Książka: Lux perpetua

Przeczytałem. I utrudziłem się wielce. Powiem więcej - wielce jestem rozczarowany. Ostatnia z części "trylogii o Reynevanie" napisana jest schematycznie, bez właściwego Sapkowskiemu poczucia humoru i wyraźnie z obowiązku. Przedostatni rozdział zaczyna się słowami: "Skończyłem. I utrudziłem się wielce". Niestety owo utrudzenie autora znać juz od pierwszych stron "Światłości wiekuistej" i błyskawicznie udziela się czytelnikowi. Schemat narracyjny jest oczywisty, jak prezydencka oczywista-oczywi...

Reynevan, główny bohater tomów "Narrenturm" i "Boży bojownicy", nadal ma kłopoty, ciągle ktoś dybie na jego życie bądź przedstawia mu propozycję nie do odrzucenia. Prześladują go prozaiczni agenci wywiadu oraz siły nieczyste, wcale nie ukrywające swej diabelskiej proweniencji. Ale Reynevan żyje przecież w okrutnych i niebezpiecznych czasach. Na Śląski i w Czechach, gdy przez ziemie te przetaczały się krucjaty i husyckie wyprawy odwetowe. Gdy nie znano słowa "Litość" i z imieniem Boga na ustach wyrzynano tysiące niewinnych. Reimar wierzy w religijną odnowę, staje po stronie zwolenników Husa, nawet gdy ci dokonują niewiarygodnych zbrodni. On, medyk i zielarz, idealista i bezinteresowny obrońca chorych i cierpiących, musi wcielić się w rolę husyckiego szpiega, dywersanta, zabójcy i bezlitosnego mściciela. Rozdarty pomiędzy obowiązkiem a głosem serca, stawia wszystko na jedną kartę, byle wyrwać ukochaną z rąk wrogów.


"Krótko po południu bombardy zamilkły. Bildy i trebusze przestały miotać pociski. Rozległ się grzmiący sygnał trąb. Załopotały rozwinięte sztandary i proporce. Rozbrzmiał bojowy wrzask. Pięć tysięcy taborytów runęło do szturmu na Plauen. Po dwóch godzinach było po wszystkim. Sforsowano po drabinach mury, rozwalono taranami bramy. Zgnieciono opór, obrońców wycięto w pień. Pardonu nie dawano. W trzeciej godzinie zdobyto zamek, wszyscy obrońcy poszli pod nóż. Krótko potem padł klasztor dominikański, ostatni punkt oporu.
I wtedy zaczęła się rzeź".

[SuperNOWA, 2007]

„Bywajcie szlachetni i dobrzy panowie. Niech opatrzność chroni was na szlaku od nieszczęścia i złej przygody. Nie, nie, rzekłem, koniec to koniec, więcej bajać nie będę. Bo dalej fantazja moja nie nadąży"* W "Lux perpetua" nie ma takiego galimatiasu historyczno-bitewno-postaciowego jak w "Bożych bojownikach", nie jest też jednakże tak zabawnie jak w "Narreturm". Opowieść zmierza już do końca - po kolei zamykają się wszystkie wątki. Lecz wciąż znajdziemy po trochu: i przygody, i śmiechu, i zad...

Długo czekałam, aż ukaże się "Lux perpetua". Na szczęście już wyszła. Dość szybko ją kupiłam. Lubię Andrzeja Sapkowskiego, więc nie mogłam sobie nie kupić. Skończyłam ją czytać jakiś czas temu. Wciągnęła mnie, i to bardzo. Co mi się w niej najbardziej podobało? Poczucie humoru autora, a muszę przyznać, że lubię książki, w których są fragmenty lub też pojedyncze zdania, które mnie rozbawiają. Za to daję tej książce plus. Sam Reynevan, który czasem wydawał mi się po prostu nieznośny, ja...

Andrzej Sapkowski kończy swoją husycką trylogię i... Na początku muszę szczerze przyznać, że od początku trochę mi nie leżała ta historia. Może to ze względu na głównego bohatera, który wydaje się jakiś nieprawdziwy w swojej naiwności i we wpadaniu w rozmaite tarapaty i ciągłym nieprawdopodobnym szczęściu w wychodzeniu z nich cało. Również bezkompromisowa pewność bohaterów w słuszność husyckiej rejzy jest dla mnie nieprzekonująca. W "Narrenturmie" tego się tak nie czuje, ale ostatnia część aż...