość „zza oceanu” w Polsce lat 50., zatem w najbardziej ortodoksyjnej d...

"Excentrycy" Włodzimierza Kowalewskiego, jednego z najciekawszych prozaików polskich ostatniej dekady, to powieść o tym, jak powstawał "wielki jazz w małym Ciechocinku".

Zima 1957. Opustoszały polski kurort, sypiące się pensjonaty, bieda i szarzyzna. Do Wandy - przed wojną lwowskiej dentystki i śpiewaczki jazzowej - która po powrocie z zesłania osiadła w Ciechocinku, przyjeżdża z Anglii starszy brat, jazzman Fabian. Pytany, dlaczego wrócił do Polski, oznajmia beztrosko: "Przyjechałem grać swing". I zaskakująco szybko znajdują się ludzie, którzy chcą grać razem z nim - młodzi bikiniarze z przygrywającego na potańcówkach zespołu, gardzący muzyką stroiciel fortepianów, który w każdym pisarzu widzi pederastę, dystyngowany doktor Vogt - klarnecista-amator, milicjant, który przed wojną był trębaczem... Do złożonego z miejscowych dziwaków big bandu dołączają Wanda i tajemnicza femme fatale Modesta. Ale prawie nic nie jest tym, czym się wydaje - Wanda jest śmiertelnie chora, Fabiana nagabują ludzie powtarzający uparcie "W nieodległej wsi spłonęła dzwonnica, dymu nie widać", a Modesta niespodziewanie znika...

Poruszająca powieść, w której liryzm splata się z ironią, a melancholia z groteską. O złamanych przez wojnę ludziach, o muzyce, granej na przekór ponurej rzeczywistości - i o złudzeniach.

[WAB, 2007]