Książka: Umrzeć w deszczu

Powieść opisana jest, jako najsmutniejsza jaką kiedykolwiek czytaliście. I myślę, że to trafny opis, bo historia przesycona jest smutkiem, samotnością. Jeśli istnieje literatura kobieca, to „Umrzeć w deszczu” można by nazwać literaturą męską, choć od razu mówię – drogie Panie nam też się może spodobać, czego jestem przykładem :) Głównym bohaterem książki jest Artur Sadowski, który decyduje się popełnić samobójstwo, ale zanim do tego dojdzie udziela ostatniego wywiadu, który jest jednocześnie ...

"Umrzeć w deszczu" Aleksandra Sowy to druga książka tego autora, którą miałam możliwość przeczytać i o ile poprzednia ("Zła miłość") nie przypadła mi do gustu, ta głęboko mnie poruszyła. Bohaterem jest 40-letni Artur Sadowski - pochodzący z polsko-czeskiej rodziny, mieszkający w Amsterdamie światowej sławy fotograf i korespondent wojenny. Poznajemy go w ostatnich chwilach jego życia - podjął bowiem decyzję o samobójstwie, ale przed śmiercią zaproponował pewnej młodej dziennikarce ostatni wywi...

Powieść współczesna. Akcja osadzona jest w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX w. w Polsce, czeskiej Pradze, na ogarniętych wojną Bałkanach i w Holandii.


Artur jest wziętym fotoreporterem. W bardzo młodym wieku osiąga zawodowy sukces - pocztówki i albumy z jego zdjęciami sprzedają się w tysiącach egzemplarzy. Ale nad życiem Artura ciąży nieznośne fatum: jego miłość, czy choćby tylko przyjaźń, dla każdej osoby obdarzonej tym uczuciem staje się wyrokiem śmierci.

Po kolejnej życiowej porażce bohater opowiada swoją historię młodej dziennikarce w dość niecodziennych okolicznościach...

[My Book, 2006]

W rowie leżał pies. Kudłaty, nierasowy, mały pies. Widziałem, jak szczerzy do nas białe kły, ale tylko tyle mógł zrobić; nieomal połowę jego tułowia pokrywały białe, tłuste robaki, które bezustannie się ruszały. Patrzył na nas wielkimi z cierpienia i bólu oczami. – Widzisz?… – zapytał cicho Marcin. – Uhm… – odparłem, wycierając usta z wymiocin. Pod rozerwanym brzuchem suki leżały martwe, jeszcze nie narodzone szczenięta. Na wpół zjedzone przez białe, wstrętne robaki! – Musimy go zabić. ...

Tego okrutnego listopadowego dnia, wznosząc zimne dłonie ku niebu, przekląłem Boga. A wraz z nim cały świat. Miałem siedemnaście lat. Przekląłem Boga, bo nigdy by na to nie pozwolił. Wszystkie te brednie czarnych o tym, że Bóg nas doświadcza, o tym, że trzeba z pokorą znosić przeciwności losu, obrzydzają mnie do dziś. Kimże jest Bóg, który pozwala odejść komuś takiemu, kim? Dlaczego nie zabierze ze świata tych, którzy świat czynią okrutnym, podłym i złym, a zabiera anioły? - I wiesz, skąd wiem,...