Dodany: 03.10.2023
|
Autor: Marylek
Autor sytuuje idee teatru i praktyki twórcze Mickiewicza, Słowackiego, Wyspiańskiego, Osterwy i Limanowskiego oraz Grotowskiego we wspólnej dziedzinie, którą nazywa "polskim teatrem przemiany".
W następujący sposób opisuje wyróżnioną przez siebie tradycję: "Sądzę, że za żywotnością »polskiego teatru przemiany« stoi […] niezwykle ścisłe połączenie sztuki i religii, sprawiające, że działalność »artystyczna« staje się tu rodzajem praktyki duchowej, a »duchowość« przejawia się przede wszystkim w działaniu i dążeniu do doświadczenia numinotycznego. »Duchowe« i »artystyczne« tworzą dynamiczną równowagę, wzajemnie przekształcając się w taki sposób, że mówienie o religii jest nieporozumieniem, a mówienie tylko o sztuce pomniejszającym zawężeniem".
W innym miejscu podkreśla, iż "cechą charakterystyczną dla tej tradycji jest właśnie konsekwentnie zachowywane nastawienie pragmatyczne, niemal empiryczne, przejawiające się w tym, że przestrzenią realizacji poszczególnych projektów jest doświadczenie, a nie wiara, zaś podstawowe narzędzie to czynienie, a nie wyznawanie. Jest to przede wszystkim tradycja performatywna, w tym sensie, że nie przyjmuje ona niczego z góry, ale chce wszystko, łącznie z najwyższymi doznaniami i najpełniejszą transformacją, zdobyć poprzez działania o charakterze metacodziennym, do których często dopuszczani są świadkowie. Ze względu na tę metacodzienność działań i ich otwarty charakter jest to więc zjawisko teatralne".
[Instytut im. Jerzego Grzegorzewskiego, 2007]